Sunger.

Τρία πράγματα είναι βέβαιο πως θα σε κρατήσουν ξύπνιο μέχρι το γαμημένο χάραμα. Η πείνα, ο έρωτας και ο θυμός. Και έχω την υποψία ότι ανήκουν στην ίδια οικογένεια. Ή βασίλειο. Ή γένος. Δεν ξέρω, δεν ήμουν ποτέ καλός στην ταξονομία. Είμαι καλός στην ταξινόμηση όμως και ως εκ τούτου ξέρω πως ούτε πεινάω, ούτε ερωτοχτυπημένος είμαι. Θυμωμένος είμαι, με το άσχημο μέλλον που οφείλω. Τα αναγκαστικά και ταυτόχρονα περιττά. Προσπαθώ να σκέφτομαι πιο βραχυπρόθεσμα, να σκέφτομαι τα όμορφα πράγματα που, ταξινομημένα, με περιμένουν από αύριο. Τα πράγματα που είναι για εμένα. Δεν πολυπιάνει. Προσπαθώ να σκέφτομαι ακόμα πιο μακροπρόθεσμα, γιατί και αυτό ταξινομημένο είναι, προσπαθώ να κρατάω ό,τι προσφέρεται αφήνοντας απ' έξω αυτά που όσα ευτελίστηκαν μου προκαλούν, χωρίς να αρνούμαι έστω και αυτά τα ευτελή. Δεν πεινάω. Απλώς δε με νοιάζει να σώσω και τίποτα απ' τα δόντια, απ' το σάλιο μου. Όλα στο ίδιο οξύ, μεγάλα παιδιά είμαστε όλοι, γιατί να σβήνω εγώ τη λάμπα μου για να σώσω τα έντομα; Ούτε στην οικολογία είμαι καλός. Μόνο με την εξέλιξη τα πάω καλά και αυτή θέλει θυσίες. Θέλει να διαλέξεις πλευρά. Από τη μία η αγέλη και από την άλλη η φωλιά. Διαλέγω πάλι το δεύτερο. Το μόνο που χάθηκε είναι η ταξονομία που λέγαμε, τώρα οι λύκοι έχουν την ίδια γεύση με τα πρόβατα. Τα υπόλοιπα είναι λέξεις. Και οι λέξεις ξεχνιούνται, αλλάζουν και σβήνονται. Θυμώνω με τις τελευταίες που έχω να πω γιατί κάθε λέξη είναι πια μικρή μπροστά στην τυφλή, ελεύθερη σειρά πράξεων που με όρκισε αδέσποτο. Θυμώνω με το στόμα μου όταν μιλάει, τώρα που ξέρω τον πραγματικό του σκοπό.

Κι όταν χαμογελάει με τον καινούριο του τρόπο, καταλαβαίνω πως δεν ξέρω τι θα γίνει [ότ]αν ξεχάσω το θυμό, τον έρωτα και την πείνα. [Ότ]αν οι λέξεις ξεχαστούν και αλλάξουν και η φωλιά της επιλογής γίνει αγέλη του εαυτού μου που δε θυμάται τίποτε άλλο από το να ζει και να κοιμάται μέσα στην πείνα, τον έρωτα και τον θυμό, μες στην αγρύπνια των άλλων.