Μου λείπεις με έναν τρόπο που είχα ξεχάσει
Που αμφίδρομα αδικεί τις θύμισες και το παρόν
Και που εγείρει πλαγιασμένες εικόνες
Από ωκεανούς, φούχτες μ' αέρα
Και φωτισμένες από φωτιά παλάμες
Από ραντεβού που περιμένεις να ανακληθούν
Τη στιγμή που θα ξυπνήσεις.
Είναι αμβλεία η μοναξιά σήμερα όπως τότε
Μα χωρίς το πικρό και οικείο χαμόγελο
Της απέλπιδης θέλησης.
Είναι μάλλον η μνήμη, των βημάτων σου εδώ
Των κεριών κι ενός ονείρου από σεντόνια
Των πρώτων δακρύων και πρώτων χαμών
Όταν απ' την κορυφή του μαινόμενου κύματος
Τα δάχτυλά μου έφταναν τη μικρή σου παλάμη.
Σε περιμένω χωρίς να ελπίζω πως θα σε δω
Και της προσμονής η αγωνία είναι μόνο
Σαν τη φορά που ντύνεται κάποιος κομψά
Για να κάνει πιο μεγάλη εντύπωση
Καθώς ο κόσμος θα τον κοιτά να περιμένει
Κάποιον που ήταν εξ' αρχής φανερό
Πως δε θα 'ρθει.
Εσύ όμως, βιάσου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου