Με μελαγχολούσε η ιδέα των καμμένων φτερών μέχρι που πίστεψα πως μπορεί κανείς να τραβήξει τον ουρανό προς το μέρος του. Κι έπρεπε τότε να συμφιλιώσω το απόλυτο με το σχετικό, το αμετάκλητο με το ίσως, το δεδομένο με το τυχαίο. Κι αν όλα όσα έχουν όνομα είναι απλές συμβάσεις, δεν είναι αυτό αρκετά καθολικό για να χρεώνεται απόλυτο; Κι αν το αμετάκλητο δεν έχει μόνο μια μορφή, κι αν τα δεδομένα είναι μόνο αυτά τα οποία έτυχαν από μια θάλασσα κλήρων που χρεώσαμε ανύπαρκτους;
Με φόβιζε η ιδέα ενός μοναχικού ενδεχόμενου σε ένα γιγάντιο πλήθος άσχημων και παρεμφερών ομοίων του, ενός Δαβίδ που αντιπαραθέτει έναν ρομαντικό ρόλο με έναν ρεαλιστικό Γολιάθ. Μα πίστεψα στο γιγάντιο του κόσμου και αυτό με έκανε μικρό. Μικρό σαν έναν ιό. Μα οι μικροί δρόμοι έχουν τα λιγότερα διόδια και όταν ήμουν εγώ ο κόκκος έμαθα πώς κοσκινίζουμε τις πιθανότητες απ' τα αντιγόνα μας και πως το να βρεις μια βελόνα στα άχυρα είναι απλό: αρκεί μονάχα μια σπίθα του αναπτήρα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου