Σιχτίρια.

Κάπου, στην υπέροχη πόλη που χιλιετίες τώρα είναι γνωστή ως Αθήνα, υπάρχει ένα μεγάλο γκρι κτίριο με την επωνυμία Πανεπιστημιακό Γενικό Νοσοκομείο Αθηνών "Αλεξάνδρα". Στο ισόγειο αυτού του γκρι κτιρίου, υπάρχουν τα προσφάτως ανακαινισμένα εξωτερικά ιατρεία. Σε αυτά τα ιατρεία, χρωστούσα -και χρωστάω ακόμα- ένα συμπληρωματικό πεντάωρο εργαστήριο για να φύγει επιτέλους το γαμημένο εξάμηνο από τη μέση και για πολύ καιρό να σαπίσω κάνοντας κάτι πιο προσοδοφόρο, πνευματικά και υλιστικά.

Αυτό το συμπληρωματικό εργαστήριο -ξέρω, δε σας νοιάζει, μα πρέπει κάπου να τα πω και τα λέω στο μόνο μέρος που δε με βάζει σε πειρασμό να σκοτώσω- σκόπευα να το κάνω καιρό τώρα, μα μία οι απεργίες, μία το ότι καιγόταν η υπέροχη πόλη των πολλών χιλιετηρίδων, μια το ότι το έσκασα πριν κάνα 20ήμερο για την εξωτική Δανία, το εργαστήριο δεν έγινε. Και σαν από μηχανής θεός, έρχεται αυτή η βδομάδα που διανύεται τη στιγμή που γράφεται το ποστ, ως η εβδομάδα παράτασης εξαμήνου. Γυρίζω χθες και 'γω ο αεροπλανάτος, ξυπνάω σήμερα το μαύρο χάραμα, ξαναβλέπω ιδίοις όμμασι το ΠΑΡΚΙΝΓΚ ΤΗΣ ΠΛΑΚΕΝΤΙΑΣ, ΓΗΕΑΧ και πάω στο Αλεξάνδρα και φυσικά είμαι εγώ και τα ντουβάρια. "Γιατί φυσικά" θα μου πείτε και εγώ θα σας πω "έλα ντε, απλώς τώρα μου φαίνεται φοβερά λογικό". Δε χάνω την πίστη μου όμως, εκ τυπικώς λειτουργούσης Ευρώπης ερχόμενος, σκέφτομαι πως "μια βδομάδα είπανε, Τετάρτη είναι, αποκλείεται να κάνω λάθος". Φυσικά έκανα, μα κάθομαι με την καφεδάρα μου και κάτι κιτρινόφιλτρα Prince με αλαμπουρνέζικα στο πακέτο και περιμένω. Ο μαλάκας, περιμένω.

Περιμένω.

Ακόμα περιμένω.

Ξαφνικά, μπαίνει μια κυράτσα μέσα, μου λέει έλα στις αιμοληψίες. Τι να κάνω στις αιμοληψίες. Τι κάνουν στις αιμοληψίες, μου λέει (ειρωνικά ντε) αυτή. Μα, της λέω, εγώ είμαι στα εξωτερικά. Συμπληρωματικό. Τελευταία μέρα. Δε με ξαναβλέπετε. Γι' αυτό, μου λέει, έλα να σε χορτάσουμε. Ειρωνικό και αυτό. Δε γαμιέται λέω (από μέσα μου) μια τελευταία αγγαρεία είναι, ας πάω να μη βαριέμαι. Πόση δουλειά να έχουν στις αιμοληψίες στις μαύρες 8;

Πολλή.

Από εκεί που καθόμουν και έκοβα τις φλέβες μου, κατέληξα να τρυπάω τις ξένες. Φλέβες μεγάλων, φλέβες μικρών, φλέβες μεσαίων, με βελόνες, με πεταλούδες, με μύγες, με τρυπάνια, με καλαμάκια, όχι άλλες φλέβες, τι θα τις κάνουμε μωρέ τόσες φλέβες, φτάνει. Νισάφι. Και φυσικά μου ήρθαν 3-4 λευκοί αλλά επειδή είναι ΩΡΑΙΑ ΜΕΡΑ ΣΗΜΕΡΑ, όλοι οι υπόλοιποι ήταν μαύροι. Και θα μου πεις τι σε πειράζει, βρωμάει το αίμα τους; Όχι καλέ μου αναγνώστη, απλώς δε φαίνονται οι φλέβες κάτω από την εξωτική τους επιδερμίδα. Ψαχούλευε ο μαλάκας χέρια μέσα στις ανύπαρκτες μονοψήφιες ώρες, μέσα στην κωλόζεστη του Ελληνικού χειμώνα, φλέβες, φλέβες παντού και να το αίμα, φιάλη-φιάλη, μπουκαλάκι-μπουκαλάκι, ΜΑ ΤΙ ΘΑ ΤΟ ΚΑΝΟΥΜΕ ΤΟΣΟ ΑΙΜΑ, ΣΤΟ BLADE 4 ΘΑ ΠΑΙΞΟΥΜΕ, πάρε αίμα, πάρε αίμα και εκεί που λέω πάει, δεν ήρθα στο νοσοκομείο, στην εφορία ήρθα, τσουπ, να σου ένα γκομενάκι γνωστό και μου το σκάει το παραμύθι πως άδικα περιμένω, η υπεύθυνη μας αποχαιρέτισε χθες γιατί τα συμπληρωματικά, τιμώντας το όνομά τους, συμπληρώθηκαν. Πως συμπληρώθηκαν μωρή μαούνα, εγώ τι είμαι, ο φτωχός συγγενής; Δεν ξέρω μου απαντά και μένω 'γω με την απορία.

Σηκώνομαι λοιπόν και φεύγω και τους στέλνω στο διάολο όλους και γύρισα σπίτι μου και πρέπει να προβάρω μια ομιλία σεξουαλικής διαπαιδαγώγησης για ένα δημοτικό και να κάνω χίλιες μόντες για να κλείσω ένα θέμα με γυναικολογικούς καρκίνους στη μετεμμηνοπαυσιακή περίοδο και ΑΕΙ ΣΤΟ ΔΙΑΟΛΟ ΕΣΕΙΣ ΚΑΙ Ο ΓΡΥΛΟΣ ΣΑΣ ΚΑΙ ΤΟ ΠΑΡΚΙΝΓΚ ΤΗΣ ΠΛΑΚΕΝΤΙΑΣ.