Σε λίγα λεπτά, από την πρώτη γραμμή, αναχωρεί η αμαξοστοιχία 501...

Υπάρχει κάτι περίεργο ανάμεσα στη σχέση ανθρώπων και τραίνων. Ένα δίλημμα ανάμεσα στις σχεδόν αντιδιαμετρικά αντίθετες (και όμως!) έννοιες της δυνατότητας και της επιλογής. Ή της αναγκαιότητας και της ευκαιρίας. Μια ατέρμονη συγχώρεση εκ μέρους μας για όλα τα πράγματα που το τραίνο μας παίρνει -θα μας τα ξαναφέρει, ή θα μας πάει σε αυτά. Και μια εξίσου επαναλαμβανόμενη συγχώρεση εκ μέρους του τραίνου -καθώς αδίκως θεωρούμε πως υπάρχει κάτι να συγχωρεθεί.

Εκ πρώτης όψεως το τραίνο είναι απλώς ένα εργαλείο. Και όπως όλα τα εργαλεία, η αποτελεσματικότητά του εξαρτάται καθαρά και μόνο από την χρήση του. Το πρόβλημα είναι πως από τη Διολκό στην αρχαία Ελλάδα και τις πρώτες ξύλινες ράγες στη Γερμανία του 1500, μέχρι και την ατμομηχανή (μεγάλη η χάρη της, ελαφρύ το χώμα) των 1820s, ακόμα αγνοούμε ποιον ακριβώς εξυπηρετεί, έστω και μέσω μιας στατιστικής συχνότητας.

Ναι, εντάξει, τον "επιβάτη". Αλλά μήπως και αυτός δεν είναι ένα εργαλείο με τη σειρά του; Ακόμα και αν μου βρείτε αυτόν τον θαυμάσιο άνθρωπο που ταξιδεύει μόνο για το ταξίδι, για τις εικόνες στα παράθυρα και το βουητό κάτω από τα πόδια του, ακόμα και εκεί ο αυτοσκοπός του "επιβάτη" δεν υφίσταται. Το τραίνο κινείται επειδή ο επιβάτης θέλει κάτι, συνήθως από τον προορισμό του. Υπάρχει ένα τελολογικό κλίμα σε κάθε ταξίδι με τραίνο, είναι από αυτά τα πράγματα (μαζί με την κόρη του γείτονα και το αλάτι στις πατάτες) που δεν χωράνε αυθορμητισμούς. Ναι, μπορεί να πάρετε ένα τραίνο τώρα και να τα γράψετε όλα στους αδένες σας και δε σας νοιάζει τίποτα και "θα πάω και ας μου βγει και σε κακό" που λέει και ο Παπάζογλου, αλλά δεν μπήκατε για το τραίνο.

Έχοντας ξακαθαρίσει λοιπόν το πως είναι λίγο χαζό εκ μέρους μας να κατηγορούμε τραίνα που δε σημαίνουν τίποτα για μας πέρα από έναν άψυχο, μηχανικό μεσάζοντα για μια επιθυμητή κατάληξη (βλ. "ο οργασμός και τα one night standz") μπορούμε ελεύθερα να μελετήσουμε το 2ο σκέλος της χαζομάρας μας, τα ωραία πράγματα που σημαίνει για μας το τραίνο. Και θα ανακαλύψουμε πως πληρώνουμε την άδικη κατηγορία της στέρησης και απώλειας, με τον απλοϊκότερο και αρχαιότερο τρόπο -και αγαπημένο του Mazoch-, την αδικία προς τα εμάς! Με το να μην υπολογίζουμε τις 4, 6, 10, πόσες ώρες θέλετε, για το ταξίδι, τα δίποδα ροζ πράγματα με δυστυχή για μας δυνατότητα άρθρωσης... Και στις αφίξεις, το πως αυτό που τώρα έρχεται, κάποτε θα φεύγει, πως τίποτα και ποτέ δε θα σβήσει την απόσταση, γιατί καμία απόσταση δε σβήνεται -και εννοώ καμία, γιατί ποτέ ο χρόνος από εμένα σε 'σένα, από εσένα σε εκείνη, από εμάς σε οποιονδήποτε, δεν ξεπληρώνεται(!) καθώς και για άλλα εκατομμύρια, αμέτρητα πράγματα που στέκουν άσηπτα κάτω απ' την ταμπέλα "ΑΥΤΟΝΟΗΤΟΝ" και που ποτέ δεν καθίσαμε να πολεμήσουμε.

Και ορθώς πράξαμε γιατί ως γνωστόν ο Ενεστώτας όλα τα κατακτά και δυστυχώς τα πράγματα έτσι Είναι. Και ο τετελεσμένος Μέλλων σιγοντάρει.

Δεν φταίνε τα τραίνα. Ούτε αυτά που μας κάνουν να μπαίνουμε.
Φταίνε όλα εκείνα -και το λέω με πλήρη επίγνωση του 5χρονου εγωισμού της φράσης- που δε θα έπρεπε ποτέ να στέκουν ανάμεσα σε 2 σταθμούς, είτε από σκυρόδεμα και ράγες, είτε από ανάσες και αρρυθμίες.

Δεν πειράζει. Ως το επόμενο Big Bang, θα την παλέψουμε κι έτσι.