Alba Nuadh.

Σαν στάχυα στέκουν.
Σαν στάχυα πίσω από την κόκκινη γραμμή του δαπέδου.
Λευκοί προβολείς στις οφθαλμικές κόγχες.
Αχρείαστοι γέροι που το παίζουν στο "κάτι έχω να σου μάθω".
Βολεμένα παιδάκια που το παίζουν απαθείς.
Αδιάφορες γκόμενες που το παίζουν ξεχωριστές.
Πόσος φόβος χωράει σε ένα βαγόνι;

Κοιτάζω έξω, στην ανακλούσα θολή μαυρίλα των τοίχων.
Τη φαντάζομαι να φεύγει γρήγορα, γιατί γρήγορα φεύγει.
Χαμογελώ λίγο, έτσι για να αιφνιδιάσω όποιον με κοιτά.
Γυρίζω και εγώ τα μάτια μου πάνω του. Για να σε δω τώρα!
Ανοιχτά γαλάζια μάτια που ξεπλύθηκαν στις κυλιόμενες.
Μετράω. Όχι, δεν πρόλαβα, γύρισε.

Χοντρομπαλάδες κατσούφηδες, φαλακρίζοντες χαμογελαστοί
Βλοσυροί μαλλιάδες, σοβαρές σαραντάρες, ακίνητες γριές
Ασέξουαλ μεταλλούδες, καυλογκόμενες σε συσκευασίες των 12
Μετροσέξουαλ ξεβαμμένοι, κνίτες βαμμένοι, ινδιάνοι και καουμπόηδες, νοικοκυρές και ερωμένες, χαϊδεμένα και μπάσταρδα, ό,τι μπορεί ο καθένας
Σύνταγμα ρε γαμιόληδες, κατεβείτε.
Δε βλέπετε που κλείνω τα μάτια;

Ποιο εισιτήριο ρε, έχεις το θράσος; Αντί να με πληρώνετε;
Αντί να με πληρώνετε 'σεις που μπορώ να σας αντέχω;

Ξέρεις που έπρεπε να 'μαι εγώ τώρα ρε;
Βέβαια, που να ξέρεις. Εσύ ξέρεις μόνο για κάποιο Χριστινάκι και για τον κολλητό σου τον "παιχταρά μου" και ότι δε βρίσκεις να παρκάρεις Μιχαλακοπούλου. Τι άλλο να ξέρεις εσύ;

Γιατί να σου πω ρε; Εμένα ποιος μου 'πε;
Νάτο το εισιτήριο μαλάκα. Νάτο.
Εξαφανίσου τώρα.

Γυρίζω στο παράθυρο και πια δε χαμογελώ.
Λέω στην όμορφη μαυρίλα μου (;) εκεί έξω
πως, άκου, δεν είναι πως δε τους αντέχω
είναι πως φοβάμαι, τρέμω και φρίττω
χέζομαι πάνω μου, πως το λένε
άμα σκέφτομαι πως κάποτε
μπορεί να τους συνηθίσω.

Τα ανώδυνα αυτά πτυελοδοχεία
Τις ενοχλητικές φωνούλες
Τις εκνευριστικές σκέψεις
Τις πεπερασμένες συνειδήσεις
Τα όμορφα μάτια
Χαχα και τα καλοσχηματισμένα φρύδια
Φοβάμαι τόσο πολύ το μεγάλο αρχέγονο κενό μου
Που μου θυμίζει πως όλα τα χωρώ
Και με συν και με πλην και με όλα τα βόρεια λογοπαίγνιά σου
Με φαντάζεσαι; Με φαντάζεσαι εμένα να συγχωρώ;

Ξέρεις τι εγκατάλειψη είναι για κάποιον σαν εμένα αυτό;

Και ύστερα μου λες, δε θες να στεναχωριέμαι.
Μα πως αλλιώς θα ευτυχήσω;

Μην ακούω για βυθούς και υποσχέσεις.
Μην ακούω για "πάντα" και καγκουρώ.

Ανάμεσα σε 2 αεροδρόμια και 2 ενικούς
Και τον δυαδικό κώδικα των ημερών μας
Δεν έχει τέτοια.

Δε γίνεται να σε βρίσκω παντού χωρίς να το ξέρω;

Σύνταγμα ρε γαμιόληδες, κατεβείτε.
Κατεβείτε πια.