Προσπάθησα να γράψω αυτό που δεν ξέρω με τρόπο που ίσως μπορούσες να μου εξηγήσεις. Προσπάθησα να διαχωρίσω τις σημειακές σταθερές του χώρου, τα χαμένα, τα μακρινά, τα άγνωστα, από το μοναδικό αξίωμα του χρόνου, την αλλαγή. Προσπάθησα να καταλάβω πώς το τέλος το φέρνει μονάχα κάτι που δεν είμαστε ακόμα, πώς κάθε αρχή είναι αιματοβαμμένη μα αθώα λόγω της αμνησίας της. Προσπάθησα να σου πω πως χαμένο, μακρινό και άγνωστο είναι κάτι μόνο και μόνο επειδή έτσι είναι ήδη, τώρα και ακόμα -αλλά ποτέ για αυτό που θα μας κάνει ο χρόνος. Τότε τα χαμένα θα είναι χαμένα ενός άλλου -και δε μας νοιάζουν. Τότε τα μακρινά είναι σε χάρτες που δεν είμαστε πάνω -και δε μας νοιάζουν. Τότε τα άγνωστα είναι οι εξισώσεις που δε μας εντυπωσίασαν -και δε μας νοιάζουν. Προσπάθησα να σου πω, πως δεν ξεχνάμε ποτέ, απλώς οι ζωές μας δεν έχουν μόνο έναν πρωταγωνιστή. Δεν είμαστε ούτε μυθιστόρημα, ούτε δράμα, είμαστε μικρές-μικρές ιστορίες, από άλλα μάτια κάθε φορά και προσπάθησα να σου εξηγήσω τι βλέπω κάτω απ' αυτό το κλισέ και δεν είναι πως το ξέχασα, απλώς δεν το είδα εγώ. Και προσπάθησα να σου πω πως καμιά φορά, το λευκό ανάμεσα στις ιστορίες μυρίζει πριν έρθει και πώς η ζωή μου όλο και πνίγεται σε αυτή τη μυρωδιά. Και ξέρω πως έρχεται μια αρχή για αυτόν που θα είναι εγώ και ξέρω πως έρχεται ένα τέλος για εμένα. Και προσπάθησα να σου ζητήσω συγγνώμη, για την εγκατάλειψη του εαυτού που είσαι τώρα, για το ότι για λίγο θα είμαι κάτι χαμένο, μακρινό και άγνωστο -και που ίσως σε νοιάζει.
Προσπάθησα να σου πω να με βρεις όταν αλλάξεις κι εσύ σε αυτό που θα είσαι, προσπάθησα μέχρι που κατάλαβα το προφανές -δε θα σε νοιάζει.
Δεν ξεχνάμε ποτέ. Απλά αποχωρούμε (γιατί δεν είναι εγκατάλειψη, όταν φεύγεις από κάτι μακρινό και άγνωστο, που δεν είχες και δεν ήταν κομμάτι μιας μικρής ιστορίας σου). Αποχωρούμε, γιατί υπάρχει τέτοια Ελευθερία και προτιμάται σε περιπτώσεις που η προσπάθεια και ο κόπος να κρατήσουμε κάτι, είναι μεγαλύτερη/ος από αυτό που προσπαθούμε να κρατήσουμε.
ΑπάντησηΔιαγραφήΣτις αλλαγές που θα έρθουν.
(Για τον εαυτό που ίσως να τον νοιάζει ακόμα).
Υπάρχουν όντως εαυτοί που ζυγίζουν την προσπάθεια και τον κόπο έναντι της απώλειας αυτού που κάποτε ήθελαν και είχαν; Και πώς όντες τόσο μικροί χρησιμοποιούν λέξεις όπως "μεγαλύτερο";
ΑπάντησηΔιαγραφήΔε θυμάμαι να υπήρξα καν κάποιος που τον ένοιαζαν τέτοιοι σακάτηδες, πόσο μάλλον να υπήρξα ένας.
Φιλικά!!1
Είναι παράξενο πώς τα πάντα τα διαθλά και τα εξετάζει κανείς μέσα από το προσωπικό του πρίσμα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαι αυτή η ανάρτηση πότε μου μοιάζει αυτοαναφορική, πότε μου μοιάζει να αναφέρεται σε έναν χωρισμό και στο τελευταίο είναι που βρίσκω και εγώ τον εαυτό μου μέσα της.