Son Of Perdition.

Answered by many, in curious sleep
Were the desolate omegas that seemed
Too replete for the vastness of our
Timeless and untimely decay
So that four horsemen alone
Could never really raze down more
Than just a heaven at a time
And in those dreams of loss and light
Echoed the many tongues of the Beneath
That which is seldom referred to as
The Eschaton of Depths
For words have grown to be
Fettered and worn out and obsolete
And it is rumoured that their faces
Have grown to be stony
Hard
Unmoving
Unconditionally dead
Not even fear distorts them
Not even pain
Nor death
And you have to admit
They took the wrong shortcut
But they did it
They actually did it
In form and in likeness.
It was thus deemed
What could the word be
Right, I presume, right is the word
Although I stray from my Path
Invariably
It was right, the time that is
For the normalization to commence
And they did remember you, you know
Yes, yes they did, they cried for you
They all believed
They all made sense of every single promise
You should have seen them
An ocean of dirty, fragile little dreams
A carpet of souls for the worm to fester
Chanting one single sound, your name
And they called for you, everyone remembered
Everyone remembered you
Silly little creatures, they
Thinking it would be mutual.
I went as far as to tell them so, you know
I told them, he does not know you
He does not remember
His gaze is not upon you
His hand is not before your hearts
You cannot hope, there is no hope
All hope abandon ye who entered Here
But they did not listen
They did however hear me
Which made it all much more pitiful to watch
And they called me names
Very bad names, inhumane almost
And they wished for you to smite me
And burn me
And do all those things they used to do to one another
No original thought whatsoever
And in the end, I asked them
"Where is your forgiveness so that you may be
FORGIVEN?"
I emphasized that
And they froze in horror
And I could hear their billion little jellies
In their heads, screaming
"He's right"
"He's right"
The children, the small ones that is
They were weeping and sobbing
And so was everybody else
Crying to me and screaming
"I'm sorry, we're sorry"
And the ocean of puppets waved their song
And chanted to this sulfur smile
"FORGIVE US"
It was an end to remember, believe me
Believe me
And it's a pity you do not recall
That such a place once existed
And so many simple little things
Tried to understand you
And I have to admit
They almost did it
They took the wrong shortcut
But they almost did it
If not as much in form
Arguably, definitely
In likeness.

Not(e)pad.

Hiss.

Cardless.

Όταν ήταν μικρό, έπαιζε στην αλάνα με τα χώματα, τα σκουπίδια
Τις φωνές, τα αναιδή όνειρα, τους φίλους, τα σκισίματα στα γόνατα
Τους ματωμένους αγκώνες, τα σπορτέξ παπούτσια
Τη μπάλα
Κι έπαιζε πάντα άμυνα.

Χρόνια μετά, αντλεί την ίδια ηδονή στο να σπάει επιθέσεις στα σκληρά γόνατα
Και στους αγκώνες γεμάτους ξένο αίμα
Καθώς κάθε αρχή είναι μια διαδικασία
Και κάθε τέλος είναι μια επίλυση
Που καμία επίθεση δεν αναπληρώνει.

Όταν ήταν μικρό, περίμενε καρτερικά την απειλή που σίμωνε
Έμπαινε μπρος, φώναζε και γινόταν τείχος
Και έμενε ακίνητο
Όσο η χωμάτινη σκόνη στεφάνωνε αυτόν που σερνόταν.

Χρόνια μετά, περιμένει καρτερικά τις απειλές που έρχονται
Φτύνει τον τερματοφύλακα και τους επιδέσμους
Φωνάζει, γίνεται τείχος
Και καλώς να με βρεις.

Carbon Dioxide? Not in MY planet!

THE COP 15:

Today, Monday the 7th of December, the world climate conference begins in Copenhagen, with the ultimate aim of reaching a consensus amongst the participants for the decrease of emission levels of the so-called “greenhouse gases”, chiefly carbon dioxide. Most of scientific and public opinion has come to the conclusion there is such an accumulation of GHGs (especially CO2) in the atmosphere due to anthropogenic causes, that the climate is changing. The over-concentrations of these gases is producing global warming that affects long-term climate, with negative impacts on humanity in the foreseeable future. Globally implemented LCE's therefore, are proposed as a means to avoid catastrophic climate change, and as a precursor to the more advanced, zero-carbon society and renewable-energy economy.

AIMS AND GOALS OF OUR ORGANIZATION:

As an alternative to the COP15 goals, our organization, the “Prussian Ultimate Solution Hope FOR WARranted Decrease” or “P.U.S.H. FOR.WAR.D” suggests the following:

-A radical and immediate decrease of greenhouse gases, in a much more efficient, accurate and quick way.

-The seizure of mass hysteria symptoms and the psychological effects this may cause to the remaining skeptics, apathetic and those with a more composed approach to the problem.

-The word-to-mouth spread of the philosophical belief of “equalization”, which is the concept of human beings being absolutely equal to all other species, surviving or extinct and the realization that another mass extinction event affecting our species should be considered as natural as the Cretacious-Tertiary extinction event which brought about the loss of dinosaurs allowing mammals to flourish and become the dominant species of the planet with their spearhead being the apex predator known today as “human”.

RESEARCH HISTORY:

In order to address the problem efficiently, P.U.S.H. FOR.WAR.D has come up with Project Blausäure, the simultaneous emission of another gas, “rival” to that of carbon dioxide which in (brief) time will bring about the end of the destructive effect of all greenhouse gases.

Throughout our organizations course, various chemical formulas have been tested to this end, but the breakthrough discovery is only recent, when compared to the timelength of our research. The actual agent selected for the environmental breakthrough was discovered as early as 1704, alas without any knowledge of its chemical structure. This only happened in 1815 and was achieved by our late CEO Joseph Louis Gay-Lussac which identified the substance's structure to be HCN or HYDROGEN CYANIDE. Hamilton Castner, a prominent member of our organization, then came up with one of the best methods of mass-producing the agent in 1894 allowing for virtually endless supplies of HCN.

Joseph Louis Gay-Lussac

Although our organization had substantial knowledge concerning the structure and production of hydrogen cyanide, this was not the case when it came to the enormous potential the agent held. This was discovered half a century later, when in the early days of 1942, a whole new level of experimenting with HCN began, in our research facilities of Auschwitz-Birkenau and Majdanek.

Research facility in Auschwitz-Birkenau.

The motto on the gate is still one of our qualities.

The results of the experiments yielded impressive results in environmental control, biology (the agent is a possible predecessor of amino acids and thus the potential progenitor of chemical life) and astronomy (the gas has been discovered in the interstellar medium).

THE FINAL SOLUTION:

After centuries of research, it has become obvious to us that the most efficient solution lies with the aforementioned formula of HCN. The practical guidelines include the massive production of HCN and its consequent release in the atmosphere in concentrations between 300 mg per cubic meter and 3200mg per cubic meter. If global coordination is successful, the carbon dioxide problem will be resolved in less than a single day. Moreover, not only the human-generated emissions of greenhouse gasses will be addressed: all excessive activity of flora and fauna (i.e. breathing) will seize to be a problematic factor to the atmosphere.

Simple and efficient: our Project's mantra.

The release of massive quantities of hydrogen cyanide in the atmosphere will thus include all three goals set by Project Blausäure:

1) Putting a halt to CO2 emissions.

2) Controlling mass hysteria and global angst for the phenomenon.

3) Befriending with the concept of mass extinction.

Hydrogen Cyanide: it builds smiles.

YOUR PART IN THE SOLUTION:

For those who understand and embrace our goals and approach, there is always a way of contributing:

Donation means a great deal to facilitating our goals! It's not just money, it's anything! Have you been employed in any Amusement Center, Theme Park, Research Facility or Foreigners Exchange Camp in Germany during 1939-1945? Do you know how to pull a lever? Do you own a gas mask? Do you work as a farmer in the Czech Republic and use URAGAN-2 insecticide? If the answer to any of the above is yes, SIGN UP NOW!!! Work hours are low and pay is high! (Note that due to production costs of the project, all participants are due to be paid after the initiation ceremony held in the Dachau suburb, outside Munich).

If you do not meet any of those qualifications mentioned above, don't let that get you down! You can always become our sponsor by donating anything you feel like donating! PayPal address for funds transfer is Silence_Is_Sexy (at) prussianblue (dot) nz.

JOIN OUR CAUSE!

FOR A BETTER FUTURE.

A BETTER WORLD.

WE ARE THE SOLUTION.

Nachtliedlein.

Unburdened from fulfillment, the child stands
Under the red brick tower of the church
Watching the sun as it shifts on the slippery dome
Of the heavenly aquarium
An elongating shadow forms
Martyrdom on its tip
"The whole plaza" thinks the child
"Is like a huge sundial, a stellar clock"
The clockwork shadow ticks of expiration
A full circle almost complete
Devoid of climaxes or rushes or ends.
Steps echo their descend further inside
Where the cogs and springs are only spirit
And the consumption of flesh is an unnecessary ritual.
No dreams attached
But a wish of a world of desires
Where the shadows are not mute
Yet the bells never toll.
No dreams attached
But a yearning for the normal
The healthy and mundane
And the peace therein.
The child colours its skin the colour of truth
And watches the night take its place
Equally treating everything high and low
Swallowing dreams and shadows
And burying crosses and smiles
Where everything
Unconditionally belongs.

Death Petting.

Granted with gifts from iron butterflies
We stroll with pockets heaving us below
Bright presents wrapped in endings.

The veins within, dictating expiration
Counter-clockwise depletion of abundance
And the implosive knowledge of it all.

A storm of raining ticks and flashes
And not one instance have we lived
A zillion calculated.

Seen were the baby-blues, turning senile
Learning from birth that the idea of light
Means absence of the dark.

Onwards roam clay and breaths divine; the failure
This is not home, there is no home
For hearts are known to decompose.

Spread steel wings open, let me ride
This flesh-carved ship of anti-recollection
Shakingly floating downwards Lethe.

Spread steel wings open, spread them wide
My eyes of cinders, tightly barricade
And hum away the failing world.

Granted with gifts from iron butterflies
We tear the mind asunder, claim defeat
Drinking away,fucking away the truth.

And when the thoughts are beaten blunt
We'll look again upon the accident in mirrors
Yet sternly vow that life is not the flaw.

Dreamfall.

Beckoned the dreams came rustling down our alleys
And sang of different spheres and vistas yet unknown
Some say they only shone for a small instance
Like candles lit to ward against the storm
Others were blinded
From not so close a distance.

The Burning Man said that he felt the heat
From what was once a history of frost
He raised his hands above his head and cried "behold"
Some say that they held cinders; others, ash
Others saw nothing
And some were granted gold.

The Gilded Woman said that she had seen
The billion lines that glide the stars in place
She said that every drop of moist was universe's stain
Some say she learned the words that weave a secret
Others say that she went to sleep
To dream once more of things arcane.

The Man of Snow said that he slept along
Swallowing dreams and seams and glitters
He bent his lips and wiped his mouth
Some say he hadn't dreamed that night at all
While others say he dried or disappeared
Midst the warm seasons of the south.

The Earthen Man fell on his knees and muttered
Muttered of men that dig and burrow in the clouds
And know the shape of forests and the mute abyss
Some say he died of sorrow watching seagulls
Others say that he merely fell asleep
For every fall is gravity's dry kiss.

The Crone Man sealed his lips and looked away
Towards the places hidden from the sons of life
He walked away until all walking ground diminished
Some say he rises with the silent sun on Tuesdays
Others say that he has found the End
Yet meeting it once finished.

The God of Men sliced open the great smog
And drops of mercury besieged the roofs of cities
He part his jaw and the sky thundered
Some say to make forget, others say to destroy
And some still think he was just sad
For only children dreamt of joy.

24.

• 24 is the factorial of 4 and a composite number, being the first number of the form 2³q, where q is an odd prime.
• It is the smallest number with exactly eight divisors: 1, 2, 3, 4, 6, 8, 12, and 24. It is a highly composite number, having more divisors than any smaller number. Adding up all the proper divisors of 24 except 4 and 8 gives 24, hence 24 is a semiperfect number.
• Subtracting one from any of its divisors (except 1 and 2, but including itself) yields a prime number. 24 is the largest number with this property, for to have this property a number cannot be divisible by a prime greater than three, nor can it be divisible by 9 or 16.
• 24 has an aliquot sum of 36 and the aliquot sequence (24,36,55,17,1,0). Twenty-four is only the aliquot sum of one number the square 529.
• There are 10 solutions to the equation φ(x) = 24, namely 35, 39, 45, 52, 56, 70, 72, 78, 84 and 90. This is more than any integer below 24, making 24 a highly totient number.
• 24 is a nonagonal number. This number is also the sum of a twin prime (11 + 13). It is a Harshad number and a semi-meandric number.
• Together with the number one, 24 is one of the few numbers n for which the sum of μ(d)d² over the divisors d of n is equal to itself.
• The product of any four consecutive numbers is divisible by 24. This is because, among any four consecutive numbers, there must be two even numbers, one of which is a multiple of four, and there must be a multiple of three.
• In 24 dimensions there are 24 even positive definite unimodular lattices, called the Niemeier lattices. One of these is the exceptional Leech lattice which has many surprising properties; due to its existence, the answers to many problems such as the kissing number problem and sphere packing are known in 24 dimensions but not in many lower dimensions. The Leech lattice is closely related to the equally nice length-24 binary Golay code and the Steiner system S(5,8,24) and the Mathieu group M₂₄. One construction of the Leech lattice is possible because of the remarkable fact that 1²+2²+3²+...+24² =70² is a perfect square; 24 is the only integer greater than 1 with this property. These properties of 24 are related to the fact that the number 24 also appears in several places in the theory of modular forms; for example, the modular discriminant is the 24th power of the Dedekind eta function.
• The Barnes-Wall lattice contains 24 lattices.
• 24 is the highest number n with the property that every element of the group of units (Z/nZ)^* of the commutative ring Z/nZ, apart from the identity element, has order 2; thus the multiplicative group (Z/24Z)^* = {1,5,7,11,13,17,19,23} is isomorphic to the additive group (Z/2Z)³. This fact plays a role in monstrous moonshine.
• The 24-cell, with 24 octahedral cells and 24 vertices, is a self-dual convex regular 4-polytope; it has no good 3-dimensional analogue.
• For any prime p greater than 3, p² − 1 is divisible by 24 with no remainder.

397

"Ένας άνδρας μπαίνει σε ένα υποκατάστημα τράπεζας και παίρνει από το μηχάνημα το χαρτάκι προτεραιότητας. Ο αριθμός είναι το 397 και στο ψηφιακό ταμπλώ γράφει 382. Ο άνδρας βγαίνει έξω από την τράπεζα και ανάβει ένα τσιγάρο. Καπνίζει ρίχνοντας τακτικές ματιές στο ταμπλώ. Στο 389, το τσιγάρο του έχει τελειώσει και στο 395 σβήνει το δεύτερο -και τελευταίο του πακέτου- και μπαίνει στην τράπεζα. Η ταμίας αλλάζει το χαρτί σε έναν dot matrix εκτυπωτή, τον εξυπηρετεί και ο άνδρας βγαίνει έξω και βαδίζει προς το περίπτερο για να πάρει τσιγάρα. Στο δρόμο, κοντοστέκεται και δένει το κορδόνι του παπουτσιού του. Παίρνει τα τσιγάρα, μπαίνει στο αυτοκίνητο και γυρνάει στο γραφείο του. Εκεί ακούει τον τελευταίο χτύπο του τηλεφώνου να σβήνει πριν προλάβει να το σηκώσει. Ύστερα από 3-4 ώρες, επιστρέφει σπίτι."

Λευκό διάφανο καύσιμο στο φτηνό ποτήρι και τα μάτια του αφηγητή επάνω στον φακιδομούρη νεαρό.

-Από εκείνη τη στιγμή, αλλάζει η ζωή του.

Ο φακιδομούρης νεαρός γνέφει.

-Έχεις σκεφτεί ποτέ πως θα ήταν αν τα πράγματα πήγαιναν αλλιώς;
-Ένα παράλληλο σύμπαν;
-Κάτι τέτοιο. Πως θα ήταν το σήμερα, που θα ήμασταν αν ο άνδρας της ιστορίας είχε το 392; Αν δεν είχε πάει για τσιγάρα, αν δεν του είχε λυθεί το κορδόνι. Αν ο εκτυπωτής στην τράπεζα είχε χαρτί και αν τον έπιανε ένα φανάρι λιγότερο.
-Θα προλάβαινε το τηλεφώνημα.
-Θα προλάβαινε, ναι.

Ο φακιδομούρης νεαρός σβήνει τη γόπα.

-Ξέρεις, υπάρχουν αυτοί που γκρινιάζουν για το "νόμο στις κυλιόμενες".
-Μμ;
-Αυτό το "στέκεστε δεξιά, ανεβαίνετε από αριστερά".
-Α.
-Ναι, λένε πως το κέρδος είναι μόλις μερικά δευτερόλεπτα.
-"Μόλις";
-Ναι. Δεν δείχνουν να αντιλαμβάνονται πως για μερικά δευτερόλεπτα μπορεί να χάσεις το λεωφορείο -αμέσως τα λιγοστά δευτερόλεπτα γίνονται δεκαπέντε λεπτά. Ή ακόμα και δεκαπέντε ευρώ αν χάσεις το τελευταίο δρομολόγιο...

Γουλιά και αναπτήρες.

-Και αν ήσουν στον προορισμό σου δεκαπέντε λεπτά πιο πριν, ίσως προλάβαινες κάτι. Ίσως και να μην είχε σημασία. Ίσως να μην έχασες το λεωφορείο αλλά να έκανες μια βόλτα από τη στάση ως το σπίτι, ίσως να μη φταίει κανείς.
-Σίγουρα κάποιος ευθύνεται.
-Ναι, αν είσαι τυχερός, θα βρεθεί μια ευθύνη.

Η σερβιτόρα αλλάζει το τασάκι.

-Είναι κάπως...
-Πιεστικό;
-Ναι. Αγχωτικό, δεν ξέρω. Να ξέρεις πως όλες οι δυνατότητες έχουν έναν αριθμό κολλημένο πάνω τους, μια πιθανότητα και να ξέρεις πως συνεχώς αλλάζει βάσει του πιο απαρατήρητου γεγονότος.
-Και ταυτόχρονα λαμβάνουν χώρα χιλιάδες γεγονότα...
-Ναι, ακριβώς και δεν μπορείς να προβλέψεις ή να αποκλείσεις τίποτα με βεβαιότητα και ταυτόχρονα, δε μπορείς να ξέρεις τι υποκινεί η κάθε πράξη του ίδιου σου του εαυτού.

Λεφτά στο τραπέζι.

-Υπερβάλλεις λίγο, αλλά στέκει αυτό που λες.
-Πως ξέρεις ότι μόλις περάσουμε την πόρτα δε θα μας χτυπήσει κάποιο αυτοκίνητο που έχασε τον έλεγχο;
-Πως ξέρεις πως δε θα το οδηγεί η γυναίκα της ζωής σου;

Χαμογελάνε.

-Πάω τουαλέτα και φεύγουμε.
-Περιμένω έξω.

Αυτοκίνητα περνάνε νωχελικά το δρόμο.
Ανάμεσά τους, περνά αστραπιαία μια εικόνα, ένας άνδρας στο δρόμο, γράφει με το αίμα του στην άσφαλτο "Έκπληξη". Η εικόνα περνάει και στρίβει δεξιά στην επόμενη διασταύρωση.

Η πόρτα τρίζει πίσω από την πλάτη. Κάποιος ίσως έρχεται από την τουαλέτα, ίσως κάποιος χρεοκοπημένος που οπλοφορεί, ίσως ο φακιδομούρης νεαρός, ίσως μια σεξομανής κοκκινομάλλα, ίσως κάποιο παιδάκι, ίσως η σερβιτόρα γιατί έκαναν λάθος στα ρέστα, ίσως ο αέρας.

Ένα χέρι ακουμπάει στον ώμο, μια σκηνή αργής κίνησης προσγειώνεται στα μαλλιά, το χέρι του να μπαίνει στο σακάκι, να τραβά το πιστόλι, να γυρνά, να κοιτά, να τραβά και να αφήνει να πέσει, να απλώσει, να βάψει και να μείνει εκεί. Πριν ο κόσμος να ξεπαγώσει, νοιώθει τον δείκτη να αγκαλιάζει τη σκανδάλη και τη χούφτα να σφίγγει την ψυχρή λαβή.

-Έλα, ήρθα.

Η φωνή πλημμυρίζει το σύμπαν και τα μάτια γεμίζουν ατμούς.
Τα χείλη σαλεύουν.

-Ίσως έπρεπε να είχα κινητό.
-Τι;
-Τότε δε θα είχε σημασία αν ο εκτυπωτής είχε χαρτί.
-Μη το σκέφτεσαι τώρα αυτό.
-Αποδίδω ευθύνες.
-Είναι αργά.

Το χέρι σέρνει αργά το πιστόλι έξω από το παλτό.

-Ποτέ δεν είναι αργά.
-Δε θα αλλάξει τίποτα με το να τα σκέφτεσαι αυτά.

Η θαλάμη καλωσορίζει μια σφαίρα.

-Ό,τι δεν αλλάζει, τελειώνει.
-Τι κρατάς ρε; Τι πας να κάνεις, τρελάθηκες;

-

Ένας άνδρας μπαίνει σε ένα υποκατάστημα τράπεζας και παίρνει από το μηχάνημα το χαρτάκι προτεραιότητας. Ο αριθμός είναι το 416 και στο ψηφιακό ταμπλώ γράφει 382. Ο άνδρας βγαίνει έξω από την τράπεζα και ανάβει ένα τσιγάρο. Καπνίζει ρίχνοντας τακτικές ματιές στο ταμπλώ. Στο 389, ο άνδρας χάνει την υπομονή του και φεύγει. Μπαίνει στο αυτοκίνητό του και οδηγεί προς το γραφείο του. Στο δρόμο, αποφεύγει την τελευταία στιγμή ένα αυτοκίνητο που παραβιάζει την προτεραιότητα και που εξ' αιτίας του αναγκάζεται να αλλάξει δρόμο. Δευτερόλεπτα αργότερα ένα περιπολικό ακολουθεί με τη σειρήνα να ουρλιάζει. Ο άνδρας φτάνει στο γραφείο του, μένει εκεί για 3-4 ώρες και επιστρέφει σπίτι του. Το βράδυ, βλέπει στις ειδήσεις το πρόσωπο ενός φακιδομούρη νεαρού άνδρα που συνέλαβαν οι αρχές αφ' ότου είχε εισβάλλει σε ένα σπίτι μετά από καταδίωξη. Οι ένοικοι του σπιτιού έλειπαν. Η γυναίκα που κάθεται δίπλα στον άνδρα κλείνει την τηλεόραση και μπαίνει στην κρεβατοκάμαρα.

Το κίτρινο καλάθι.

ΑΙΤΗΣΗ ΔΙΑΜΑΡΤΥΡΙΑΣ ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΟΜΙΛΟ Leigh Richmond ΚΑΙ ΤΟΝ ΚΑΠΙΤΑΛΟΓΕΡΟ ΠΡΟΕΔΡΑ ΤΗΣ Møller - Mærsk.
-

Αγαπητοί παπάρες.

Σήμερα, 12/10/2009 στις 13.30, βρισκόμουν τακτικά στο κοντινότερο υποκατάσημα NETTO επί της οδού Fiolstræde.

Έπρεπε να αγοράσω μπύρες, πατάτες, γάλα, παπί τουαλέτας, αυγά, κι άλλες πατάτες και πρασινάδες για σαλάτα.

Αρχικά, θέλω να κάνω μια παράκληση, σας παρακαλώ να φέρνετε γαμημένο καπουτσίνο στην κωλοφάκην αλυσίδα σας. Αυτό το πράγμα που μοιάζει με καλγκονίτ και το οποίο βάζετε στα ράφια ανάμεσα σε πλαστικές παντόφλες, φουσκωτά σουβέρ, ροδάκια-στρακαστρούκες και άλλες φοβερές μαλακίες, δεν είναι καπουτσίνο. Αυτό είναι κάτι που βάζεις να πιεί ο διάδοχος του θρόνου για να πάει στην τουαλέτα μέσα στο επόμενο τρίλεπτο και να τον δαγκώσει η οχιά που έχεις κρύψει στη χέστρα. Παρακαλώ να φέρνετε αυτό της Νεσκαφέ τον στιγμιαίο που φέρνει και το Fakta -και δε θα ήταν άσχημο να φέρνετε και αυτή την πατατοσαλάτα που φέρνει το ίδιο κατάστημα. Επίσης αν αποφασίσετε να με εισακούσετε, κατά τη διαδικασία της παραγγελίας, θα προσέξετε πως η Νεσκαφέ έχει γύρω στα 40 διαφορετικά προϊόντα στιγμιαίου καφέ, συμπεριλαμβανομένων μόκα με σοκολάτα, καφέ ο σοκολά, καφέ ο λε, παντελή καφέ και εσπρέσσο νερατζάκι. Αυτά να τα πιείτε εσείς που δε μπορεί να σας συμβεί τίποτα χειρότερο, αλλά παρακαλώ φέρτε και λίγο κανονικό καπουτσίνο που μου αρέσει κι εμένα του Μεσόγειου. Ας κάνει και 30 κορώνες το κουτάκι, δεν πειράζει, εμένα μ' αρέσει. Είχα καθησυχαστεί γιατί έφερνε το ψιλικατζίδικο στο δρόμο που μένω, αλλά κι αυτός πούστεψε και άρχισε να φέρνει αυτές τις εξωτικές γεύσεις που μοιάζουν με αντιβίωση ανακατεμένη με κινίνο. Οπότε φέρτε καπουτσίνο.

Ένα δεύτερο παράπονό μου αφορά τους υπαλλήλους σας. Παρ' όλο που σε γενικές γραμμές περνάνε απαρατήρητοι σαν θλιβερά σκουλήκια σε μεγάλο λιβάδι, μερικοί από αυτούς είναι φοβερά αγενείς. Τις προάλλες ένας από αυτούς έσπρωχνε με το δεξί πόδι κάτι πατηκωμένες κούτες από τη μια μεριά του καταστήματος στην άλλη, που υποθέτω πως είναι οι αποθήκες και το σπίτι των εν λόγω υπαλλήλων. Εγώ αυτόν τον είχα επισημάνει και είχα αποφασίσει να μη μπω στο δρόμο του από αλτρουισμό, δεν ήθελα να τον εμποδίσω, καταλαβαίνετε. Επιπλέον αυτές οι κούτες πρέπει να είχαν μέσα αυτόν τον καπουτσίνο που φέρνετε εσείς γιατί βρωμούσαν φοβερά. Άρχισα λοιπόν εγώ τα σλάλομ ανάμεσα στους διαδρόμους, κάνοντας πολλά χιλιόμετρα διαδρομής για μια απόσταση μερικών μέτρων. Μπορείτε να το εξακριβώσετε από τις κάμερες ασφαλείας αυτό. Ο υπάλληλος όμως, θες επειδή βαρέθηκε να πάει τις κούτες απ' τον ίδιο δρόμο που τις πήγαινε κάθε μέρα, θες επειδή με είδε και τον έπιασε το κυνηγητικό του ένστικτο όπως πιάνει τα αδεσποτόσκυλα, βρέθηκε αίφνης μπροστά μου. Εγώ αναγνωρίζοντας τον λανθασμένα ως μέλος του ίδιου είδους με μένα (δύο χέρια, δύο πόδια, δύο μάτια κοκ) αντί να πισωπατήσω πανικόβλητος ανεμίζοντας σπασμωδικά τα χέρια μου, έκανα στην άκρη αφήνοντας του χώρο να περάσει αυτός, οι κούτες του και ένας μικρός σχετικά πλανήτης. Ο μαγικός υπάλληλος όμως με εμβόλισε με φοβερή ακρίβεια (εγώ πρόλαβα και πιάστηκα από το ραφί με τα φυστίκια) και μετά με προσπέρασε σα να είχε κοπανήσει σε κάτι της φαντασίας του. Αμέσως εγώ του φώναξα αυτόματα "που πας ρε γαμημένε γαμώ το σπίτι σου" στο οποίο απάντησε με ένα βλέμμα (ειλικρινούς νομίζω) απορίας "χαεουλουφρ γκαεστραφλουγκ σκουλτ". Δεν ξέρω τι ακριβώς μου είπε αλλά η αίσθηση οίκτου που μου δημιούργησε η ηλίθια φάτσα του σε συνδυασμό με τους αξιοθρήνητους Κθουλιανούς φθόγκους που ξεστόμισε, με έκαναν απλά να τον μουτζώσω και να φύγω.

Το τρίτο μου παράπονο αφορά το ότι κάθε φορά που έρχομαι να ψωνίσω μόνος μου, με ψάχνετε. Και κάθε φορά με ψάχνει ή αυτός ο στραβοξυρισμένος μελαμψός τύπος ή η άλλη η γκαμήλα που περπατάει λες και της ξεβίδωσαν τη λεκάνη. Αυτή δε η δεύτερη σήμερα ζήτησε να μου κάνει και σωματικό έλεγχο (όχι ότι κατάλαβα τι έλεγε, αλλά πήγε να απλώσει χέρι) αλλά μάλλον το βλέμμα μου ήταν επαρκώς επεξηγηματικό. Αλλά το καρότσι πάλι το ψάξανε. Και εντάξει, καταλαβαίνω γιατί δεν ψάχνεις κάποιον όταν τον βλέπεις με γυναίκα. Και μέχρι ενός σημείου καταλαβαίνω γιατί να ψάξεις έναν τύπο με τη δική μου εμφάνιση. Αλλά ρε όμιλε Leigh Richmond, πες μου εσύ που είσαι και στην πιάτσα, εσύ πόσες φορές δικαιολογείς να ψάξει ο ίδιος άνθρωπος Α τον ίδιο άνθρωπο Β; Δηλαδή στο τέλος θα γίνουμε φίλοι με τα παιδιά εκεί και θα την ψάχνουμε παρέα. Γεια σου Σβεν τι κάνεις, σου έφερα ένα κρασάκι έτσι για το ψάξιμο, για το καλο βρε αδερφέ. Ρε σοβαρευτείτε ρε. Την άλλη φορά θα κρύψω αράχνες στο καρότσι να χεστείτε πάνω σας να ξεμυρίσει ο καπουτσίνο που φέρνετε.

Επίσης έχω προσέξει πως πολλές φορές διάφορα προϊόντα τελειώνουν. Το οποίο πέραν του ότι είναι ηλίθιο γιατί σημαίνει πως αγοράζονται άρα άμα φέρνατε περισσότερα θα πουλούσατε περισσότερα, πέραν του ότι είναι βλαμμένο γιατί στις νορμάλ χώρες οι αποθήκες δεν είναι για κούτες που αιματοβάψατε πάνω σε αθώους πελάτες αλλά για προμήθειες και στις χώρες αυτές δε θα πας σε σουπερμάρκετ και θα έχει τελειώσει κάτι. Και δε μιλάω τώρα για κάτι εξεζητημένο που σπάνια θα σκάσει κάποιος καυλωμένος να το ξεσηκώσει, μιλάω για βασικά αγαθά. Να, προχθές ας πούμε είχαν τελειώσει οι πατάτες. Οι πατάτες. Οι πατάτες γαμώ το σπίτι. Δηλαδή, σοβαρευτείτε. Οι πατάτες. Το σουπερμάρκετ δεν είχε πατάτες. Σας ακούγεται νορμάλ αυτό εσάς; Παίζει στο Ιράν να είναι παράνομο ρε να μην έχουν τα σουπερμάρκετ πατάτες. Και σήμερα πήγα και πήρα 3 σακούλες πατάτες γιατί ποτέ δεν ξέρεις. Και να σας πω, μένω στον τρίτο και τα τελευταία σκαλιά είναι για ακροβάτες. Λοιπόν, δε ψήνομαι να ανεβάζω κάθε φορά όλη την παραγωγή της κωλοφάκην Πτολεμαΐδας επειδή εσείς δεν τρώτε πατάτες. Οι πελάτες σας τρώνε. Εκτός αν τις παίρνετε εσείς και φτιάχνετε καπουτσίνο πατάτα. Να τον βάλετε στον κώλο σας άμα το κάνετε αυτό, ανώμαλοι, διεστραμμένοι. Σε φάση σήμερα που με ψάξατε πάλι, φοβήθηκα, λέω πάει, θα δούνε τις πατάτες και θα νομίζουν πως τις πουλάω στη μαύρη. Λοιπόν, σοβαρευτείτε.

Επίσης αυτό το πράμα που ρωτάτε αν θέλουμε την απόδειξη. Μπορεί να τη θέλουμε, μπορεί να μη τη θέλουμε. Άστην εσύ εκεί με τα γαμημένα τα ρέστα και άμα θέλω θα την πάρω. Άμα δε την πάρω, σημαίνει πως δε τη θέλω. Επίσης όταν λέω "νάη τακ" σημαίνει (απ' όσο ξέρω) όχι ευχαριστώ. Τι με κυνηγάς να μου τη δώσεις ρε πούστη, αφού με βλέπεις, προσπαθώ να χωρέσω τις πατάτες. Πόσες φορές γύρισε κάποιος να σας τραμπουκίσει επειδή εσείς αφήσατε την απόδειξη αλλά αυτός δεν την πήρε; Εδώ δε σας λένε τίποτα για τον βρώμιο καπουτσίνο ρε, για τις αποδείξεις θα σας πούνε; Και κάτι άλλο, η σειρά που τοποθέτησα τα σκατά που ψώνισα στο διάδρομο ήταν μπύρες-πατάτες-παπί-γάλα-πρασινάδες-αυγά. Αυτό μπορεί να φαντάζει ως τυχαία αλληλουχία, αλλά υπάρχει μια λογική σε αυτήν την οποία εγώ θεωρώ προφανή: τα βαριά κάτω, τα ελαφριά και εύθραυστα πάνω. Το να βλέπω να έρχεται γάλα, αυγά, πατάτα, μπύρα, παπί, πατάτα και πατάτα, εμένα μου λέει πως παίρνετε πρωτοβουλίες και εγώ δε θέλω να παίρνετε πρωτοβουλίες. Εγώ ήθελα να χτυπήσεις πρώτα τις μπύρες και τελευταία τα αυγά ρε. Και τα έβαλα και σε σειρά για να μην προβληματιστείς και κάψεις το μονοφασικό σου.

Λοιπόν, την άλλη φορά που θα έρθω, θέλω να βλέπω παντού πατάτες, παντού νεσκαφέδες και να με ψάξει κάποιος άλλος.

Α, και άμα δω κανένα να με κυνηγάει με κούτες, θα τον κοπανήσω με αυτά τα μοσχαρίσια μπούτια που έχετε στα ψυγεία σας και θα του γεμίσω τον κώλο κατεψυγμένο αρακά.

Ευχαριστώ για την προσοχή σας.

"Σήμερα ονειρεύτηκα πως χτυπούσα έναν άνθρωπο.

Δεν ήταν κάποιος που ήξερα, ήταν απλώς μια συλλογή χαρακτηριστικών που συνέθεταν ένα πρόσωπο. Η μύτη ενός ηθοποιού, τα μάτια ενός ζητιάνου, το κούτελο κάποιου περαστικού -ένα αρκετά αντιπροσωπευτικό δείγμα του μέσου πληθυσμού, όπως θα έλεγε κάποιος ή κανείς.

Η αλήθεια είναι πως δεν τον πόνεσα πολύ. Κάθε γροθιά μου φαινόταν ή να περνάει από μέσα του, ή να αστοχεί. Λίγες εξαιρέσεις πετύχαιναν τα ωραία του ζυγωματικά, μα γυρνούσε αμέσως να με αντικρύσει, δίχως να δείχνει δυσαρέσκεια, πόνο, οτιδήποτε. Σκέφτηκα πως οι γροθιές μου απλώς του έστρεφαν το κεφάλι και τίποτε περισσότερο. Αποφάσισα να του κόψω το λαιμό, μα κάποιος ή κανείς είχε κλέψει τον Ούγγρικο σουγιά μου. Βρήκα όμως ένα πιστόλι και άρχισα να τον χτυπάω με τη λαβή. Σήκωσε το χέρι να αμυνθεί, πισωπάτησα και τον πυροβόλησα πολλές περισσότερες φορές απ' ότι θα μπορούσε ένας γεμιστήρας όπλου να επιτρέψει αν ήμουν ξύπνιος.

Στην αρχή νόμιζα πως δε θα πέθαινε και αυτό με εξόργιζε περισσότερο με κάθε νέο πάτημα της σκανδάλης. Μα στο τέλος ο τυχαίος αυτός άνθρωπος ξεψύχησε και έμεινε ακίνητος στο λευκό χώμα.

Δεν μπορώ ακόμα να εξηγήσω το γιατί, αλλά τον πήρα αγκαλιά κλαίγοντας μετανιωμένος. Κάποιο κομμάτι συνείδησης μου ψιθύριζε πως είναι φυσιολογικό να σκοτώνεις αγνώστους αλλά παράλογο να κλαις για το θάνατό τους. Δεν έδειχνε να με παρηγορεί ιδιαίτερα. Αναγκαστικά ξύπνησα και υποσχέθηκα στον εαυτό μου, στο επόμενο όνειρο οι νεκροί να έχουν ονόματα.

Όλη την υπόλοιπη μέρα εξαντλούσα την καλωσύνη μου και διατηρούσα την ανώνυμη πίστη μου, μα μεταξύ μας, δε νομίζω πως θα πατσίσω ποτέ. Και το χειρότερο, δε θα μπορέσω κι όλας να βοηθήσω κάποιον άλλο να πατσίσει."

Έσβησε το τσιγάρο του στο χώμα και με κοίταξε.

"Γιατί δε φεύγεις;" με ρώτησε.

Ποτέ δε μπόρεσα να καταλάβω πώς ήταν δυνατόν να μη βλέπει πόσο μη-εφαρμόσιμη ήταν αυτή η ερώτηση.

"Που να πάω;" τον ρώτησα.

Μουρμούρισε κάτι σαν "πίσω".

Δε μπορούσε να διανοηθεί πως στο δικό μου κόσμο δεν υπήρχαν άξονες και διαστάσεις. Υπήρχαν μόνο χρονικές στιγμές οι οποίες δεν ορίζονταν από μένα. Ο θεός να με λυπηθεί αν μπορέσω ποτέ να τις ορίσω εγώ.

"Έτσι" απάντησα και του έκλεψα ένα τσιγάρο.

Αφορισμός #28

Η ζωή είναι γεμάτη από εκπλήξεις, αλλά χωρίς κανένα μυστικό.

Wertheim.

Ο καιρός ξεκίνησε να χαλάει προς το καλύτερο.

Αναμένουμε, λέει, το σκοτάδι αμέσως μετά το μεσημεριανό μας.
Ο αέρας είναι ολίγον τι ενοχλητικός, μα είναι λίγες οι αποκαλυπτικές φορές που χρειάζεται να το σκάει κανείς από τον κόσμο προς τη φυλακή. Εξάλλου υπάρχει ένα αλάνθαστο σύστημα προγραμματισμού παρόμοιων αποδράσεων: το συγκρατεί ένα μαγνητάκι στο ψυγείο.

Ο λευκός τοίχος απέναντι ανακλά το λιγοστό και πολύτιμο φως προς τα εμάς. Ευτυχώς οι λεπτές κουρτίνες στέκουν περήφανα σαν η πρώτη γραμμή άμυνας. Όχι πως χρειάζεται καν αυτή δηλαδή, η ταχύτητα του φωτός εδώ μέσα καμπυλώνεται από την όμορφη βαρύτητα της ελεύθερης πτώσης.

Να θυμηθώ να αδειάσω το τασάκι.
Και να προσέξω να μη το σπάσω.
Να μη σπάσω τίποτα που δε μου ανήκει. Ούτε να το ματώσω.

Ο μύθος του Μίδα με φορμαλδεΰδη για χρυσό.

Τουλάχιστον έξω κάνει κρύο. Αυτό σημαίνει περισσότερα ρούχα.
Και περισσότερη κάλυψη. Και λιγότερες εκπλήξεις και λιγότερες περιπόλους αποτυχίας έξω από το επικλινές καταφύγιο από τους Άλλους. Τους Πολλούς. Τους Εκεί Έξω.

Υπάρχουν κάποιοι που νομίζουν πως απέδρασα σοφά από τα πριν. Δε το λένε, μα το ξέρω. Τους ευχαριστώ για την τρυφερή τιμή που μου κάνουν να ξεχνάνε πως δεν είχα από που να αποδράσω. Εν πάση περιπτώσει.

Υπήρξαν απώλειες απ' ό,τι είδα στις ειδήσεις. Νοιώθω τύψεις που δεν ένοιωσα τύψεις, μα κι αυτές μηχανικά. Στη λίστα του ψυγείου. Για τους τύπους, πως το λένε. Μα λίγη σημασία έχει, σωστά; Τι είχαμε, τι χάσαμε. Και πόσα από τα χιλιάδες λόγια ήταν για μας, παρά το παίνεμα;

Η γνώση είναι απλώς η κλίμακα της συνολικής άγνοιας.

Τώρα πρέπει να κλείσω, να κλιμακωθεί η πίεση αδιάκοπτα, να συμπιεστεί μια κάποια ενέργεια σε ύλη. Αφού αυτό μετράει, ας έχω λίγο να δώσω. Κι ας μην είναι γραμμένο αυτό στο ψυγείο. Εγώ το θυμάμαι καλά το αύριο.

Φήρμαλζίμπεν.

"Η σιωπή είναι χρυσός, γιατί η ασφάλεια είναι από τα αγαθά που μπορεί κανείς να αγοράσει."

Υπήρξε κάποτε μια περίοδος
Αθωότητας θα τολμούσε (;) κανείς να πει
Κατά την οποία η φυσική, η χημεία και τα μαθηματικά
Βρίσκονταν στην αντίπερα, εγκόσμια όχθη
Από την ατελέσφορα πανίσχυρη ηγεμονία της φιλοσοφίας.

Κατά τα χρόνια εκείνα, η διδαχή των πρώτων
Και η αυτόκλητη διαμόρφωση της δεύτερης
Διασταυρώνονταν συνεχώς με τη μορφή φιλικών αψιμαχιών
Αναίμακτων πολέμων για χάρη της τέχνης
Και της αισθητικής, φυσικά.

Φυσικά.

Και μέσα στο μικρό πειραματικό θάλαμο με τους λοβούς
Και τους νευρώνες
Στρατιές πληροφοριών συγκρούονταν
Με τις ξέφρενα μελαγχολικές και άυλες ιδέες
Για ένα κομμάτι περισσότερου χρόνου

Μα μεγαλώνοντας, μάθαινε κανείς ίσως τυχαία, ίσως όχι
Πως οι πλευρές του μετώπου, ήταν στην πραγματικότητα
Πλευρές του νομίσματος
Και αυτό δικαιολογούνταν σε μεγάλο βαθμό
Απ' τη συνάφεια του "μαθαίνω" με το "συνειδητοποιώ"

Τραβούσε κανείς έτσι τον δρόμο αυτό
Σε μια δυναμική αρμονία που ήθελε το μείγμα
Της ιδέας και του γεγονότος
Να αποτελεί μιαν αισιόδοξη απόδειξη αποτυχίας
Μα μιαν απόδειξη, όπως και να 'χει.

Μέχρι που μια μέρα, γίνεται εν τέλει προφανές
Πως τα γεγονότα δεν αποτελούν εργαλεία ειρήνης
Πως η βαρύτητα δεν περιορίζεται σε πλευρές
Τα μαθηματικά δεν δομούν ορίζοντες μα περιορισμούς
Και πως καμία ιδέα δεν είναι ελεύθερη των αρχών

Και ξέρει κανείς -πονηρά ορισμένος να το μάθει μόνον όταν καμία έκβαση δε θα 'χει πια σημασία-
Πως η βαρύτητα βασιλεύει όπου οι ιδέες δεν έχουν φτερά
Πως η μεγάλη συνάρτηση ορίζεται από αισθαντικούς
Απλούς, αναλώσιμους, ανακαλέσιμους συντελεστές

Ο δεύτερος νόμος της θερμοδυναμικής έχει ποινές
Σε όποια διάσταση και αν δύναται να παραβιαστεί
Γιατί κανενός είδους απόδοση δεν θα είναι ποτέ
Μεγαλύτερη ή έστω ίση της μονάδας
Που ένα κέρμα από σάρκα αποτελεί

Και εν τέλει, η σιωπή -δεν είναι παρά μια ανάμνηση
Ενός νόμου με έναν ιδιαίτερα αποκαλυπτικό
(Αλήθεια, τι σύμπτωση!)
Μνημονικό κανόνα:
Παύε να ρωτάς.

140 σφηνάκια Βερολίνου.

Η μέρα μας ξεκινάει με μια βόλτα στην ωραία Alexanderplatz.



Έχουμε μάθει πως το δέος είναι για να είμαστε οι αποδέκτες του, οπότε δε μασάμε από σοβιετικά μεγαλεία.



Χαιρετίζουμε το δημαρχείο του γαύρου.



Και χωνόμαστε στο Nikolaiviertel.



Η υποδοχή είναι η πρέπουσα.



Η έξοδος γαλήνια.



Χαζεύουμε την ωραία εκκλησούλα του Άι Νικόλα.



Βλέπουμε και τις επιρροές της Ελλαδάρας.



Θαυμάζουμε την καλή διατήρηση της παλαιότερης εκκλησίας της πόλης.



-Τι είναι αυτό; -Ναός. Ας μπούμε.



Ωραίο είναι.



Αν και δεν έχουν όλοι την ίδια άποψη.



Ας ανεβούμε και στον τρούλο να κόψουμε χαλβά.



Αγάπες.



Πτώσεις.



Ας κατέβουμε πάλι τα 42352 σκαλοπάτια.



Ψηλά ήμασταν.



Ας βάλω και μια φώτο από το μουσείο της Περγάμου στο άσχετο.



Μικρό διάλειμμα στο ζωολογικό κήπο.



Αυτά τα πράματα δεν ξέρω πως λέγονται, αλλά από πιτσιρίκος τα σιχαινόμουν περισσότερο κι από κομμουνιστή Γάλλο.



Και για εσάς που νομίζετε πως οι κατσαρίδες είναι κακές.









Φιδάκια.



Κροκόδειλοι Θερμαϊκού.



Κροκόδειλοι Κηφισσού.



Κροκόδειλοι με τους οποίους δεν κάνουμε καλαμπούρια.



Η "θέλω να μείνουμε φίλοι" γνωστή μας.



Και μερικά φιδάκια ακόμα.


















Πατατόψαρο.



Δαντελόψαρο.



Λεοπαρδαλοσέλαχο.



Ραμπόψαρο.



Ναυτίλος. Παλιός κάτοικος Γαίας.



Απορίες.



Φλερτάκια.



H.R. Giger is a fag.



Ψαρόσουπες και νευροτοξίνες.



Ψάρι Mulinex.



Ψάρι Μουστάκας.



Ψάρι Deep Purple.



Ελπίζω να μη με πάρει πρέφα.



Λες να με πήρε;



Με πήρε.



Και τι είναι αυτό το τεράστιο πράγμα που έχει αράξει στον πάτο;



Μπρος στα κάλλη τι ειν' ο πόνος;



Μικροί ιπτάμενοι δίσκοι, λίγα αποτελεσματικά milligram.



Και προβολείς ομίχλης.



Και μακράς εμβέλειας θάνατος.



Shrooms, fuck yeah.



Κάποτε τα λέγαμε βλακόψαρα.



Πλέον τα λέμε τσιμπουκόψαρα.






Αγριόγατα της άμμου. Την θέλω.



Και μη δίνετε άλλο μπρόκολο στο λιοντάρι.



Αν και σε μερικούς αρέσει.



Συμπαθείς πόντικες.



Συμπαθή γατάκια.



"Σε βλέπω, και όταν βγω από 'δω μέσα, θα σε πονέσω πολύ."



"Φιλαράκι μήπως έχεις ένα κατοστάρικο;"



Εσένα σε είδα πως με κοιτάς και θα σε θυμηθώ όταν ξαναπάω στο χασάπη.



Αν είχατε ποτέ απορία για το πως κατουράνε τα αγριογούρουνα.



Αναίτια πλάσματα.



Ο Knut! Τέρμα οι αγκαλίτσες.









Και ένας σκούρος ξάδερφος του αποπάνω.









Δε μοιάζουν πολύ απειλητικοί τώρα, αλλά γενικά εγώ πολύ τα χαιρόμουν τα καγκελάκια.



Ένα πουλάκι εντοπίζει το λουρί της μηχανής μου.



Και το διεκδικεί.



Ο διπλανός φτερόσαυρος.



Έχετε νοιώσει ποτέ λες κι έχετε πολλά στο κεφάλι σας;



Ή σε άλλα μέρη έστω.



Δεν ήταν από τα "εκθέματα" αλλά παραλίγο να έρθουμε πολύ κοντά.



Η ανδρική απάντηση στη θηλυκή απόρριψη.



Η γριά θεία που όλοι έχουμε.



Και η γριά γειτόνισσα.



Έμφαση στα λασπόλουτρα.












Η μοίρα μας χώρισε, μα η αγάπη δεν πεθαίνει.



Από 'δω κάτω πέρασε ο Ναπολέων, ο Χίτλερ και κυρίως Εγώ.
Το χρώμα του ουρανού δεν είναι πειραγμένο.






We will bury them.









Βολτούλα στο Tiergarten.


















Και φτάσαμε στο άγαλμα της Νίκης!






Το νόημα του post.



Jesus fuckin'.



Δεν ξεχνώ.



Heads up.



Δεν το 'χα δει ποτέ από αυτή τη σκοπιά, μα συμφωνώ.



Καμηλοπάρδαλη από LEGO. Της έχουν κλέψει πολλές φορές την ουρά.



Αλβέρτος από LEGO, τα μάτια του είναι κάμερες, δεν του 'χουν κλέψει τίποτα.



Μοναξιές.



Θα γυρίσει ο τροχός.



Άμα χαλάει το S Bahn, παίρνεις το Regional.
Κι ας πάει και Φιανκφούρτη.



Γιατί όχι, εκεί ήθελε να αναπολήσει τις μέρες στη σκούνα του.



Περνά το τραίνο, περνά.



Ωραία μέρη. Αγαπημένα.



Ωραία μέρη, δοξασμένα.






Διακριτικός ασφαλίτης.



Πως καίει κανείς κάτι τέτοιο;



Τι κάνουμε όταν βρίσκουμε χωρίς καμία εξήγηση κάτι τέτοιο;



Κάτι τέτοιο.



Και αύριο μέρα ήταν.



Και οι επιλογές ανθίζουν.




Να, κάπως έτσι.



Λιαζόμαστε και λίγο υπό των φλαμουριών.



Θυμόμαστε και τις ένδοξες μέρες που το Graf Zeppelin πετούσε προκηρύξεις.



Και βγάζουμε ό,τι μας κάτσει στο κεφάλι.















Καμμένα βιβλία, κενά ράφια.



Μνημείο πολέμου. To the point.



Αλήθεια, δεν πήγε στη Σορβόννη;;;



Και δεν αμφιβάλλουμε.



Lustgarten. Όνομα και πράμα.



Οι φόβοι μας βγήκαν αληθινοί. Κάποιος το τόλμησε.



Τσιγαράκι στο κατάστρωμα του ξενοδοχείου.



Και πούλο για τα νησιά της Δανίας.



[Το post είναι αφιερωμένο στην Ιφιγένεια!]