The Eternal City.

Avanti bambini. Τα ξαναλέμε.

Ανάθεμα κι αν ξέρω για ποιον το γράφω αυτό, χεχ.

Αφορισμός #17

Γίνεται κάποτε εμφανές πως μόνο κάποιος που γνώρισε τη θλίψη
θα μπορούσε να εφεύρει
τη βόμβα βυθού.

206

-Τη λατρεύω αυτή την πόλη.
-Τι της βρίσκεις;
-Είναι κίτρινη και γυαλίζει.

Σηκώνει το χέρι κάθετα στην βροχή και σε πλήρη συμφωνία με το κρύο. Μπαίνει στο ταξί, φοράει το ζώνη του και νοιώθει τις σταγόνες στο πρόσωπό του.

-Μεσογείων.

Βλέπει την αντανάκλαση των ήλιων φθορισμού και φεγγαριών πυρακτώσεως στα μαύρα ασφάλτινα κανάλια. Νοιώθει τον οδηγό λίγο πιο πέρα, μυρίζει την πρώτη εκπνοή των φθηνών του τσιγάρων και τη ρουφά βαθειά.

-Ξέρετε πόσο έληξε ο αγώνας;
-Μπα, δεν έχω ιδέα.

Δεν νοιάζεται ιδιαίτερα, ήθελε μόνο να ακούσει τη φωνή της αναγκαστικής συντροφιάς του. Σήμερα του φαντάζει τόσο ευχάριστη. Τόσο που τον φαντάζεται να αγκαλιάζει τον δεκάχρονο γιο του στο τέλος της βάρδιας, μυρίζοντας κολώνια και γυρνώντας το θερμοστάτη λίγο παραπάνω -τόσο που σχεδόν ξεχνά όλους τους λόγους που η ζωή είναι γι' αυτόν χάρισμα και όχι δικαίωμα.

Σταγόνες στο τζάμι.
Χρυσές ρυτίδες φωτός στο οδόστρωμα.
Χαζεύει, χαζεύει την τρυφερότητα της βίας του κόσμου.
Χαζεύει την ομορφιά του χαμού, γιατί τώρα το μπορεί.
Γιατί τώρα τα έχει όλα -απ' την αρχή.

"Δε σε σκέφτομαι" μουρμουρίζει με το αχνό του χαμόγελο.
"Δε σε σκέφτομαι γιατί σε έχω -και μόνο τώρα καταλαβαίνω εσένα που μου το έλεγες και μούτρωνα, γιατί τώρα μπαίνω στις παρυφές της μη-αναγκαιότητας που μας ορίζει όταν είμαστε κοντά. Δε σε σκέφτομαι γιατί θα είσαι πάντα πέντε βήματα μπροστά από εμένα μα χωρίς να με περιμένεις και χωρίς να τρέξω, θα ξεκινάμε πάντα ισόπαλοι."

-Εδώ όπου σας βολεύει με αφήνετε.

Κατεβαίνει. Το νερό είναι παντού.

"Δε σε σκέφτομαι -με κοιτώ και σε βλέπω."

Coventry Denkmal.

Heute wollen wir ein Liedlein singen,
Trinken wollen wir den kühlen Wein
Und die Gläser sollen dazu klingen,
Denn es muß, es muß geschieden sein.

Gib' mir deine Hand, deine weiße Hand,
Leb' wohl, mein Schatz, leb' wohl mein Schatz,
Leb' wohl, lebe wohl
Denn wir fahren, denn wir fahren,
Denn wir fahren gegen Engeland, Engeland.

=)

Αφορισμός #16

Καλωσόριζε τις αποτυχίες σου όσο έρχονται.
Θα 'ρθει μια μέρα που η μόνη που θα μένει
θα 'ναι να αστοχήσεις σημαδεύοντας τον κρόταφο.

Weækless.

Returnal.

"I cannot really know", said she.
"We might have been anywhere, anyhow.
It could have been under a single olive tree
right after the first ticks of the clock.
And I can't know whether it would mean silence
or the beginnings of a different kind of noise.
And we could be anything, from lovers to flowers
From soil to tempests and everything in between
And all that could have been."

"Could it have meant the world?", says he.

"It could have meant nothing at all.
Perhaps we were there holding fugitive hands
should we were banished into living, punished
for trespassing into completion.
Or maybe we actually chose to venture outside
seeking another shuffle of the cards to deal with
again -and isn't that more of a prayer than a sin?"

"At least it could have been."

"We might not even coexist then.
We might not even matter to each other if we did.
We might have walked a million pavestoned alleys
drunk, singing songs in tongues now incoherent."

"I could have killed you in my stupor, or I could not
You could have lived a million times again before me
You could have ended back here a thousand years ago
For were we ever able, to actually begin? Oh well..."

"Perhaps we could have been."

"Now that you stand with me, stay close.
Like the diminutive seconds wash through me
you too flood me with everything that could once be."

"I cannot know, it might be anything, anyhow."

"As it might have been, when we and the world could.
Before the grinding hands of the Clock began to matter.
Like the towering receding seconds which drown me
You too, equally vast and passing, rush within -speak
Of all that could have been."

"I can remember you everywhere."

"Even where we have never lived or died?"

"Or anything in between. I can tell you of us and of then
For I can speak of anything that could have been
If only time and space are the petty tools of what-was-not.
I will draw you a map, to the places we've seen and seen not
So you go back or forward and meet me for the first time again
And though I know already, tell me by the scent of your skin
Of everything that could have been."

"You know that we don't last forever. Not even us."

"I know the world is one great slow eclipse."

"But there is time beyond our time, space beyond the breath.
And there, we could have been forever, together or apart.
We could have had a house, with white little walls -or without
We could have had one tiny bed for the both of us -or none
It could have been in any place and any time -or not
Imrryr, Damascus, Tanelorn, Berlin.."

"And all that could have been?"

"It could. Or maybe not. Who knows?"
"I cannot know. We might have been..."
"Anywhere, anytime, anyhow."
"You might have called me sister, daughter, lover."
"You might have called me brother, father, son."
"I might have seen you in the street, my bed, or nowhere."
"I might have seen you in my dreams, my hopes, the TV screen..."
"But-"
"But all that could have been."

Bury 'till they flourish.

Ευγένεια, τάξη, συνεργασία, ισομοιρασμός, εκτρώσεις. Μερικά μόνο από τα πράγματα που δεν συναντώνται όσο συχνά θα έπρεπε στην όμορφη Δυτική κοινωνία μας. Αναφορικά με αυτή την έλλειψη και εξαιρώντας από το χρονικό σύνολο τις μακρές παρενθετικές περιόδους απάθειας που διανύω ανά καιρούς, με ταλανίζει το ερώτημα "γιατί είναι τόσο γαμημένα δύσκολο ένα ον που έχει φτάσει στο φεγγάρι, να συνυπάρξει οργανωμένα με τα ομοειδή του;".

Αυτό το όμορφο παιδιαστικό γιατί είναι ιδιαίτερα ταχυφλεγές. Το σκέφτεσαι τώρα και μέχρι να φτάσεις στην αρχή μιας απαντητικής υπόθεσης, έχει λήξει ως "αδιάφορο" και έχεις φτάσει στο άκρο του "ΠΩΣ θα μπορούσε ένα ον που έχει φτάσει στο φεγγάρι κτλ κτλ".

Το πρώτο πράγμα που σκέφτομαι, δε θα σας πω ψέμματα, είναι αυτό ανά 50 τετραγωνικά χιλιόμετρα κατοικημένης γης.

Το δεύτερο, είναι το δίλημμα το οποίο τόση ώρα έντεχνα και ύπουλα προλογίζω:

Πράγματα όπως η ειρηνική συνύπαρξη, η κοινωνική ευγένεια, η λειτουργική τάξη, είναι πράγματα τα οποία επιβάλλει κανείς με σιδηρά γροθιά προς τήρηση και συμμόρφωση; Ή είναι πράγματα που φυτεύονται ανά γενεά και αναμένεται να ανθίσουν, να καρποφορήσουν και να κατανοηθούν συλλογικά;

Η πρώτη περίπτωση, είναι απλή σαν σύλληψη και πολλάκις εφαρμοσμένη. Εξηγεί κανείς σε κάποιο πρόσωπο όχι ιδιαίτερα ανεπτυγμένης αντίληψης, ας πούμε ένα 4χρονο παιδάκι, πως, κοίτα, Κωστάκη, δεν παίζουμε με τα σπίρτα γιατί μπορεί να κάνουμε μεγάλη ζημιά. Ο Κωστάκης όμως γουστάρει το χριτς-πουφ-τσιφ που κάνει το σπίρτο και σου καίει τις κουρτίνες. Του ξαναλές, Κωστάκη, σου είπα μη το κάνεις αυτό, είδες τώρα τι ζημιά έκανες;

Και η ιστορία χωρίζεται σε 3 πιθανά σκέλη:

1) Ευελπιστείς πως ο Κωστάκης κατάλαβε και αφήνεις τα σπίρτα εκεί που ήταν πάντα.
2) Δεν έχεις ιδιαίτερη εμπιστοσύνη γιατί είναι και 4χρονών, οπότε δε το σαπίζεις στο ξύλο, αλλά τα σπίρτα τα κρύβεις.
3) Το σαπίζεις στο ξύλο, το γδέρνεις και το κάνεις κουρτίνες -είσαι βέβαιος πως για τα επόμενα 80 χρόνια θα βλέπει σπίρτο και θα κατουριέται.

Η εφαρμογή του ενστερνισμού των κανόνων συλλογικού ευ ζειν, εκπροσωπούνται από τη λύση υπ' αριθμόν 1. Σε μια αντίστοιχη πραγματικότητα, λες στον 18χρονο θαμώνα Μπουρναζίου με το ζελέ στο μαλλί "άκου Κωστάκη, είναι πολύ ενδιαφέρον που βάζοντας τουρμπίνα Airbus 300 στου μισού τόνου Saxo σου, μπορείς να πιάνεις 650 χλμ/ώρα σε 4 νανοσεκόντ, αλλά πρόσεχε γιατί μπορεί να φας κανέναν παππού στη διάβαση." Ο Κωστάκης φυσικά, πίνει 2 τζόνι μαύρα (αδυνατώντας να καταλάβει διαφορά από τα κόκκινα, αλλά είναι πιο ακριβά και είναι ο Κωστάκης ναούμ') στον Κιάμο και μετά τερματίζει πάνω σε μένα στο φανάρι έξω απ' την ΕΡΤ με όλα τα ένδοξα 650 χλμ/ώρα. Αν επιζήσουμε και οι δύο, η ασφάλεια του Κωστάκη θα πληρώσει το αμάξι μου και ο Κωστάκης θα σκάσει και άλλα 600, πόσα, ευρώ στους μπάτσους επειδή είχε πιει κάτι παραπάνω. Οι της λύσης υπ' αριθμόν 1, υποστηρίζουν αυτή την πορεία δράσης πρακτικά (κρύβουνε τα σπίρτα) και ταυτόχρονα ελπίζουν πως ο Κωστάκης θα πει "ω, πατέρα! υπήρξα τόσο αναιδής προς τη μοίρα και αυτή μόνο με αγάπη με αντάμοιψε! Είθε το φως που μόνο επιτέλους λούζει τη ματιά μου να είναι το αέναο μνημείο της αλλαγής και της ευγένειας που θα ανταποδώσω, εγώ, ένας άνθρωπος ξαναγεννημένος, στην Ζωή, τον Άνθρωπο και την μεταξύ τους ισορροπία!"

Εγώ θεωρώ πως θα πρέπει να κόβουμε ένα κομμάτι από τα παπάρια του Κωστάκη κάθε μέρα με νυχοκόπτη -όταν τελειώσουν, θα συνεχίσουμε με το υπόλοιπο σώμα του μέχρι ο Κωστάκης να χωράει στο σταχτοδοχείο του νέου μου αυτοκινήτου. Είναι με μαθηματική βεβαιότητα βέβαιο πως το πρώτο πράγμα που θα μου πει ο Κωστάκης μόλις βγει από ό,τι έχει μείνει από το αμάξι του, θα είναι "ΚΑΛΑ ΡΕ ΜΑΛΑΚΑ ΤΙ ΠΕΡΙΜΕΝΕΙΣ ΣΤΟ ΓΑΜΩΦΑΝΑΡΟ, ΑΔΕΙΟΣ ΕΙΝ' Ο ΔΡΟΜΟΣ". Και ο φανταστικός μας διάλογος θα τελειώσει με το απαντητικό "γκλανγκ" του μπουζόκλειδου στη ραφή του κρανίου του.

Υπάρχει μια μεγάλη ευγένεια και μια λαμπρή αίσθηση ελπίδας στο να περιμένουμε πως ο άνθρωπος θα μάθει να εναρμονίζεται με το περιβάλλον και τους συνανθρώπους του. Πλησιάζω με περιέργεια και σεβασμό τους ανθρώπους που στέκουν με τέτοια πίστη απέναντι στη μνημειώδη εξελικτική αποτυχία του είδους μας -με την περιέργεια και τον σεβασμό που στέκω απέναντι σε όλες τις μορφές καλοήθους ηλιθιότητας. Είναι όμορφο, ναι, αλλά είναι ηλίθιο να περιμένεις πως 10.000 χρόνια μετά, μετά από δύο παγκόσμιους πολέμους, μετά από την πορεία των προσωκρατικών ως τον χριστιανισμό και από εκεί στο διαφωτισμό και την αναγέννηση, είναι δυνατόν το ζώο που πάει ανάποδα στο μονόδρομο, που δέρνει τη γυναίκα του αν του ζητήσει να βάλει προφυλακτικό, που στέκεται αριστερά στις κυλιόμενες, πετάει σκουπίδια έξω από το παράθυρο του αυτοκινήτου, ζητάει 120 ευρώ ταρίφα για 10 χιλιόμετρα από τον τουρίστα, εκτελεί συμμαθητές του επειδή είναι ο μόνος από την τάξη του που δεν έχει γαμήσει, βιάζει την κόρη του, βασανίζει ζώα, πειραματίζεται σε κρατούμενους, κακοποιεί παιδάκια μέσα σε ιδρύματα, καίει δασικές εκτάσεις για να βγάλει φράγκα... όχι.

Όχι. Πρώτα επιβάλλεις και μετά περιμένεις να κατανοηθούν.
Στην τελική, οτιδήποτε είναι καλό, έγινε καλό από συνήθεια.

Το ήθος είναι ακόμα μπούσουλας beta version.

Απορίες III

Το 1925 ο Τ.S. Eliot έγραψε το The Hollow Men.
Ξαναδιαβάζοντας το πρόσφατα
και συγκεκριμένα το τέλος του:

This is the way the world ends
This is the way the world ends
This is the way the world ends
Not with a bang but a whimper.

σκέφτηκα, πως είναι δυνατόν;
Δεν ήταν λοιπόν άθροισμα και των δύο
οι οργασμοί σας κε Eliot;

Αφορισμός #15

Η απόσταση ανάμεσα στο καθήκον και την ελπίδα, είναι μη οριζόμενη για τον άνδρα, μηδενική για το παιδί και εκκεντρικότητα έλλειψης για τη γυναίκα.

Υποσημειώσεις ανδρείας, θάρρους και σθένους αντίστοιχα.

Silkeborg.

Ξέρεις τι γίνεται εκεί έξω
Πέρα απ' τον όμορφο ωκεανό των λευκών σεντονιών
Πέρα απ'τις ζεστές θύελλες των χεριών μας
Ξέρεις πως είναι ο κόσμος;

Εκεί έξω ο κόσμος δυστυχεί
Εκεί έξω το παρελθόν δεν κυλά
Δεν βρέχει πάνω σε όλους η ζωή
Σε κανέναν χρόνο, παρά σε μια φτωχή υποτακτική
Φτωχοί υποτακτικοί, υπό τακτική
Έχουν μονάχα μια γέννηση και ένα τέλος
Σύνολο δυο χαμόγελα αν τύχει να ζυγώσουν.

Ξέρεις τι γίνεται εκεί έξω
Εκεί που η ανάσα σου δε φτάνει ζεστή
Πέρα απ' το ρεύμα των βλεφαρισμών σου
Ξέρεις τι συμβαίνει;

Εκεί έξω ο κόσμος δε ζει όπως εμείς
Εκεί έξω τα μαξιλάρια είναι ατσαλάκωτα
Και τα ποτήρια είναι πάντα πλυμμένα
Κανένας πληθυντικός, κανένας βαθύς ενικός
Παρά μόνον κάμποσα ονόματα, επίθετα, επιρρήματα
Οι σφαγίτιδες φλέβες πεθαίνουν στην ψάθα
Και οι άδειες παλάμες στη φόδρα.

Ξέρεις τι γίνεται εκεί έξω
Εκεί που εμείς είμαστε παράξενοι;
Έξω απ' όλους τους καιρούς που μ' αγαπάς
Ξέρεις πως είναι ο κόσμος;

Terhoven.

Αγκάλιασε το φίλτρο με τα χείλη του.

-Έχεις αρχίσει να καπνίζεις πολύ.
-Από συνήθεια.

Μια φλίδα πέτρας χάνεται εν ονόματι της τριβής.
Γυρνά και την κοιτά.

-Σε γενικές γραμμές θα έχεις προσέξει πως μου αρέσει να ξεκινάω προτάσεις με τη φράση "σε γενικές γραμμές". Ως τώρα αυτό συνέβαινε κυρίως επειδή διακατεχόμουν από μια αίσθηση, πως να το πω, αυτόματης προσπάθειας απόδοσης δικαιοσύνης; Ήθελα ρε παιδί μου να αποφύγω κάποιου είδους γενίκευση, τις καλές φορές για να 'μαι δίκαιος, τις κακές για να 'χω παραθυράκι.
-Καταλαβαίνω.
-Μα τώρα πια αλλάξανε τα πράματα. Πλέον το λέω επειδή μ' αρέσει να αλατίζω πληγές και το αλάτι στην προκειμένη είναι η ειρωνεία.
-Και ποια είναι η πληγή;
-Σιγά-σιγά, μη βιάζεσαι.

Παίρνει μια βαθειά ανάσα γεμάτη βενζόλιο, νικοτίνη και εξαχνωμένη πίσσα.

-Τέλος πάντων. Να λέμε και του στραβού το δίκιο, δεν έχω κάτι συγκεκριμένο να πω. Απλώς μ' αρέσει να με ακούω όταν είμαι μαζί σου και μου αρέσει να με ακούς. Γιατί ξέρω πως με προσέχεις και πως σε κρατώ απ' τα δικά σου.
-Ποια δικά μου;
-Τα δικά σου.
-Καταλαβαίνω.
-Για κανένα λόγο, μα δεν πειράζει, ούτε εγώ μπορώ να 'μαι βέβαιος.
-Ξέρεις ό,τι μιλάς μόνος σου ε;
-Ναι.
-Όχι, εννοώ, ξέρεις πως δεν είμαι καν εδώ; Πως μιλάς με τον εαυτό σου;
-Ναι...
-Και πως αν ήμουν εδώ μπορεί να μην έλεγα καν τέτοια πράγματα;
-...
-Μπορεί να μην έλεγες καν τέτοια πράγματα. Μπορεί να σε αγκάλιαζα λίγο, ή να με φιλούσες πολύ. Ή απλώς να καθόμασταν και να κοιταζόμασταν μέχρι να με ρωτήσεις πάλι "τι;" για να βεβαιωθείς πως είσαι ξύπνιος.
-Πως το ξέρεις αυτό;
-Ε μεταξύ μας είμαστε...
-Πέφτω έξω;
-Σε γενικές γραμμές;
-Χεχ.
-Σε γενικές γραμμές και μόνο ανά στιγμές ίσως όχι. Μάλλον όχι. Μα έχω υπάρξει εκεί.
-Και θα-
-Και θα ξαναυπάρξω, ναι. Πολλές φορές. Όλες τις φορές.
-Μ.
-Μα κάποιες στιγμές...

Τζούρα.

-...κάποιες στιγμές, δεν είμαι. Γυρνάω πλευρό στο κρεββάτι του κόσμου. Και ας είναι το χέρι σου δυο τρέμουλα πιο 'κει, για λίγες στιγμές δε με αγγίζεις. Κι ίσως και να μη θέλω, όπως μπορεί εσύ να μη θες να σε κοιτώ σαν ξεσπαθώνεις για να αποτελειώσεις ό,τι σου κληρονόμησαν τα παλιά εγκόσμια.
-Πάντα μαζί σου με βρίσκει όμως το πρωί.
-Να το θυμάσαι αυτό, ναι.

Ο μέσος εκτινάσσει την καπνίζουσα γόπα στο κενό.

-Τελικά η πληγή ποια είναι;
-Οι γραμμές στις παλάμες. Όταν αυτές αδειάζουν.

Ανασηκώνεται να τον φιλήσει -με όλους τους τρόπους.
Εκείνος ξυπνά και κοιτά την καφετιά γάτα στο στέρνο του.
Της χαμογελά. Την χαϊδεύει.

-Τι έγινε, τσούρμο θα μας βρίσκουν τα πρωινά;

Εκείνη απλώς γουργουρίζει ήρεμη.