Wertheim.

Ο καιρός ξεκίνησε να χαλάει προς το καλύτερο.

Αναμένουμε, λέει, το σκοτάδι αμέσως μετά το μεσημεριανό μας.
Ο αέρας είναι ολίγον τι ενοχλητικός, μα είναι λίγες οι αποκαλυπτικές φορές που χρειάζεται να το σκάει κανείς από τον κόσμο προς τη φυλακή. Εξάλλου υπάρχει ένα αλάνθαστο σύστημα προγραμματισμού παρόμοιων αποδράσεων: το συγκρατεί ένα μαγνητάκι στο ψυγείο.

Ο λευκός τοίχος απέναντι ανακλά το λιγοστό και πολύτιμο φως προς τα εμάς. Ευτυχώς οι λεπτές κουρτίνες στέκουν περήφανα σαν η πρώτη γραμμή άμυνας. Όχι πως χρειάζεται καν αυτή δηλαδή, η ταχύτητα του φωτός εδώ μέσα καμπυλώνεται από την όμορφη βαρύτητα της ελεύθερης πτώσης.

Να θυμηθώ να αδειάσω το τασάκι.
Και να προσέξω να μη το σπάσω.
Να μη σπάσω τίποτα που δε μου ανήκει. Ούτε να το ματώσω.

Ο μύθος του Μίδα με φορμαλδεΰδη για χρυσό.

Τουλάχιστον έξω κάνει κρύο. Αυτό σημαίνει περισσότερα ρούχα.
Και περισσότερη κάλυψη. Και λιγότερες εκπλήξεις και λιγότερες περιπόλους αποτυχίας έξω από το επικλινές καταφύγιο από τους Άλλους. Τους Πολλούς. Τους Εκεί Έξω.

Υπάρχουν κάποιοι που νομίζουν πως απέδρασα σοφά από τα πριν. Δε το λένε, μα το ξέρω. Τους ευχαριστώ για την τρυφερή τιμή που μου κάνουν να ξεχνάνε πως δεν είχα από που να αποδράσω. Εν πάση περιπτώσει.

Υπήρξαν απώλειες απ' ό,τι είδα στις ειδήσεις. Νοιώθω τύψεις που δεν ένοιωσα τύψεις, μα κι αυτές μηχανικά. Στη λίστα του ψυγείου. Για τους τύπους, πως το λένε. Μα λίγη σημασία έχει, σωστά; Τι είχαμε, τι χάσαμε. Και πόσα από τα χιλιάδες λόγια ήταν για μας, παρά το παίνεμα;

Η γνώση είναι απλώς η κλίμακα της συνολικής άγνοιας.

Τώρα πρέπει να κλείσω, να κλιμακωθεί η πίεση αδιάκοπτα, να συμπιεστεί μια κάποια ενέργεια σε ύλη. Αφού αυτό μετράει, ας έχω λίγο να δώσω. Κι ας μην είναι γραμμένο αυτό στο ψυγείο. Εγώ το θυμάμαι καλά το αύριο.