Αφορισμός #48

Πράγματι, "κρίμα" είναι η λέξη που κόβει βαθύτερα απ' όλες.

Control.

And if my fingers trembleIt is not fear, it is not worry.
It is disorder's call
For a lash of purpose;
It is the hounds of collapse
Howling for my leash.

And if my gaze heaves
It's not despair, nor is it doubt.
It is the thousand paths
My war can tread on;
It is the aimless future
Waiting for my cause.

I will engrave my will
On the skin of rebel thoughts;
I will build up my cause
With the ashes of failure.

And if my lips don't move
It is not loss for words, nor absence.
It is the minefield of my silence
Where petty woes lose limbs;
It is the ground of calculation
For the optimal march.

And though I dress myself for war
It is not war I am preparing.
For should the world obey me not
There's always gas and matches;
And though my fingers may tremble
Pay them heed:
They will close the eyes
Of the odds against our favour.

crotto

Τα μάτια του Φάμπιο είναι σχεδόν χρυσαφί
Όταν τα χτυπάει το φως.
Μερικές φορές, όταν κάθεται στην αυλή
Με ένα τσιγάρο στο στόμα
Παίρνουν ένα κεχριμπαρένιο χρώμα
Που ο ίδιος μάλλον δεν έχει δει ποτέ.
Κοιτάνε το κενό, νωρίς το απόγευμα
Όταν η ζέστη αρχίζει να γλυκαίνει
Και ο Φάμπιο αναρωτιέται
Λογής λογής μικρά πράγματα
Αν έβγαλε όλα της τα άνθη η τριανταφυλλιά
Αν θα έχει σήμερα πυροτεχνήματα στη λίμνη
Αν θα βρει χρόνο να ξύσει το μεγάλο ταψί
Αναρωτιέται αν υπάρχουν υπόνομοι στη Σελήνη
Κι αν ένας ουροβόρος παχαίνει ή αδυνατίζει
Αναρωτιέται γιατί η σιωπή κάνει θόρυβο
Αν υπάρχει υλικό αρκετά στεγανό
Για να ταφείς μαζί με την ευτυχία σου
(Κάτι σαν γυάλινο τσιμέντο, έτσι το σκέφτεται).
Και τα χρυσαφιά μάτια του Φάμπιο
Γίνονται ρετσίνι καθώς αναρωτιέται
Τι γεύση έχει το αλάτι για τα ψάρια
Και αν τα μυρμήγκια έχουν μυρμήγκια-φίλους
Αναρωτιέται αν υπάρχει κάποιο μέρος
Κάποιο ψηλό ή βαθύ μέρος
Που το φως είναι έτσι φτιαγμένο
Που δεν κάνεις σκιά
Αλλά δε σε τυφλώνει κι όλας
Αναρωτιέται αν όταν κοιτάς τα χέρια σου
Βλέπεις τίποτα
Ή όταν ξυπνάς το πρωί
Πονάς αλλά δε το νοιώθεις
Αυτά αναρωτιέται ο Φάμπιο
Όταν ένας νεαρός με κοτσίδα μπαίνει στην αυλή
Και τον ρωτά αν η κουζίνα σερβίρει.
Αλλά είναι ακόμα πολύ νωρίς
Και αφού φεύγει
Ο Φάμπιο προσπαθεί να ξαναπιάσει τις σκέψεις του
Αλλά είναι ακόμα πολύ αργά
Το τσιγάρο του έχει τελειώσει
Και τα μάτια του είναι πάλι λαμπερό χρυσαφί.

Fingercuffs

There's a black ring 'round the edge of my island
A black ribbon of iron, like Leviathan's crown
There's a black ring 'round the tip of my tongue
A black ring 'round my ankle
A black ring that borders the sun
A black ring that sleeps in my pillow.

And I reek of smoke and iron
As my days do not flow
As my days must be forged.

There's a black ring 'round my finger
A black band of forget-me-not
And the work of my hands
Is ever bound to its weight.

It sits there ungrinding and loose
Invisible in its unlight
But it chokes my dreams to reminders
Of alarms, clocks and waking.

Like a hard iron pet-worm or snake
It whispers midst my Eden
Words that rival your own
"I will always be with you"
And the words taste like iron
The words taste like blood
And I so hope your soft touch
Is sharp enough to sever my finger.

A moment of.

-Deep under the scars
The words will find you
Under the sleeping sinews
They will drive
-Deep under the iron smiles
The words will find you
Under the hall of voices
They will pool
-Deep under the sword
The words will find you
Where the hilt is still human
They will pour
-Deep under your cloth
The words will find you
Right where the cross is nailed
They will burrow
-Under the gold of your cheap hearts
The words will find you
And in the empty treasure vaults
They'll make their nest
-Deep in the eyes of children
The words will find you
And in balloons and on the bicycles
They'll play
-Deep under your dreams
The words will find you
And in the cotton hours
They will lull you
-Under the muscle and the bone
The words will find you
And with each flushing of your blood
They'll lead the flood
-Deep under your throne
The words will find you
And on your days of glory
They'll be silence
-Deep under your hopes
The words will find you
And when you march
They'll wait
Until one day, deep under every loss
Their foreign sister becomes song
A word to draw all words like poison
One lashing sound
One call to sunsets
And all the words that ever found you
Shall burn their answer through
And deep under your everything
You'll look for words

Yet in her light
All words will fail you.

Tread like the sunset.

Δύο άνδρες συναντιούνται σε ένα μονοπάτι.

Πρώτος άνδρας: Τι έχει εκεί απ' όπου έρχεσαι;
Δεύτερος άνδρας: Λάθη και σωστά.
Πρώτος άνδρας: Αναρωτιέμαι αν πρέπει να πάω.
Δεύτερος άνδρας: Γιατί αναρωτιέσαι;
Πρώτος άνδρας: Για να ξέρω τι είναι το χειρότερο που μπορεί να συμβεί.

Ο δεύτερος άνδρας γνέφει και συνεχίζει το δρόμο του προς τα εκεί απ' όπου ήρθε ο πρώτος.

Πρώτος άνδρας: Περίμενε, δε θες να ξέρεις τι έχει εκεί απ' όπου έρχομαι;
Δεύτερος άνδρας: Όχι.
Πρώτος άνδρας: Γιατί όχι;
Δεύτερος άνδρας: Τι κακό υπάρχει που δε μπορεί να μου συμβεί;

Pillowfight.

But the dreams won't go
But the dreams won't go

They will linger, like the scent
Of thyme and trodden poppies
Humbled by the cloven hoof
Of forest demigods.

The dreams won't go
The dreams won't go

For the summon was old
And the words were unused
And the sea drank the sun
With the white city burning.

And the moon was half-dead
And the stars were of smoke
When the end of the world
Fell upon me, lips tender.

No, the dreams will not go
By the smearing of bedsheets
And the cleansing of breaths
I know the dreams won't go.

My lost Sodom rebuilt
With the charred bones of God
No more salt for the gazer
No more burns on the back.

For the dreams will not go
The dreams will not go

For our name has been whispered
As our cities collapsed
In the depths of a promise
That the dreams will not go.

γιατιδομοκορεπουστη

Έχω μέσα μου, κάπου κοντά στην ανάσα
Μια παράξενη θέρμη
Μοιάζει με μια στρατιά από πλάτες
Πίσω απ' τη δική μου
Μοιάζει με στέγη και με κρεββάτι
Και μου θυμίζει μακροβούτι
Απ' αυτά που η ανάσα κρατούσε για πάντα
Και κάτω απ' τα δάχτυλα
Η άμμος ακόμα περίσσευε.

Έχω μέσα μου, κάπου πιο κάτω απ' το λαιμό
Την κορυφή μιας φωτιάς
Μοιάζει με στάλες βροχής
Στο παράθυρο του συνεπιβάτη
Μοιάζει με κρύο σεντόνι
Τα καλοκαιρινά απογεύματα
Κι ίσως να θύμιζε χαρά
Αν η χαρά κρατούσε τόσο.

Έχω μέσα μου, λίγο πιο μέσα απ' όλο το σώμα
Μια απόρθητη μέρα
Μοιάζει με το φως στα μαλλιά σου
Τα πρωινά όταν κοιμάσαι
Θυμίζει το γέλιο σου
Όταν ξεχνάς για λίγο πως γελάς
Και ίσως να λεγα πως μοιάζει με κουράγιο
Αν δεν ήξερα ακριβώς τι είναι.

Thirst

Silence the voices
That whisper of the night
Silence the noises
That slide between my eyes
Shades that yearn for the sight of you
Skin under skin on exhalation;
Burn down the fear across the limbs
Tear down the clockwork and all words
And on the killing fields of lashing tongues
Strained back to swallow terms of moisture
Hold me suspended, strained and whole
In the dark pulsing depths between the lids
As the blood drums all your callings
In the deep, in the deep
Where the breathing collapses in glory
Where bodies heave from the weight of wings
And thus in rapture let the maps grow forever
As the valleys of flesh allow time to draw change
In the cracks and the ridges of the days yet to come
Let us watch as the voices are silenced
Let us watch as the noises are smashed
For a summer eclipse on the rims of your eyes
Let us drink, let us drink
As the bright constellations on the tip of your lips
Learn their names under layers of skin
In the deep, in the deep
Let the world dance until the moon falls asunder
Let all ends come in their billionth rematch
No more sleep, no more sleep
Only the sound of old, white dreams laughing
As they sink, drunk and drowning
In the bottomless ocean of our bedsheets
Rinsed by the first light of day.

Babble, babble of the nightfrights.

How our bad dreams might save us
Is a question rooted
In the dark turns of determinism
And how we would never have known
Should we never have bled.
It's not an easy concession
To rename every cheap turn
Precious because of the outcome
It's not an easy concession
To claim that everytime we wasted
Our time and our selves on mistakes
Was a staggering step closer
Towards the face of that moonlit tower
Where our paths converged.
"I had to be seen like this
many times to get here"
And though it hurts
Was I any different?
It's easy to confess
I'd rather we were born knowing
But it bites the lip to accept
The inevitability
The necessity of scars
Like a roadmap to happiness
Drawn by rogues, thieves and lunatics
To guide us here
To drive us away
To bring us today.

I'll never thank them
For never was their purpose this gift
I'll never forgive them
For never was their cause our ascend.
Still, better a hard concession
Than an easy gratitude
Than a casual forgiveness
And an unknowing lack of you.

Υπενθύμιση MMVIII

Υπάρχει, λένε, διαφορά
Ανάμεσα στο να ξεχνάς
Και το να μη θυμάσαι.

Δεν ξέχασα ποτέ τίποτα.
Κι άμα θυμάμαι, θυμάμαι τα καλά
Κι άμα μιλάω, λέω μόνο τα δόκιμα
Τα δίκαια, τα αρμόζοντα
Τα προφανή, τα δεδομένα
Τα συμβάντα
Μα μη γελιέσαι καριόλη
Δεν ξέχασα ποτέ τίποτα.

Η εικόνα που έχω κρατήσει
Μπορεί να 'ναι εικόνα αγάπης
Μα δεν υπάρχει θλίψη σε αυτήν.
Και τα λόγια που σου είπα
Μένουν πάντα αλήθειες
Μα δίχως μετάνοια.

Όλα όσα ήσουν
Όλα όσα έκανες
Τίμια, άτιμα ή κατά λάθος
Ίσως είναι οι πλίνθοι μου
Μα μη γελιέσαι καριόλη
Δε σου χρωστώ τίποτα.

Δεν ξέχασα ποτέ τίποτα
Και αν έψαξα τη λέξη
Για το λερό ευχαριστώ
Αν έψαξα ψηλά για τα ρέστα
Δεν βρήκα παρά τις λέξεις αυτές
Και μη γελιέσαι καριόλη
Εσένα σου περισσεύουν.

Ξανά και ξανά, ίσως για πάντα
Να βρίσκω τις ραφές σου
Στα μαύρα σεντόνια
Ξανά και ξανά, γιατί όχι
Ίσως να βρίσκω στα χέρια πληγές
Από τότε που γλιστρούσα στη γη σου
Μα μη γελιέσαι καριόλη
Τώρα πια δεν κοιμάμαι στα μαύρα
Τώρα πια η πληγή είσαι εσύ.

Δεν ξεχνώ ρε τα λόγια που είπες
Τα καλά, τα κακά, τα μικρά, τα μεγάλα
Τις σιωπές, τις κραυγές, τους ψιθύρους
Όλο τον θόρυβο της πανέμορφής σου ψυχής
Που δε λυπήθηκες να βιάσεις μπροστά μου
Δεν ξεχνώ τα δάχτυλά σου στον ύπνο μου
Μια στο μέτωπο και μια στο λαιμό
Δεν ξεχνώ την αγάπη που μου 'χες
Και πως την μίανες νομίζοντας πως αρκούσε.

Και μη γελιέσαι καριόλη
Δεν ξεχνώ τους λυγμούς το πρωί
Δεν ξεχνώ το νερό απ' τα μαλλιά σου
Δεν ξεχνώ πόσο ζύγιζε η θλίψη σου
Κι ούτε ένα απ' τα αστεία μου ονόματα
Ούτε ένα από όσα θέλησες να 'μαι
Δεν έχω ξεχάσει στιγμή.

Κι είναι όλα καλά όπως είναι
Αξέχαστα!
Μα έχε το νου σου καριόλη.

Το νου σου μη με κάνεις να θυμηθώ.

If you had me tomorrow.

Στίχοι με κλικ στην εικόνα.

Camadelmar.

She smells like the ocean
Where no ships often sail
And my thoughts of her
Bring back the awe
Of uncharted shores
Little islands of grandeur
Small stops of refuge
In an adventure so boundless
That makes it pointless
To remember it's finite.

She smells like my childhood
Like the odours of spring
In a lifetime where the walls
Were castles in the sand
And the suffering
Was for things wanted
Not lost.

I don't know her secret name
But I find hints in the whispers
I don't know her core
But my fingers grow warm
As I run them down her neck.
And she smells like the depths
Where all voices are useless
And she smells like the sun
As it glitters beneath.

On the shores of her story
I stand; the soul of a child
And the stride of a man
No more a bard of burdens
No more a way for swords.
On the shores of her story
I stand; waiting for the cigarette to burn
Counting breaths
As I wait for the counting to seize
As I wait for a taste of her ocean
And a breath in her deep.

All the songs after our names.

And though we suffer, we achieve, and though we ache, we rise -even brighter as life inflames us with falling stars and burning dreams: the charred remains of precious heavens once our own, turn into mud as we rinse them with our tears and in that mud we stab the flags, torn as they are, the flags that still call sleep to battle, still rage their voiceless challenge to the morning.

Purposeless and vacant of cause, we learn to wage our wars for the taste of blood alone, the warm reminder of transition. And though we've watched the world go down ablaze and though we saw our peace slip dead between our fingers, the fist they make is never empty, for though devoid of claims, it's ever full of want. Want for the great things that are not there, want for the windmills and the knighted selves, want for gods and for flesh, a drive to consume and be consumed, a thirst for second faces and a billion second bodies, for the holiness and the animal alike. And though we will forget, we never shall. And though we will regret, we never will.

And though we have seen kings turn beggars, we have seen beggars waste empires; when the thought must be taken apart by the breaking of bodies, when the wish must be lashed by the tendons of earth. For though we would forgive, we can't. To the land of no-mores and the one-last-song oceans, we pay tribute; with scorn. To the dead gods of forevers and the memories for the trip, we pay homage; with fire.

And though we suffer, we transcend, and though we ache, we conquer.

Waterdance.

Down
Where the pale river's tight
Yet the shore is left lost
Down
'Tween the banks of release
Where the waterfall drips
Down the tips of your limbs
Down
Down where the flow deepens
Where the drowning is sweet
Where to sink is to offer
Down, one last sip of the wetness
Down, let the moist know your pain
One last call to the bloodlands
One last call to the mammal in trance
Down to the bottom
Down to the last
To the end of the holding of breaths
Down under the surface of skin
Down where the scars lose their names
For one last reach for refuge
Under the dry knowledge of the wind.

Growing Arrows.

Not all of this can be bad.

There must be a switch, somewhere
A little push on the soft side
A little pressure on a seam
And it will flow
As imagined
Finally unrestrained
A thick river of whispers
That make the skin quake
A pilgrim mass of moans
That bite their wishes
By every sinking scream.

Not all of it can be bad.

The pain will be momentary
Before the flood takes reconsideration
Down, where no bottom is home
For anything but more hunger.

It can't be all bad.

Λοιπόν, πούστη.

Ρε παιδί μου.

Δεν έχω τίποτα με τη θλίψη. Δεν είναι τίποτε άλλο από απότομη μετατόπιση παραγωγικότητας. Παίρνει όλα εκείνα που πρέπει να κάνεις, όλα εκείνα που πρέπει να γίνουν και τα στέλνει στο διάολο. Και κάθεσαι και σκέφτεσαι για άλλα πράγματα, που ως εκείνη την ώρα δε χρειαζόντουσαν σκέψη γιατί δούλευαν καλά. Ε τι να πεις εκεί; "Γαμήσου θλίψη, έχω και δουλειές ε"; Το λες. Στα αρχίδια της. Δε θα φύγει, τι να κάνουμε τώρα, πως να γίνει δηλαδή. Έτσι πάει. Είναι εκεί και κάνει τα πάντα να μην έχουν σημασία. Σου γαμάει τα πλάνα ρε παιδί μου.

Είναι σα να 'σαι σε μια βάρκα και να τραβάς κουπί προς το Χ νησάκι ξερωγώ. Και ξαφνικά τρυπάει η βάρκα και μπάζει νερά. Ε, σε νοιάζει μόνο να κλείσει η τρύπα, χέστηκες για τα κουπιά που πρέπει να τραβάς, χέστηκες για το που πήγαινες, χέστηκες για το από που ξεκίνησες. Είσαι σε μια βάρκα, χεσμένη και γεμάτη νερό και πρέπει να το σταματήσεις. Για λίγο θα 'σαι κουλ, θα πεις "πφσσσιγά τώρα, λίγο νερό, εντάξει, όλα στο παιχνίδι είναι". Ε όσο περνάει η ώρα όμως, το νερό βαραίνει τη βάρκα και η βάρκα γίνεται μπανιέρα ρε μαλάκα, ε δε γίνεται να τραβάς ακόμα κουπί. Δε το λέω ως δικαιολογία, σοβαρά μιλάω, είναι παλούκι να τραβάς κουπί σε τρύπια βάρκα μετά από λίγο. Δεν το 'χω κάνει, αλλά είναι παλούκι.

Και δε μπορείς και να την κατηγορήσεις. Σε φάση, τρύπες γίνονται. Θα βρεθούν κι άλλες τρύπες, όλες φτιαγμένες για βούλωμα, άλλες επειδή πρέπει, άλλες επειδή θες και κάνα δυο γιατί έχεις πιει παραπάνω, αλλά το 'χε δει σωστά ο μαλάκας ο Αγγελάκας, μόνο τρύπες. Η μαγκιά είναι να υπάρχει διέξοδος όμως. Να μπορείς να πεις "έχω και το τάδε να κάνω" και να σε νοιάζει και το τάδε. Να 'χεις ένα βιβλίο πάνω στη βάρκα ρε παιδί μου, ένα παζλ, κάτι που γουστάρεις να κάνεις. Όχι μόνο κουπί γιατί πρέπει. Θα μου πεις, και άμα γεμίζει κανείς τη βάρκα του με μαλακίες για να ασχολείται, πάλι δε βαραίνει; Ε ναι, άμα ξεχάσει την τρύπα, άμα την αγνοήσει ναι. Γι' αυτό ήταν μαλακία αυτή η εβδομάδα, φαινόταν από μακριά, αλλά τι να πεις. Κουμάντο σε ξένες βάρκες; Ε όχι, δημοκρατία.

Απλά μια ένσταση έχω. Ρε παιδί μου, έχω γνωρίσει κάμποσους ανθρώπους στη ζωή μου. Μερικοί ήταν αξιόλογοι, οι περισσότεροι αδιάφοροι και κάμποσοι ήταν μαλάκες. Λοιπόν, άμα πρέπει ντε και καλά να δω κάποιον στον ύπνο μου, θα ήθελα να ήταν κάποιος αδιάφορος. Το να ξυπνάς επειδή κάποιος μαλάκας σου βαράει μισή ώρα το κουδούνι και να σου μένει η γεύση ενός αξιόλογου ανθρώπου, είναι κακό. Εμένα σήμερα μου βαρούσαν μισή ώρα το κουδούνι και έβλεπα μια μαλάκω όμως. Αυτό είναι ακόμα χειρότερο. Φαντάσου, να σε ξυπνάνε και να 'χεις και τη μαλάκω στο μυαλό σου. Πως το εξηγείς αυτό στο δικαστήριο. Ή στον ψυχολόγο ξέρωγω. "Ωραία πόδια είχε και γενικά ωραία γκόμενα, αλλά μαλάκα, δεν. Σε φάση, δε με νοιάζει, γιατί τέτοιο μπαράζ;" Όταν ήμουν 10 έβλεπα μεσαιωνικές μάχες και διαστημόπλοια, όταν ήμουν 15 έβλεπα τσόντες, τώρα θα βλέπω τη μαλάκω; Έτσι πάει; Δηλαδή άμα φτάσω 30 τι θα βλέπω, τον Τσοχατζόπουλο;

Λοιπόν, φτάνει ε. Ο καθένας με την καύλα του να πούμε. Θέλω αυτό, δε θέλω εκείνο, δεν ξέρω αν θέλω το άλλο... Ε στο μπούτσο μου κι εμένα. Υπάρχει πρόβλημα;

Α, πρόβλημα!

Ε άντε γαμηθείτε.

Sandra.

Our next Queen
Will be dressed in rags.
A bearer of wishes unfulfilled
A dreamer of unoffered things petty
Her holiness, flesh
Her scepter, flesh
Her counsel, silence.

Our next Kingdom
Will starve.
They will know our hunger
As a state default
They will know our scorn
As royal attention
And a handful of praise
As the payment of service.

Our next King
Will be dead and alone.
His kiss will taste bitter and forced
And his smile will be lost
In the folds of disdain.
A meager lord of mistrust
By choice incapable of missing
The princely days
When he was willing to give
More than enough
When he was willing to spend
Everything.

'Tis for others to want for completion
Through alien skin and words that are wind
'Tis for others to cling to the hoping
That everything might be enough.
Our next war will be for nothing
And our efforts, for us.

Regret.

I want to lean on the prow
Of an anchored ship
Set to sail come morning
Set to sail for a land I don't know
Whose language I don't know
Who does not know my own.

With cigarette in hand
And some smoke in the night
There's always fire within
And a need for forgiveness
For all those things that no one
Ever considers to be wrong.

I want to leave everything
Start anew in a corner of earth
That only exists for beginnings
Me and a thousand nameless brothers
Bound to the same vague escape
Sworn to the same deliverance.

But I know that come dawn
My place in the prow will be empty
I'll be buying tobacco ashore
In the set price of docked salesmen
With the same coin that everyone uses;
Maybe I'll buy a map with the change.

In the whole wide world there's no place
No place I can die a different man
No place I will not wish for ships once again
There's not a single land to teach me
The crippling feeling of regret
For leaving everything behind.
Not a single mound of earth or flesh
To make me feel that, once, I was someone
Whose loss was irreparable enough
That no cigarette, ship or faraway land
Could ever hope to wash away.

House rules.

Red Night

Το ντουλάπι μου παραβιάστηκε. Έμεινε μέσα μόνο ένα μαγνητάκι από ένα σουβλατζίδικο. Ελπίζω να ήταν περισσότερα από ένα άτομα που το έκαναν. Δε μπορώ να φανταστώ ποιος θα κρατούσε για τον εαυτό του σημειώσεις για τον καρκίνο του μαστού, ένα βιβλίο του Μαρκέζ κι ένα ζευγάρι παπούτσια, τόσο γεμάτα αίμα και αντισηπτικό που ακόμα και η φωτιά που θα τα έκαιγε, έπρεπε να καεί για λόγους υγιεινής. Δε νομίζω πως υπάρχει άτομο με τέτοιο εύρος ενδιαφερόντων. Ακόμα κι εγώ που ήμουν ο κάτοχος, σιχαινόμουν αυτά τα κωλοπάπουτσα. Τα κρατούσα μόνο για να τα πετάξω. Είχε συμβολισμό μέσα, δεν ήταν τόσο ηλίθιο όσο ακούγεται.

Η 16χρονη αθίγγανη φωνάζει πως πονάει. Η Σομαλή με την αποκόλληση πλακούντα που μας έκανε να ντυνόμαστε τροχάδην προς το χειρουργείο, άρχισε επιτέλους να ρίχνει την πίεση. Η Ελληνίδα με το αλλεργικό σοκ, προτιμά να κοιμάται με το φως ανοιχτό. Αυτό το αποκρουστικό μπλε φως που βρίσκει κανείς μόνο σε σχολεία τις πρώτες ώρες της μέρας και σε νοσοκομεία τις τελευταίες της νύχτας. Αυτό το γαμημένο φως που με σκοτώνει.

Κοιτούσα τα χέρια μου. Ο ιδρώτας σε αφήνει να διακρίνεις το δέρμα σε σημεία, κάτω από τα λευκά γάντια. Στην αρχή, γιατί μετά καμιά ματιά δε φτάνει κάτω από το αίμα. Αυτά τα γάντια κάνουν όλα τα χέρια να φαίνονται όμορφα. Και το αίμα κάνει όλα τα χέρια να φαίνονται χρήσιμα. Κοιτούσα τα χέρια μου, το λευκό και το κόκκινο και κρατιόμουν να μη γελάσω. Απ' έξω φαίνονται όλα τόσο σημαντικά, τόσο σοβαρά. Ντύνεσαι με μια στολή που έχει περάσει από κλιβάνους και ακτινοβολίες, φοράς μια μάσκα που δεν αφήνει τα κατάλοιπα της ανάσας σου να αγγίξουν τίποτα, φοράς τα λευκά γάντια σου και είσαι έτοιμος να ανταποδώσεις για λίγο το νόημα της ζωής σου. Ήθελα τόσο πολύ να γελάσω. Ήθελα να φωνάξω κάτω από τη μάσκα "τι μαλακίες κάνουμε εδώ;" και να γελάσω, να σηκωθούμε όλοι να φύγουμε, οι σοβαροί, οι αναίσθητοι, οι αναισθητοποιημένοι, όλοι, να σηκωθούμε να φύγουμε και να προλάβουμε να κάνουμε κάτι με το χρόνο που μας έμεινε. Κάτι που δε θα ήταν γεμάτο προσποιητές σημαντικότητες.

Αν μάθαμε κάτι στην βραχύβια παραμονή μας εδώ, είναι να ξεχνάμε και να μετονομάζουμε την αρρώστια γύρω μας. Μάθαμε να πιστεύουμε πως το φυσικό είναι όμορφο, γιατί καταφέραμε να κλείσουμε το φυσικό έξω και μακρυά μας. Κι όλα όσα βλέπουμε μέσα από τηλεσκόπια, μικροσκόπια και μάτια που δεν κλαίνε εκλιπαρώντας για λίγες ενδορφίνες, τα ονομάσαμε θαύματα.

Είμαι ένα δωμάτιο δίπλα από ένα τέτοιο θαύμα. Ένα θαύμα που αυτή τη στιγμή ουρλιάζει το όνομά μου, από έναν πόνο που σε δύο ώρες, όλοι θα θεωρούμε πανέμορφο. Έναν πόνο που θα αναπαράγει πόνο που θα αναπαράγει πόνο, όπως τα πάντα στη φύση ξέρουν να κάνουν και να ξεχνούν.

Και όταν φοράω τα γάντια μου και μπαίνω μέσα στον πόνο αυτό, όταν τον κάνω μετρήσιμο, τον κάνω εκατοστά και ώρες και σταγόνες ανά λεπτό, κρατιέμαι να μην ρωτήσω "γιατί τα κάνουμε όλα αυτά ρε κορίτσι μου;"

Αλλά δε το κάνω. Λέω το παραμύθι, κρατάω τα νούμερα για τον εαυτό μου και αλλάζω γάντια.

Ξανά και ξανά και ξανά.

WINGS OF SATAN κτλ

Διαβάζουμε την είδηση εδώ.

Ψηφίζουμε Euronymous εδώ.

Συνοπτικά.

Gödel

Τα ανεπίλεκτα χρέη τους θα τα πληρώσεις εσύ
με τα μικρά ή τα μεγάλα σου λάθη.

Με αυτά θα ξεδιψάσουν τον φόβο κάθε ονείρου.

Γιατί μια άσχημη συνήθεια θα είναι πάντα πιο εύπεπτη
από μια όμορφη τροπή:

Μόνο τα γνώριμα συγχωρούμε για τη φύση τους.

Αφορισμός #46

Μαθηματικά Γυμνασίου:

Υπάρχουν πράγματα που ενώ προστίθενται
Μηδενίζουν.