Φλεβοτόμος.

Ήμουν γονατιστός όταν σε άκουσα.
Ήρθες δίπλα μου σιγανά
Μα μύρισα τη λογική σου που έζεχνε
Και άκουσα το δίκιο σου να στάζει
Δίπλα από εκεί που προσκυνούσα
Την απόγνωση.
Ήρθες και μου πες, να θυμηθώ
Ήρθες και μου πες, να με θυμηθώ
Ένας ψίθυρος
Σχεδόν ανυπόστατος
Σχεδόν φανταστικός
Που σκόρπισε σαν ιαχή στο μυαλό μου.

Ήσουν γονατιστός όταν σε βρήκα
Ήρθα και πέταξα στο πλευρό σου
Και έφτυσα μπροστά σου τις πληγές
Τους επιδέσμους και τις αλυσίδες
Και σου ούρλιαξα να δεις
Σου ούρλιαξα να σε κοιτάξεις
Και να δεις
Το αίμα πως είναι ανυπόστατο
Τα κομμάτια φανταστικά
Όπως πάντα.

Ήρθες και πάλι δίπλα μου
Με το ατσάλινο χέρι σου
Το συμμετρικό σου χαμόγελο
Και την αλήθεια κατά ριπάς
Ήρθες και πάλι να με σώσεις
Με τον παλιό, γνώριμο τρόπο
Που δεν πονάει, δεν αφήνει ίχνη
Και οι αμυχές
Είναι σα να μην έγιναν ποτέ.

Ήρθα και πάλι μπροστά σου
Ήρθα να σου θυμίσω
Το κενό που σε συνοδεύει
Που σε οδηγεί και σ' ακολουθεί
Ήρθα και σου πα, στο τέλος
Μονάχα εσύ θα 'χεις μείνει
Κι οι άλλοι το ξέρουν
Και οι ήρωες είναι για άλλα παραμύθια.

Ήρθες και πάλι και μου πες
Τις τιμές και τα οφέλη
Τα σχέδια, τις μεθόδους, τις εντομές
Θα 'χεις εσένα, μου πες
Θα φοράς τις ψυχές στολίδια
Τα σώματα θα γίνουν πάλι χαλιά και δοχεία
Ο πόνος θα φύγει, θα ψυχράνει η φλέβα
Θα 'σαι πάλι εσύ
Και οι άλλοι.

Ήρθα και πήρα το παιδικό σου χεράκι
Και το βαλά να σφίξει τη λαβή
Και θέριεψε και φούντωσε ξανά
Τον παλιό συνεργό του σαν βρήκε
Ξέρω, ξέρω πως θα θελες αλλιώς να σωθείς
Τον πόνο που νοιώθεις όταν δεν πονάς άλλο
Μα στου ματιού σου την άκρη, το βλέπω
Τη λάμψη απ' τη μαύρη φωτιά που σε καίει
Και αυτό το στραβό, φωτεινό σου χαμόγελο
Που σ' όλους τους σκόρους αρέσει.

Ήμουν γονατιστός όταν σ' άκουσα
Μα τώρα κρατώ ένα πτώμα για δεκανίκι
Κανείς δεν έφταιγε, κανείς ποτέ δε φταίει
Μα δεν είμαι μοκέτα για τ' άστρα
Ούτε σωτήρας από νέους καιρούς
Τον ίδιο κόσμο υποφέρω
Πρόσωπα έρχονται και στον δικό μου τον ύπνο
Μα όχι, εγώ δε θα καταντήσω
Το εκπληρωμένο τ' όνειρο κανενός.