Απορίες VI

Λένε πως το φως ενός αστεριού διανύει δισεκατομμύρια χιλιόμετρα μέσα στο απόλυτο κενό για να φτάσει σε εμάς χιλιάδες χρόνια αργότερα, όταν το ίδιο το αστέρι μπορεί να έχει πάψει να υπάρχει.
Αναρωτιέμαι, αν η αλήθεια είναι το αστέρι και η απογοήτευση το φως του, μας κάνει αυτό κενούς;

Αφορισμός #40

Κάποιος λεπτοδείκτης θα σε κάνει να θες
να γίνεις καλύτερος
Και κάποια δευτερόλεπτα θα σε κάνουν
απλώς να θες να αλλάξεις
Όλα σε ένα ρολόι που σου ουρλιάζει
πως θα καταφέρεις μόνο
να τελειώσεις.

Vor sich Träumen.

Ξέρεις για αυτές τις μικρές ανώνυμες ώρες
Ανάμεσα στη νύχτα και το πρωί
Χαρακτηρίζονται για μερικούς ανθρώπους
Ίσως παράξενους, ίσως όχι και τόσο
Από μια Αριστοτελική έλλειψη
Σαν αυτές, είναι κι αυτή στα Ενδιάμεσα
Του μοιράζεσθαι και του ανήκειν
Την έλλειψη ενός δεύτερου μυαλού
Μιας δεύτερης αρχιτεκτονικής
Ίσως όχι άλλων λέξεων
Μα μιας ακόμη σιωπής
Να κρεμαστείς τουλάχιστον ανάμεσα
Λίγο μακρύτερα απ' τον πυρετό της δικής σου.
Υπάρχουν κάτι τέτοιες ώρες
Που είμαστε μικροί για την μεγάλη μοναξιά
Όσο κι αν όλη μας τη ζωή την ξέρουμε για φίλη
Κάτι στιγμές που ο ύπνος σου ιδρώνει τα όνειρα
Μέχρι να γίνουν κραυγές με χαμηλό ιξώδες
Που τρυπώνουν χαμηλά στο στέρνο σου
Σαν μυστικά ζώα στο δρόμο για το μέρος
Που πάνε όταν είναι η ώρα να πεθάνουν.
Και η πνοή που στέριωσε τον πηλό μας
Σφυρίζει ανάμεσα στα μνήματα
Του μικρού μας νεκροταφείου
Αν ξυπνήσεις, μη δεις το φεγγάρι
Μη δεις τον ουρανό
Και μην κοιτάξεις τους έρημους δρόμους
Δε έχουν τίποτα που φτάνει για να γεμίσεις
Και δεν είσαι αρκετός για να τα γεμίσεις εσύ.
Θα θυμηθείς να περπατάς τις ίδιες ώρες
Σε πλακόστρωτα σοκάκια μεσαιωνικών πόλεων
Στο χέρι μια βαλίτσα
Ξέχειλη από πηγάδια και τρύπες
Θα θυμηθείς να φεύγεις, θα θυμηθείς να διώχνεις
Θα θυμηθείς να προσπαθείς
Μα ούτε μια φορά δε θα μπορείς να χρεωθείς
Έστω μια ολόδική σου αποτυχία.
Τα μνήματα που σου βαθαίνουν τις ανάσες
Δε χωράνε σε κανένα μπουκάλι
Κι όλα όσα χάνεις
Λεπτό το λεπτό
Ακατάπαυστα
Δε θα σωθούν ποτέ
Σε κανένα αύριο.
Με τον ήλιο, με τους ανθρώπους
Τα ζώα
Μπορείς να ξεχνιέσαι
Μπορείς να τους κρατάς
Να τους πατάς, να τους πετάς, να σε βρίσκουν
Να σε θέλουν, να σε ζητούν, να επιστρέφουν
Μπορείς να τους ακούς και ο θόρυβος στα χείλη
Να στομώνει λίγο τη μεγάλη σιωπή της ψυχής σου
Μα αυτές τις ώρες τις Ενδιάμεσες
Τις ώρες που περιμένουν ανάμεσα στους κόσμους
Τους κόσμους μέσα στους τοίχους
Δεν έχεις τίποτα
Τίποτα εκτός απ' τις εικόνες μιας ζωής αλλιώτικης
Ή αλλοτινής
Μακριά από 'δω
Μαζί.

Δεν έχεις τίποτε άλλο από όνειρα
Όνειρα γεμάτα πλάτες.

Heh.

Swallow the now
And sleep to the ending
Of a dream lost to birth
And the what-could-have-beens.

Whispers of skin
The smell of her hair
And the fingers that dance
On the plains of my face.

Be what you will
But be here for me
I'll drain out your sorrow
And call it my own.

Be what you will
A lonely second more
And I'll dream of a tomorrow
Forgotten long ago.

There is a distance
Measured in breaths
Deserts empty of words
Further than despair.

My thoughts are for you
But the end is mine
And the night closes in
Drowning me in silence.

Be what you will
But be somewhere for me
For all we could have done
And all that could have been.

Receptor.

Αφορισμός #39

Το τέλος ενός έρωτα και η αρχή ενός πολέμου
έχουν ως κοινή προϋπόθεση
να ξεχνάς τι σκοτώνεις.

RNVP

Είναι ο φόβος που μας κάνει να πίνουμε όταν έχουμε ήδη μεθύσει.
Είναι ο φόβος που κάνει τους γονείς να παίρνουν τα παιδιά απ' το σχολείο.
Είναι ο φόβος που μας κάνει να ξυπνάμε τη νύχτα και να χαϊδεύουμε τον άνθρωπο δίπλα μας.
Είναι ο φόβος που μας κάνει υποκειμενικούς, υποχωρητικούς, ελαστικούς, αξιόπιστους, ευγενικούς, απρόβλεπτους, αγενείς, καλούς ή κακούς, ψεύτικους.
Είναι ο φόβος που μας κάνει να σηκώνουμε το τηλέφωνο.
Είναι ο φόβος που μας κάνει να ερωτευόμαστε.
Είναι ο φόβος που μας κάνει να λέμε "μη φύγεις", "ποτέ", "για πάντα", "αλήθεια".
Είναι ο φόβος που μας κάνει να μην κοιμόμαστε πριν ανατείλει ο ήλιος.
Είναι ο φόβος που μας κάνει να μην βρίσκουμε λόγο να σηκωθούμε απ' το κρεβάτι.
Είναι ο φόβος που μας κάνει να εφευρίσκουμε επιχειρήματα, να δημιουργούμε τέχνη, να ανοίγουμε κουβέντες, να σιωπούμε στον έρωτα, να κλαίμε όταν δεν είμαστε μόνοι μας.
Είναι ο φόβος που μας κάνει να νοιαζόμαστε για όποιον δεν θαυμάζουμε.
Και είναι ο φόβος που προτιμάμε απλώς να μας αγαπούν αυτοί που μας νοιάζουν.
Είναι ο φόβος που μας κάνει να θέλουμε και ο φόβος που μας κάνει να ευχόμαστε.
Είναι ο φόβος που μας κάνει να μην προσπαθούμε και ο φόβος που μας κάνει να ζητάμε.
Είναι ο φόβος που μας κινεί, είναι ο φόβος που μας ορίζει.
Είναι ο φόβος που μας μας κάνει να πιστεύουμε πως οτιδήποτε έχει σημασία.

Είναι ο φόβος μήπως αυτό το αιώνιο
Το αμετάκλητα πανομοιότυπο κάθε φορά κάτι, χαθεί.

Το αίμα και οι ψυχές, όλα στο διάβολο:
Δεν έχω πια το χρόνο να φοβάμαι
Και σταματώ.

Αφορισμός #38 (Αγγλιστί)

Hell is built with wasted potential.

-Μερικές φορές αναρωτιέμαι μήπως το τέλος που ονειρεύτηκες είναι φρικτό.
-Νομίζω συγχέεις τον χαρακτηρισμό με τον τρόπο που τέλειωσα το όνειρο.
-Το ένα δεν αποκλείει το άλλο, αν το ένα όνειρο λήγει το προηγούμενο.
-Κάθε όνειρο λήγει το προηγούμενο, κανείς δεν ονειρεύεται παράλληλα.
-Όχι με τον εαυτό του, όχι.
-Τι σημασία έχει οποιοσδήποτε άλλος, στο τέλος μόνος σου ξυπνάς.
-Ναι αλλά ως εκεί...
-Ναι, ως την αλήθεια έχεις παρέα και στην αλήθεια είσαι μόνος σου. Ω, ευτυχία.
-Τέλος πάντων, τι ήθελες να μου πεις;
-Για κάτι που ετοιμάζω. Κάτι σαν μίνι-δοκίμιο.
-Α; Τι δοκίμιο;
-Δεν είναι δοκίμιο μωρέ, απλώς έχει κεφάλαια και στόχο και θέμα... Ξέρω 'γω, πως το λες αυτό;
-Δοκίμιο;
-Όχι πραγματεία;
-Ξέρεις τι θα σου βγει;
-Όχι.
-Ως τώρα λοιπόν είναι δοκίμιο.
-Μάλιστα.
-Και τι πραγματεύεται;
-Δοκιμάζει.
-Λέγε.
-Το αίσθημα κατάθλιψης ως κίνητρο.
-Ξέρεις εσύ από κίνητρα;
-Όχι αλλά ξέρω πως είναι να μην έχεις, οπότε θα γράψω απλώς για το αντίθετο.
-Νομίζω είναι καταδικασμένο να μείνει δοκίμιο.
-Θα δούμε!
-Καλά, εσύ δεν πρέπει να τελειώσεις και τη διπλωματική σου;
-Αυτή η κουβέντα γίνεται απλώς για να γίνεται μου φαίνεται.
-Ναι, στο τέλος θα καταλήξει

ΓΑΤΟΤΡΟΦΗ
ΧΑΡΤΙ ΚΟΥΖΙΝΑΣ
ΠΑΤΑΤΕΣ
ΜΠΥΡΕΣ