Τον τρόπο που ο όρος "παράδοξο"
Είναι εγγενώς οξύμωρος, κάθε φορά.
Πώς ο αποκλεισμός μπορεί να στελεχώσει
Την πληρότητα
Πώς το ελάττωμα είναι συστατικό
Της τελειότητας
Και πως για κάθε ενδεχόμενο μηδενικό
Και κάθε αδιαχείριστη λεπτομέρεια
Είναι το πλήρες και το τέλειο
Που χρωστάει σε εμάς.
Δε θα μαθαίναμε ποτέ τους χίλιους τρόπους
Που στεφανώνουν εγγύηση την έλλειψη
Που κάνουν τον αποχαιρετισμό, υπόσχεση
Που θέτουν τους κανόνες ως πρόκληση εύρεσης
Αυτού στο οποίο δεν έχουν εφαρμογή.
Δε θα μαθαίναμε ποτέ τι θα μπορούσαμε να είμαστε
Αν δεν σκοτώναμε εμείς τα όνειρά μας
Δε θα μαθαίναμε ποτέ να περπατάμε αν δεν φεύγαμε
Ούτε θα ξέραμε τον δρόμο του γυρισμού.
Δεν λέω πως όλα έγιναν σωστά
Ούτε κηρύσσω κάποιο κακό αναγκαίο
Μα έπρεπε να ενοικιαστούμε στο λάθος
Πριν το αποκρουστικό του χέρι
Μας επιστρέψει, αν όχι τα χρωστούμενα
Τα πλέον επάξια.
Δε θα μαθαίναμε ποτέ
Αν δεν το κάναμε μόνοι μας
Δε θα μαθαίναμε ποτέ
Αν δεν νομίζαμε πως το κάνουμε για εμάς.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου