Καρυωτάκης!

Το σκεπτικό είναι απλό:

25/6/2009		10:34:06 μμ		Semjâzâ				λοιπον
25/6/2009		10:34:10 μμ		Semjâzâ				κρατα χρονο
25/6/2009		10:34:17 μμ		Semjâzâ				προσπαθω να αποδειξω ποσο ευκολο ειναι
25/6/2009		10:34:24 μμ		Semjâzâ				να γραψεις κατι σαν τον καρυωτακη
25/6/2009		10:34:26 μμ		Semjâzâ				παμε.

Θυμάμαι κάποτε, χρόνια πριν, μια ατέρμονη διαφωνία που είχα με τον σύντροφο ClouD, για την αξία του Καρυωτάκη σαν ποιητή: εγώ κρατιόμουν ακόμα με νύχια και με δόντια από την καταθλιπτική (με αυτό τον γνώριμο, αστείο τρόπο) εφηβεία μου και αν και αναγνώριζα πως ο Καρυωτάκης στερούνταν το μεγαλείο των ποιητών που τότε λάτρευα, όπως του Ουράνη, του Καβάφη ή ακόμα και των Baudelaire και Verlaine (δεν είχα ακόμη ανακαλύψει αυτό που σήμερα θεωρώ κατακλυσμικής γοητείας ποίηση), παρέμενε ένας πολύ μελωδικός και συναισθηματικός ποιητής, που, αν η ποίηση χρησιμοποείται για πρόκληση μελαγχολίας, τη δουλειά του την έκανε.

Ο ClouD, απ' όσο θυμάμαι, δεν ήταν ιδιαίτερα εχθρικός, όντας ανέκαθεν πράας και ανθρωπιστικής φύσης, απλώς θεωρούσε τον Καρυωτάκη "ερασιτέχνη". Φυσικά εγώ δε μπορούσα να δεχτώ πως ασκείται επιρροή στον ψυχισμό μου από έναν ερασιτέχνη και η κουβέντα συνέχιζε μέχρι που τσαντιζόμουν γιατί δεν καταλήγαμε σε κανένα ουσιώδες πόρισμα (δηλαδή στο δικό μου).

Πολύ καιρό μετά, έχοντας ψαχτεί κάπως περισσότερο και έχοντας καταλήξει αισθαντικά στο εγωιστικότατο κίνημα του συμβολισμού -υποθέτω πως είναι κοινό γνώρισμα όλων των οπαδών του να λατρεύουν το κίνημα αλλά όχι τους ποιητές του- είχα καιρό να διαβάσω Καρυωτάκη. Ή Baudelaire. Γενικά, είχα αποκτήσει μια άπωση αναφορικά με την έμμετρη ποίηση και μια αδιαφορία για την ποίηση γενικώς, εκτός αν επρόκειτω για κάποια περίεργη προσωπική συλλογή μου που θα περιελάμβανε τα άπαντα του Rilke, του Dylan Thomas και μια τζούρα Dickinson. Κατά τα άλλα, η περίοδος ήταν αφιερωμένη στον Kafka, τον Hamsun, τους προσοβιετικούς και στο guttural death metal.

Ξεσκονίζοντας λοιπόν τη βιβλιοθήκη, ξανάπιασα λίγο το ένα, λίγο το άλλο, μέχρι που ξεφύλλισα Καρυωτάκη. Και χρόνια μετά μπορούσα να πω "ναι ClouD, στην ουσία είναι στιχουργός με ποιητικές εκλάμψεις". Οι ποιητικές εκλάμψεις είναι φυσικά της μορφής του αδύναμου συμβολισμού, όπως πχ στις μεταφορές του "Κιθάρες" και στις πιο εκούσιες και αυθεντικές των τελευταίων ποιημάτων, με διασημότερη αυτή της "Πρέβεζας". Και ναι, μπορούσα και μπορώ ακόμα να πω πως η καλύτερη δουλειά του Καρυωτάκη παραμένουν οι μεταφράσεις των Καταραμένων και του Moreas.

Με αφορμή την καινούρια σειρά με θέμα τη ζωή του, η οποία παρεμπιπτόντως είναι αρκετά καλογυρισμένη εκτός των σημείων "τυχαία_συνάντηση_στο_δρόμο" όπου η αληθοφάνεια είναι μάρκα αλλαντικών, αυτή η συζήτηση επανήρθε καμιά-δυο φορές με γνωστή νυν μαυρόγατα, πρώην μπλόγκερ. Και σήμερα που σκάρωσα ένα αστείο ποιηματάκι σε μια φίλη και αφού μου είπε πως της θύμισε Εμπειρίκο, μου έσκασε η ιδέα που περιγράφεται στην αρχή του ποστ. Έτσι, λίγη ώρα (9 λεπτά περίπου) μετά:

25/6/2009

10:43:34 μμ

Semjâzâ

πως σου φαίνεται;

-Πέπλον

Θερμές ανεμοδίνες οι ψυχές των ανθρώπων
Στολίδια πάγου -και ο καιρός η τήξις-
Τα απαστράπτοντα των ποιητών τα λόγια
Και των λαμπρών ιδεαλιστών οι επί χάρτοις στίξεις
Που παρωπίδες φωτεινές χαϊδεύουν μας τα μάτια
Πώς στοργικά στερώντας μας το δέος όλης της θλίψης!

Δεν δύναται λοιπόν κανείς εν τέλει να ιδεί
Πως σκιάζει τις αλήθειες μας ο κόσμος λαμπερός
Πως δυό λογιών υπάρχουν μόνο ανθρώποι;
Κουκκίδες μόνο φαίνονται καθώς απλώνει η οδός
Πίσω ο θνήσκων, με την άγνοια στεφάνι φωτοβόλο
Και στης χρυσής οδού το τέλος, γαλήνιος ο νεκρός.
~

Υπ' όψιν, δεν ήταν απόπειρα σύγκρισης ή οτιδήποτε παρεμφερώς ανούσιο -άλλωστε επειδή το θεωρώ απλό δομικά ή εύκολο, δε σημαίνει πως υπολείπεται αισθητικής. Διάφορα απλά πράγματα, συμπεριλαμβανόμενου του σουβλακίου και της τηγανιτής πατάτας, χρίζουν ιδιαίτερης εκτίμησης και αγάπης εκ μέρους μου. Οπότε, πρόκειται απλώς για ένα παιχνιδάκι της στιγμής που δεν έχει καμία διαφορά από το να προσπαθώ να μιμηθώ τον τρόπο ομιλίας κάποιου. Μην αρχίσετε τη γκρίνια τέλος πάντων.