Hate mail.

Εύα, ξέρω πως αυτό το κείμενο έπρεπε να είναι δικό σου. Μα για σένα έχω να πω μόνο καλά και επιπόλαια, χαρούμενα και ουσιώδη. Και σήμερα, τώρα, δεν μπορώ να μιλήσω για οτιδήποτε που συμπλέει με την πλευρά του κόσμου που αγαπώ. Συγγνώμη -αλλά στο έχω υποσχεθεί και θα το έχεις.

Διαβάζω πολύ καιρό blogs αλλά έκανα μόλις πρόσφατα. Η αλήθεια είναι πως δεν είχα ποτέ κάτι να πω σε κανέναν, μιλούσα μόνο με τον εαυτό μου, χρόνια τώρα και το μόνο συναφές με την λεκτική αλληλεπίδραση με κάποιον τρίτο περιοριζόταν στον βομβαρδισμό συμπερασμάτων από τους δικούς μου μοναχικούς διαλόγους. Και αν το συμπέρασμα ήταν επαρκώς απόλυτο για να προκαλέσει την περιέργεια του απέναντι, τότε ακολουθούσε η παράθεση του συνειρμού -συνήθως ήταν θαυμάσια πολυσύνθετος ή όμορφα απλός. Ως εκ τούτου, κανείς δεν εστιάζε είτε στο πόρισμα είτε στο στοχασμό, οι κοπελιές έβρισκαν έναν δυνητικό γκόμενο ή καλό φίλο και οι μαντράχαλοι έναν σύμβουλο ή έναν ανταγωνιστή. Εμένα από την άλλη μου άρεσε απλώς να λύνω πράγματα, οπότε κάποια στιγμή πριν μερικά χρόνια, απλώς σταμάτησα να μιλάω. Και για κάποιον που θέλει να μιλάει μόνο στον καθρέφτη του, προφανώς το notepad ήταν ασύγκριτα πιο ταιριαστός φίλος από ένα blog.

Κάποια στιγμή όμως, συνειδητοποιείς πως οι αφορμές να μιλάς, έρχονται μιλώντας. Όχι επειδή θα ακούσεις κάτι καινούριο, αν θέλετε οπτιμισμό έχει μείνει λίγο στην κατάψυξη, αλλά επειδή υπάρχει αυτή η ανεπαίσθητη διαφορά ανάμεσα στον τρόπο που θα μιλήσεις σε κάποιον για κάτι και στον τρόπο που θα μιλήσεις στον εαυτό σου. Ακόμα και το περιτύλιγμα και οι λεκτικές κορδέλες που ο εαυτός σου δεν χρειάζεται για να συμφωνήσει, αλλά θα επιστρατεύσεις στις ρητορείες σου, είναι μια χαρά λόγος να συνεχίσεις να μιλάς, ακόμα και από τη ναρκισσιστική σκοπιά.

Αλλά.

Το γεγονός πως μπορεί ο καθένας να γράφει γνωρίζοντας πως έχει την πιθανότητα να διαβαστεί, είναι κάτι που η σαθρή αυτογνωσία μας δεν είναι έτοιμη να διαχειριστεί αξιοπρεπώς. Όπως το κάθε ασπόνδυλο που εμφανίζεται σε κάποιο μεσημεριανό δελτίου ενός τεταρτοκλασσάτου σταθμού, όπως τα 15χρονα μαζεύονται σε αγέλες μπροστά στις δημοσιογραφικές κάμερες στα εξωτερικά ρεπορτάζ, έτσι και η ψευτοκουλτουριάρα αδερφή του ίδιου πρωτογενούς κόμπλεξ, χτυπάει τα blogs. Με μια φράση, η δυνατότητα δημόσιας ανάρτησης μιας έκφρασης, έχει επισέλθει στην ίδια μοίρα με το δικαίωμά της να αντιμετωπίζεται ως ενδιαφέρουσα. Βλέπω παντού αποτυχημένους συγγραφείς, γλοιώδεις αριστερίσκους -όχι επειδή είναι αριστεροί, επειδή είναι -ίσκοι- ελεεινούς wannabe λόγιους που αναρτούν στιχάκια που ούτε ο Γονίδης δε θα άγγιζε και φυσικά περσόνες που φτιάχτηκαν μέσω μιας εικόνας που προωθούν μα ποτέ δεν αποδεικνύουν. Υπάρχει μια καταπληκτική τάση θαρρώ, που επηρρεάζει όλο το ανθρώπινο είδος, να εξισώνει κανείς την δυνατότητα με την αξία του πράττειν -ενώ κατά την ταπεινή φασιστική μου άποψη, το 95% θα έπρεπε να στερείται δικαιωμάτων πολύ βασικότερων της ομιλίας. Είναι σαν να δίνεις σε κάποιον μια κάμερα -αυτόματα νομίζει πως είναι άξιος να φέρεται σαν ιερό τέρας, σαν να δίνεις σε κάποιον μια στολή και ένα όπλο, αυτόματα θεωρεί πως είναι αποδεδειγμένα ο κατάλληλος να πυροβολεί. Και υπάρχουν εκτοπλάσματα σαν τον Νίκο Δήμου ή τον Πιτσιρίκο ή τη γκόμενα που έγραψε το "Ο Ιούδας Φιλούσε Υπέροχα", που τους δίνεις τη δυνατότητα να εκφράζονται ελεύθερα και δημόσια και ξαφνικά είναι αυτοί οι οποίοι χρίζονται αρμόδιοι να μιλάνε για τα όσα πραγματεύεται ο όποιος Δήμου ή η όποια γκόμενα. Επειδή έχουν έναν υπολογιστή, είναι πολιτικοί αναλυτές, χρηματιστές, τροχονόμοι, πυρηνικοί φυσικοί, ιστορικοί, λόγιοι, σοφοί, σημαντικοί. Και δεν υπάρχει ούτε μια ουγγιά αυτοσαρκασμού, δεν υπάρχει ούτε μια γρατζουνιά στο χέρι που ξεσπαθώνει, γιατί στο μικρό χωριάτικο μυαλουδάκι τους, το γνώθι σαυτόν είναι κάτι που έχουν αφήσει χιλιόμετρα πίσω.

Πριν λίγο πέτυχα ένα παρακλάδι της θλιβερής και πνευματικά καμπουριασμένης αυτής φάρας, διάφορα τυπάκια που βγάζουν ασπρόμαυρες φωτογραφίες από κάδους σκουπιδιών ή όμορφα airbrushed ηλιοβασιλέματα, εντυπωσιακά σωστά φωτισμένα πορτραίτα και σπανιότερα, μερικές πολύ καλές ιδέες που ξεφεύγουν των cliche. Δεν θα είχα κανένα πρόβλημα με το να μοιράζομαι το οξυγόνο μου με τέτοιους ανθρώπους, αν δεν αυτοαποκαλούνταν "φωτογράφοι". Δε θα είχα κανένα πρόβλημα με τον κάθε μεταλλά με καθυστερημένη εφηβεία να αναρτεί στιχάκια από 'δω και από 'κει, στιχάκια που προβλέπεις την επόμενη φράση από τον συνειρμό που του προκάλεσε η προηγούμενη -και στον οποίο ξέρεις πως θα υποκύψει- στιχάκια που είναι κατά τα 9/10 στοιχειώδη Αγγλικά/Ελληνικά και και ξαφνικά πετάγεται και μια λέξη που άκουσε και του άρεσε (πολλές φορές η ίδια η αιτία συγγραφής όοοολου του συνόλου) ή είδε στο λεξικό. Ας το κάνουν, και ο Καβάφης μέχρι τα 40 του ήταν απλός στιχουργός, καμία σχέση με τις ανατριχίλες που μας προσέφερε μετά. Αλλά όταν αποκαλούν κάτι τέτοιο "ποίημα" τη στιγμή που τον ίδιο όρο θα χρησιμοποιούσαν για τον Baudelaire, την Dickinson και τον Rilke αν τους ήξεραν, όχι. Όχι, όχι. Εκεί τους πυροβολείς στο κεφάλι από απόσταση που δε θα σε πιτσιλίσουν.

Δεν είναι κακό να γράφει κανείς ερασιτεχνικά, τουλάχιστον εγώ δε νοιώθω τύψεις τόση ώρα που το κάνω.
Και δεν είναι μεμπτό να νομίζεις πως γράφεις καλά. Δεν είναι κακό να προσπαθείς για την τέλεια ρίμα.
Δεν σε κάνει κομπλεξικό το να βγάζεις φωτογραφίες που βλέπεις και σου αρέσουν.
Επί προσωπικού π.χ. θεωρώ πως μερικές φορές γράφω όμορφα. Και κάποιες φωτογραφίες μου τις επιδεικνύω με καμάρι.

Το πρόβλημά μου δεν είναι με όσους υπερεκτιμούν τον εαυτό τους, το πρόβλημά μου δεν είναι με όσους είναι νοητικά υποδεέστεροι του μεσημεριανού μου και νομίζουν πως είναι κάτι παραπάνω: είναι με αυτούς που φέρονται και αναλόγως.

Οπότε αν γράφετε στίχους και θεωρείτε πως γράφετε ποίηση, αν έχετε κάποιο blog και πιστεύετε πως η άποψή σας έχει μια χ βαρύτητα επιπλέον, αν βγάζετε φωτογραφίες και θεωρείτε τον εαυτό σας καλλιτέχνη φωτογράφο, μαγκιά σας. Την επόμενη φορά που θα φερθείτε ως κάτι που δεν είστε όμως, να είστε έτοιμοι να σας αντιμετωπίσουν σαν αυτό που είστε πραγματικά.