Αποπληρωμές.

Μπορώ να παραπονεθώ για πολλά πράγματα. Μπορώ να δικαιώσω τη φήμη μου του "γκρινιάρη".
Μπορώ να παραβλέψω όλα εκείνα που με κάνουν τυχερό και όλα εκείνα που κάνουν άλλους άτυχους. Μείνετε συντονισμένοι για να παρακολουθήσετε τον αγώνα μεταξύ "ευγενούς αυτάρκειας" και "υγιούς -έτσι γράφεται, σοβαρά;- απληστίας".

Υπάρχουν άποροι άνθρωποι χωρίς πόδια.
Υπάρχω και εγώ που πληρώνω αεροπορικά για να βολτάρω ολημερίς σε ολόκληρο το Παρίσι.
Περνάω την καλύτερη περίοδο της ζωής μου.
Και έχω χοντρά εργαστήρια και 39 πυρετό.
Θέλω να κάνω ένα ταξίδι προς τον Βορρά την Παρασκευή.
Δεν ξέρω αν λόγω ασθένειας θα χρειαστεί να το αναβάλλω.

Υπάρχουν και χειρότερα, υπάρχω και εγώ.

Τι δεχόμαστε; Δημιουργούμε (ή μας δημιουργεί) κάποιου είδους ηθική που μας υπαγορεύει "ρε αδερφέ, κοίτα λίγο σε τι γαμάτη φάση είσαι, μην είσαι τόσο μαλάκας πια" ή μας οδηγεί κάποιου έτερου είδους Δαρβινιστικό σκεπτικό "γιατί δηλαδή να μην προσπαθώ μόνιμα να μειώνω την απόσταση από την τελειότητα των περιβαλλόμενων συνθηκών;"

Νομίζω πως ο συνδυασμός των 2 μπλέκει αρμονικά τις έννοιες της εξελικτικότητας και της παρηγοριάς. Κάτι σαν "θα προσπαθήσω να πάω στο Παρίσι, αλλά και να μη γίνει, υπάρχουν και χειρότερα." Ή θα προσπαθήσω να ταξιδέψω την Παρασκευή, αλλά και να μη τα καταφέρω λόγω πυρετού, υπάρχουν και χειρότερα.

Θα μπορούσα να μην είχα λόγο να πάω.

Αλλά σοβαρά τώρα, ας σταματήσει κάποιος τον πόνο.
Μου φτάνουν οι αβεβαιότητες, σοβαρά. Αντιλαμβάνομαι την ισορροπία και χωρίς να πονάω έτσι όποτε καταπίνω.

Αμυγδαλίτιδες και αεροπλάνα παίδες, πλημμύρες και αναπνοές -και πολύ-πολύ πυρετικό παραλήρημα.
"Ψηθείτε"!