206

-Τη λατρεύω αυτή την πόλη.
-Τι της βρίσκεις;
-Είναι κίτρινη και γυαλίζει.

Σηκώνει το χέρι κάθετα στην βροχή και σε πλήρη συμφωνία με το κρύο. Μπαίνει στο ταξί, φοράει το ζώνη του και νοιώθει τις σταγόνες στο πρόσωπό του.

-Μεσογείων.

Βλέπει την αντανάκλαση των ήλιων φθορισμού και φεγγαριών πυρακτώσεως στα μαύρα ασφάλτινα κανάλια. Νοιώθει τον οδηγό λίγο πιο πέρα, μυρίζει την πρώτη εκπνοή των φθηνών του τσιγάρων και τη ρουφά βαθειά.

-Ξέρετε πόσο έληξε ο αγώνας;
-Μπα, δεν έχω ιδέα.

Δεν νοιάζεται ιδιαίτερα, ήθελε μόνο να ακούσει τη φωνή της αναγκαστικής συντροφιάς του. Σήμερα του φαντάζει τόσο ευχάριστη. Τόσο που τον φαντάζεται να αγκαλιάζει τον δεκάχρονο γιο του στο τέλος της βάρδιας, μυρίζοντας κολώνια και γυρνώντας το θερμοστάτη λίγο παραπάνω -τόσο που σχεδόν ξεχνά όλους τους λόγους που η ζωή είναι γι' αυτόν χάρισμα και όχι δικαίωμα.

Σταγόνες στο τζάμι.
Χρυσές ρυτίδες φωτός στο οδόστρωμα.
Χαζεύει, χαζεύει την τρυφερότητα της βίας του κόσμου.
Χαζεύει την ομορφιά του χαμού, γιατί τώρα το μπορεί.
Γιατί τώρα τα έχει όλα -απ' την αρχή.

"Δε σε σκέφτομαι" μουρμουρίζει με το αχνό του χαμόγελο.
"Δε σε σκέφτομαι γιατί σε έχω -και μόνο τώρα καταλαβαίνω εσένα που μου το έλεγες και μούτρωνα, γιατί τώρα μπαίνω στις παρυφές της μη-αναγκαιότητας που μας ορίζει όταν είμαστε κοντά. Δε σε σκέφτομαι γιατί θα είσαι πάντα πέντε βήματα μπροστά από εμένα μα χωρίς να με περιμένεις και χωρίς να τρέξω, θα ξεκινάμε πάντα ισόπαλοι."

-Εδώ όπου σας βολεύει με αφήνετε.

Κατεβαίνει. Το νερό είναι παντού.

"Δε σε σκέφτομαι -με κοιτώ και σε βλέπω."