Bury 'till they flourish.

Ευγένεια, τάξη, συνεργασία, ισομοιρασμός, εκτρώσεις. Μερικά μόνο από τα πράγματα που δεν συναντώνται όσο συχνά θα έπρεπε στην όμορφη Δυτική κοινωνία μας. Αναφορικά με αυτή την έλλειψη και εξαιρώντας από το χρονικό σύνολο τις μακρές παρενθετικές περιόδους απάθειας που διανύω ανά καιρούς, με ταλανίζει το ερώτημα "γιατί είναι τόσο γαμημένα δύσκολο ένα ον που έχει φτάσει στο φεγγάρι, να συνυπάρξει οργανωμένα με τα ομοειδή του;".

Αυτό το όμορφο παιδιαστικό γιατί είναι ιδιαίτερα ταχυφλεγές. Το σκέφτεσαι τώρα και μέχρι να φτάσεις στην αρχή μιας απαντητικής υπόθεσης, έχει λήξει ως "αδιάφορο" και έχεις φτάσει στο άκρο του "ΠΩΣ θα μπορούσε ένα ον που έχει φτάσει στο φεγγάρι κτλ κτλ".

Το πρώτο πράγμα που σκέφτομαι, δε θα σας πω ψέμματα, είναι αυτό ανά 50 τετραγωνικά χιλιόμετρα κατοικημένης γης.

Το δεύτερο, είναι το δίλημμα το οποίο τόση ώρα έντεχνα και ύπουλα προλογίζω:

Πράγματα όπως η ειρηνική συνύπαρξη, η κοινωνική ευγένεια, η λειτουργική τάξη, είναι πράγματα τα οποία επιβάλλει κανείς με σιδηρά γροθιά προς τήρηση και συμμόρφωση; Ή είναι πράγματα που φυτεύονται ανά γενεά και αναμένεται να ανθίσουν, να καρποφορήσουν και να κατανοηθούν συλλογικά;

Η πρώτη περίπτωση, είναι απλή σαν σύλληψη και πολλάκις εφαρμοσμένη. Εξηγεί κανείς σε κάποιο πρόσωπο όχι ιδιαίτερα ανεπτυγμένης αντίληψης, ας πούμε ένα 4χρονο παιδάκι, πως, κοίτα, Κωστάκη, δεν παίζουμε με τα σπίρτα γιατί μπορεί να κάνουμε μεγάλη ζημιά. Ο Κωστάκης όμως γουστάρει το χριτς-πουφ-τσιφ που κάνει το σπίρτο και σου καίει τις κουρτίνες. Του ξαναλές, Κωστάκη, σου είπα μη το κάνεις αυτό, είδες τώρα τι ζημιά έκανες;

Και η ιστορία χωρίζεται σε 3 πιθανά σκέλη:

1) Ευελπιστείς πως ο Κωστάκης κατάλαβε και αφήνεις τα σπίρτα εκεί που ήταν πάντα.
2) Δεν έχεις ιδιαίτερη εμπιστοσύνη γιατί είναι και 4χρονών, οπότε δε το σαπίζεις στο ξύλο, αλλά τα σπίρτα τα κρύβεις.
3) Το σαπίζεις στο ξύλο, το γδέρνεις και το κάνεις κουρτίνες -είσαι βέβαιος πως για τα επόμενα 80 χρόνια θα βλέπει σπίρτο και θα κατουριέται.

Η εφαρμογή του ενστερνισμού των κανόνων συλλογικού ευ ζειν, εκπροσωπούνται από τη λύση υπ' αριθμόν 1. Σε μια αντίστοιχη πραγματικότητα, λες στον 18χρονο θαμώνα Μπουρναζίου με το ζελέ στο μαλλί "άκου Κωστάκη, είναι πολύ ενδιαφέρον που βάζοντας τουρμπίνα Airbus 300 στου μισού τόνου Saxo σου, μπορείς να πιάνεις 650 χλμ/ώρα σε 4 νανοσεκόντ, αλλά πρόσεχε γιατί μπορεί να φας κανέναν παππού στη διάβαση." Ο Κωστάκης φυσικά, πίνει 2 τζόνι μαύρα (αδυνατώντας να καταλάβει διαφορά από τα κόκκινα, αλλά είναι πιο ακριβά και είναι ο Κωστάκης ναούμ') στον Κιάμο και μετά τερματίζει πάνω σε μένα στο φανάρι έξω απ' την ΕΡΤ με όλα τα ένδοξα 650 χλμ/ώρα. Αν επιζήσουμε και οι δύο, η ασφάλεια του Κωστάκη θα πληρώσει το αμάξι μου και ο Κωστάκης θα σκάσει και άλλα 600, πόσα, ευρώ στους μπάτσους επειδή είχε πιει κάτι παραπάνω. Οι της λύσης υπ' αριθμόν 1, υποστηρίζουν αυτή την πορεία δράσης πρακτικά (κρύβουνε τα σπίρτα) και ταυτόχρονα ελπίζουν πως ο Κωστάκης θα πει "ω, πατέρα! υπήρξα τόσο αναιδής προς τη μοίρα και αυτή μόνο με αγάπη με αντάμοιψε! Είθε το φως που μόνο επιτέλους λούζει τη ματιά μου να είναι το αέναο μνημείο της αλλαγής και της ευγένειας που θα ανταποδώσω, εγώ, ένας άνθρωπος ξαναγεννημένος, στην Ζωή, τον Άνθρωπο και την μεταξύ τους ισορροπία!"

Εγώ θεωρώ πως θα πρέπει να κόβουμε ένα κομμάτι από τα παπάρια του Κωστάκη κάθε μέρα με νυχοκόπτη -όταν τελειώσουν, θα συνεχίσουμε με το υπόλοιπο σώμα του μέχρι ο Κωστάκης να χωράει στο σταχτοδοχείο του νέου μου αυτοκινήτου. Είναι με μαθηματική βεβαιότητα βέβαιο πως το πρώτο πράγμα που θα μου πει ο Κωστάκης μόλις βγει από ό,τι έχει μείνει από το αμάξι του, θα είναι "ΚΑΛΑ ΡΕ ΜΑΛΑΚΑ ΤΙ ΠΕΡΙΜΕΝΕΙΣ ΣΤΟ ΓΑΜΩΦΑΝΑΡΟ, ΑΔΕΙΟΣ ΕΙΝ' Ο ΔΡΟΜΟΣ". Και ο φανταστικός μας διάλογος θα τελειώσει με το απαντητικό "γκλανγκ" του μπουζόκλειδου στη ραφή του κρανίου του.

Υπάρχει μια μεγάλη ευγένεια και μια λαμπρή αίσθηση ελπίδας στο να περιμένουμε πως ο άνθρωπος θα μάθει να εναρμονίζεται με το περιβάλλον και τους συνανθρώπους του. Πλησιάζω με περιέργεια και σεβασμό τους ανθρώπους που στέκουν με τέτοια πίστη απέναντι στη μνημειώδη εξελικτική αποτυχία του είδους μας -με την περιέργεια και τον σεβασμό που στέκω απέναντι σε όλες τις μορφές καλοήθους ηλιθιότητας. Είναι όμορφο, ναι, αλλά είναι ηλίθιο να περιμένεις πως 10.000 χρόνια μετά, μετά από δύο παγκόσμιους πολέμους, μετά από την πορεία των προσωκρατικών ως τον χριστιανισμό και από εκεί στο διαφωτισμό και την αναγέννηση, είναι δυνατόν το ζώο που πάει ανάποδα στο μονόδρομο, που δέρνει τη γυναίκα του αν του ζητήσει να βάλει προφυλακτικό, που στέκεται αριστερά στις κυλιόμενες, πετάει σκουπίδια έξω από το παράθυρο του αυτοκινήτου, ζητάει 120 ευρώ ταρίφα για 10 χιλιόμετρα από τον τουρίστα, εκτελεί συμμαθητές του επειδή είναι ο μόνος από την τάξη του που δεν έχει γαμήσει, βιάζει την κόρη του, βασανίζει ζώα, πειραματίζεται σε κρατούμενους, κακοποιεί παιδάκια μέσα σε ιδρύματα, καίει δασικές εκτάσεις για να βγάλει φράγκα... όχι.

Όχι. Πρώτα επιβάλλεις και μετά περιμένεις να κατανοηθούν.
Στην τελική, οτιδήποτε είναι καλό, έγινε καλό από συνήθεια.

Το ήθος είναι ακόμα μπούσουλας beta version.