Χλωροφόρμιο.

Είδα ένα πολύ κακό όνειρο σήμερα.

Δεν ήταν από αυτούς τους μεγάλους αγχωτικούς εφιάλτες που όταν στους περιγράφουν ή τους ανακαλείς, αναρωτιέσαι τι σκατά σε τρόμαξε τόσο. Για την ακρίβεια, αυτούς έχω μάθει να τους ελέγχω -σήμερα μόλις, μέσα στο ίδιο βράδυ με τον εφιάλτη, είδα πως είχαν πιάσει ομήρους στο εξοχικό μας όλη την οικογένειά μου, μαζί και μένα, επειδή είχαμε βρει μερικά σακούλια κοκαΐνη και δεν τα επιστρέφαμε στους κακούς κυρίους με τα μπιστολέτα.

Σε αυτό το σημείο να ξεκαθαρίσω πως σε γενικές γραμμές δεν κρύβουμε σακούλια κοκαΐνης σπίτι μου και πως οι γονείς μου θα είχαν ιδιαίτερο πρόβλημα με αυτό από ηθικής σκοπιάς, πόσο μάλλον αν τα σακούλια ήταν ξένων ανθρώπων. Είναι κατά πρώτον και κύριον αγένεια, χέσε όλα τα άλλα. Και οι γονείς μου θυμάμαι πως ανέκαθεν επέμεναν πολύ στο να εξυμνούν το πόσο ευγενικό παιδάκι ήμουν. Οπότε αν διαβάζει κάποιος το blog εκεί έξω, ο οποίος έχει μερικά σακούλια κοκαΐνης που δεν ξέρει σε ποιον να τα αφήσει για το επόμενο ΠΣΚ, φίλε/φίλη: μπορείς να με εμπιστεύεσαι. Θα σου τα επιστρέψω, δε χρειάζεται να παίξουν μανούρες με πιστόλια και ομηρίες και να μου σκάψεις όλο τον κήπο. Θα τα έχω στο ντουλάπι πάνω από το ψυγείο, αυτό στο λέω άμα γυρίσεις και λείπω, να μην ψάχνεις.

Λοιπόν, αφού γενικά σε κάποια φάση σκότωσα όλους τους κακούς ανθρώπους σε μια έκρηξη οργής -δεν το έχω κάνει ποτέ στην πραγματικότητα, οπότε αν υπάρχει κάποιος κακός άνθρωπος εκεί έξω, φίλε/φίλη: μπορείς να με εμπιστεύεσαι, δε θα σου σπάσω το κεφάλι με ένα λεπτό τετράγωνο μαδέρι που κάνει σβουςςςς όταν έρχεται προς τη μάπα σου.

ΑΦΟΥ ΛΟΙΠΟΝ ΤΟΥΣ ΣΚΟΤΩΣΑ ΟΛΟΥΣ, ήρθε ο εφιάλτης. Είδα λοιπόν πως είχα πάει εγώ με τον κολλητό μου στο ταχυδρομείο στην Ομόνοια για να τσεκάρουμε τη θυρίδα μήπως είχε έρθει κανένα πρόμο που έπρεπε να του κάνουμε κριτική. Τσεκάρω εγώ, βρίσκω ένα εικοσάευρο, ένα πορτοφόλι, μερικά προφυλακτικά και ένα σάντουιτς. Όπως καταλαβαίνετε, έχετε μόλις καταλάβει, στρέητ φρομ δε σαμπκόνσιους, τις βασικές μου προτεραιότητες. Τσεπώνω το εικοσάευρο και τις καπότες και φωνάζω τον κολλητό. Του λέω πως δεν έχουμε πρόμο, τον ρωτάω ποιανού είναι το πορτοφόλι (του Θάνου, το έβαλε εκεί για να μη το ψάχνει) και του δίνω το σάντουιτς. Το οποίο ο κολλητός μου αρνείται. Και από αυτό αρχίζεις και ψυλλιάζεσαι, ακόμα και κοιμισμένος, πως κάτι ετοιμάζεται να πάει πολύ στραβά.

Αγχωμένος και βιαστικός ο κολλητός μου δίνει το σάντουιτς και μου ζητάει αντ' αυτού τις καπότες. Του τις δίνω παραξενεμένος και τον ρωτάω τι τις θέλει. Και η απάντηση σβήνει τον κόσμο: "Είναι εδώ ένας χοντρός ταχυδρόμος που θέλει να δούμε και καλά ταινία τώρα."

-Καλά ρε μαλάκα, θα πηδήξεις τον χοντρό ταχυδρόμο;;;
-Όχι, αυτός θα με πηδήξει.
-Καλά, μαλακίες, πάω να κοιτάξω τη θυρίδα να δω μήπως ήρθε τίποτα τώρα και την κάνουμε.

Πάω, κοιτάω, είχαν έρθει κάτι βινύλια.
Φίλε/φίλη, αν έχεις τίποτα βινύλια κτλ, ξέρεις.

Φωνάζω τον κολλητό, τον ξαναφωνάζω, τρίτη φορά, εμφανίζεται χοροπηδηχτός στο ένα πόδι κουμπώνοντας το τζην. Ξεκινάω τη διαδικασία μιας αργής συνειδητοποίησης του τι συνέβη, όταν αυτή ολοκληρώνεται πριν την ώρα της με την άφιξη του χοντρού ταχυδρόμου, ο οποίος περνάει βιαστικός από μπροστά μου, λοξοκοιτώντας με, φτιάχνοντας ταυτόχρονα ζώνες και παντελόνια.

-ΡΕ ΜΑΛΑΚΑ ΕΙΣΑΙ ΣΟΒΑΡΟΣ, ΑΥΤΟΣ ΕΙΝΑΙ Ο ΧΟΝΤΡΟΣ ΤΑΧΥΔΡΟΜΟΣ;;;
-Ναι...
-ΚΑΛΑ ΡΕ, ΑΦΗΣΕΣ ΝΑ ΣΕ ΓΑΜΗΣΕΙ ΑΥΤΟ ΤΟ ΠΡΑΜΑ;;;
-Ρε, δε φαντάζεσαι πόση την είχε, ακόμα μεγαλύτερη και από του γιατρού...
-Ποιου γιατρού;

Εκείνη τη στιγμή το μάτι μου πέφτει στο απέναντι χασάπικο: "Κρεοπωλείον Ο ΓΙΑΤΡΟΣ"
Λίγο πριν ξυπνήσω πανικόβλητος, άκουσα τον κολλητό μου να λέει "Πάντως η ταινία φαινόταν ωραία, να τη δούμε".


Ο χοντρός ταχυδρόμος

Δεν ξέρω για σας, εγώ προτιμώ να σκοτώνω πρεζέμπορες και να κρατάω τα ναρκωτικά τους για μένα και τον στενό οικογενειακό μου κύκλο.

Και τι δε θα 'δινα για να δω τα αποτελέσματα μιας-δυο γραμμών στον παππού μου.
Όλο τον κήπο θα κλάδευε.