Faeriedust.

Υπάρχει κάπου στον κόσμο, κοντά στον πυρήνα της γης, μια τεράστια αποθήκη γεμάτη συγγνώμες που ποτέ δεν ειπώθηκαν. Κοντόχοντροι και δύστροποι νάνοι τις τυλίγουν σε ιλουστρασιόν συσκευασίες και με ένα συρραπτικό τους κοτσάρουν μια αριθμημένη ταμπελίτσα σε Ισλανδικούς ρούνους. Είναι αμέτρητες αυτές οι συγγνώμες, πολλές από αυτές είναι νέες και δίχως συνείδηση του ρόλου τους, άλλες είναι γριές και δακρύζουν που ποτέ δεν έσταξαν το αδύναμο βάλσαμό τους επάνω στις πληγές που ο μακρινός τους ιδιοκτήτης άνοιξε σε ένα άλλο ανθρώπινο πλάσμα.

Τις μικρές συγγνώμες, συνήθως τις αποζητάνε και φεύγουν από τα ράφια. Το κάλεσμά τους είναι μια γρήγορη συνειδητοποίηση, όταν τα νευριασμένα δίποδα ηρεμούν και το μυαλό τους δουλεύει συνολικά και όχι σα μηχανή παραγωγής λεπίδων σάλιου. Έτσι, οι νεογέννητες οφειλόμενες συγγνώμες, συνήθως κάθονται για λίγα λεπτά ή λίγες εβδομάδες το πολύ στο ράφι και μετά, με άγαρμπες και απότομες χειρονομίες, οι αρμόδιοι νάνοι τις στέλνουν πίσω στη γη με ψηλοκρεμαστές κλωτσιές από το Ακρωτήρι του Κόσμου.

Οι μεγάλες συγγνώμες, είναι μια άλλη ιστορία. Συνήθως αυτές ζούνε χωρίς ο ιδιοκτήτης τους να έχει αναρωτηθεί ποτέ αν υπάρχουν. Ο μύθος λέει, πως όταν οι μεγάλες συγγνώμες στο κέντρο της γης γίνουν πάρα πολλές, ο κόσμος θα βαρύνει από θλίψη και οι άνθρωποι θα αρχίσουν να χτίζονται στα σπίτια τους για να πεθάνουν ανενόχλητοι. Οι περισσότερες από αυτές τις συγγνώμες είναι φοβερά ηλικιωμένες, γιατί ωρίμασαν μέσα στην αγάπη και φυλακίστηκαν ανείπωτες μέσα στην ασυνειδησία του λάθους. Γι' αυτό είναι τόσο λυπημένες, όχι επειδή κανείς δεν ξέρει πως υπάρχουν, αλλά επειδή λυπούνται αυτούς που δεν τις αναζήτησαν ποτέ. Αυτές οι συγγνώμες, βαραίνουν τον κόσμο μας και χρειάζεται να είναι κάποιος νάνος πολύ δυνατός και μια συνειδητοποίηση πολύ ξεχωριστή για να λυτρωθούν και αυτές και ο κάτοχος.

Χθες τη νύχτα, ήμουν στο Ακρωτήρι του Κόσμου. Είναι ένας τεράστιος σιδηροδρομικός σταθμός, μέσα στη μέση μιας ερημιάς. Υπάρχει εκεί μόνο ένας μεθυσμένος οδοκαθαριστής και ένας τρελός γέρος που γελάει μανιακά και απελπισμένα. Είναι πολύ ζεστά εκεί, επειδή είναι κοντά στον πυρήνα, αλλά ο ουρανός είναι γεμάτος αστραπές. Δεν άντεξα πολύ σε εκείνο το μέρος και πήγα στο μέρος που κοιμούνταν οι νάνοι, ένα έρημο αεροδρόμιο. Εκεί, ξαπλωμένος στο κρύο πάτωμα και παρατηρώντας τις λάμπες από μπλε λάβα, σκέφτηκα πολύ. Και μια ιδέα καρφώθηκε στο μυαλό μου, μια ιδέα τόσο βίαιη, που αμέσως πετάχτηκα όρθιος και πήγα στο θάλαμο σημειωμένο με τον Ισλανδικό ρούνο με τον οποίο ξεκινάει το όνομά μου.

Υπάρχει εδώ μέσα, βαθειά στον πυρήνα, μια συγγνώμη που δεν ήξερα πως περίμενε και έκλαιγε. Νόμιζα πως δεν την χρωστούσα, γιατί στον κόσμο που μένω, δεν έχει σημασία αν κάποιος δυστυχεί για σένα, αρκεί να τα έχεις κάνει όλα όπως δικαιούσαι -από εκεί και πέρα, είναι απλώς ο τρόπος που η Φύση μας δουλεύει.

Έπρεπε να μου συμβεί για να μάθω: το να μην κάνεις λάθος, δεν είναι το ίδιο με το να μην κάνεις κακό.

Από το Ακρωτήρι του Κόσμου και έναν γερό ζερβοπόδαρο νάνο, αυτή η βαθειά και μεγάλη συγγνώμη πάει στην Κατερίνα.

Μακάρι να φτάσει έγκαιρα, πριν ο κόσμος βαρύνει κι άλλο από θλίψη.