Το σάρκινο λάστιχο.

Αυτό το κείμενο γράφτηκε υπό την επήρρεια βαρεμάρας.
Είναι το αιτιατό της κατάστασης -ή έλλειψης κατάστασης- αυτής.

Τα παρακάτω γράφτηκαν ελλείψει φαντασίας και οποιασδήποτε συγκεκριμένης επιθυμίας οπότε είναι ασφαλές να υποθέσουμε πως τα επίπεδα ντοπαμίνης δεν έπαιξαν κανένα ρόλο στη δόμηση του κειμένου.

Στην απόπειρα ανατόμησης της βαρεμάρας, θα χρειαστεί να κάνουμε ορισμένες -εμπειρικές ως επί το πλείστον- παραδοχές τις οποίες αργότερα θα αντιμετωπίζουμε ως αυταπόδεικτα δεδομένα-βάσεις, σαν ένα μαθηματικό αξίωμα αλλά στη φιλοσοφική του μορφή!

Ξεκινάμε.

Αξίωμα πρώτο: η βαρεμάρα είναι άμεσα συνδεδεμένη με το αίσθημα πληρότητας και κάλυψης βασικών αναγκών.

Δεν νομίζω οι άστεγοι να βαριούνται -δε νομίζω τα παιδάκια της Σομαλίας να βαριούνται. Ένας σημαντικός παράγοντας που αντιτάσσεται σε αυτή τη λογική είναι βέβαια ο Χρόνος, αλλά μιας και η βαρεμάρα χωράει και σε έναν αναστεναγμό, όποτε και αν σκοτώσει η σηψαιμία κάποιον ζητιάνο ή το AIDS κάποιο Σομαλάκι, θα είχε την ευκαιρία να τη βιώσει έστω και μια φορά. Αμφιβάλλω όμως αν αυτό συμβαίνει. Πόρισμα: δεν βαριέται κανείς μη έχοντας εξασφαλίσει τα προς το ζην.

Αξίωμα δεύτερο: η βαρεμάρα είναι μέγεθος αντιστρόφως ανάλογο του υλικού πλουραλισμού.

Σε γενικές γραμμές, ο εχθρός της βαρεμάρας είναι η διάθεση. Η μαμά της διάθεσης είναι το κίνητρο, κάτι που αποκαλύπτεται από την απαρεμφατική σύνταξη του "έχω διάθεση να κάνω κάτι". Όταν το κίνητρο απουσιάζει, αυτή την μικρή ψυχική πολυθρόνα που μένει κενή, την καταλαμβάνει η βαρεμάρα. Είναι δόκιμο λοιπόν να υποθέσουμε πως όταν οι υλικές μας επιθυμίες έχουν υπερκαλυφθεί τόσο σε ποιότητα όσο και σε ποσότητα, η διάθεση περαιτέρω ανάπτυξης και επανάληψής τους φθείρεται.

Αξίωμα τρίτο: η βαρεμάρα είναι το μοναδικό ατελέσφορο συναίσθημα.

Αυταπόδεικτο -κάτι που αντιτίθεται σε κάθε μορφή συνειδητής ή μη δημιουργικότητας, είναι απλώς χαμένος ζωτικός χρόνος. Ακόμα και η απελπισία, η οργή και η ζήλεια μπορούν να εκφραστούν δημιουργικά ή έστω να δημιουργήσουν την αυτοδιάθεση να καταπολεμηθούν -η βαρεμάρα είναι διάφορη της αυτοδιάθεσης.

Ο Αρθούρος Σοπενάουερ, χρησιμοποιούσε την ύπαρξη της βαρεμάρας ως αποδεικτικό στοιχείο για την ματαιότητα της ζωής. Όση περιττή και αν θεωρώ πως είναι μια τέτοια απόδειξη μετά από 10.000 χρόνια αποτυχημένων προσπαθειών εύρεσης ενός ενιαίου συλλογικού νοήματος της ύπαρξης, η προσέγγιση ήταν καλή. Υποστήριζε λοιπόν, ο παρεξηγημένος Αρθούρος, πως εάν η ζωή είχε νόημα, θα βρίσκαμε την επάρκεια μόνο μέσω του ζειν -η βαρεμάρα ήταν η απόδειξη του ατελούς, της έλλειψης μιας καθολικής ουσίας στο να ξυπνάει κανείς κάθε μέρα μέχρι να μην είναι πια στο χέρι του.

Ο Χάιντιγκερ επέμενε πως η αιτία της βαρεμάρας είναι η αναμονή. Δεν είχα την ευκαιρία να γνωριστώ με τον κύριο και μαθαίνω πως τελευταία δεν είναι ιδιαίτερα ομιλητικός, αλλά φοβάμαι πως θα διαφωνήσω προτάσσοντας την εκδικητική μου φύση: μπορώ να ανυπομονώ περιμένοντας και όταν ανυπομονώ, δεν βαριέμαι.

Η διάρκεια της αναμονής βέβαια, εντάσσει στην κουβέντα την γριά αδερφή της, την υπομονή και αναπόφευκτα και τον κύριο Κίρκεγκαρντ ο οποίος -σε πλήρη συμφωνία με τον γράφων- είχε διατυπώσει αρκούντως έμμεσα πως κάθε στιγμή της ζωής μας διακατέχεται εκ βαθέων και εξ ορισμού από βαρεμάρα. Η αφελής μα και χαριτωμένη του παρατήρηση πως δεν υπάρχει τρόπος αναπαράστασης της υπομονής σε καμία τέχνη θα μπορούσε να παραπέμπει σε αυτό του το πιστεύω -προσωπικά προτιμώ απλώς να θεωρώ την υπομονή ως το άθροισμα πολλαπλών παραγόντων όπως αντιμετωπίζεται και η σοδειά σε ένα χωράφι, είναι απλώς μακρυπρόθεσμα σχεδιασμένος συγχρονισμός που η ανθρώπινη εγωπάθεια διαχώρισε από την αναμονή: είναι το ίδιο πράγμα, απλώς κατά την υπομονή η επιθυμία του αποτελέσματος είναι μεγαλύτερη.

Έχουμε λοιπόν 3 διαφορετικές αντιμετωπίσεις από 3 διαφορετικούς υπαρξιστές.
Ο κος Σοπενάουερ χρησιμοποιεί την βαρεμάρα όπως θα χρησιμοποιούσε μια -συγχωρήστε τα Γαλλικά μου- κουράδα. Για να υπάρχει αυτή, υπάρχει και ο βόθρος.
Ο κος Χάιντιγκερ είναι πιο αισιόδοξος: την αντιμετωπίζει ως ασθένεια και προσπαθεί να βρει την αιτία και επαγωγικά τη θεραπεία.
Τέλος ο κος Κίρκεγκαρντ με μια εντελώς καλοπροαίρετη προσέγγιση, προσπαθεί να συμφιλιωθεί με την βαρεμάρα, κατατάσσοντάς την στα "απλώς και a priori υφιστάμενα".

Τα ένσημα φυσικά πάνε στον κύριο Χάιντιγκερ που πυροβόλησε το φάντασμα.

Έχοντας λοιπόν έναν άνθρωπο, έναν αστό του 2008, με καλυμμένες τις βασικές του ανάγκες και με μια σχετική πολυτέλεια ζωής, είναι εντελώς δόκιμο -παρά την τήρηση των 2 αξιωμάτων που θέσαμε αρχικά- να επισκοπούμε το παράδοξο: τι παραπάνω χρειάζεται κανείς για να μην βαριέται; Χρειάζεται μήπως την έλλειψη; Είναι η δυναμική ισορροπία ύλης-πνεύματος που κάνει το δεύτερο να εκκενώνεται όταν το πρώτο ξεχειλίζει; Κάποιος με την δυνατότητα να αξιοποιήσει κάθε ενδιαφέρον του δημιουργικά, μήπως περιορίζεται από την πολυτέλεια που του χαρίζει η δυνατότητα αναβολής αυτού;

Προσοχή όμως: η βαρεμάρα ίσως έχει πηγή -έχει όμως ερέθισμα; Ο χαμός ενός αγαπημένου, οι ζαρτιέρες, η Bayern Munich στην κορυφή του Champions League και το λαχανόρυζο για δείπνο αποτελούν το καθένα ένα ερέθισμα για το αντίστοιχο συναίσθημα. Η βαρεμάρα, τι έχει ως ερέθισμα;

Την έλλειψη όλων των υπολοίπων.
Το cliche πόρισμα λοιπόν, παραμένει το ίδιο: η βαρεμάρα δεν είναι μετρήσιμο μέγεθος, ούτε ψυχολογικά ούτε ορμονικά -μόνο μέσω της απουσίας κάποιου συναισθήματος υπολογίζεται. Και εικάζω πως πολλά μικρά πράγματα τα οποία ποτέ δεν είχαν την τιμή να χαίρουν της σημασίας μας μπορούν να γεμίσουν ένα μεγάλο κενό.

Γράφω τόση ώρα για τη βαρεμάρα -έχω σταματήσει να βαριέμαι από το πρώτο λεπτό.
Είναι το ίδιο ένα λεπτό σιγής από το προηγούμενο, αλλά απείρως πληρέστερο.
Και το απείρως νοείται κυριολεκτικά.

Η συνεπαγωγή της μοναξιάς.

Ο στόχος είναι πάντα η ισορροπία. Ούτε η ισότητα, ούτε η επιβολή, ούτε η αποχή, ούτε η αδράνεια. Όλα αυτά είναι μικρά -και κατά κύριο λόγο αναλώσιμα και παροδικά- μέσα επίτευξης της ισορροπίας. Δεν έχει σημασία αν η τελευταία επιτυγχάνεται μέσω παραδοχών και υποχωρήσεων ή μέσω υπερβολής και ακρότητας. Δεν έχει σημασία κανένα μέσο, καμία μέθοδος, κανένας τρόπος -ο δρόμος για τον Παράδεισο είναι στρωμένος με αγκάθια, κάνοντας και μια cliche παράφραση.

Λίγα πράγματα στέκουν πάνω από την ισορροπία. Ίσως και να 'ναι μόνο ο εαυτός μας τώρα που το σκέφτομαι, αλλά όλα αυτά που συνδέουν την έλλειψή της με την κατοχή του, είναι αρκετούτσικα. Είναι η επιθυμία της, είναι ο φόβος μας, είναι η ανάγκη μας και είναι το απόθεμά μας γενικότερα, το πόσο από Εμάς έχει μείνει εκεί μέσα. Όταν ξεκινάς όμως, έχεις μετρηθεί ή σε πάει απλώς και μόνο η επιθυμία, η ανάγκη, ο ενθουσιασμός, ο έρωτας; Τα ξέρεις όλα ή δεν ξέρεις τίποτα; Και όσο περνάει ο καιρός, ξεχνάς τον σκοπό σου ή θυμάσαι το χαμηλό σου απόθεμα; Και πότε κάνεις την πρώτη παραδοχή, πότε μειώνεις τις προσφορές σου;

Και αν είσαι κάποιος που δεν θέλει παραδοχές, που η υποχώρηση στα προσφερόμενα δεν είναι κάτι που θες να κάνεις, που θες να τα αφήσεις όλα σαν σε βιτρίνα χωρίς τζάμι για να τραφεί η άπορη ισορροπία, τι κάνεις όταν η ροπή μεγαλώνει; Μειώνεις; Και η ισορροπία που μέχρι πρότινος ήταν πλανητικής κλίμακας, σιγά-σιγά θα φτάσει να είναι ένα όρθιο ραβδί στα ακροδάχτυλά σου;

Και αν δεν θες να το ξανακάνεις αυτό; Και αν αυτή τη φορά εσύ το είχες κάνει σωστά το μέτρημα γιατί δεν υπήρχε αφαίρεση -αν ποτέ δεν είχες δώσει- και ξαφνικά ξεπούλησες για να σου πουν πως είσαι στην αυγή ενός υπερπληθωρισμού;

Τι κάνεις όταν όλα έχουν ξαναγίνει από άλλους στην πρώτη παράσταση που ανέβασες εσύ;

Γυναικολογία ΙΙΙ

"...κατά την διαδερμική χορήγηση οιστρογόνων με ταυτόχρονη λήψη δισκίων οξικής μεδροξυπρογεστερόνης προκαλεί ελάττωση του ινωδογόνου και του παράγοντα VII. Επίσης γενικά τα οιστρογόνα βελτιώνουν την ενδοθηλιακή κυτταρική λειτουργία των αγγείων ενώ η χορήγηση ΟΘΥ δε φαίνεται να προκαλεί αύξηση της δημιουργίας θρομβίνης."

"Η χρήση των προγεσταγόνων έχει συνδεθεί -αναπόδεικτα- με αυξημένο κίνδυνο εμφάνισης καρκίνου του μαστού. Σε μελέτη ελέγχου 1897 μετεμμηνοπαυσιακών περιπτώσεων που συγκρίθηκαν με άλλες 1637 ελέγχου ο σχετικός κίνδυνος για καρκίνο του μαστού ήταν 1,06 για κάθε 5 χρόνια ΟΘΥ με οιστρογόνα ενώ ήταν 1,24 για την συνδυασμένη θεραπεία γεγονός που σημαίνει ότι η προσθήκη προγεσταγόνου αυξάνει τον κίνδυνο..."

"Η ταμοξιφαίνη ανήκει στους εκλεκτικούς τροποποιητές των οιστρογονικών υποδοχέων, και έχει αντι-οιστρογονική επίδραση στο μαστό δεσμεύοντας τους οιστρογονικούς υποδοχείς εμποδίζοντας την ορμονική υπερπλαστική δράση σε καρκινικά κύτταρα..."

"...το κολπικό επιθήλιο εμφανίζει προοδευτική ελάττωση του πάχους του και παρατηρείται τελικά εξαφάνιση των πτυχών του και κολπική ξηρότητα. Τα κολπικά υγρά ελαττώνονται όπως και η κολπική οξύτητα και παθογόνοι μικροοργανισμοί αναπτύσσονται ευκολότερα. Ο τράχηλος ατροφεί επίσης και η έλλειψη τραχηλικής βλέννας συντελεί στην κολπική ξηρότητα. Η μήτρα παρουσιάζει επίσης ατροφικές αλλοιώσεις και στο ενδεχόμενο ύπαρξης ινομυωμάτων παρατηρείται σταδιακή συρρίκνωση, όπως επίσης και στην αδενομύωση ή τις εστίες ενδομητρίωσης. Οι ωοθήκες ατροφούν σταδιακά, όπως και όλα τα ανατομικά στοιχεία του εδάφους της πυέλου, με συνέπεια..."

"...αρχικά γινόταν μόνο με τη χρήση κιτρικής κλομιφαίνης και στη συνέχεια με τη χρήση κιτρικής κλομιφαίνης σε συνδυασμό με ανθρώπινες εμμηνοπαυσιακές γοναδοτροπίνες. Αργότερα η χρήση της κιτρικής κλομιφαίνης σταμάτησε, γιατί ενώ προκαλούσε την ταυτόχρονη ωρίμανση πολλών ωοθηλακίων ταυτόχρονα, ένα ποσοστό κυήσεων της τάξης του 25% κατέληγε σε αποβολές πιθανότατα λόγω ανεπάρκειας της ωχρινικής φάσης και της πτωχής ανάπτυξης του ενδομητρίου. Η πρώιμη αιχμή της LH που αποτελούσε την αιτία ακυρούμενων κύκλων, αντιμετωπίστηκε με τη χορήγηση GnRH αναλόγων..."

Ρήτρα στο 8 για ταπεινοφροσύνη -με επιείκεια 10, μια επιείκεια που οφείλεις αγαπημένε καθηγητή γιατί η γαμημένη ραλοξιφαίνη ήταν εντός ύλης και παρ' όλα αυτά ήξερα μερικώς τον ρόλο της.

Έτσι ρε πούστη, καπότα στο στυλό μου άλλη φορά. Μπράβο μου =)))