Φήρμαλζίμπεν.

"Η σιωπή είναι χρυσός, γιατί η ασφάλεια είναι από τα αγαθά που μπορεί κανείς να αγοράσει."

Υπήρξε κάποτε μια περίοδος
Αθωότητας θα τολμούσε (;) κανείς να πει
Κατά την οποία η φυσική, η χημεία και τα μαθηματικά
Βρίσκονταν στην αντίπερα, εγκόσμια όχθη
Από την ατελέσφορα πανίσχυρη ηγεμονία της φιλοσοφίας.

Κατά τα χρόνια εκείνα, η διδαχή των πρώτων
Και η αυτόκλητη διαμόρφωση της δεύτερης
Διασταυρώνονταν συνεχώς με τη μορφή φιλικών αψιμαχιών
Αναίμακτων πολέμων για χάρη της τέχνης
Και της αισθητικής, φυσικά.

Φυσικά.

Και μέσα στο μικρό πειραματικό θάλαμο με τους λοβούς
Και τους νευρώνες
Στρατιές πληροφοριών συγκρούονταν
Με τις ξέφρενα μελαγχολικές και άυλες ιδέες
Για ένα κομμάτι περισσότερου χρόνου

Μα μεγαλώνοντας, μάθαινε κανείς ίσως τυχαία, ίσως όχι
Πως οι πλευρές του μετώπου, ήταν στην πραγματικότητα
Πλευρές του νομίσματος
Και αυτό δικαιολογούνταν σε μεγάλο βαθμό
Απ' τη συνάφεια του "μαθαίνω" με το "συνειδητοποιώ"

Τραβούσε κανείς έτσι τον δρόμο αυτό
Σε μια δυναμική αρμονία που ήθελε το μείγμα
Της ιδέας και του γεγονότος
Να αποτελεί μιαν αισιόδοξη απόδειξη αποτυχίας
Μα μιαν απόδειξη, όπως και να 'χει.

Μέχρι που μια μέρα, γίνεται εν τέλει προφανές
Πως τα γεγονότα δεν αποτελούν εργαλεία ειρήνης
Πως η βαρύτητα δεν περιορίζεται σε πλευρές
Τα μαθηματικά δεν δομούν ορίζοντες μα περιορισμούς
Και πως καμία ιδέα δεν είναι ελεύθερη των αρχών

Και ξέρει κανείς -πονηρά ορισμένος να το μάθει μόνον όταν καμία έκβαση δε θα 'χει πια σημασία-
Πως η βαρύτητα βασιλεύει όπου οι ιδέες δεν έχουν φτερά
Πως η μεγάλη συνάρτηση ορίζεται από αισθαντικούς
Απλούς, αναλώσιμους, ανακαλέσιμους συντελεστές

Ο δεύτερος νόμος της θερμοδυναμικής έχει ποινές
Σε όποια διάσταση και αν δύναται να παραβιαστεί
Γιατί κανενός είδους απόδοση δεν θα είναι ποτέ
Μεγαλύτερη ή έστω ίση της μονάδας
Που ένα κέρμα από σάρκα αποτελεί

Και εν τέλει, η σιωπή -δεν είναι παρά μια ανάμνηση
Ενός νόμου με έναν ιδιαίτερα αποκαλυπτικό
(Αλήθεια, τι σύμπτωση!)
Μνημονικό κανόνα:
Παύε να ρωτάς.