Εισαγωγικά

"Ξέρω πως είμαι μοναχά
το άθροισμα στιγμών και βλεφαρίδων
σε έναν ατέρμονο, άμυαλο μύλο βερεσέ αγορών
σημειωμένο με βαρύ μαυροκόκκινο μελάνι
σε ένα χαρτί που λεκιάζει και μπλέκει τα νούμερα.

Ξέρω πως κάποτε θα είμαι μοναχά
το μακρυνό πυροφάνι τη νύχτα μακριά απ'την ακτή
όταν καινούρια φωτιά θα έχεις βρει για να ανάψεις
μ'αυτή να ζεσταίνεσαι και γι'αυτή να χορεύεις
πα' στην άμμο που τα χνάρια μου δε φυλά.

Ξέρω πως κάποτε θα είσαι εδώ και θα λείπεις
τις καινούριες κουβέντες θα κρατάς για όταν φεύγεις
όταν το μίτο σου δε θα δένεις πια στο κρεββάτι
και αυτός που τόσο με ζέσταινε ο λαβύρινθος
παρά ένα κέντρο, θα αποκτήσει μιαν έξοδο.

Ξέρω πως είμαι μοναχά
μια παύση στο θόρυβο ανάμεσα στα αυτιά σου
και πως κάποτε, όταν μάθεις να ακούς
και γενναία τις λέξεις σου αυτές αγαπήσεις
δε θα έχεις χρόνο για παύσεις.

Ξέρω πως είμαι μοναχά
το άθροισμα παλμών και σταλαγμίτων
μα όσο μπορώ, όσο είμαι εδώ
σε αγαπάω
κι ας είμαι κάτι που ποτέ δε θα τελειώσει."