Το Στοιχειό

Υπάρχει μέσα στον καθένα, μια τάφρος μεγάλη. Μια τάφρος βαθειά, τόσο που της ελπίδας το ανάστημα δεν φτάνει για να σηκωθεί και να ατενίσει, και τόσο πλατειά, που τα όνειρα που ο έρωτας, η ξαφνική χαρά και η ξεγνοιασιά εκτινάσσουν, πέφτουνε μέσα της δίχως η αέρινη τροχιά τους να την προσπερνά.

Υπάρχει γύρω απ' τον καθένα ένα στοιχειό που κοιμάται, και από καιρό σε καιρό φτάνουν σε μας τα όσα στον ύπνο του γνέθει, 'κείνες τις στιγμές που για μια ανάσα ο κόσμος γκριζάρει και οι φλέβες μας μουδιάζουν. Και μερικές φορές ξυπνά και πάει να μας ξεφύγει, και τρέχει πάνω στις σκεπές τρομάζοντας τα πουλιά και τις γάτες -έχετε δει γάτες να κυνηγάνε στοιχειά πολλές φορές- και σπάζοντας τα πιο λεπτά κεραμίδια. Και παραμονεύει να μας χάσει πίσω απ' τα ακροκέραμα, πριν η μουγκή λαλιά που μας ορίζει, βροντήξει ανήκουστη ανάμεσα απ' τα αυτιά μας. Τότε γυρνάμε την ματιά μας πάνω του, και αυτό φρίττει και τρέμει κάτω από τους φωτοβολισμούς της τυφλής μας ματιάς.

Υπάρχει μέσα στον καθένα μας, μια θλίψη μεγάλη, που την κοιμίζουμε με βία και με τις φτέρνες μας της λιώνουμε τα λόγια. Την φτύνουμε όταν μας βλέπουν με αυτή παρέα και σαν σκιάχτρο την κρεμάμε -και αν θέλουν οι όμοιές της ας κοπιάσουν. Βροντά ο χαμός της και αντηχεί μέσα στην λαμπερή μας πανοπλία, και όταν μέσα απ' τον πλαδαρό αέρα περνάμε, το ευγενικό μας χαμόγελο είναι το το πειστήριο του φόνου.

Έρχονται όμως στιγμές, μικρές στιγμές έκστασης και ανάγκης, χαράς και περηφάνιας, που το σκιάχτρο χωρίζει τα βλέφαρα, και μας κοιτά και αυτό με ένα χαμόγελο ευγενικό. Έχετε ακούσει τον ήχο που κάνετε όταν σπάτε, είναι μουντός και ρυθμικός και πλέει στο στέρνο σας μέσα -δε ζει κανείς δίχως να σπάει. Και τότε φεύγουν οι δοκοί και οι πλίνθοι, τα πάντα θύελλα πορφυρή και αμβλεία σαρώνει, πλημμυρίζει το στέρνο, πλημμυρίζουν τα μάτια και βήχουμε ζωή και κλαίμε δύναμη. Στο μεγαλείο μας πάνω, εκεί που ήσυχοι στο θρόνο μας τις ατσαλένιες μας αμπάρες και τις άψυχες, αδυσώπητες στρατιές μας καμαρώνουμε, όταν τα μάτια μας ακινητούν και οι παλμοί σωπαίνουν -τότε, από την τάφρο στρωμένη με τα όσα ωραία και άξια κίνησαν να ανοιχτούν να φύγουν, επιστρέφει πάνω σε πτώματα πατώντας, το στοιχειό που δεν αφήνουμε ανθρώπινα να φύγει.