The flow of tissue.

"Η μεγαλύτερη παρεξήγηση ως τώρα -και λέω ως τώρα γιατί έχω τεράστια πίστη στην εφευρετικότητα του αυτοκαταστροφικού είδους μας- παραμένει αυτή η αποδοχή των ανωμαλιών της φυσικής λογικής που βαφτίζουμε με ωραία και εύηχα ονόματα και βγάζουν και οι ποιητές κι οι συγγραφείς το ψωμί τους."

-Σας παρακαλώ κύριε, διακόπτετε τη διάλεξη.

-Στην πραγματικότητα καλά μου παιδιά, η εξέλιξη αποτελεί προϊόν μετάλλαξης. Αυτό είναι γνωστό, παρά την κακή αύρα που έχει αποκτήσει ο δεύτερος όρος μετά το μπαράζ λαϊκίστικων αναφορών σε αυτόν. Δεν είναι λοιπόν παράλογο να υποθέσει κανείς πως είναι κάποιο τέτοιο εξελικτικό τρικ που οδήγησε τον ανθρώπινο εγκέφαλο να αναπτύξει νευροϋποδοχείς που εξυπηρετούν διεργασίες πέραν των απαιτήσεων επιβίωσης -του γνωστού εν-στί-κτου.

-Κύριε, σας παρακαλώ, εδώ είναι η τάξη της Ιστορίας.

-Γιατί στην ουσία, βάσει της λογικής μας την οποία έχουμε κορώνα στο χοντροκεφάλι μας, αυτές οι ορμόνες δεν είναι τίποτε άλλο από ψυχότροπες ουσίες. Ψυχικές μεταπτώσεις, αναδρομικές θεωρήσεις απλών δεδομένων, εναλλακτικές ερμηνείες συμβάντων, σύνδρομα στέρησης, ΜΑ ΣΟΒΑΡΟΛΟΓΟΥΜΕ;

-Κύριε, φοβάμαι πως πρέπει να φύγετε.

-Και ακριβώς επάνω στη μοναδική αυτή μας ιδιότητα της αυτοπαραπλάνησης, που ξεκινάει από αδενικό επίπεδο και εκτείνεται σε φιλοσοφικά, πολιτικά και κοινωνικά ρεύματα, οικοδομούμε περήφανοι το μνημείο του είδους μας. Λέμε να, είμαστε οραματιστές, φιλόσοφοι, ονειροβάτες, ιδεαλιστές, είμαστε η αιχμή του δόρατος της εξέλιξης και δώσ' του χαρά και δώσ' του υπερηφάνεια και δώσ' του κι άλλες ντοπαμίνες ανταμοιβής. Και χτίζουμε θεούς, κατεδαφίζουμε θεούς, πλέκουμε κοινωνικές δομές συνύπαρξης και δέκα χιλιάδες σταγονίδια χρόνου τώρα, αυτό το οποίο κάνουμε ΜΟΝΟ ΚΑΙ ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΑ είναι η σύνθεση επιχειρημάτων. Κάθε πλαστή δημιουργία βασίζεται σε επιχειρήματα, κάθε αμφισβήτηση σε άλλα, το σύστημα δικαίου, οι θεμελιώδεις κανόνες αλληλεπίδρασης, η νομοθεσία, η ηθική, όλα βασίζονται σε επιχειρήματα που ΑΜΦΙΣΒΗΤΟΥΝΤΑΙ με μια μικρή δόση σεροτονίνης...

-Κύριε...

-...και που αμέσως τρέχουμε να δοξάσουμε ως στιγμή ΕΜΠΝΕΥΣΗΣ και ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗΣ και ΚΑΜΠΗΣ. Μαστουρώνουμε μόνοι μας και επειδή ακριβώς τις μοναδικές εκείνες στιγμές δεν νοιώθουμε πως ΧΡΕΙΑΖΟΜΑΣΤΕ επιχειρήματα, συγχέουμε την ασημαντότητα μας με την ελευθερία. Και ύστερα, εκεί είναι το φαιδρό, ύστερα...

-Κύριε πρέπει να φύγετε αμέσως.

-...ύστερα, όταν επιστρέφουμε στην φυσιολογική μανιοκαταθλιπτική μας κατάσταση της λογικής διαδικασίας, ΕΦΕΥΡΙΣΚΟΥΜΕ ΕΠΙΧΕΙΡΗΜΑΤΑ ώστε να ΑΙΤΙΟΛΟΓΗΣΟΥΜΕ και να ΔΙΚΑΙΟΛΟΓΗΣΟΥΜΕ την ύπαρξη των στιγμών που ΕΝΑΝΤΙΩΝΟΝΤΑΙ στη λογική. Και αυτό καλά μου παιδιά, το ονομάζουμε ΤΕΧΝΗ.

-Κύριε...

-Μα τι θέλετε επιτέλους, εδώ δεν είναι η τάξη της ιστορίας;