Chordata.

Ένας βόμβος διασχίζει τον κόσμο
Και μια βοή που τρίζει στα λαγόνια
Κι είναι εκεί μέσα ένα ζώο
Πολλάκις ραβδισμένο
Χίλιες φορές εκπαιδευμένο
Δέκα χιλιάδων χρόνων ζωντανό.

Είναι ένα ζώο εκεί μέσα
Που θα 'χει δει τον κόσμο να τελειώνει
Πόσες φορές; Δεν πάει ο νους μου
Κι έμαθε αυτό να ζει
Μασώντας τα συντρίμμια
Κι έμαθε να το θέλει.

Είναι ένα ζώο εκεί μέσα
Που ψιθυρίζει για τα χρόνια που περνούν
Που μου μιλάει για το πώς όλα θα πέσουν
Και πως ίσα που προλαβαίνω να το αφήσω
Να μου δείξει
Πως είναι να τελειώνει ο κόσμος.

Μου λέει πως τα Πρέπει μου είναι ωραία
Και με συγχαίρει για την άσπιλη ηθική
Θα ήταν ωραία, παραδέχεται
Να μην υπήρχα τώρα εδώ να με ακούς
Θα ήταν ωραία, παραδέχεται
Να μη με είχες τόσο ανάγκη.

Υπάρχει μέσα μου ένα ζώο
Ξέρει να τρέφεται μόνο στη φτήνια
Απ' τα πολύτιμα κλείνεται απ' έξω
Ως να του ανοίξεις από οίκτο
Και το ταΐσεις λίγο
Ένα μικρό κομμάτι εαυτού.

Μου λέει πως εγώ είμαι ωραίος
Μου λέει πως εγώ είμαι αγνός
Και καθώς πίνει απ' τα λιμνάζοντα
Τα μιαρά υγρά στην άκρη της ψυχής μου
Ό,τι κι αν είμαι, δεν αρκεί
Όχι απέναντί του.

Υπάρχει μέσα μου ένα ζώο
Δίχως ελπίδες, δίχως αξίες, δίχως προσμονές
Λέει δεν υπάρχει τίποτα εδώ ν' αγαπήσεις
Λέει δεν υπάρχει τίποτα εδώ ν' αλλάζει
Όλη τη μέρα του ματώνω το ρύγχος
Όλη τη μέρα του σπάω τα δόντια και τη ράχη
Όλη τη μέρα το μισώ
Μα δε φωνάζει, δε γρυλίζει, δεν αλυχτά
Χαμογελά το ματωμένο του χαμόγελο
Και περιμένει
Τη μέρα που θα το λύσω
Τη μέρα που θα το αφήσω να με μάθει
Πως να γίνω σαν αυτό
Μόνο αυτό.