Ανατομία μιας ώρας και μισής.

Το πάρκινγκ της Πλακεντίας

Αρχικά σκέφτηκα να πάω με το αμάξι ως το πάρκινγκ της Πλακεντίας. Ύστερα θυμήθηκα πως είναι εργάσιμη και μεσημέρι και δε θα μπορούσα να παρκάρω οπουδήποτε κοντά στο πάρκινγκ της Πλακεντίας. Και επειδή η οδήγηση στην Αθήνα και το παρκάρισμα με ενοχλούν, καθώς και επειδή διακατέχομαι από περιβαλλοντολογική συνείδηση, αποφάσισα να πάρω το λεωφορείο.

Το εισιτήριο του λεωφορείου

Το εισιτήριο του λεωφορείου δεν εμφανίζεται στην ιστορία.

Τα τσουλάκια

Στη στάση, ήταν δυο τσουλάκια. Το ένα από αυτά είχε σταθεί μπροστά μου και έφτιαχνε μαλλιά, σουτιέν και στρινγκ στην αντανάκλαση της διαφημιστικής πινακίδας πίσω μου. Το τσουλάκι αυτό κατά πάσα πιθανότητα με θεωρεί αναγουλιασμένο ομοφυλόφιλο. Το άλλο τσουλάκι κατάφερε να εντοπίσει το λεωφορείο πριν αυτό εμφανιστεί στην κορυφή της ανηφόρας και δη στον ορίζοντα. Θα διαισθάνθηκε την διάμετρο της εξάτμισης.

Τα εκδοτήρια εισιτηρίων

Δεν πουλάνε μηνιαίες κάρτες αν δεν έχεις μαζί την καρτέλα έκδοσης. Πήρα εισιτήριο με εικοσάευρο.

Ο κλιματισμός του μετρό

Ο κλιματισμός του μετρό δεν εμφανίζεται σε αυτή την ιστορία.

Το γραφείο του πατέρα μου

Το γραφείο του πατέρα μου είναι στον 5ο όροφο.

Το κινητό του συναδέλφου του πατέρα μου

Επέστρεψα το κινητό του συναδέλφου του πατέρα μου.

Η οικογένεια περιπατητών

Φεύγοντας από το γραφείο του πατέρα μου, συνάντησα μια οικογένεια περιπατητών που σουλάτσαραν στις όχθες της λεωφόρου Κηφισσίας. Αποτελούνταν από δύο ζώα και δύο αγοράκια. Το αρσενικό ζώο περπατούσε μπροστά. Το θηλυκό ζώο περπατούσε όπου να 'ναι. Που και που άπλωνε σα χοντρές φτερούγες τα χέρια της και μάζευε κάποιο από τα αγοράκια που έπαιζε με τη φυγόκεντρο και την πορεία μου. Μετά από κανένα δίλεπτο, τους έβρισα την Παναγία και προσπέρασα σπρώχνοντας τους προσεκτικά προς την όχθη -όχι την Κηφισσίας.

Η Κορίνα

Στο μετρό των Αμπελόκηπων διασταυρώθηκα με την Κορίνα. Με κοίταξε, την κοίταξα και μετά από ένα μικρό δισταγμό νανοσεκόντ, προσπεραστήκαμε. Αυτό μου έφτιαξε τόσο το κέφι, που θέλησα να τρέξω πίσω της να την ευχαριστήσω.

Η τουρίστρια

Έξω από το μαιευτήριο Έλενα, με σταμάτησε μια τουρίστρια . Ήθελε να πάει στο αρχαιολογικό μουσείο. Δεν ήταν πολύ έξυπνη, αλλά υποθέτω πως θα κατάφερε να φτάσει ως την Ομόνοια. Ελπίζω ο τυχαίος περαστικός που θα συμβουλευτεί να καταλάβει τι θέλει. Και όταν λέω "ελπίζω", εννοώ πως δε με νοιάζει καθόλου.

Ο φύλακας

Ο φύλακας του μαιευτηρίου Έλενα, δε με γνώρισε. Με ρώτησε που πάω. Του είπα ότι πάω στα αποδυτήρια. Με ρώτησε γιατί. Του είπα πως έπρεπε να πάρω την εργαστηριακή μου γκαρνταρόμπα. Με ρώτησε τι είναι αυτό. Του είπα ότι είμαι φοιτητής και με άφησε να περάσω. Εύχομαι να πεθάνει στο μεσημεριανό του γιατί έτσι θα πούνε κάτι σημαντικό γι' αυτόν.

Το ντουλάπι μου

Το ντουλάπι μου στο νοσοκομείο ήταν μισάνοιχτο. Μέσα, ήταν τα σημειωματάρια, οι ρόμπες, τα παπούτσια και το αποσμητικό μου. Ένοιωσα πολύ προσβεβλημένος που ήταν όλα εκεί.

Οι γριές

Μέσα στο μετρό ήταν δυο γριές. Η μία από αυτές, τα ήξερε όλα. Μιλούσε στην άλλη για το οικόπεδό της. Το δικό της οικόπεδο είναι καλύτερο από του Ανδρέα. Αυτηνής είναι πάνω στο βουνό και έχει θέα, ενώ του Ανδρέα έχει θέα στο άλεξ πακ. Είναι δηλαδή ο δρόμος, δεξιά είναι το άλεξ πακ, αριστερά το οικόπεδο του Ανδρέα και από πίσω είναι ο μαντρότοιχος. Για κάποιο λόγο εκεί την είχε συναντήσει κάποτε ο παθολόγος της. Το θέμα είναι πως στο οικόπεδό της έχει καλυμμένο μόνο το μισό συντελεστή. Είναι μεγάλο το οικόπεδό της. Έχει μόνο καλλωπιστικά φυτά, τριανταφυλλιές και μπουκαμβίλιες. Που και που φυτεύει κανένα ζαρζαβατικό. Ο Ανδρέας δεν έχει μεγάλο κήπο σα το δικό της. Ανδρέα, αν κάποτε το διαβάσεις αυτό, σκόρπισέ της τα κόκκαλα στο οικόπεδο, να πιάσει τόπο η έκταση.

Το φυλλάδιο

Κάποια στιγμή είδα μπροστά μου ένα φυλλάδιο. Ρωτούσε "Θα επιζήσει ο κόσμος;". Το στόμα που συνδεόταν με το χέρι που το κρατούσε, με ρώτησε αν θέλω ένα φυλλάδιο. Σκέφτηκα να της πω την αλήθεια, πως δηλαδή το έχω ήδη και πως το τέλος δε μου άρεσε γιατί υποννοείται καταφατική απάντηση στο αρχικό ερώτημα, αλλά σιγά μην πίστευε πως όντως το έχω. Οπότε αρκέστηκα σε ένα ευγενικό όχι, όχι, ευχαριστώ. Όταν μετατοπίστηκα για να κατέβει στο Χαλάνδρι, το ίδιο στόμα με ευχαρίστησε με τη σειρά του. Αλλά εγώ είμαι βέβαιος πως δε το εννοούσε.

Το δίκτυο του μετρό

Κάποια στιγμή, γυρνώντας το κεφάλι μου, νόμιζα πως είδα στο σχεδιάγραμμα του δικτύου, τη στάση "Επιτέλους". Όταν ξανακοίταξα, έγραφε "Αεροδρόμιο".

Ο οδηγός

Ο οδηγός του 302, δεν άνοιξε τις πόρτες στο φανάρι για να με αφήσει να μπω. Έκανε πως δεν άκουγε όταν χτυπούσα το τζάμι. Εύχομαι κάποτε όντως να μην ακούσει το γιό του που παίζει πίσω από το αμάξι ενώ κάνει όπισθεν. Και όταν λέω "εύχομαι" εννοώ πως θα το ήθελα.

Ο παππούς

Ενώ έστριβα τσιγάρο στη στάση, ήρθε ένας παππούς.

-Αυτό πάει στο υπουργείο;
-Περνάει. Κάνει αριστερά στην Κλεισθένους.
-Σταματάει στο υπουργείο;
-Δε σταματάει στη στάση που είναι απέναντι από το υπουργείο, σταματάει στην επόμενη επί της Κλεισθένους. Επειδή όμως δεν υπάρχει διάβαση από τη στάση που είναι απέναντι από το υπουργείο, το μέρος που περνάει κανείς το δρόμο για να πάει σε αυτό, είναι ανάμεσα στις δύο στάσεις.
-Εγώ θέλω να πάω στο υπουργείο.
-Κάτι υποψιάστηκα.
-Σταματάει αυτό στο υπουργείο;
-Ναι. Σταματάει.
-Δεεεε σταματάει.
-Τι δ... Εντάξει.
-Πάει από τη γέφυρα.
-Όχι, δεν πάει από τη γέφυρα. Το παίρνω συχνά, βγαίνει Κλεισθένους.
-Αμ δε βγαίνει Κλεισθένους.
-ΑΦΟΥ ΞΕΡ... Τέσπα, εντάξει απόψεις.
-Τούτο δω (δείχνοντας τη διπλανή στάση) πάει στο υπουργείο.

Σκέφτομαι. Καταλαβαίνω, αυτό που δείχνει περνάει από το ρεύμα μπροστά στο υπουργείο, αλλά εκεί δεν έχει στάση. Μετά πάει από την περίφημη γέφυρα που ο παππούς θέλει να αποφύγει. Έχει πολύ περπάτημα και κάνει ζέστη.

-Ναι, αυτό πάει σίγουρα στο υπουργείο.