If the end does not come.

Είναι τόσο υπερβολικά ανθρώπινη αυτή μας η τάση
Να φερόμαστε στις έννοιες και τους όρους
Σαν είλωτες που προστάζονται από ψηφία και ήχους.
Μόνο και μόνο επειδή τα εφηύραμε
Αυθαίρετα θεωρούμε πως μας ανήκουν
Λες και είμαστε εμείς που θα μείνουμε για πάντα
Όταν αυτά θα 'χουν φύγει.

Θα σκεφτούμε ποτέ -στα σοβαρά-
Πως και αυτά φθείρονται με τον ίδιο τρόπο
Που φθείρεται ό,τι έχει όνομα;
Ή θα μας φαίνεται αστείο να προσέχουμε
Μήπως και σπάσουμε το λεπτεπίλεπτο είναι των λέξεων
Και θα μορφάζουμε προς έκκληση σοβαρότητας
Χωρίς να σκεφτούμε πως οι μορφασμοί είναι σιωπή;

Αγναντεύουμε τελείτσες στο χάρτη, γραμμές σε ρολόγια
Και με ένα ανέμισμα της γλώσσας μπήγουμε τις ταμπέλες
Εδώ είναι θλίψη, εδώ είναι χαρά, εδώ είναι θάνατος
Όλα υπαγόμενα στη ΔΟΥ Αισθητικής (στεγάζεται σε τροχόπιτο)
Χαρτόσημο δίχως εφάπαξ καταβολή, μα τα επιτόκια, χεχ...
Εδώ η αρχή, εδώ η υπερβολή και ο Gauss, η μεγάλη σιωπή
Παρακάτω το τέλος-

Για κάτσε ρε πούστη, για κάτσε λίγο.

Και αν το τέλος δε θέλει να έρθει;

Ανεμίζεις περήφανα τα λάβαρα του αγνώστου
Και χαράζεις από μέσα απ' τα βλέφαρα τη Στιγμή
Και γύρω από την περήφανη ομορφιά που σε πνίγει
Έχεις χτίσει τις μεγάλες καμπύλες παρενθέσεις
Για να μαίνεται εκεί μέσα η λαμπρή σου πανωλεθρία.
Και νομίζεις πως έτσι είναι οι ήττες βλακάκο
Με αρχή, μέση, τέλος;

Και αν το τέλος δεν έρθει;

Στο μικρό ενυδρείο που έχεις για στέρνο
Προσπαθείς να στριμώξεις τυφώνες, σειρήνες, ναυάγια
Μα οι μικρές νηηπομπές που σέρνεις πίσω σου
Δίχως να είδαν ποτέ τους τορπίλλη με τρόμο
Σου θυμίζουν πως ακόμα και αν είναι διάφανα
Τα τετράγωνα τζάμια ορίζουν το χώρο
Και ό,τι ορίζεις, θα 'ναι πάντα μικρό.

Με μεγάλη ευκολία τραγουδάς για συντρίμια
Με μεγάλους παλμούς σιωπάς και πεθαίνεις
Το "μετά" λες δεν υπάρχει, κι όμως
Μήπως απλώς ως εκεί σε βαστάνε τα κότσια σου;
Για μεγάλες πληγές ετοιμάζεις αλμύρα
Για μικρές στιγμές επιτάφιους γράφεις
Μια γραμμή από πορφύρα που την κόβει το τέλος

Μα για κάτσε ρε πούστη.

Κι αν το τέλος δεν έρθει;