Κυριακή 27 Μαΐου 2012

Thirst









Silence the voices
That whisper of the night
Silence the noises
That slide between my eyes
Shades that yearn for the sight of you
Skin under skin on exhalation;
Burn down the fear across the limbs
Tear down the clockwork and all words
And on the killing fields of lashing tongues
Strained back to swallow terms of moisture
Hold me suspended, strained and whole
In the dark pulsing depths between the lids
As the blood drums all your callings
In the deep, in the deep
Where the breathing collapses in glory
Where bodies heave from the weight of wings
And thus in rapture let the maps grow forever
As the valleys of flesh allow time to draw change
In the cracks and the ridges of the days yet to come
Let us watch as the voices are silenced
Let us watch as the noises are smashed
For a summer eclipse on the rims of your eyes
Let us drink, let us drink
As the bright constellations on the tip of your lips
Learn their names under layers of skin
In the deep, in the deep
Let the world dance until the moon falls asunder
Let all ends come in their billionth rematch
No more sleep, no more sleep
Only the sound of old, white dreams laughing
As they sink, drunk and drowning
In the bottomless ocean of our bedsheets
Rinsed by the first light of day.

Τρίτη 8 Μαΐου 2012

Babble, babble of the nightfrights.
















How our bad dreams might save us
Is a question rooted
In the dark turns of determinism
And how we would never have known
Should we never have bled.
It's not an easy concession
To rename every cheap turn
Precious because of the outcome
It's not an easy concession
To claim that everytime we wasted
Our time and our selves on mistakes
Was a staggering step closer
Towards the face of that moonlit tower
Where our paths converged.
"I had to be seen like this
many times to get here"
And though it hurts
Was I any different?
It's easy to confess
I'd rather we were born knowing
But it bites the lip to accept
The inevitability
The necessity of scars
Like a roadmap to happiness
Drawn by rogues, thieves and lunatics
To guide us here
To drive us away
To bring us today.

I'll never thank them
For never was their purpose this gift
I'll never forgive them
For never was their cause our ascend.
Still, better a hard concession
Than an easy gratitude
Than a casual forgiveness
And an unknowing lack of you.

Τετάρτη 2 Μαΐου 2012

Υπενθύμιση MMVIII









Υπάρχει, λένε, διαφορά
Ανάμεσα στο να ξεχνάς
Και το να μη θυμάσαι.

Δεν ξέχασα ποτέ τίποτα.
Κι άμα θυμάμαι, θυμάμαι τα καλά
Κι άμα μιλάω, λέω μόνο τα δόκιμα
Τα δίκαια, τα αρμόζοντα
Τα προφανή, τα δεδομένα
Τα συμβάντα
Μα μη γελιέσαι καριόλη
Δεν ξέχασα ποτέ τίποτα.

Η εικόνα που έχω κρατήσει
Μπορεί να 'ναι εικόνα αγάπης
Μα δεν υπάρχει θλίψη σε αυτήν.
Και τα λόγια που σου είπα
Μένουν πάντα αλήθειες
Μα δίχως μετάνοια.

Όλα όσα ήσουν
Όλα όσα έκανες
Τίμια, άτιμα ή κατά λάθος
Ίσως είναι οι πλίνθοι μου
Μα μη γελιέσαι καριόλη
Δε σου χρωστώ τίποτα.

Δεν ξέχασα ποτέ τίποτα
Και αν έψαξα τη λέξη
Για το λερό ευχαριστώ
Αν έψαξα ψηλά για τα ρέστα
Δεν βρήκα παρά τις λέξεις αυτές
Και μη γελιέσαι καριόλη
Εσένα σου περισσεύουν.

Ξανά και ξανά, ίσως για πάντα
Να βρίσκω τις ραφές σου
Στα μαύρα σεντόνια
Ξανά και ξανά, γιατί όχι
Ίσως να βρίσκω στα χέρια πληγές
Από τότε που γλιστρούσα στη γη σου
Μα μη γελιέσαι καριόλη
Τώρα πια δεν κοιμάμαι στα μαύρα
Τώρα πια η πληγή είσαι εσύ.

Δεν ξεχνώ ρε τα λόγια που είπες
Τα καλά, τα κακά, τα μικρά, τα μεγάλα
Τις σιωπές, τις κραυγές, τους ψιθύρους
Όλο τον θόρυβο της πανέμορφής σου ψυχής
Που δε λυπήθηκες να βιάσεις μπροστά μου
Δεν ξεχνώ τα δάχτυλά σου στον ύπνο μου
Μια στο μέτωπο και μια στο λαιμό
Δεν ξεχνώ την αγάπη που μου 'χες
Και πως την μίανες νομίζοντας πως αρκούσε.

Και μη γελιέσαι καριόλη
Δεν ξεχνώ τους λυγμούς το πρωί
Δεν ξεχνώ το νερό απ' τα μαλλιά σου
Δεν ξεχνώ πόσο ζύγιζε η θλίψη σου
Κι ούτε ένα απ' τα αστεία μου ονόματα
Ούτε ένα από όσα θέλησες να 'μαι
Δεν έχω ξεχάσει στιγμή.

Κι είναι όλα καλά όπως είναι
Αξέχαστα!
Μα έχε το νου σου καριόλη.

Το νου σου μη με κάνεις να θυμηθώ.