Cadabra.

Με θυμάμαι να λέω πως τ' όνειρο ήταν λάθος.

Ήμουν ακόμα μικρός και τα ήξερα ακόμα όλα
Και μέσα σ' αυτά, το πιστεύω, ήξερα τι καραδοκεί
Στο τέλος, όποιος κι αν το 'φερνε.

Με θυμάμαι να λέω πως τα μαλλιά δεν ήταν ακριβώς κόκκινα.
Πως έπρεπε να 'σαι πολύ κοντά για να δεις τις φακίδες.
Με θυμάμαι να λέω, να λέω, να λέω
Να λέω πως αυτό που μου 'δωσες θα το πετάξω στη Βαλτική.
Από τόσες θάλασσες, αυτή, κι αν ήξερα το γιατί, δεν το θυμόμουν ακόμα.

Αιώνες μετά, που και που σε θυμάμαι
Κι είσαι απ' αυτά που χαίρομαι να ανακαλώ.
Υπάρχουν άνθρωποι που χαίρονται να βλέπουν εφιάλτες
Και καθώς ήμουν τότε ένα κακό άγαρμπο,
χαμογελώ που ευτυχώς τέλειωσα.

Θυμάμαι την άγια πτώση σου
Ήταν η πρώτη φορά που το είδα να συμβαίνει
Χωρίς κανείς να φταίει, παρά η φύση των πραγμάτων
Και χωρίς θλίψη, μετάνοια ή απορίες
Με πιάνω να χαμογελώ.

Σε έναν κόσμο που τα όνειρα ήταν σωστά
Θα ήταν παράξενο, κάτι τόσο φθηνό σαν εσένα
Να είναι το σύμβολο μιας αλήθειας τόσο μεγάλης.
Μα στον κόσμο που ζω, οι καμπύλες γραμμές σου
Τα μαλλιά που δεν ήταν ακριβώς κόκκινα
Ή και οι φακίδες που έπρεπε να πας πολύ κοντά για να υπάρξουν
Υπενθυμίζουν, χωρίς να τρομάζουν
Πως μετά τη λήξη κάθε ονείρου
Ακολουθεί η πρωινή επίσκεψη στην τουαλέτα.

Πέταξα το ξεχασμένο σου δώρο στη Βαλτική
Μια απ' τις μέρες που έχανα το σπίτι μου
Και αυτή τη φορά δε χαμογελούσα
Και τόσες ζωές αργότερα, σου 'κανα πάλι μια ευχή
Να μου 'χες μάθει κάτι μικρότερο
Να με είχες ξυπνήσει πριν μάθω να ονειρεύομαι
Το λάθος.

Μα ξανάρχεται στα χείλη μου
Το μειδίαμα της αλήθειας
Που όσες φορές κι αν το πεις, δε μουδιάζει

Τι έφταιγες κι εσύ;