Sempre diritto.

Ο ήρωας της ιστορίας μας, χάιδεψε με το χέρι του το σεντόνι του κρεββατιού και έτριψε μεταξύ τους τούς αστραγάλους του. Τον χαλάρωνε αυτό πριν κοιμηθεί, η δροσιά του κρεββατιού, η αίσθηση του ζεστού δέρματος και το μαλακό μαξιλάρι να πιέζει το πρόσωπό του. Ήταν κάτι σαν υπόσχεση, σαν προκαταβολή ενός δείγματος για μια ακόμη μεγαλύτερη ασφάλεια και γαλήνη, για έναν ακόμα βαθύτερο ύπνο, εκεί που η δοκιμαστική λειτουργεία δε θα κρατούσε μόνο για 8-12 ώρες, αλλά για πάντα, πληρωμένη με χρόνια αποταμίευσης κυττάρων μνήμης και -αν ανακαλυφθούν ποτέ- αμνησίας.

Ο ήρωας της ιστορίας μας βέβαια, βρισκόμενος σε πλεονεκτικότερη θέση από εμάς (και εσάς) δεν ήταν σε θέση να τα σκεφτεί όλα αυτά τα αμπελοφιλοσοφικά. Είναι τοις πάσει γνωστό πως τα πράγματα που ζεις, πρέπει να τελειώσουν για να τα αναλύσεις. Είναι κάτι σα την ευτυχία, τη στιγμή που τη βιώνεις, δεν δύνασαι και δεν θες να συνειδητοποιήσεις πως είσαι ευτυχισμένος. Η συνειδητοποίηση απαιτεί σκέψη και η σκέψη είναι ο αιώνιος εχθρός της αδράνειας. Και ο ήρωας της ιστορίας μας θα μπορούσε να είναι ένα πανέμορφο Καφκικό σκιτσάκι συμβολίζον την Αδράνεια.

Αφού λοιπόν ξεπαγώσουμε το χρόνο για να κλείσουμε την παρένθεση και να αποφύγουμε την αγκύλωση του ήρωα της ιστορίας μας με το χέρι να χουφτώνει το κρεββάτι και τα πόδια του να δένονται κόμπο, μπορούμε να μιλήσουμε λίγο για τις πρώτες πρωινές σκέψεις του.

Δυστυχώς για όλους τους αιώνες διανόησης, φιλοσοφίας και συλλογικής μεγαλομανίας του είδους μας, του θαυμαστού αυτού πνευματικού όντος, η πρώτη σκέψη του ήρωα της ιστορίας μας, ήταν πως πρέπει πάλι να περιμένει να του φύγουν οι πρωινές καύλες πριν σηκωθεί και ο ίδιος. Μια φιλική υπενθύμιση της μαμάς Φύσης πως όσο και να μας καλομαθαίνει αφήνοντάς μας να της χαλάμε το φόρεμα και πνίγοντας Αμερικανούς σε πλημμύρες, είναι πάντα η μαμά Φύση και δεν πα να γαμιόμαστε. Αφού λοιπόν η αναθεματισμένη κρεατόβεργα του ήρωα της ιστορίας μας έγινε μια πρησμένη μπάμια ανοιχτού καφέ (τα θηλυκά που διαβάζουν παρακαλούνται να μην κάνουν επίδειξη της φυλετικής τους ιδιότητας να αναγνωρίζουν 400 διαφορετικές αποχρώσεις στο ίδιο οπτικό φάσμα) πήγε στην τουαλέτα, σήκωσε το καπάκι σκαλιστό σε πολύτιμη πορσελάνη Αμαλιάδας και κατούρησε. Η μαμά Φύση χαμογέλασε πλατύτερα.

Fast forward στην καθημερινή πρωινή υγιεινή, φτάνουμε στο πέρας των διαδικαστικών.

Ο ήρωας της ιστορίας μας κοιτάει το κινητό του.
Vodafone. 5 μπάρες. Γεμάτη μπαταρία.
Μια αίσθηση πως δεν έχει τι να το κάνει μιας και είναι φορτισμένο, λαμβάνει και δεν φέρει κανένα μήνυμα από κανέναν άνθρωπο που θα ήθελε να φέρει μήνυμα, γεμίζει το κεφάλι του.

Σκατά.

Βγαίνει στο μπαλκόνι και ανάβει ένα τσιγάρο, έτσι, για να 'ναι σίγουρος πως οι υποσχέσεις του Μορφέα για τον μεγαλύτερο αδερφό του δεν είναι μπαρούφες. Κανείς δεν ξεγελάει τον νεοέλληνα, ούτε ο Χάρος, ούτε ο Θεός, ούτε ο Χριστός, ούτε "η Παναγία της, το σπίτι της, το σταυρό της μέσα γαμώ, τι σκατά κάνει ρε πούστη, γαμιέται πια; Με τα δάχτυλα 24/7 ή με τη μπαταρία του κινητού; Άει στο διάολο ηλίθια, δε θα μου γαμήσεις εσύ τη μέρα, μία εσύ, δέκα εγώ. Σιώπη θες, θα σου δείξω πως γίνεται. Δυο δεκαετίες και κάτι τώρα δεν κάνω και άλλη δουλειά."

Σε αυτό το σημείο να τονίσουμε πως ο ήρωας της ιστορίας μας, είναι αρκετά εσωστρεφές άτομο, με αρκετά μεγάλο κοινωνικό κύκλο παρ' όλα αυτά. Οι συμπάσχοντες αναγνώστες μας (και σας) θα γνωρίζουν πως ο συνδυασμός των παραπάνω, επιφέρει μια κατάσταση πνιγμονής σκέψεων η οποία μετά από λίγο δίνει την εντύπωση στον ασθενή πως μιλάει το ένα αυτί με το άλλο μέσα από το κεφάλι του. Η κατανάλωση λευκών οινοπνευματώδων ποτών συνήθως παρεμβάλλει αποτελεσματικά παράσιτα μα φευ! ο ατυχής ασθενής θα ακούει κάθε ψίθυρο σαν κανονιά την επόμενη μέρα. Και η μαμά Φύση είναι στο πάτωμα με νευρικό.

Ακόμα μία όμορφη κοπέλα προσπερνά τον ήρωα της ιστορίας μας χαμογελώντας. "Τι σκατά, που τους βρίσκουν τέτοιους κώλους γαμώτο και οι δικές μας είναι σαν παραγινωμένα αχλάδια; Και μετά σου λένε una fazza, una racca."

Άλλη μια γρήγορη υποσημείωση, ο ήρωάς μας είναι γενικά ρομαντικό και τρυφερό άτομο με το φύλο της προτιμήσεώς του (το ΧΧ) αλλά δυστυχώς, καμία απόλυτη κοινωνικοφιλοσοφική θέση δεν μπόρεσε ποτέ να αποτρέψει την αυτόματη κίνηση εστίασης στους γλουτούς του φύλου αυτού. Η μαμά Φύση πλησιάζει την άπνοια.

Φτάνει στο γνωστό στέκι. Ελεύθερο τραπέζι δίπλα στη λίμνη, βουρ πριν έρθουν οι άποικοι και οι πρωτευουσιάνοι! Η γνωστή υπερφιλική νταρντάνα σερβιτόρα φέρνει τον γνωστό αχνιστό capuccino. Και αυτή τη φορά, του τα ρίχνει φόρα παρτίδα. Και αυτός βαριέται τόσο πολύ, έχει μπει και κάτι στο μάτι του, όταν κουνιέται το δέντρο τον τυφλώνει λίγο και ο ήλιος (βλ. Αλμπέρ Καμύ "Ο Ξένος") που της πιάνει την κουβέντα για να καθαρίσει από στιγμές αμηχανίας στο μέλλον. Αλλά η ιδέα του είναι στο άλλο συμπαντικό άκρο από μια έξυπνη αδερφή της:

-So you come here everyday, with your book and your capuccino?
-Both the book and capuccino are different everyday though!
-You are not bored here?
-No. It's relaxing.
-Where do you come from?

Ήταν προφανώς τα φτωχά αγγλικά της, αλλά δεν είναι απίστευτα όμορφη η ερώτηση όταν γίνεται έτσι;

-Athens, Greece.
-Aaah, Greccia! Bella-
-Bella Greccia, si, I hear that all the time.
-Isn't it?
-No, not for me right now.
-Why not? It's beautiful!
-Well, yeah, but I miss certain people while at the same time, they don't miss me.
-That's very bad. Your girlfriend or some other friend?
-My boyfriend actually.

Ω ναι. Ο ήρωας της ιστορίας μας θέλησε να αποφύγει μελλοντικές στιγμές αμηχανίας στο στέκι του, λέγοντας στη σερβιτόρα του cafe μιας επαρχιακής πόλης σε μια αντίστοιχης συντηρητικότητας χώρα με την Ελλάδα, πως του λείπει ο γκόμενός του. Ο ήρωας της ιστορίας μας είναι Ντοστογιεφσκικός ηλίθιος. Η αντίδραση της σερβιτόρας ήταν επιτηδευμένα ευγενική, μετά από 5 λεπτά κουβέντας για τις ξαφνικές βροχοπτώσεις της περιοχής και τους τουρίστες, σήκωσε ένα τηλέφωνο που δε χτύπησε λέγοντας πως πρέπει να "arrange something important" (φλεγόμενοι σταυροί, άσπρες κουκούλες κτλ) και πλήρωσα στον Cirro, έναν κάγκουρα σερβιτόρο που είναι περισσότερο χρυσάφι παρά δέρμα.

Οι επόμενες μέρες ακολούθησαν την ίδια πορεία στους διαδρόμους της διάθεσης του ήρωα της ιστορίας μας (κτητική και άγιος ο Θεός). Με μικρά διαλείμματα χριστοπαναγίας στην autostrada, οδηγίες για διασταυρώσεις από βενζινάδες που μιλούσαν το ίδιο καλά Ιταλικά με τον ήρωα της ιστορίας μας και τσιγάρα πάνω σε βουνοπλαγιές που εκτός από τη μάνα σου κανείς δε σε θυμάται ("Δε γαμιέσαι μωρή, άει στο διάολο, κάνε ό,τι θες, στα αρχίδια μου στην τελική. Εγώ φταίω που κάθομαι και χαλιέμαι αντί να σου πατήσω ένα μαύρο Χ και να πηδήξω καμία ragazza εδώ πέρα. Που γαμώ το κέρατο, γιατί έχουν τόσο τέλειους κώλους εδώ...") ο δρόμος ήταν ο ίδιος. Είναι όμορφο να στέκεσαι στη βροχή στα 2000 μέτρα κάτω από τις ψηλές, γυμνές βουνοκορφές των Δολομίτων, δίπλα σε έναν κάθετο γκρεμό, βλέποντας πέρα κάτω τη μικρή κορδέλα του δρόμου. Συνειδητοποιείς πόσο cliche είναι το "μικρός ο κόσμος" και σκέφτεσαι πως τα δάκρυα γέλιου της μαμάς Φύσης μπορεί να έχουν εν τέλει καλοήθη πηγή. Και ανάβεις το τσιγάρο σου, ήρωα της ιστορίας, και σβήνεις όλα τα άλλα -και με μια βαθειά ανάσα αγνού οξυγόνου και καρκινογόνου καπνού Davidoff, γελάς και εσύ με τη μαμά Φύση για λίγο, γελάς αυτά τα λίγα δευτερόλεπτα που αποδεσμεύεσαι από κάθε ανθρώπινη συνειδητοποίηση και με τη ζωώδη αίσθηση της αποδέσμευσης αυτής, θυμάσαι με την αρχέγονη συναίσθηση του εαυτού σου, πως το κινητό σου, τα τσιγάρα σου, οι νοσταλγίες σου, οι έρωτές σου, οι αγάπες και οι αντιπάθειές σου, είναι μια μικρή νερουλή μάζα μπροστά στο μεγαλείο της ζωής σου και της δυνατότητάς σου να πλεύσεις για λίγο μέσα από αυτή, σαν φωνή από το ένα αυτί της στο άλλο. Και κοιτάς την γιγάντια ασβεστολιθική μάζα που θα είναι εκεί για πολλές χιλιετίες ακόμα αφ' ότου εσύ και οι αγάπες σου σβήσουν -και ξέρεις ποιος απ'τους δυο σας έχει μεγαλύτερη σημασία. Η μαμά Φύση σου στέλνει μια σταγόνα στο στόμα και σου κλείνει το μάτι με μια αστραπή -και την ευχαριστείς, γιατί μπορεί ακόμα να σου θυμίζει πως είσαι το πιο μεγαλειώδες τίποτα στο ομορφότερο πουθενά -και πως καλά θα κάνεις να κόψεις το κάπνισμα γιατί δεν έχεις που να πετάξεις τη γόπα.