Δεν ήταν ποτέ μεγαλύτερη πηγή ασφάλειας. Ή ανυπομονησίας. Ή άγχους.
Θέλεις και χαίρεσαι που έχεις και περιμένεις να ξανακρατήσεις και έχεις πανικοβληθεί γιατί είναι τεράστιο, είναι τεράστιο και δεν έχεις χρέος απέναντι σε κάτι συνηθισμένο και προσωποποιημένο, αλλά απέναντι στην σπάνια εύνοια που σου έδειξε ο κόσμος αυτή τη φορά. Και πρέπει να φανείς αντάξιος και να μη τα σκατώσεις γιατί αν τα σκατώσεις, ξέρω ΄γω, δε θα είναι και το τέλος του κόσμου ρε παιδί, αλλά δεν αξίζει κανένα μειονέκτημα τώρα. Ήρθε τέλειο, γιατί να φύγει λειψό εξ' αιτίας σου;
Κυριακή 25 Νοεμβρίου 2007
Σάββατο 24 Νοεμβρίου 2007
Τετάρτη 21 Νοεμβρίου 2007
49 κατασκευαστές πλυντηρίων συνιστούν λοβοτομή.
Είναι 7.13.
Από τις 6.30 πάνω-κάτω, ψάχνω την εργαστηριακή μου μπλούζα.
Έχω αποτύχει.
Αυτό σημαίνει πως ενώ σήμερα και αύριο θα ήταν οι τελευταίες μέρες πρωινού ξυπνήματος πριν τις βάρδιες του απογεύματος στο νοσοκομείο, τώρα, θα χρειαστεί να χώσω ένα συμπληρωματικό στο πρόγραμμα και σε άλλες εσοχές. Και όχι μόνο αυτό, αλλά όταν το ανακοινώνεις αυτό στην καθηγήτρια που ήδη σε κράζει που έχεις προγραμματισμένες απουσίες για Παρασκευή και Τετάρτη, ας πούμε πως δεν περιμένεις και την πιο γενναιόδωρη αξιολόγηση όταν έρθει η ώρα. Ήδη τον φαντάζομαι τον διάλογο!
-Γιατί δε θα έρθεις;
-Δε βρίσκω τη μπλούζα μου! (aka "είμαι 5 χρονών")
-Τι "δε βρίσκεις τη μπλούζα σου", είσαι σοβαρός, γλουγλουγλουγλου, κρακρα, γλουγλου...
-Εντάξει, θα κάνουμε ένα συμπληρωματικό με κάποια άλλη πρωινή ομάδα...
-Τι συμπληρωματικό; Γιατί, πόσες απουσίες έχεις; Αποκλείεται να έχεις 3 ήδη.
-Δεν έχω, αλλά θα λείψω Παρασκευή και Τετάρτη.
-Α θα λείψεις Παρασκευή και Τετάρτη. (στο background παίζει το θέμα του Νονού)
-...Ννναι...
-Γιατί;
(Διαβάστε το blog μου/Θεέ μου λυπήσου με/είναι μυστικό!/θα σας κάνω 4ημερο πάρτυ/θα είμαι εκτός Αθηνών...)
-Θα είμαι εκτός Αθηνών!!!
-Να μην είσαι!
-Έχω κλείσει αεροπορικά.
-Α όλα τα 'χεις κανονίσει, να μη χάνεις τις μπλούζες σου λες και είσαι στο δημοτικό μόνο δε μπορείς να κανονίσεις από πριν ε, γλουγλουγλου, κρακρακρακρα, πρηξηπρηξηπρηξη...
-Μα ελάτε τώρα, ένα συμπληρωματικό τι είναι.
-Η ΒΑΘΜΟΛΟΓΙΚΗ ΒΑΣΗ, ΑΥΤΟ ΕΙΝΑΙ.
Σου πήραν τα μυαλά οι έρωτες, ε μαλάκα;
Λούσου τα.
Από τις 6.30 πάνω-κάτω, ψάχνω την εργαστηριακή μου μπλούζα.
Έχω αποτύχει.
Αυτό σημαίνει πως ενώ σήμερα και αύριο θα ήταν οι τελευταίες μέρες πρωινού ξυπνήματος πριν τις βάρδιες του απογεύματος στο νοσοκομείο, τώρα, θα χρειαστεί να χώσω ένα συμπληρωματικό στο πρόγραμμα και σε άλλες εσοχές. Και όχι μόνο αυτό, αλλά όταν το ανακοινώνεις αυτό στην καθηγήτρια που ήδη σε κράζει που έχεις προγραμματισμένες απουσίες για Παρασκευή και Τετάρτη, ας πούμε πως δεν περιμένεις και την πιο γενναιόδωρη αξιολόγηση όταν έρθει η ώρα. Ήδη τον φαντάζομαι τον διάλογο!
-Γιατί δε θα έρθεις;
-Δε βρίσκω τη μπλούζα μου! (aka "είμαι 5 χρονών")
-Τι "δε βρίσκεις τη μπλούζα σου", είσαι σοβαρός, γλουγλουγλουγλου, κρακρα, γλουγλου...
-Εντάξει, θα κάνουμε ένα συμπληρωματικό με κάποια άλλη πρωινή ομάδα...
-Τι συμπληρωματικό; Γιατί, πόσες απουσίες έχεις; Αποκλείεται να έχεις 3 ήδη.
-Δεν έχω, αλλά θα λείψω Παρασκευή και Τετάρτη.
-Α θα λείψεις Παρασκευή και Τετάρτη. (στο background παίζει το θέμα του Νονού)
-...Ννναι...
-Γιατί;
(Διαβάστε το blog μου/Θεέ μου λυπήσου με/είναι μυστικό!/θα σας κάνω 4ημερο πάρτυ/θα είμαι εκτός Αθηνών...)
-Θα είμαι εκτός Αθηνών!!!
-Να μην είσαι!
-Έχω κλείσει αεροπορικά.
-Α όλα τα 'χεις κανονίσει, να μη χάνεις τις μπλούζες σου λες και είσαι στο δημοτικό μόνο δε μπορείς να κανονίσεις από πριν ε, γλουγλουγλου, κρακρακρακρα, πρηξηπρηξηπρηξη...
-Μα ελάτε τώρα, ένα συμπληρωματικό τι είναι.
-Η ΒΑΘΜΟΛΟΓΙΚΗ ΒΑΣΗ, ΑΥΤΟ ΕΙΝΑΙ.
Σου πήραν τα μυαλά οι έρωτες, ε μαλάκα;
Λούσου τα.
Τρίτη 20 Νοεμβρίου 2007
"Τρεμάμενες εκπνοές" λέει ο ηλίθιος.
Σάπιο εξάωρο εργαστήριο αύριο. Παντού νεογνά, λιποβαρή, πρόωρα, με υψηλά επίπεδα χολερυθρίνης, με τετραλογίες Fallot, με κόκκινες ετικέτες... Σκατά.
Δε με νοιάζουν όλα αυτά. Δε θέλω να ξυπνάω 6 τα χαράματα μέσα στο κωλόκρυο και να πηγαίνω να παίζω με τις φλέβες, τα εργαστηριακά, τα γάλατα, τα σκατά και τις υπερηχογραφίες του κάθε μούλικου που κατά 99% θα εξελιχθεί σε έναν τρισμέγιστο κάγκουρα ή κάποιο τρανό τσόλι. Υπήρχε βέβαια ένα κοριτσάκι που το είχα κατσιάσει, αλλά αυτό ήταν όμορφο και είχε γαλαζοπράσινα μάτια που μου θύμιζαν άλλα κοριτσάκια που δεν μπορώ να περιμένω να κατσιάσω. Κατά τα άλλα, τίποτα, σκατά, σκατά στις θερμοκοιτίδες, σκατά και στη φάτνη.
Μετράμε μέρες, ώρες, χιλιόμετρα, βαλίτσες, κενά εν διαμέσω παλμών, μετράμε χάος, μετράμε φιλιά, θεό, μετράμε κέρδος, μετράμε ύψος, μετράμε την πτώση, τα θραύσματα, τα "δε γαμιέται", θέληση, επιθυμία, μετράμε τους εαυτούς μας που τρέχουν να μας προφτάσουν, μετράμε χιλιόμετρα σε ένα αμάξι που το γκαζώνουμε αφού ακόμα έχει φύγει απ' τον γκρεμό, το γκαζώνουμε κάθετα, μετράμε το έδαφος που γκαζώνει και αυτό προς τα εμάς, να δούμε αν έχει τα αρχίδια, να δούμε αν θα κοτέψει, μετράμε τις ρυτίδες και τους πόρους και τις ραγάδες πάνω στα χείλη, γιατί έτσι είναι η τελειότητα και αν δεν την μετρήσεις δεν την θυμάσαι, απλώς την ονειρεύεσαι, μετράς τα πάντα για να ξέρεις πως τα 'χεις και πως τα 'κανες, μετράς και αυτά που θα έρθουν και κάνεις και εκπτώσεις για να νομίζεις πως είχες και κέρασμα, σαν το στημένο σφηνάκι και το δεμένο φιλί, ήταν απλώς παρακαταθήκη, το ήξερες, πάντα το ήξερες, αλλά όταν ήρθε, δε σε ένοιαζε, το ήπιες, το φιλί και το σφηνάκι, και ήθελες κι άλλο, και πήρες, και μέθυσες, έγινες λιάρδα, λιώμα, σκατά έγινες και ο κόσμος δικός σου, να τον αγαπάς, να τον γαμάς, να τον αφήνεις, αλλά να μη σε νοιάζει, να μη τον θες ρε, να μην υπάρχει, να είσαι μόνο εσύ και το σφηνάκι και και να μετράς, να μετράς λάθος, να ξεχνάς τα νούμερα και τις υποδιαστολές και τις προσθέσεις και να είσαι μόνο εσύ και το λάθος σου μέτρημα και η μέθη σου και το κοντέρ που σκίζει τα σύννεφα και
Δε με νοιάζουν όλα αυτά. Δε θέλω να ξυπνάω 6 τα χαράματα μέσα στο κωλόκρυο και να πηγαίνω να παίζω με τις φλέβες, τα εργαστηριακά, τα γάλατα, τα σκατά και τις υπερηχογραφίες του κάθε μούλικου που κατά 99% θα εξελιχθεί σε έναν τρισμέγιστο κάγκουρα ή κάποιο τρανό τσόλι. Υπήρχε βέβαια ένα κοριτσάκι που το είχα κατσιάσει, αλλά αυτό ήταν όμορφο και είχε γαλαζοπράσινα μάτια που μου θύμιζαν άλλα κοριτσάκια που δεν μπορώ να περιμένω να κατσιάσω. Κατά τα άλλα, τίποτα, σκατά, σκατά στις θερμοκοιτίδες, σκατά και στη φάτνη.
Μετράμε μέρες, ώρες, χιλιόμετρα, βαλίτσες, κενά εν διαμέσω παλμών, μετράμε χάος, μετράμε φιλιά, θεό, μετράμε κέρδος, μετράμε ύψος, μετράμε την πτώση, τα θραύσματα, τα "δε γαμιέται", θέληση, επιθυμία, μετράμε τους εαυτούς μας που τρέχουν να μας προφτάσουν, μετράμε χιλιόμετρα σε ένα αμάξι που το γκαζώνουμε αφού ακόμα έχει φύγει απ' τον γκρεμό, το γκαζώνουμε κάθετα, μετράμε το έδαφος που γκαζώνει και αυτό προς τα εμάς, να δούμε αν έχει τα αρχίδια, να δούμε αν θα κοτέψει, μετράμε τις ρυτίδες και τους πόρους και τις ραγάδες πάνω στα χείλη, γιατί έτσι είναι η τελειότητα και αν δεν την μετρήσεις δεν την θυμάσαι, απλώς την ονειρεύεσαι, μετράς τα πάντα για να ξέρεις πως τα 'χεις και πως τα 'κανες, μετράς και αυτά που θα έρθουν και κάνεις και εκπτώσεις για να νομίζεις πως είχες και κέρασμα, σαν το στημένο σφηνάκι και το δεμένο φιλί, ήταν απλώς παρακαταθήκη, το ήξερες, πάντα το ήξερες, αλλά όταν ήρθε, δε σε ένοιαζε, το ήπιες, το φιλί και το σφηνάκι, και ήθελες κι άλλο, και πήρες, και μέθυσες, έγινες λιάρδα, λιώμα, σκατά έγινες και ο κόσμος δικός σου, να τον αγαπάς, να τον γαμάς, να τον αφήνεις, αλλά να μη σε νοιάζει, να μη τον θες ρε, να μην υπάρχει, να είσαι μόνο εσύ και το σφηνάκι και και να μετράς, να μετράς λάθος, να ξεχνάς τα νούμερα και τις υποδιαστολές και τις προσθέσεις και να είσαι μόνο εσύ και το λάθος σου μέτρημα και η μέθη σου και το κοντέρ που σκίζει τα σύννεφα και
Κυριακή 18 Νοεμβρίου 2007
Αποπληρωμές.
Μπορώ να παραπονεθώ για πολλά πράγματα. Μπορώ να δικαιώσω τη φήμη μου του "γκρινιάρη".
Μπορώ να παραβλέψω όλα εκείνα που με κάνουν τυχερό και όλα εκείνα που κάνουν άλλους άτυχους. Μείνετε συντονισμένοι για να παρακολουθήσετε τον αγώνα μεταξύ "ευγενούς αυτάρκειας" και "υγιούς -έτσι γράφεται, σοβαρά;- απληστίας".
Υπάρχουν άποροι άνθρωποι χωρίς πόδια.
Υπάρχω και εγώ που πληρώνω αεροπορικά για να βολτάρω ολημερίς σε ολόκληρο το Παρίσι.
Περνάω την καλύτερη περίοδο της ζωής μου.
Και έχω χοντρά εργαστήρια και 39 πυρετό.
Θέλω να κάνω ένα ταξίδι προς τον Βορρά την Παρασκευή.
Δεν ξέρω αν λόγω ασθένειας θα χρειαστεί να το αναβάλλω.
Υπάρχουν και χειρότερα, υπάρχω και εγώ.
Τι δεχόμαστε; Δημιουργούμε (ή μας δημιουργεί) κάποιου είδους ηθική που μας υπαγορεύει "ρε αδερφέ, κοίτα λίγο σε τι γαμάτη φάση είσαι, μην είσαι τόσο μαλάκας πια" ή μας οδηγεί κάποιου έτερου είδους Δαρβινιστικό σκεπτικό "γιατί δηλαδή να μην προσπαθώ μόνιμα να μειώνω την απόσταση από την τελειότητα των περιβαλλόμενων συνθηκών;"
Νομίζω πως ο συνδυασμός των 2 μπλέκει αρμονικά τις έννοιες της εξελικτικότητας και της παρηγοριάς. Κάτι σαν "θα προσπαθήσω να πάω στο Παρίσι, αλλά και να μη γίνει, υπάρχουν και χειρότερα." Ή θα προσπαθήσω να ταξιδέψω την Παρασκευή, αλλά και να μη τα καταφέρω λόγω πυρετού, υπάρχουν και χειρότερα.
Θα μπορούσα να μην είχα λόγο να πάω.
Αλλά σοβαρά τώρα, ας σταματήσει κάποιος τον πόνο.
Μου φτάνουν οι αβεβαιότητες, σοβαρά. Αντιλαμβάνομαι την ισορροπία και χωρίς να πονάω έτσι όποτε καταπίνω.
Αμυγδαλίτιδες και αεροπλάνα παίδες, πλημμύρες και αναπνοές -και πολύ-πολύ πυρετικό παραλήρημα.
"Ψηθείτε"!
Μπορώ να παραβλέψω όλα εκείνα που με κάνουν τυχερό και όλα εκείνα που κάνουν άλλους άτυχους. Μείνετε συντονισμένοι για να παρακολουθήσετε τον αγώνα μεταξύ "ευγενούς αυτάρκειας" και "υγιούς -έτσι γράφεται, σοβαρά;- απληστίας".
Υπάρχουν άποροι άνθρωποι χωρίς πόδια.
Υπάρχω και εγώ που πληρώνω αεροπορικά για να βολτάρω ολημερίς σε ολόκληρο το Παρίσι.
Περνάω την καλύτερη περίοδο της ζωής μου.
Και έχω χοντρά εργαστήρια και 39 πυρετό.
Θέλω να κάνω ένα ταξίδι προς τον Βορρά την Παρασκευή.
Δεν ξέρω αν λόγω ασθένειας θα χρειαστεί να το αναβάλλω.
Υπάρχουν και χειρότερα, υπάρχω και εγώ.
Τι δεχόμαστε; Δημιουργούμε (ή μας δημιουργεί) κάποιου είδους ηθική που μας υπαγορεύει "ρε αδερφέ, κοίτα λίγο σε τι γαμάτη φάση είσαι, μην είσαι τόσο μαλάκας πια" ή μας οδηγεί κάποιου έτερου είδους Δαρβινιστικό σκεπτικό "γιατί δηλαδή να μην προσπαθώ μόνιμα να μειώνω την απόσταση από την τελειότητα των περιβαλλόμενων συνθηκών;"
Νομίζω πως ο συνδυασμός των 2 μπλέκει αρμονικά τις έννοιες της εξελικτικότητας και της παρηγοριάς. Κάτι σαν "θα προσπαθήσω να πάω στο Παρίσι, αλλά και να μη γίνει, υπάρχουν και χειρότερα." Ή θα προσπαθήσω να ταξιδέψω την Παρασκευή, αλλά και να μη τα καταφέρω λόγω πυρετού, υπάρχουν και χειρότερα.
Θα μπορούσα να μην είχα λόγο να πάω.
Αλλά σοβαρά τώρα, ας σταματήσει κάποιος τον πόνο.
Μου φτάνουν οι αβεβαιότητες, σοβαρά. Αντιλαμβάνομαι την ισορροπία και χωρίς να πονάω έτσι όποτε καταπίνω.
Αμυγδαλίτιδες και αεροπλάνα παίδες, πλημμύρες και αναπνοές -και πολύ-πολύ πυρετικό παραλήρημα.
"Ψηθείτε"!
Σάββατο 17 Νοεμβρίου 2007
Σε λίγα λεπτά, από την πρώτη γραμμή, αναχωρεί η αμαξοστοιχία 501...
Υπάρχει κάτι περίεργο ανάμεσα στη σχέση ανθρώπων και τραίνων. Ένα δίλημμα ανάμεσα στις σχεδόν αντιδιαμετρικά αντίθετες (και όμως!) έννοιες της δυνατότητας και της επιλογής. Ή της αναγκαιότητας και της ευκαιρίας. Μια ατέρμονη συγχώρεση εκ μέρους μας για όλα τα πράγματα που το τραίνο μας παίρνει -θα μας τα ξαναφέρει, ή θα μας πάει σε αυτά. Και μια εξίσου επαναλαμβανόμενη συγχώρεση εκ μέρους του τραίνου -καθώς αδίκως θεωρούμε πως υπάρχει κάτι να συγχωρεθεί.
Εκ πρώτης όψεως το τραίνο είναι απλώς ένα εργαλείο. Και όπως όλα τα εργαλεία, η αποτελεσματικότητά του εξαρτάται καθαρά και μόνο από την χρήση του. Το πρόβλημα είναι πως από τη Διολκό στην αρχαία Ελλάδα και τις πρώτες ξύλινες ράγες στη Γερμανία του 1500, μέχρι και την ατμομηχανή (μεγάλη η χάρη της, ελαφρύ το χώμα) των 1820s, ακόμα αγνοούμε ποιον ακριβώς εξυπηρετεί, έστω και μέσω μιας στατιστικής συχνότητας.
Ναι, εντάξει, τον "επιβάτη". Αλλά μήπως και αυτός δεν είναι ένα εργαλείο με τη σειρά του; Ακόμα και αν μου βρείτε αυτόν τον θαυμάσιο άνθρωπο που ταξιδεύει μόνο για το ταξίδι, για τις εικόνες στα παράθυρα και το βουητό κάτω από τα πόδια του, ακόμα και εκεί ο αυτοσκοπός του "επιβάτη" δεν υφίσταται. Το τραίνο κινείται επειδή ο επιβάτης θέλει κάτι, συνήθως από τον προορισμό του. Υπάρχει ένα τελολογικό κλίμα σε κάθε ταξίδι με τραίνο, είναι από αυτά τα πράγματα (μαζί με την κόρη του γείτονα και το αλάτι στις πατάτες) που δεν χωράνε αυθορμητισμούς. Ναι, μπορεί να πάρετε ένα τραίνο τώρα και να τα γράψετε όλα στους αδένες σας και δε σας νοιάζει τίποτα και "θα πάω και ας μου βγει και σε κακό" που λέει και ο Παπάζογλου, αλλά δεν μπήκατε για το τραίνο.
Έχοντας ξακαθαρίσει λοιπόν το πως είναι λίγο χαζό εκ μέρους μας να κατηγορούμε τραίνα που δε σημαίνουν τίποτα για μας πέρα από έναν άψυχο, μηχανικό μεσάζοντα για μια επιθυμητή κατάληξη (βλ. "ο οργασμός και τα one night standz") μπορούμε ελεύθερα να μελετήσουμε το 2ο σκέλος της χαζομάρας μας, τα ωραία πράγματα που σημαίνει για μας το τραίνο. Και θα ανακαλύψουμε πως πληρώνουμε την άδικη κατηγορία της στέρησης και απώλειας, με τον απλοϊκότερο και αρχαιότερο τρόπο -και αγαπημένο του Mazoch-, την αδικία προς τα εμάς! Με το να μην υπολογίζουμε τις 4, 6, 10, πόσες ώρες θέλετε, για το ταξίδι, τα δίποδα ροζ πράγματα με δυστυχή για μας δυνατότητα άρθρωσης... Και στις αφίξεις, το πως αυτό που τώρα έρχεται, κάποτε θα φεύγει, πως τίποτα και ποτέ δε θα σβήσει την απόσταση, γιατί καμία απόσταση δε σβήνεται -και εννοώ καμία, γιατί ποτέ ο χρόνος από εμένα σε 'σένα, από εσένα σε εκείνη, από εμάς σε οποιονδήποτε, δεν ξεπληρώνεται(!) καθώς και για άλλα εκατομμύρια, αμέτρητα πράγματα που στέκουν άσηπτα κάτω απ' την ταμπέλα "ΑΥΤΟΝΟΗΤΟΝ" και που ποτέ δεν καθίσαμε να πολεμήσουμε.
Και ορθώς πράξαμε γιατί ως γνωστόν ο Ενεστώτας όλα τα κατακτά και δυστυχώς τα πράγματα έτσι Είναι. Και ο τετελεσμένος Μέλλων σιγοντάρει.
Δεν φταίνε τα τραίνα. Ούτε αυτά που μας κάνουν να μπαίνουμε.
Φταίνε όλα εκείνα -και το λέω με πλήρη επίγνωση του 5χρονου εγωισμού της φράσης- που δε θα έπρεπε ποτέ να στέκουν ανάμεσα σε 2 σταθμούς, είτε από σκυρόδεμα και ράγες, είτε από ανάσες και αρρυθμίες.
Δεν πειράζει. Ως το επόμενο Big Bang, θα την παλέψουμε κι έτσι.
Εκ πρώτης όψεως το τραίνο είναι απλώς ένα εργαλείο. Και όπως όλα τα εργαλεία, η αποτελεσματικότητά του εξαρτάται καθαρά και μόνο από την χρήση του. Το πρόβλημα είναι πως από τη Διολκό στην αρχαία Ελλάδα και τις πρώτες ξύλινες ράγες στη Γερμανία του 1500, μέχρι και την ατμομηχανή (μεγάλη η χάρη της, ελαφρύ το χώμα) των 1820s, ακόμα αγνοούμε ποιον ακριβώς εξυπηρετεί, έστω και μέσω μιας στατιστικής συχνότητας.
Ναι, εντάξει, τον "επιβάτη". Αλλά μήπως και αυτός δεν είναι ένα εργαλείο με τη σειρά του; Ακόμα και αν μου βρείτε αυτόν τον θαυμάσιο άνθρωπο που ταξιδεύει μόνο για το ταξίδι, για τις εικόνες στα παράθυρα και το βουητό κάτω από τα πόδια του, ακόμα και εκεί ο αυτοσκοπός του "επιβάτη" δεν υφίσταται. Το τραίνο κινείται επειδή ο επιβάτης θέλει κάτι, συνήθως από τον προορισμό του. Υπάρχει ένα τελολογικό κλίμα σε κάθε ταξίδι με τραίνο, είναι από αυτά τα πράγματα (μαζί με την κόρη του γείτονα και το αλάτι στις πατάτες) που δεν χωράνε αυθορμητισμούς. Ναι, μπορεί να πάρετε ένα τραίνο τώρα και να τα γράψετε όλα στους αδένες σας και δε σας νοιάζει τίποτα και "θα πάω και ας μου βγει και σε κακό" που λέει και ο Παπάζογλου, αλλά δεν μπήκατε για το τραίνο.
Έχοντας ξακαθαρίσει λοιπόν το πως είναι λίγο χαζό εκ μέρους μας να κατηγορούμε τραίνα που δε σημαίνουν τίποτα για μας πέρα από έναν άψυχο, μηχανικό μεσάζοντα για μια επιθυμητή κατάληξη (βλ. "ο οργασμός και τα one night standz") μπορούμε ελεύθερα να μελετήσουμε το 2ο σκέλος της χαζομάρας μας, τα ωραία πράγματα που σημαίνει για μας το τραίνο. Και θα ανακαλύψουμε πως πληρώνουμε την άδικη κατηγορία της στέρησης και απώλειας, με τον απλοϊκότερο και αρχαιότερο τρόπο -και αγαπημένο του Mazoch-, την αδικία προς τα εμάς! Με το να μην υπολογίζουμε τις 4, 6, 10, πόσες ώρες θέλετε, για το ταξίδι, τα δίποδα ροζ πράγματα με δυστυχή για μας δυνατότητα άρθρωσης... Και στις αφίξεις, το πως αυτό που τώρα έρχεται, κάποτε θα φεύγει, πως τίποτα και ποτέ δε θα σβήσει την απόσταση, γιατί καμία απόσταση δε σβήνεται -και εννοώ καμία, γιατί ποτέ ο χρόνος από εμένα σε 'σένα, από εσένα σε εκείνη, από εμάς σε οποιονδήποτε, δεν ξεπληρώνεται(!) καθώς και για άλλα εκατομμύρια, αμέτρητα πράγματα που στέκουν άσηπτα κάτω απ' την ταμπέλα "ΑΥΤΟΝΟΗΤΟΝ" και που ποτέ δεν καθίσαμε να πολεμήσουμε.
Και ορθώς πράξαμε γιατί ως γνωστόν ο Ενεστώτας όλα τα κατακτά και δυστυχώς τα πράγματα έτσι Είναι. Και ο τετελεσμένος Μέλλων σιγοντάρει.
Δεν φταίνε τα τραίνα. Ούτε αυτά που μας κάνουν να μπαίνουμε.
Φταίνε όλα εκείνα -και το λέω με πλήρη επίγνωση του 5χρονου εγωισμού της φράσης- που δε θα έπρεπε ποτέ να στέκουν ανάμεσα σε 2 σταθμούς, είτε από σκυρόδεμα και ράγες, είτε από ανάσες και αρρυθμίες.
Δεν πειράζει. Ως το επόμενο Big Bang, θα την παλέψουμε κι έτσι.
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)
