Gott strafe England.

Το μοναδικό ουσιαστικό όφελος από ένα ταξίδι τεσσάρων περίπου ωρών από τη μια μεριά της πόλης στην άλλη και πίσω: ο ακόλουθος διάλογος στο λεωφορείο.

Κυρία μέσης προς μεγάλης ηλικίας, εμφανώς γαμώ τα παιδιά, πλησιάζει εικοσάχρονη μεγαλομέτοχο σε κομμωτήρια, μανικιουρίστ και εφαρμογών λοβοτομής, αμέσως αφού έχουν επιβιβαστεί στο λεωφορείο.

-Συγγνώμη κοπέλα μου, να σε ρωτήσω, πως φτάνει κανείς στο ΠΙΚΠΑ;

Το εικοσάχρονο σκέφτεται για λίγο, εμφανώς προβληματισμένο.
Αργά και διστακτικά απαντάει

-Τι να σας πω, συνήθως με τέτοια πράγματα γεννιέσαι... Ή αν χτυπήσεις... Δεν ξέρω.

Δεν ξέρω τι με κράτησε και δεν πέταξα κανένα "αφού εκεί μένεις ρε βόδι", σίγουρα πάντως δεν ήταν η ελπίδα πως θα με καταλάβαινε.

Holyland.

Ονειρεύτηκα σήμερα πως δεν είχα φτερά
Και απ' τους ώμους μου δυο χέρια σηκώναν
Μια κλούβα που δεν είχε ουρανό
Και σε κρύες κολώνες ψηλά τη στεριώναν
Και είδα τα πόδια μου να πατούνε την γη
Τείχη ομίχλης τον ορίζοντα κρύβαν
Και απ'το μαύρο σεντόνι ψηλά στους αιθέρες
Όλα τα άστρα χαθήκαν και φύγαν.

Ονειρεύτηκα απόψε πως δεν είχα θεό
Και πως σύγνεφα μαύρα τον κόσμο ανοίγαν
Με φωτιά και με αέρα τα σπίτια χαλούσαν
Και οι μύχιες ελπίδες πεθαίναν και λήγαν
Και τα αδέρφια μου είδα να σπαν σε κομμάτια
Και σε εκρήξεις πορφύρας μοιράζονταν όλοι
Απ'τον μαύρο ουρανό λαμπύριζαν φλόγες
Ανακλώμενοι ύμνοι απ'την έκπτωτη πόλη.

Ονειρεύτηκα χθες πως δεν υπήρχαν πια μέρες
Και απ' την κόκκινη ομίχλη μαύρα φώτα αστράφταν
Πως τον άμοιρο ήλιο απ'τον θρόνο του 'ρίξαν
Και πως κείτεται όπου με σφυριά τον εσπάσαν
Και είδα αίμα να πήζει σε παιχνίδια παιδιών
Βαριά άμμος πετούσε σε ριπές πολυβόλων
Και η αγάπη μου ήταν ξαπλωμένη στη γη
Το χαμένο της αίμα πορφυρό όπως όλων.

Ονειρεύτηκα χθες πως δεν είχα ελπίδα
Και στιγμάτιζα μαύρες τις πληγές μου στους ώμους
Με φωτιές και λεπίδες στο κατώφλι μου ήμουν
Ατενίζοντας άδειους τους φλεγόμενους δρόμους
Και στα χέρια μου είδα αίμα χίλιων ανθρώπων
Στα μαλλιά μου μπλεχτήκαν οι ψυχές που χαθήκαν
Και η αγάπη μου ήταν μαύρο πια καρδιοχτύπι
Που 'σβηνε όλα όσα, ως εγώ, ονειρευτήκαν.

Ονειρεύτηκα χθες τα φτερά μου πως κάψαν
Την χρυσή μου αγάπη πως με θάνατο ντύσαν
Τις χαρούμενες μέρες πως με θειάφι τις λούσαν
Και τον μπλε ουρανό με κατράμι ποτίσαν
Ονειρεύτηκα χθες πως ο κόσμος φλεγόταν
Την μικρή μου ζωή πως σε στάχτες φυλούσα
Και τα μαύρα πρωινά δίπλα μου δεν ξυπνούσες
Πορφυρή απουσία για όσα δεν αγαπούσα.

No Lucky Strike.

And so it came to pass, that a new lord had come to possession of the vast estate that stretched on almost all of the Jutland peninsula -and his name was Lord Dunhill.

Lord Dunhill was, by all accounts, a man of honour and dignity and a man who took pride on his regal bloodline and his lordly heritage -a strict man of principle, fit for aristocracy and adept on the whims the latter may bring. Alas, such strength and rich of character was wasted, mercilessly smashed under the heel of a force even more commanding than the iron will of this extraordinary man: that force was none other, than that beast of degenerate flaws, arrogance.

Lord Dunhill was indeed a man of supreme intelligence and wit. His knowledge was rivaled only by the thirst of itself and his wisdom was enviable by men far more traveled and far more aged than our Lord Dunhill. His looks, although by no means crude, had that rigid cruelty of features that made him seem distant and strict to libertine women but serious and handsome to the true ladies. Lord Dunhill however, rarely meddled with the kinder gender and for the few times he did come close with one of its representatives, had only the most spiteful impressions to utter.

There was however a lady who had won the heart of Lord Dunhill, ages and ages ago, when the rough yet elegant man, was still a youth, ignorant of principles as actions or ladies as wives. Her name was Irina and they had spent almost all their years of childhood and adolescence together, before he moved away with his family, to the rainy metropolis, crown of the British Isles, in the west, closer to the cruel nurturing of the great Atlantic. That Irina still lived in Jutland all these years, and Lord Dunhill yearned to pay her a visit, for her face would often come and joyously haunt his sleep, although he could not really (admit to) comprehend the true nature and cause of such dreams.

One Saturday morning, Lord Dunhill left his estate and rode all the way to the house where Irina lived. A master in horsemanship, Lord Dunhill was on Irina's doorstep only a couple of hours later, dismounting and dusting away his hat. He elegantly climbed a few stone stairs and knocked boldly and decisively on Irina's door. Soon after, the handle turned and the door opened.

Do imagine now, the surprise of Lord Dunhill, when instead of Irina, saw a young man standing right in front of him. Quite long and golden was this young man's hair and blue were his eyes and Lord Dunhill knew very well that instant, that this man was of no kin to his beloved Irina.

"Do pardon me, my dear boy" said Lord Dunhill scornfully. "I thought that was the residence of Lady Irina".

"Aye" replied the young man indifferently, "'tis indeed the house of Irina -and me, for I am her husbant. Is it a friend of hers that stands before me?"

"Yes, our friendship roots back to the days of Irina's childhood, when-"

"You want me to go get her then?" asked the young man impatiently.

"No, as it turns out I am probably of burden than of welcome. But may I inqure, who are you my good lad, besides of course, Irina's husband?"

"My name is Rod Prince. Anything else I can do for you then?"

"No my dear fellow" replied spitefully our Lord Dunhill. "You've done your part alright."

-

The next few months marked a season of tension between the two households. Should the two men ever happen to meet, be it in the town or a stroll at the shore, looks full of malice where exchanged and bad silence fell upon anyone who happened to accompany the two adversaries. And the day came, when the calm before the storm finally ended and the black clouds of war spread out of the hearts of the two men, out above the villages and the estates they stood upon, out above the farms and mills, out and all above the flatland that is Jutland.

One evening, Lord Dunhill heard a noise on the far end of his garden. He approached the window to see what had made that curious noise and as he surveyed, he saw that it was the horse that Rod Prince usually used as his steed. It had jumped over the fence of his yard and was running about in the garden, causing somewhat of a degree of damage to his flowers, bushes and benches.

Now, as we've mentioned already, Lord Dunhill was an exceptional rider -he could easily restrain the beautiful beast and having it returned to its master, demand compensation from the latter, for all the damage caused. Rod Prince could easily afford to pay Lord Dunhill double the cost of the repairs, for he was a wealthy man and would so avoid to apologize. Lord Dunhill knew this and thus chose not to capture the horse. Instead, he loaded his hunting rifle, the one he used when he went boar hunting, opened the window, aimed and fired. The horse fell dead instantly.

Rod Prince was assempling his search party when Lord Dunhill appeared furious on his horse.

"Your frenzied mule entered my garden earlier. It tore apart my rose-bushes, it devastated the glass house, it trampled all my dahlias."

"Then you have it. Praise you Lord Dunhill, I never thought I'd ever say this, but praise you. I shall of course compensate you to the last sepal that perished under my horse's hooves, I shall repair the damage with my own hands to show you my gratitude -praise you Lord Dunhill."

"Don't rush now young man, the beast was berserk. 'Tis no business of mine to attend to an inept man's failures -I shot the beast dead before it could do any more harm. I have come to tell you to arrange to take the corpse away from my house."

Rod Prince swelled with fury. His temple veins pumped blood and hate into his head.
He pointed a trembling finger at Lord Dunhill and said "Tomorrow. Here. The field of honour. Bring witnesses."

-

The next day the two men were standing back to back, surrounded by men who would serve as witnesses. Irina had refused to attend to a ceremony she abhorred and failed to understand and that was both a comfort and disappointment to both of the duelers.

"You shall both take fifteen steps, numbered and dictated by me" said a short mustached man. "When after the fifteenth step I shout "draw", you must both draw your weapons, turn around... oh well, you know the rest of it."

"Are you ready?" called a second man, holding idly a folded umbrella on his shoulder.

"Ready" said Rod Prince.
"Ready" said Lord Dunhill.

"One!" yelled the man with the mustache.
"Two!" honked the man with the umbrella.

After a dozen steps, a long pause of an instant was introduced.

"Fifteen" shouted both the men who began to slowly back up from the line of fire.

And they both took a big breath before shouting

"DRAW!"

-

The bodies of the two men were put to rest in the only hill that overlooks the flatland that is Jutland. The estate of Lord Dunhill was taken by the Church which in turn, relinquished it to rich farmers, apiece for a price. Irina mourned the loss of her husband, inherited his great fortune and married a foreign nobleman, a man called Davidoff.

They live happily together to this day.

Wormhole Express.

Περιμένω εδώ και μερικές μέρες μια παραγγελία από ένα φαρμακείο. Δε την περιμένω εγώ δηλαδή, άλλος την περιμένει, αλλά μιας και δύσκολα θα έκανε κανείς αποστολή Βριλήσσια - Κοπεγχάγη, είπαμε να τη στείλουμε σε μένα να την κουβαλήσω πάνω μαζί με φέτες, μέλια, συναγρίδα Παγασητικού και μια δισκοθήκη νησιώτικα. Η παραγγελία όμως αγνοείται εδώ και καιρό, λίγο λιγότερο από το Catch 22 που παρήγγειλα από το play.com, την ίδια μέρα με ένα ήδη παραδοθέν βιβλίο. Οπότε έχω αράξει εγώ και λέω οκ, ελληνικά ταχυδρομεία, μη τους πιέσω και σκάσει κάνα ανεύρυσμα, έχουμε καιρό. Το play.com αγγλικό είναι, έχουμε εμπιστοσύνη, το φαρμακείο όμως ελληνικότατο, οπότε ακολουθεί η ακόλουθη διαδικασία επιβεβαίωσης πως έχει αποσταλεί το προΐόν.

Πράξη 1, τηλέφωνο στο φαρμακείο.

-Καλησπέρα, παίρνω για μια παραγγελία μπλαμπλα για να δω σε ποιο στάδιο βρίσκεται μπλα γιατί δεν έχει έρθει ακόμα. Μπλα.
-Όνομα και αριθμός παραγγελίας.
-Αυτός και τόσο.
-Δε βρίσκω κάτι με αυτό το όνομα.
-Είστε σίγουρη; (Ακολουθεί συλλαβισμός και των 5 δύσκολων γραμμάτων του επιθέτου μου.)
-Ναι... δε βλέπω κάτι... μισό λεπτό.

Έρχεται στη γραμμή ένα αρσενικό.

-Παρακαλώ;
-Μπλαμπλα παραγγελία μπλαμπλα ΕΛΤΑ μπλαμπλα.
-Όνομα και αριθμός παραγγελίας.
-Μπλαμπλαμπλα.
-Με ένα κάπα;
-Ναι.
-Α εδώ η κοπέλα το 'γραψε με δύο, γι' αυτό δε σας έβρισκε.
-Νόμπελ.
-Πως είπατε;
-Κατάλαβα λέω, με βρήκατε τώρα;
-Ναι ναι, έχει αποσταλεί η παραγγελία.
-Α, εντάξει, αυτό ήθελα.
-Θέλετε να ψάξω να δω σε τι φάση είναι;
-Όχι, εφ όσον εσείς το στείλατε μη μπαίνετε σε κόπο.
-Ναι, τη στείλαμε εμείς, με τις ταχυμεταφορές.

Ώπα.

-Α, τότε επειδή με ταχυμεταφορές θα 'πρεπε να 'χε φτάσει, αν μπορείτε να το διερευνήσετε λίγο...
-Εντάξει, σας παίρνω σε 2 λεπτά.

Εξυπηρετικότατος ο παλίκαρος, πράγματι με παίρνει στα καπάκια.

-Είναι στα κεντρικά στο 8011μπλαμπλα μπλα. Αριθμός αποστολής αυτό (νούμερο μήκους όσα τα δεκαδικά του π), ημερομηνία αποστολής τότε, μπλαμπλα. Αν παρουσιαστεί πρόβλημα καλέστε με να μεσολαβήσω.
-Να 'στε καλά, θα σας ξαναπάρω σε κάθε περίπτωση να σας ενημερώσω.

Πράξη 2, κεντρικά ταχυμεταφορών ΕΛΤΑ.

Αυτόματο σύστημα δρομολόγησης, πατήστε 2, πατήστε τέσσερα, πατήστε με λίγο στην πλάτη, ντριιιιν.

-Ταχυμεταφορές ΕΛΤΑ, παρακαλώ.
-Ναι γεια σ-
-Μισό λεπτό παρακαλώ.

*Μελωδία τριών τόνων και ενός τετάρτου*

-Ναι με ακούτε;
-Όχι τόσο καλά όσο πριν, αλλά ναι.

Το αστειάκι μου περί γηρατειών προφανώς δεν εκτιμήθηκε.

-Πείτε μουυυυ....
-Έχω μια παραγγελία που παραδόθ-
-Μισό λεπτάκι περιμένετε;
-...Ναι, οκ.

*Ίδια μελωδία.*

-Ναι, με ακούτε;
-Ναι. Λοιπόν έχω μια παραγγελία που-
-Αριθμό παραγγελίας έχετε;
-Ναι, είναι 3,14159......
-Μπορείτε να το επαναλάβετε;

Κλαψ.

-Ναι, το βρήκα.
-Μπράβο!!!
-Το στείλαμε στο Χαλάνδρι.
-Στο Χαλάνδρι; Ποιος είναι στο Χαλάνδρι;
-Το κοντινότερο γραφείο ταχυμεταφορών ΕΛΤΑ.
-Εγκυκλοπαιδικά ρωτώντας, έχει ένα και στην Αγία Παρασκευή, όχι;
-Α ναι, δίκιο έχετε. Γιατί δεν το έστειλαν εκεί;
-Δεν πείραζει τώρα-
-Θέλετε να το στείλουμε εκεί;

Κοιτάω το ακουστικό.

-Λέω να το στείλουμε κατευθείαν σε μένα αν βολεύει...
-Α, τότε πρέπει να πάρετε το τάδε νούμερο.
-Στο Χαλάνδρι ε.
-Ναι.
-Τι στοιχεία θα τους δώσω, τον αριθμό αποστολης;
-Όχι, τίποτα.
-Α, μόνο το όνομα;
-Ούτε, τίποτα δε θα τους πείτε.

WTF.

-Και πως θα καταλάβουν τι τους λέω;
-Γιατί να μην καταλάβουν κύριε;
-Μα θα τους πάρω και θα τους πω "γεια, εγώ είμαι, στείλτε το δέμα";
-Ε όχι κύριε, θα τους δώσετε τον αριθμό αποστολής που δώσατε και σε μένα.
-Νόμπελ.
-Τι;
-Ευχαριστώ, καλό μεσημέρι.

Πράξη 3, ταχυμεταφορές ΕΛΤΑ, παράρτημα Χαλανδρίου.

-Μπλαμπλα δέμα μπλα αριθμός μπλα θέλω μπλα.
-Δε σας βρίσκω.
-Μπλαμπλα επίθετο μπλαμπλα ένα κάπα μπλα.
-Α ναι. Το βρήκα. Καλά αυτό είναι καιρό εδώ.
-Γιατί;
-Γιατί λέει άγνωστος παραλήπτης.
-Είμαι πολύ γνωστός παραλήπτης όμως!

Γελάει. Πάλι καλά.

-Μάλλον κάποιο στοιχείο θα ήρθε ανεπαρκές.
-Ωραία, τι κάνουμε τώρα;
-Θέλετε να έρθετε να το πάρετε;
-Δε ψήνεστε να μου το στείλετε εσείς;
-Και αυτό γίνεται.
-Ε άμα έχουμε και αυτή τη δυνατότητα!
-Πείτε μου τα στοιχεία σας.

Κωλοφάκην μπλαμπλαμπλαμπλαμπλα.

-Ωραία, το κουδούνι τι γράφει.
-Τίποτα, μονοκατοικία διώροφη είναι, εγώ είμαι πάνω.
-Ναι, αλλά το κουδούνι;
-Είναι μαύρο.
-Δε λέει όνομα;
-Δε χρειάζεται, δε μένει κανείς άλλος επάνω.
-Φοβάμαι μη μπερδευτεί ο διανομέας.
-Δεν είναι τίποτα, θα μπει στο σπίτι, θα ανέβει τις σκάλες και θα χτυπήσει το μοναδικό κουδούνι και θα του ανοίξω εγώ.
-Δε μπορώ να καταλάβω πως είναι το σπίτι.
-Είναι πολύ ωραίο, να περάσετε κάποια στιγμή.

Ξαναγελάει. Εξαντλώ τις ελπίδες:

-Είναι μια μονοκατοικία με 2 ορόφους και έναν κήπο. Πολύ απλό.
-Έχει μάντρα γύρω-γύρω;
-Ναι, έχει τοίχο και μια εξώπορτα.
-Η εξώπορτα δεν έχει κουδούνι;

Ακούω σφυριά στο κεφάλι μου.

-Όχι. Μόνο πάνω έχει κουδούνι.
-Και δε γράφει τίποτα;
-...Όχι.
-Μπορείτε να γράψετε;
-ΘΑ ΓΡΑΨΩ.
-Ένα αυτοκολλητάκι απλώς-
-ΝΑΙ.
-Και η πόρτα κάτω, η εξώπορτα...
-ΘΑ ΑΦΗΣΩ ΕΝΑ ΣΗΜΕΙΩΜΑ.
-Μπράβο, ναι, κάτι τ-
-Μην ανησυχείτε, ακόμα και πως να ανέβει τα σκαλιά θα του πω.
-Γιατί, τι έχουν τα σκαλιά;
-Δεν έχουν όνομα πάνω.

Ξαναγελάει. Κλείνουμε.
Όλα τέλειωσαν.

Πράξη 4, το γελαστό κορίτσι.

Ντριν.

-Παρακαλώ;
-Ναι γεια σας, μιλούσαμε πριν λίγο...
-Η δεσποινίς με τα κουδούνια ε.
-Ναι, από τα ΕΛΤΑ...
-Ναι, πείτε μου.
-Βρήκα μια υποσημείωση στο δέμα...
-Τι υποσημείωση;
-Είχε έρθει να σας το φέρει κάποιος...
-Τω Άγνωστω Παραλήπτη;
-Συγγνώμη;
-Τίποτα, και τι έγινε;
-Λέει πως δε το βρήκε.
-Το σπίτι;
-Ναι, δε βρήκε το νούμερο.
-Όλα κι όλα, το νούμερο το γράφουμε!
-Λέει τα μονά και τα ζυγά ήταν όλα στην ίδια μεριά.
-Κατάλαβα, πείτε του πως σε αυτό το δρόμο το 5 είναι ανάμεσα στο 4 και το 6, όπως όταν μετράμε κανονικά.
-Εεε...
-Συνήθως είναι ανάμεσα στο 3 και το 7, γι' αυτό θα μπερδεύτηκε.
-Δε νομίζω να καταλάβει.
-Καλά ούτε εγώ το πίστεψα στα αλήθεια, το σπίτι έχει απέναντι ένα τέτοιο και δίπλα ένα αδιέξοδο, την οδό τάδε και είναι πρώτη παράλληλος της τάδε, επάνω έχει βεράντα...
-Α έχει βεράντα;
-Ε αφού σας είπα, είναι ωραίο, εσείς δε θέλετε να 'ρθετε.

Γελάει για τελευταία φορά και κλείνουμε με την ελπίδα πως δε θα χρειαστεί να με ξαναπάρει για να μου πει να κρεμάσω καμιά σημαία.

Αύριο θα του δώσω μια μανιβέλα για φιλοδώρημα του βλάκα.

Them.

Και αν ίσως, κάποτε, αλλού, ξαναγινόσασταν;
Θα θεωρούσα και πάλι μιαν αυθαίρετη απόσταση
Για να αποκτήσει ορμή το βλαβερό σας κενό;
Ή θα ήταν ίσως, τότε, εκεί, αλλιώς
Θα ήσασταν ανθοί που ξεδιψούν με τη βία
Που ποτίζει τις σκέψεις μου τώρα, εδώ;
Θα ήταν τότε ο φόρος αδένων που πλήρωνα
Κάτι πιο όμορφο, κάτι πιο αρχαγγελικό
Κάτι λιγότερο ανθρώπινο, λιγότερο λερό
Κάτι αντάξιο ενός ζώου μεστό από αθωότητα;

Και όλες οι φορές που έκλεισα τον κόσμο απ' έξω
Όλες οι φορές που τον κλείδωσα μέσα
Μακρυά από λέξεις και χειρονομίες
Όλες οι φορές που μάτωσα έναν από σας
Γιατί πονούσα για όλους σας
Όλες οι φορές που σας μίσησα
Γιατί όλοι σας ξέρατε πώς να μην αγαπάτε
Όλες οι φορές που θέλησα να στραγγίσετε
Από το αίμα που χαραμίζεται μέσα σας
Όλες οι φορές που θέλησα να σιωπήσετε
Τον θόρυβο που χαραμίζει τη σημασία
Συγχωρούνται όλα αυτά;

Και όλες οι φορές που ζήτησα εγγύηση
Για να επενδύσω λίγη ψυχή στη συμπόνοια
Όλες οι φορές που δίστασα
Να φανώ μεγαλόκαρδος και φθηνός
Μια προσφορά στη δική σας Έκπτωση
Όλες εκείνες οι μέρες που έφυγαν
Στη δική σας μελέτη και ταξινόμηση
Στην ψυχρή διαλογή των αναίμακτων
Απ' τους άδειους
Των χαμένων στο δρόμο
Απ' τους καθισμένους στο τζάκι
Των άπληστων απ' τους αχάριστους
Των ταπεινών απ' τους δειλούς
Των ελλιπών απ' τους ψεύτικους
Όλες εκείνες οι μέρες οι ανεπιστρεπτί
Αποζημιώνονται;

Μα εσείς θα 'στε πάντα το εύκολο
Θεατές σε βαθειές πολυθρόνες μπορντώ
Θα χαζεύετε πάνω, στη μεγάλη σκηνή
Των μεγάλων ανθρώπων τις πλάτες
Και στολίδια από σάρκα και ψέμα
Θα κρέμεστε -οι κομπάρσοι του φόντου.
Εποχές και τοπία θα αλλάζουν
Και απ' του Πόου τους τόσους αγγέλους
Δε θα δει ούτε ένας πως κάπου
Μακρυά 'κει στο φόντο
Οι κομπάρσοι πεθαίνουν.

Σημασία δεν θα 'χει καμία
Η αστεία, πολύχρωμη κι άσπρη ζωή
Στον μεγάλο κενό αυτοσκοπό:
Η ζωή που ήταν μόνο για να είναι.
Σημασία δε θα 'χει καμία
Πόσοι είστε, για πόσο και που
Μα αν ξαναγίνονταν όλα ξανά;
Ίσως κάποτε, κάπου αλλού.

The home that is Athens.

I am the city.
The great mother of countless lives and countless deaths -and that occasional void of all that linger in between.
I stretch my sick and timeless body across the cancerous earth, and hurt and blister and infect its stillness with raw motion.
In feverish persistence, I spread my acrid dominion across space and time -a universe of expendable heartbeats.
Where I begin, every departure seizes -and where I stand, every arrival ends.

I am the cage on whose bars you cling in gratitude.

Beneath my toxic ground, a zillion pale white things are seeded; once breathing brightly as the next.
Oh, the dead of every kind are the dew of my soul -the living, they merely tickle my lips.
Through asphalt arteries I spread my law, through cement windowed teeth I bite the sky
I stretch my arms made of smoke and noises around the clarity of the world and spit within the carbon chaos. Floor after floor I swallow the clouds, one hundred billion elevators claw the heavens down.

Whenever I wake, the sun goes to sleep; whenever in slumber, everything sighs.

Nothing loves the City, because it is the greatest pause before the rest of every suffering thing
And nothing hates the City, because to pause is to postpone -and everything dies.

I, the city. I'm built on broken needles and gas canisters, I feed on rotting pigeons and blocked sewers.
My skin diseases are the lovers on the benches and the candies falling from the children
But in the end, my founding vow prevails, all Life succumbs to me and there is nothing I cannot devour.
I, the gray goddess, have my saints, the pedophiles and rapists and all the harmful urban creatures that feed on my momentum.
I have my thousand apostles, the veinless junkies spreading the message of their spasms and the homeless hungry children
That spread the message of a stallion bitch whose leash I am: Death -on an endless diet until the final madness synchronizes step.
I have my hooveless cattle on the ready, massaging me with heels and tires and knees -ever worshiping their senseless mother.
My heart is your sorrow on the midnight bus, your eyes made of emptiness when you board the subway
Your reason when you rape your daughter, your method when you abandon your child
Your courage when you live and let die, your certainty when you murder emotions.

You don't love me, for I am the ground on which you stain your hands with all the shit your kind is modeled upon.
You don't hate me, because you would do anything, for just a second further and
I am just this fucking second further.

I am the city. Before all alphas and omegas, I'm of the ancient Time and modernized End
The nail and cross of obsolescent gods and devils;
I am your very mother and her rapist, killer, eater, shiter, neverminder too.
In my lungs babies die and old men stretch their arms upon your sister
Young bipeds beat to death their fading, helpless kindred for the banknotes I shit when I digest your dreams.
Brothers end each other, all in the name of expiring power, all beneath my streetlights
The streetlights that make me look yellow and gleaming, like that whore that your father visits on Sundays.

I am the city. I am all that is evil and endless and wrong
And they all happen again and again every moment
Down the alley, round that corner, in that room, in your head
All the graveyards and asylums of the world are piled in my lungs
And are fired in your every day each time I exhale
And you can't afford to know how they're piled each time I inhale.

I am the fucking city that you drool upon. You were born in my lap and back here you will perish
All the loved ones you've known will be buried in me disrespectfully
All the worthless ones will succeed through the munching of bones of great men
I am the city and my soul is the hospital faces that are embossed on the hard bed's finality
I am the city and my eyes are the headlights of trucks when the breaks are not working
I am the city -my voice is the voice of sirens and ambulances and my silence is your speechless pain
I am the city -my breath is the one that should come after your final one
I am the bloody city and you'd fuck me if you could, bite me and eat me and go freely insane
At one burning instant and at once
And not tick after tick after tick after tick
Of my clocks that dictate your service to me.

I am the city, and you make me this way every day
You don't love me nor hate me
For we're made of each other.