Λοιπόν, πούστη.

Ρε παιδί μου.

Δεν έχω τίποτα με τη θλίψη. Δεν είναι τίποτε άλλο από απότομη μετατόπιση παραγωγικότητας. Παίρνει όλα εκείνα που πρέπει να κάνεις, όλα εκείνα που πρέπει να γίνουν και τα στέλνει στο διάολο. Και κάθεσαι και σκέφτεσαι για άλλα πράγματα, που ως εκείνη την ώρα δε χρειαζόντουσαν σκέψη γιατί δούλευαν καλά. Ε τι να πεις εκεί; "Γαμήσου θλίψη, έχω και δουλειές ε"; Το λες. Στα αρχίδια της. Δε θα φύγει, τι να κάνουμε τώρα, πως να γίνει δηλαδή. Έτσι πάει. Είναι εκεί και κάνει τα πάντα να μην έχουν σημασία. Σου γαμάει τα πλάνα ρε παιδί μου.

Είναι σα να 'σαι σε μια βάρκα και να τραβάς κουπί προς το Χ νησάκι ξερωγώ. Και ξαφνικά τρυπάει η βάρκα και μπάζει νερά. Ε, σε νοιάζει μόνο να κλείσει η τρύπα, χέστηκες για τα κουπιά που πρέπει να τραβάς, χέστηκες για το που πήγαινες, χέστηκες για το από που ξεκίνησες. Είσαι σε μια βάρκα, χεσμένη και γεμάτη νερό και πρέπει να το σταματήσεις. Για λίγο θα 'σαι κουλ, θα πεις "πφσσσιγά τώρα, λίγο νερό, εντάξει, όλα στο παιχνίδι είναι". Ε όσο περνάει η ώρα όμως, το νερό βαραίνει τη βάρκα και η βάρκα γίνεται μπανιέρα ρε μαλάκα, ε δε γίνεται να τραβάς ακόμα κουπί. Δε το λέω ως δικαιολογία, σοβαρά μιλάω, είναι παλούκι να τραβάς κουπί σε τρύπια βάρκα μετά από λίγο. Δεν το 'χω κάνει, αλλά είναι παλούκι.

Και δε μπορείς και να την κατηγορήσεις. Σε φάση, τρύπες γίνονται. Θα βρεθούν κι άλλες τρύπες, όλες φτιαγμένες για βούλωμα, άλλες επειδή πρέπει, άλλες επειδή θες και κάνα δυο γιατί έχεις πιει παραπάνω, αλλά το 'χε δει σωστά ο μαλάκας ο Αγγελάκας, μόνο τρύπες. Η μαγκιά είναι να υπάρχει διέξοδος όμως. Να μπορείς να πεις "έχω και το τάδε να κάνω" και να σε νοιάζει και το τάδε. Να 'χεις ένα βιβλίο πάνω στη βάρκα ρε παιδί μου, ένα παζλ, κάτι που γουστάρεις να κάνεις. Όχι μόνο κουπί γιατί πρέπει. Θα μου πεις, και άμα γεμίζει κανείς τη βάρκα του με μαλακίες για να ασχολείται, πάλι δε βαραίνει; Ε ναι, άμα ξεχάσει την τρύπα, άμα την αγνοήσει ναι. Γι' αυτό ήταν μαλακία αυτή η εβδομάδα, φαινόταν από μακριά, αλλά τι να πεις. Κουμάντο σε ξένες βάρκες; Ε όχι, δημοκρατία.

Απλά μια ένσταση έχω. Ρε παιδί μου, έχω γνωρίσει κάμποσους ανθρώπους στη ζωή μου. Μερικοί ήταν αξιόλογοι, οι περισσότεροι αδιάφοροι και κάμποσοι ήταν μαλάκες. Λοιπόν, άμα πρέπει ντε και καλά να δω κάποιον στον ύπνο μου, θα ήθελα να ήταν κάποιος αδιάφορος. Το να ξυπνάς επειδή κάποιος μαλάκας σου βαράει μισή ώρα το κουδούνι και να σου μένει η γεύση ενός αξιόλογου ανθρώπου, είναι κακό. Εμένα σήμερα μου βαρούσαν μισή ώρα το κουδούνι και έβλεπα μια μαλάκω όμως. Αυτό είναι ακόμα χειρότερο. Φαντάσου, να σε ξυπνάνε και να 'χεις και τη μαλάκω στο μυαλό σου. Πως το εξηγείς αυτό στο δικαστήριο. Ή στον ψυχολόγο ξέρωγω. "Ωραία πόδια είχε και γενικά ωραία γκόμενα, αλλά μαλάκα, δεν. Σε φάση, δε με νοιάζει, γιατί τέτοιο μπαράζ;" Όταν ήμουν 10 έβλεπα μεσαιωνικές μάχες και διαστημόπλοια, όταν ήμουν 15 έβλεπα τσόντες, τώρα θα βλέπω τη μαλάκω; Έτσι πάει; Δηλαδή άμα φτάσω 30 τι θα βλέπω, τον Τσοχατζόπουλο;

Λοιπόν, φτάνει ε. Ο καθένας με την καύλα του να πούμε. Θέλω αυτό, δε θέλω εκείνο, δεν ξέρω αν θέλω το άλλο... Ε στο μπούτσο μου κι εμένα. Υπάρχει πρόβλημα;

Α, πρόβλημα!

Ε άντε γαμηθείτε.