Όταν ήταν μικρό, έπαιζε στην αλάνα με τα χώματα, τα σκουπίδια
Τις φωνές, τα αναιδή όνειρα, τους φίλους, τα σκισίματα στα γόνατα
Τους ματωμένους αγκώνες, τα σπορτέξ παπούτσια
Τη μπάλα
Κι έπαιζε πάντα άμυνα.
Χρόνια μετά, αντλεί την ίδια ηδονή στο να σπάει επιθέσεις στα σκληρά γόνατα
Και στους αγκώνες γεμάτους ξένο αίμα
Καθώς κάθε αρχή είναι μια διαδικασία
Και κάθε τέλος είναι μια επίλυση
Που καμία επίθεση δεν αναπληρώνει.
Όταν ήταν μικρό, περίμενε καρτερικά την απειλή που σίμωνε
Έμπαινε μπρος, φώναζε και γινόταν τείχος
Και έμενε ακίνητο
Όσο η χωμάτινη σκόνη στεφάνωνε αυτόν που σερνόταν.
Χρόνια μετά, περιμένει καρτερικά τις απειλές που έρχονται
Φτύνει τον τερματοφύλακα και τους επιδέσμους
Φωνάζει, γίνεται τείχος
Και καλώς να με βρεις.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου