Vor sich Träumen.

Ξέρεις για αυτές τις μικρές ανώνυμες ώρες
Ανάμεσα στη νύχτα και το πρωί
Χαρακτηρίζονται για μερικούς ανθρώπους
Ίσως παράξενους, ίσως όχι και τόσο
Από μια Αριστοτελική έλλειψη
Σαν αυτές, είναι κι αυτή στα Ενδιάμεσα
Του μοιράζεσθαι και του ανήκειν
Την έλλειψη ενός δεύτερου μυαλού
Μιας δεύτερης αρχιτεκτονικής
Ίσως όχι άλλων λέξεων
Μα μιας ακόμη σιωπής
Να κρεμαστείς τουλάχιστον ανάμεσα
Λίγο μακρύτερα απ' τον πυρετό της δικής σου.
Υπάρχουν κάτι τέτοιες ώρες
Που είμαστε μικροί για την μεγάλη μοναξιά
Όσο κι αν όλη μας τη ζωή την ξέρουμε για φίλη
Κάτι στιγμές που ο ύπνος σου ιδρώνει τα όνειρα
Μέχρι να γίνουν κραυγές με χαμηλό ιξώδες
Που τρυπώνουν χαμηλά στο στέρνο σου
Σαν μυστικά ζώα στο δρόμο για το μέρος
Που πάνε όταν είναι η ώρα να πεθάνουν.
Και η πνοή που στέριωσε τον πηλό μας
Σφυρίζει ανάμεσα στα μνήματα
Του μικρού μας νεκροταφείου
Αν ξυπνήσεις, μη δεις το φεγγάρι
Μη δεις τον ουρανό
Και μην κοιτάξεις τους έρημους δρόμους
Δε έχουν τίποτα που φτάνει για να γεμίσεις
Και δεν είσαι αρκετός για να τα γεμίσεις εσύ.
Θα θυμηθείς να περπατάς τις ίδιες ώρες
Σε πλακόστρωτα σοκάκια μεσαιωνικών πόλεων
Στο χέρι μια βαλίτσα
Ξέχειλη από πηγάδια και τρύπες
Θα θυμηθείς να φεύγεις, θα θυμηθείς να διώχνεις
Θα θυμηθείς να προσπαθείς
Μα ούτε μια φορά δε θα μπορείς να χρεωθείς
Έστω μια ολόδική σου αποτυχία.
Τα μνήματα που σου βαθαίνουν τις ανάσες
Δε χωράνε σε κανένα μπουκάλι
Κι όλα όσα χάνεις
Λεπτό το λεπτό
Ακατάπαυστα
Δε θα σωθούν ποτέ
Σε κανένα αύριο.
Με τον ήλιο, με τους ανθρώπους
Τα ζώα
Μπορείς να ξεχνιέσαι
Μπορείς να τους κρατάς
Να τους πατάς, να τους πετάς, να σε βρίσκουν
Να σε θέλουν, να σε ζητούν, να επιστρέφουν
Μπορείς να τους ακούς και ο θόρυβος στα χείλη
Να στομώνει λίγο τη μεγάλη σιωπή της ψυχής σου
Μα αυτές τις ώρες τις Ενδιάμεσες
Τις ώρες που περιμένουν ανάμεσα στους κόσμους
Τους κόσμους μέσα στους τοίχους
Δεν έχεις τίποτα
Τίποτα εκτός απ' τις εικόνες μιας ζωής αλλιώτικης
Ή αλλοτινής
Μακριά από 'δω
Μαζί.

Δεν έχεις τίποτε άλλο από όνειρα
Όνειρα γεμάτα πλάτες.