Φήρμαλζίμπεν.

"Η σιωπή είναι χρυσός, γιατί η ασφάλεια είναι από τα αγαθά που μπορεί κανείς να αγοράσει."

Υπήρξε κάποτε μια περίοδος
Αθωότητας θα τολμούσε (;) κανείς να πει
Κατά την οποία η φυσική, η χημεία και τα μαθηματικά
Βρίσκονταν στην αντίπερα, εγκόσμια όχθη
Από την ατελέσφορα πανίσχυρη ηγεμονία της φιλοσοφίας.

Κατά τα χρόνια εκείνα, η διδαχή των πρώτων
Και η αυτόκλητη διαμόρφωση της δεύτερης
Διασταυρώνονταν συνεχώς με τη μορφή φιλικών αψιμαχιών
Αναίμακτων πολέμων για χάρη της τέχνης
Και της αισθητικής, φυσικά.

Φυσικά.

Και μέσα στο μικρό πειραματικό θάλαμο με τους λοβούς
Και τους νευρώνες
Στρατιές πληροφοριών συγκρούονταν
Με τις ξέφρενα μελαγχολικές και άυλες ιδέες
Για ένα κομμάτι περισσότερου χρόνου

Μα μεγαλώνοντας, μάθαινε κανείς ίσως τυχαία, ίσως όχι
Πως οι πλευρές του μετώπου, ήταν στην πραγματικότητα
Πλευρές του νομίσματος
Και αυτό δικαιολογούνταν σε μεγάλο βαθμό
Απ' τη συνάφεια του "μαθαίνω" με το "συνειδητοποιώ"

Τραβούσε κανείς έτσι τον δρόμο αυτό
Σε μια δυναμική αρμονία που ήθελε το μείγμα
Της ιδέας και του γεγονότος
Να αποτελεί μιαν αισιόδοξη απόδειξη αποτυχίας
Μα μιαν απόδειξη, όπως και να 'χει.

Μέχρι που μια μέρα, γίνεται εν τέλει προφανές
Πως τα γεγονότα δεν αποτελούν εργαλεία ειρήνης
Πως η βαρύτητα δεν περιορίζεται σε πλευρές
Τα μαθηματικά δεν δομούν ορίζοντες μα περιορισμούς
Και πως καμία ιδέα δεν είναι ελεύθερη των αρχών

Και ξέρει κανείς -πονηρά ορισμένος να το μάθει μόνον όταν καμία έκβαση δε θα 'χει πια σημασία-
Πως η βαρύτητα βασιλεύει όπου οι ιδέες δεν έχουν φτερά
Πως η μεγάλη συνάρτηση ορίζεται από αισθαντικούς
Απλούς, αναλώσιμους, ανακαλέσιμους συντελεστές

Ο δεύτερος νόμος της θερμοδυναμικής έχει ποινές
Σε όποια διάσταση και αν δύναται να παραβιαστεί
Γιατί κανενός είδους απόδοση δεν θα είναι ποτέ
Μεγαλύτερη ή έστω ίση της μονάδας
Που ένα κέρμα από σάρκα αποτελεί

Και εν τέλει, η σιωπή -δεν είναι παρά μια ανάμνηση
Ενός νόμου με έναν ιδιαίτερα αποκαλυπτικό
(Αλήθεια, τι σύμπτωση!)
Μνημονικό κανόνα:
Παύε να ρωτάς.

140 σφηνάκια Βερολίνου.

Η μέρα μας ξεκινάει με μια βόλτα στην ωραία Alexanderplatz.



Έχουμε μάθει πως το δέος είναι για να είμαστε οι αποδέκτες του, οπότε δε μασάμε από σοβιετικά μεγαλεία.



Χαιρετίζουμε το δημαρχείο του γαύρου.



Και χωνόμαστε στο Nikolaiviertel.



Η υποδοχή είναι η πρέπουσα.



Η έξοδος γαλήνια.



Χαζεύουμε την ωραία εκκλησούλα του Άι Νικόλα.



Βλέπουμε και τις επιρροές της Ελλαδάρας.



Θαυμάζουμε την καλή διατήρηση της παλαιότερης εκκλησίας της πόλης.



-Τι είναι αυτό; -Ναός. Ας μπούμε.



Ωραίο είναι.



Αν και δεν έχουν όλοι την ίδια άποψη.



Ας ανεβούμε και στον τρούλο να κόψουμε χαλβά.



Αγάπες.



Πτώσεις.



Ας κατέβουμε πάλι τα 42352 σκαλοπάτια.



Ψηλά ήμασταν.



Ας βάλω και μια φώτο από το μουσείο της Περγάμου στο άσχετο.



Μικρό διάλειμμα στο ζωολογικό κήπο.



Αυτά τα πράματα δεν ξέρω πως λέγονται, αλλά από πιτσιρίκος τα σιχαινόμουν περισσότερο κι από κομμουνιστή Γάλλο.



Και για εσάς που νομίζετε πως οι κατσαρίδες είναι κακές.









Φιδάκια.



Κροκόδειλοι Θερμαϊκού.



Κροκόδειλοι Κηφισσού.



Κροκόδειλοι με τους οποίους δεν κάνουμε καλαμπούρια.



Η "θέλω να μείνουμε φίλοι" γνωστή μας.



Και μερικά φιδάκια ακόμα.


















Πατατόψαρο.



Δαντελόψαρο.



Λεοπαρδαλοσέλαχο.



Ραμπόψαρο.



Ναυτίλος. Παλιός κάτοικος Γαίας.



Απορίες.



Φλερτάκια.



H.R. Giger is a fag.



Ψαρόσουπες και νευροτοξίνες.



Ψάρι Mulinex.



Ψάρι Μουστάκας.



Ψάρι Deep Purple.



Ελπίζω να μη με πάρει πρέφα.



Λες να με πήρε;



Με πήρε.



Και τι είναι αυτό το τεράστιο πράγμα που έχει αράξει στον πάτο;



Μπρος στα κάλλη τι ειν' ο πόνος;



Μικροί ιπτάμενοι δίσκοι, λίγα αποτελεσματικά milligram.



Και προβολείς ομίχλης.



Και μακράς εμβέλειας θάνατος.



Shrooms, fuck yeah.



Κάποτε τα λέγαμε βλακόψαρα.



Πλέον τα λέμε τσιμπουκόψαρα.






Αγριόγατα της άμμου. Την θέλω.



Και μη δίνετε άλλο μπρόκολο στο λιοντάρι.



Αν και σε μερικούς αρέσει.



Συμπαθείς πόντικες.



Συμπαθή γατάκια.



"Σε βλέπω, και όταν βγω από 'δω μέσα, θα σε πονέσω πολύ."



"Φιλαράκι μήπως έχεις ένα κατοστάρικο;"



Εσένα σε είδα πως με κοιτάς και θα σε θυμηθώ όταν ξαναπάω στο χασάπη.



Αν είχατε ποτέ απορία για το πως κατουράνε τα αγριογούρουνα.



Αναίτια πλάσματα.



Ο Knut! Τέρμα οι αγκαλίτσες.









Και ένας σκούρος ξάδερφος του αποπάνω.









Δε μοιάζουν πολύ απειλητικοί τώρα, αλλά γενικά εγώ πολύ τα χαιρόμουν τα καγκελάκια.



Ένα πουλάκι εντοπίζει το λουρί της μηχανής μου.



Και το διεκδικεί.



Ο διπλανός φτερόσαυρος.



Έχετε νοιώσει ποτέ λες κι έχετε πολλά στο κεφάλι σας;



Ή σε άλλα μέρη έστω.



Δεν ήταν από τα "εκθέματα" αλλά παραλίγο να έρθουμε πολύ κοντά.



Η ανδρική απάντηση στη θηλυκή απόρριψη.



Η γριά θεία που όλοι έχουμε.



Και η γριά γειτόνισσα.



Έμφαση στα λασπόλουτρα.












Η μοίρα μας χώρισε, μα η αγάπη δεν πεθαίνει.



Από 'δω κάτω πέρασε ο Ναπολέων, ο Χίτλερ και κυρίως Εγώ.
Το χρώμα του ουρανού δεν είναι πειραγμένο.






We will bury them.









Βολτούλα στο Tiergarten.


















Και φτάσαμε στο άγαλμα της Νίκης!






Το νόημα του post.



Jesus fuckin'.



Δεν ξεχνώ.



Heads up.



Δεν το 'χα δει ποτέ από αυτή τη σκοπιά, μα συμφωνώ.



Καμηλοπάρδαλη από LEGO. Της έχουν κλέψει πολλές φορές την ουρά.



Αλβέρτος από LEGO, τα μάτια του είναι κάμερες, δεν του 'χουν κλέψει τίποτα.



Μοναξιές.



Θα γυρίσει ο τροχός.



Άμα χαλάει το S Bahn, παίρνεις το Regional.
Κι ας πάει και Φιανκφούρτη.



Γιατί όχι, εκεί ήθελε να αναπολήσει τις μέρες στη σκούνα του.



Περνά το τραίνο, περνά.



Ωραία μέρη. Αγαπημένα.



Ωραία μέρη, δοξασμένα.






Διακριτικός ασφαλίτης.



Πως καίει κανείς κάτι τέτοιο;



Τι κάνουμε όταν βρίσκουμε χωρίς καμία εξήγηση κάτι τέτοιο;



Κάτι τέτοιο.



Και αύριο μέρα ήταν.



Και οι επιλογές ανθίζουν.




Να, κάπως έτσι.



Λιαζόμαστε και λίγο υπό των φλαμουριών.



Θυμόμαστε και τις ένδοξες μέρες που το Graf Zeppelin πετούσε προκηρύξεις.



Και βγάζουμε ό,τι μας κάτσει στο κεφάλι.















Καμμένα βιβλία, κενά ράφια.



Μνημείο πολέμου. To the point.



Αλήθεια, δεν πήγε στη Σορβόννη;;;



Και δεν αμφιβάλλουμε.



Lustgarten. Όνομα και πράμα.



Οι φόβοι μας βγήκαν αληθινοί. Κάποιος το τόλμησε.



Τσιγαράκι στο κατάστρωμα του ξενοδοχείου.



Και πούλο για τα νησιά της Δανίας.



[Το post είναι αφιερωμένο στην Ιφιγένεια!]