Παράδειγμα επεξήγησης.

The flow of tissue.

"Η μεγαλύτερη παρεξήγηση ως τώρα -και λέω ως τώρα γιατί έχω τεράστια πίστη στην εφευρετικότητα του αυτοκαταστροφικού είδους μας- παραμένει αυτή η αποδοχή των ανωμαλιών της φυσικής λογικής που βαφτίζουμε με ωραία και εύηχα ονόματα και βγάζουν και οι ποιητές κι οι συγγραφείς το ψωμί τους."

-Σας παρακαλώ κύριε, διακόπτετε τη διάλεξη.

-Στην πραγματικότητα καλά μου παιδιά, η εξέλιξη αποτελεί προϊόν μετάλλαξης. Αυτό είναι γνωστό, παρά την κακή αύρα που έχει αποκτήσει ο δεύτερος όρος μετά το μπαράζ λαϊκίστικων αναφορών σε αυτόν. Δεν είναι λοιπόν παράλογο να υποθέσει κανείς πως είναι κάποιο τέτοιο εξελικτικό τρικ που οδήγησε τον ανθρώπινο εγκέφαλο να αναπτύξει νευροϋποδοχείς που εξυπηρετούν διεργασίες πέραν των απαιτήσεων επιβίωσης -του γνωστού εν-στί-κτου.

-Κύριε, σας παρακαλώ, εδώ είναι η τάξη της Ιστορίας.

-Γιατί στην ουσία, βάσει της λογικής μας την οποία έχουμε κορώνα στο χοντροκεφάλι μας, αυτές οι ορμόνες δεν είναι τίποτε άλλο από ψυχότροπες ουσίες. Ψυχικές μεταπτώσεις, αναδρομικές θεωρήσεις απλών δεδομένων, εναλλακτικές ερμηνείες συμβάντων, σύνδρομα στέρησης, ΜΑ ΣΟΒΑΡΟΛΟΓΟΥΜΕ;

-Κύριε, φοβάμαι πως πρέπει να φύγετε.

-Και ακριβώς επάνω στη μοναδική αυτή μας ιδιότητα της αυτοπαραπλάνησης, που ξεκινάει από αδενικό επίπεδο και εκτείνεται σε φιλοσοφικά, πολιτικά και κοινωνικά ρεύματα, οικοδομούμε περήφανοι το μνημείο του είδους μας. Λέμε να, είμαστε οραματιστές, φιλόσοφοι, ονειροβάτες, ιδεαλιστές, είμαστε η αιχμή του δόρατος της εξέλιξης και δώσ' του χαρά και δώσ' του υπερηφάνεια και δώσ' του κι άλλες ντοπαμίνες ανταμοιβής. Και χτίζουμε θεούς, κατεδαφίζουμε θεούς, πλέκουμε κοινωνικές δομές συνύπαρξης και δέκα χιλιάδες σταγονίδια χρόνου τώρα, αυτό το οποίο κάνουμε ΜΟΝΟ ΚΑΙ ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΑ είναι η σύνθεση επιχειρημάτων. Κάθε πλαστή δημιουργία βασίζεται σε επιχειρήματα, κάθε αμφισβήτηση σε άλλα, το σύστημα δικαίου, οι θεμελιώδεις κανόνες αλληλεπίδρασης, η νομοθεσία, η ηθική, όλα βασίζονται σε επιχειρήματα που ΑΜΦΙΣΒΗΤΟΥΝΤΑΙ με μια μικρή δόση σεροτονίνης...

-Κύριε...

-...και που αμέσως τρέχουμε να δοξάσουμε ως στιγμή ΕΜΠΝΕΥΣΗΣ και ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗΣ και ΚΑΜΠΗΣ. Μαστουρώνουμε μόνοι μας και επειδή ακριβώς τις μοναδικές εκείνες στιγμές δεν νοιώθουμε πως ΧΡΕΙΑΖΟΜΑΣΤΕ επιχειρήματα, συγχέουμε την ασημαντότητα μας με την ελευθερία. Και ύστερα, εκεί είναι το φαιδρό, ύστερα...

-Κύριε πρέπει να φύγετε αμέσως.

-...ύστερα, όταν επιστρέφουμε στην φυσιολογική μανιοκαταθλιπτική μας κατάσταση της λογικής διαδικασίας, ΕΦΕΥΡΙΣΚΟΥΜΕ ΕΠΙΧΕΙΡΗΜΑΤΑ ώστε να ΑΙΤΙΟΛΟΓΗΣΟΥΜΕ και να ΔΙΚΑΙΟΛΟΓΗΣΟΥΜΕ την ύπαρξη των στιγμών που ΕΝΑΝΤΙΩΝΟΝΤΑΙ στη λογική. Και αυτό καλά μου παιδιά, το ονομάζουμε ΤΕΧΝΗ.

-Κύριε...

-Μα τι θέλετε επιτέλους, εδώ δεν είναι η τάξη της ιστορίας;

Αφορισμός #31

Σπανίως οι όροι είναι αντάξιοι της έννοιας
Μα ας λυπόμαστε και 'μεις πότε-πότε
Τον ανόητο σοφό που τους φτιάχνει
Κι ας τους υιοθετούμε -τι μας κοστίζει;

Valentine.

Ποδοφυλλοτοξίνες. Τα κρυφά μας όνειρα
Επιπολάζοντα ως ανώδυνοι εφιάλτες κάποιου άλλου
Που ποτέ δε θα αντιληφθεί ιδίοις όμμασι
Κάτω από κανένα επιθήλιο
Και που καμιάς βελόνας η διάμετρος
Δεν επαρκεί για τηλεσκοπικές θεωρήσεις
Του μέλλοντος.

Ορνιδαζόλη. Για τους μύστες του δυϊσμού
Για όλους όσους επικρατούν υπό όρους
Αυτούς που κρατούν το ζυγό δίχως μαντήλι
Και για όσους δεν ξέρουν πως το φορούν
Αγνοώντας τα στίγματα και τη γκρίζα δωρεά.
Γι' αυτούς το βάθρο της νίκης
Έχει μόνο δυο θέσεις.

Τετρακυκλίνες. Κληρονόμοι ρομαντικών εποχών
Όταν η επιπλοκή των τετριμμένων
Ήταν αψέντι και τριαντάφυλλα και καταδίκη
Και πληγές πέρα απ' την καρδιά και τα ρίγη
Το παραπάτημα του κληρονόμου
Αυτού με τα δόντια που γεύτηκαν εξ' αρχής
Τη σελήνη.

Φαινόλη. Για κάθε ένα απ' τα ενθύμια
Κάθε μικρό σημάδι από τη μάχη.
Έκκεντρα μετάλλια που γυαλίζουν στο σκοτάδι
Λευκά, σε παρωδία παράδοσης κι αγνότητας
Για αυτούς που οι αναμνήσεις είναι θηράματα
Και που σαν άγριες φυλές με δόρατα από ξύλο
Τρυπούν τον εαυτό τους.

Κοτριμοξαζόλη. Για τις ημέρες της απαλότητας
Τα μικρά, μοιρασμένα κοινά μας σημεία
Στις άκρες των κόσμων μας, που λαχταρούσαν
Ο ένας τον άλλον.
Αργεί πια το ξημέρωμα, όχι σαν τότε
Μα τα μοτέρ της λαγνείας και η λευκή επιδερμίδα
Συμφύονται ακόμα.

Ερυθρομυκίνη. Για τη δόξα των θερμών ημερών
Που ακόμα βράζουν στους βουβώνες του θύτη
Πόνος ελαφρύς, όπως αρμόζει στις καλές αναμνήσεις.
Ο χρόνος ποτέ δεν θεράπευσε τίποτα εκτός της ζωής
Και όλες οι υπόγειες θύμισες, αργά ή γρήγορα
Εξελκώνονται -και τα κρυφά μας αμπάρια
Κλυδάζουν ανταρσία.

Τικοναζόλη. Για τους πάντα παρόντες
Για τους πανταχού θαμώνες
Αυτούς που ποτέ δεν έκλεισαν ραντεβού
Μα σε βρήκαν
Για τους απλούς, τους δεδομένους
Γι' αυτούς που ζήσανε στη θέρμη σου
Για όλους όσους η ανάνηψη δεν ήρθε
Και δεν έπρεπε.

Ιντερφερόνες. Για τους ζωντανούς
Που δάγκωναν το κύπελλο στην κάθε γουλιά
Γι' αυτούς που δεν θέλησαν τείχη και αντιστάσεις
Που στέκουν άοπλοι μπρος στα χίλια προσωπεία
Για αυτούς που η ελπίδα είναι μονάχα μια λέξη
Και που τα τακτικά και τα ανώδυνα
Είναι συνώνυμα του τέλους.

Sic Transit Gloria Mundi.

Girls and guns will make you listen.

Αφορισμός #30

Η συνηθέστερη συνταγή της δυστυχίας
Η θέληση για δύναμη και η ανάγκη γαλήνης
Παραμένει το έλασσον κακό συναρτήσει του αντιστρόφου.
Στο τελευταίο, δεν υπάρχει άγνοια να δρα αναλγητικά.

Give me a chance.

I might return a miracle.

Απορίες IIb

Φλεβοτόμος.

Ήμουν γονατιστός όταν σε άκουσα.
Ήρθες δίπλα μου σιγανά
Μα μύρισα τη λογική σου που έζεχνε
Και άκουσα το δίκιο σου να στάζει
Δίπλα από εκεί που προσκυνούσα
Την απόγνωση.
Ήρθες και μου πες, να θυμηθώ
Ήρθες και μου πες, να με θυμηθώ
Ένας ψίθυρος
Σχεδόν ανυπόστατος
Σχεδόν φανταστικός
Που σκόρπισε σαν ιαχή στο μυαλό μου.

Ήσουν γονατιστός όταν σε βρήκα
Ήρθα και πέταξα στο πλευρό σου
Και έφτυσα μπροστά σου τις πληγές
Τους επιδέσμους και τις αλυσίδες
Και σου ούρλιαξα να δεις
Σου ούρλιαξα να σε κοιτάξεις
Και να δεις
Το αίμα πως είναι ανυπόστατο
Τα κομμάτια φανταστικά
Όπως πάντα.

Ήρθες και πάλι δίπλα μου
Με το ατσάλινο χέρι σου
Το συμμετρικό σου χαμόγελο
Και την αλήθεια κατά ριπάς
Ήρθες και πάλι να με σώσεις
Με τον παλιό, γνώριμο τρόπο
Που δεν πονάει, δεν αφήνει ίχνη
Και οι αμυχές
Είναι σα να μην έγιναν ποτέ.

Ήρθα και πάλι μπροστά σου
Ήρθα να σου θυμίσω
Το κενό που σε συνοδεύει
Που σε οδηγεί και σ' ακολουθεί
Ήρθα και σου πα, στο τέλος
Μονάχα εσύ θα 'χεις μείνει
Κι οι άλλοι το ξέρουν
Και οι ήρωες είναι για άλλα παραμύθια.

Ήρθες και πάλι και μου πες
Τις τιμές και τα οφέλη
Τα σχέδια, τις μεθόδους, τις εντομές
Θα 'χεις εσένα, μου πες
Θα φοράς τις ψυχές στολίδια
Τα σώματα θα γίνουν πάλι χαλιά και δοχεία
Ο πόνος θα φύγει, θα ψυχράνει η φλέβα
Θα 'σαι πάλι εσύ
Και οι άλλοι.

Ήρθα και πήρα το παιδικό σου χεράκι
Και το βαλά να σφίξει τη λαβή
Και θέριεψε και φούντωσε ξανά
Τον παλιό συνεργό του σαν βρήκε
Ξέρω, ξέρω πως θα θελες αλλιώς να σωθείς
Τον πόνο που νοιώθεις όταν δεν πονάς άλλο
Μα στου ματιού σου την άκρη, το βλέπω
Τη λάμψη απ' τη μαύρη φωτιά που σε καίει
Και αυτό το στραβό, φωτεινό σου χαμόγελο
Που σ' όλους τους σκόρους αρέσει.

Ήμουν γονατιστός όταν σ' άκουσα
Μα τώρα κρατώ ένα πτώμα για δεκανίκι
Κανείς δεν έφταιγε, κανείς ποτέ δε φταίει
Μα δεν είμαι μοκέτα για τ' άστρα
Ούτε σωτήρας από νέους καιρούς
Τον ίδιο κόσμο υποφέρω
Πρόσωπα έρχονται και στον δικό μου τον ύπνο
Μα όχι, εγώ δε θα καταντήσω
Το εκπληρωμένο τ' όνειρο κανενός.

Του άνοιξα να βγει

Και το 'δα και μόνος μου

Τίποτα ξεχωριστό, ένα παιδάκι ήταν

Που 'χε θαφτεί κάτω από τόννους δύναμης

Και εγώ ο μαλάκας

Του άνοιξα

Ενώ οι ίδιοι μου 'χαν πει τους στίχους

Μου χαμογέλασαν

Μου έδειξαν τα χάδια και τις σοφίτες

Κι εγώ ο χυδαίος του άνοιξα

Και τους το έδωσα

Φωτοβολώντας πλήρωση

Τους το 'δωσα

Και αυτοί το άφησαν να γεράσει.

=)

Για ό,τι δεν ήταν θύμησες
Είχε έναν λεπτοδείκτη
Ένα κουβάρι λέξεις
Και ένα χειρότερο ενδεχόμενο.

Για ό,τι δεν είχε αρχίσει
Είχε νερό και χάπια
Κάποιους κανόνες και ένα σφυρί
Και κάτι να αποκλείσει.

Για όσα δεν ήταν άγκυρες
Είχε πυξίδες και χάρτες
Τιμόνια δεμένα
Και στρώματα στ' αμπάρι.

Για όσα δεν είχαν παρόν
Να μπορεί να θυμάται
Δεν είχε μετάνοιες
Μονάχα αφορμές.

Γι' αυτό κι εγώ
Θα προσπαθήσω
Να κλείσω την πόρτα
Δίχως να κάνει ηχώ.

Μια μονόδρομη σκέψη
Ακόμα
Δυστυχώς
Δε θα κάνει διαφορά.