Το νερό που τρέχει.

Δεν ήταν ποτέ μεγαλύτερη πηγή ασφάλειας. Ή ανυπομονησίας. Ή άγχους.
Θέλεις και χαίρεσαι που έχεις και περιμένεις να ξανακρατήσεις και έχεις πανικοβληθεί γιατί είναι τεράστιο, είναι τεράστιο και δεν έχεις χρέος απέναντι σε κάτι συνηθισμένο και προσωποποιημένο, αλλά απέναντι στην σπάνια εύνοια που σου έδειξε ο κόσμος αυτή τη φορά. Και πρέπει να φανείς αντάξιος και να μη τα σκατώσεις γιατί αν τα σκατώσεις, ξέρω ΄γω, δε θα είναι και το τέλος του κόσμου ρε παιδί, αλλά δεν αξίζει κανένα μειονέκτημα τώρα. Ήρθε τέλειο, γιατί να φύγει λειψό εξ' αιτίας σου;