Terhoven.

Αγκάλιασε το φίλτρο με τα χείλη του.

-Έχεις αρχίσει να καπνίζεις πολύ.
-Από συνήθεια.

Μια φλίδα πέτρας χάνεται εν ονόματι της τριβής.
Γυρνά και την κοιτά.

-Σε γενικές γραμμές θα έχεις προσέξει πως μου αρέσει να ξεκινάω προτάσεις με τη φράση "σε γενικές γραμμές". Ως τώρα αυτό συνέβαινε κυρίως επειδή διακατεχόμουν από μια αίσθηση, πως να το πω, αυτόματης προσπάθειας απόδοσης δικαιοσύνης; Ήθελα ρε παιδί μου να αποφύγω κάποιου είδους γενίκευση, τις καλές φορές για να 'μαι δίκαιος, τις κακές για να 'χω παραθυράκι.
-Καταλαβαίνω.
-Μα τώρα πια αλλάξανε τα πράματα. Πλέον το λέω επειδή μ' αρέσει να αλατίζω πληγές και το αλάτι στην προκειμένη είναι η ειρωνεία.
-Και ποια είναι η πληγή;
-Σιγά-σιγά, μη βιάζεσαι.

Παίρνει μια βαθειά ανάσα γεμάτη βενζόλιο, νικοτίνη και εξαχνωμένη πίσσα.

-Τέλος πάντων. Να λέμε και του στραβού το δίκιο, δεν έχω κάτι συγκεκριμένο να πω. Απλώς μ' αρέσει να με ακούω όταν είμαι μαζί σου και μου αρέσει να με ακούς. Γιατί ξέρω πως με προσέχεις και πως σε κρατώ απ' τα δικά σου.
-Ποια δικά μου;
-Τα δικά σου.
-Καταλαβαίνω.
-Για κανένα λόγο, μα δεν πειράζει, ούτε εγώ μπορώ να 'μαι βέβαιος.
-Ξέρεις ό,τι μιλάς μόνος σου ε;
-Ναι.
-Όχι, εννοώ, ξέρεις πως δεν είμαι καν εδώ; Πως μιλάς με τον εαυτό σου;
-Ναι...
-Και πως αν ήμουν εδώ μπορεί να μην έλεγα καν τέτοια πράγματα;
-...
-Μπορεί να μην έλεγες καν τέτοια πράγματα. Μπορεί να σε αγκάλιαζα λίγο, ή να με φιλούσες πολύ. Ή απλώς να καθόμασταν και να κοιταζόμασταν μέχρι να με ρωτήσεις πάλι "τι;" για να βεβαιωθείς πως είσαι ξύπνιος.
-Πως το ξέρεις αυτό;
-Ε μεταξύ μας είμαστε...
-Πέφτω έξω;
-Σε γενικές γραμμές;
-Χεχ.
-Σε γενικές γραμμές και μόνο ανά στιγμές ίσως όχι. Μάλλον όχι. Μα έχω υπάρξει εκεί.
-Και θα-
-Και θα ξαναυπάρξω, ναι. Πολλές φορές. Όλες τις φορές.
-Μ.
-Μα κάποιες στιγμές...

Τζούρα.

-...κάποιες στιγμές, δεν είμαι. Γυρνάω πλευρό στο κρεββάτι του κόσμου. Και ας είναι το χέρι σου δυο τρέμουλα πιο 'κει, για λίγες στιγμές δε με αγγίζεις. Κι ίσως και να μη θέλω, όπως μπορεί εσύ να μη θες να σε κοιτώ σαν ξεσπαθώνεις για να αποτελειώσεις ό,τι σου κληρονόμησαν τα παλιά εγκόσμια.
-Πάντα μαζί σου με βρίσκει όμως το πρωί.
-Να το θυμάσαι αυτό, ναι.

Ο μέσος εκτινάσσει την καπνίζουσα γόπα στο κενό.

-Τελικά η πληγή ποια είναι;
-Οι γραμμές στις παλάμες. Όταν αυτές αδειάζουν.

Ανασηκώνεται να τον φιλήσει -με όλους τους τρόπους.
Εκείνος ξυπνά και κοιτά την καφετιά γάτα στο στέρνο του.
Της χαμογελά. Την χαϊδεύει.

-Τι έγινε, τσούρμο θα μας βρίσκουν τα πρωινά;

Εκείνη απλώς γουργουρίζει ήρεμη.