Ποτέ.

Μετά τη γιορτή
Φύγαμε βιαστικά
Σε έναν ορίζοντα που χάραζε πλάτες
Στον δρόμο πίσω απ' τον τοίχο.

Μετά τη γιορτή
Η μουσική χαμήλωσε τόσο
Ώστε να τη μπερδεύουμε
Με σιωπή.

Μετά τη γιορτή
Σταμάτησα να περιμένω τους νεκρούς
Και η φωνή μου ήταν ηχώ
Των όσων έπρεπε να ειπωθούν.

Και ήξερε ακριβώς τι θέλει να πει
Και πόσο να σιωπήσει
Πώς να κρύβει ένα κόκκινο θρόισμα
Σε μαύρους ψιθύρους.

Και για μένα, που ήμουν το δέντρο
Η γιορτή τελείωσε εκείνη τη νύχτα
Όταν το πρωί τα γέλια έσβησαν
Και δεν έψαξε κανείς τη σκιά μου.

Μου 'μειναν μόνο λίγα μαύρα φτερά
Και χίλιες μαρμάρινες ρίζες
Μία για κάθε φορά που τ' όνομά μας
Δεν ήταν απάντηση πια.

Κι όπως ο κόσμος με ράπισε
Και πίστεψα λίγο πως βάδισα
Τα φτερά, σαν απίθανα φύλλα
Θέριεψαν και με σήκωσαν
Και οι χίλιες μαρμάρινες ρίζες μου
Έσπασαν τη γη σε σκαλοπάτια.

Και έγινα τώρα ορίζοντας
Έρμαιο αυγής και δειλινού
Ποτέ ξανά δικός τους ίσκιος
Ποτέ ξανά σκιά.

Μετά τη γιορτή
Θα αιωρούμαι εδώ
Ανάμεσα στα αναπόφευκτα
Ποτέ ξανά ένα αταίριαστο δόγμα
Ποτέ ξανά ποτέ.

Μετά τη γιορτή
Θα ανθίσω τους χίλιους μου ήλιους
Που τόσο καιρό σαν μνήματα ρίζωναν
Σε έναν θάνατο που δεν θα 'ναι ποτέ.