Αυγουστιάτικο.

Ξέρω πως για όσο αντέξουν οι αρμοί, έτσι θα γίνεται
Η περήφανη πλώρη θα 'χει αφρούς για στολίδια
Και τα μεγάλα κατάρτια, θα τα δοξάζουν ρωγμές.
Μην ανησυχείς, ακούω ό,τι μου λένε τα λαμπρά μάτια
Και οι ξεφλουδισμένοι κάλοι στα χέρια των άλλων
Και η αρμύρα στα γένια τους
Και το αίμα στα λόγια τους
Μα τα αγοράκια θα μείνουν αγοράκια
Και θα τους βλέπουν πάντα σα στεριανούς.

Χρόνιες μέρες, κρόνιες μέρες, πριν
Πήρα το δικό μου δελτίο θυέλλης
Δε θα σου πω πως δε με τρόμαξε
Και δε θα σου πω πως δε γέλασα
Τα ξέρεις και τα δυο
Νομίζω εσύ μου το έβγαλες.
Σε θυμάμαι με το διαβήτη και τις σκιές
Με τις γραμμές, τις τελείες και τους χάρτες
Να μου το λες και να σταυρώνεις τα χέρια
Λες και μια πρόκληση δεν ήταν αρκετή.

Δε θα σου πω πως δεν όρθωσα το στέρνο μου
Σαν στενοκέφαλος κόκκορας
Νομίζω ξέρουμε και οι δύο πως αυτό άρμοζε.
Ξέρεις καλά -να μου το λες, μ' αρέσει-
Πως σαν η θύελλα έρθει
Είτε νικήσω και χάσω, είτε νικηθώ και κερδίσω
Θα τη ζορίσω πολύ, όπως της αξίζει
Και πως μετά το τέλος
Θα δώσουμε τα χέρια -ή ό,τι άλλο μας έχει μείνει.

Σήμερα το πρωί, με ξύπνησαν βροντές.
Τα δροσερά μου αμμοσέντονα στεγνά
Μα το σκληρό μαξιλάρι ξεδιψασμένο.
Από αύριο αρχίζουν τα κρύα
Και τα δελτία θυέλλης θα είναι περιττά
Πέραν, φυσικά, του ότι θα δίνουν ονόματα.
Από αύριο, η πορεία δεν βλέπει στεριά
Να σβήσω μπορώ τα μεγάλα φανάρια
Και την βαριά ασημένια μου άγκυρα
Θα λύσω να βρει της πορφύρας τα χάη.