Φτερά και πούπουλα.

Ξυπνάς το πρωί -και όταν λέμε πρωί εννοούμε τη φάση εκείνη του 24ώρου που ο ήλιος δεν έχει δύσει- και συνειδητοποιείς πως δεν έχεις καφέ. Το φιλοσοφείς λίγο και αποφασίζεις πως άμα λυσσάξεις πια -που δεν είσαι καφεϊνόβιος- θα φτιάξεις ένα γαλλικό και θα βάλεις το κλιματιστικό στους -273.

Η ώρα περνάει όμως και η μηχανή καπουτσίνο σου κλείνει το μάτι, το χτυπητήρι δίπλα (λατινιστί, βζουν-βζουν) έχει απλωθεί προκλητικά και το πακέτο σιγαρέττων καραδοκεί.

Και παίρνεις την απόφαση, θα πάω να πάρω καφέ. Αλλά μιας που θα ξεκουνηθώ, ε δε θα πάω στο φούρνο/μινιμάρκετ/τιδιάολο, θα πάρω το αμάξι να πάω ως το καρφούρ να φάω και τίποτα το μεσημέρι. Παίρνεις το αμάξι, ανοίγεις παράθυρα, φοράς ηλιομπλοκέτες, βάζεις και ράμσταην να βαράνε και είσαι έτοιμος για high score. Και εκεί που είσαι στο μέσο της απόστασης πάνω κάτω και περιμένεις υπομονετικά στο στοπ να περάσει το φορτηγάκι, ΜΠΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΜ!

Ξυπνάς, βλέπεις έναν μηχανάκια μπροστά στο καπώ. Τρελαίνεσαι, πως τον βάρεσα, ακίνητος ήμουνα, χωροχρονικό παράδοξο με ποινή τα ισόβια, χειρόφρενο, νεκρά, πόρτα ΠΑΛΙΚΑΡΙ ΕΙΣΑΙ ΚΑΛΑ, ΜΙΛΑ ΜΟΥ ΡΕ, ΖΕΙΣ-

-Ναι καλά είμαι, εντάξει είναι όλα...

Ανασαίνεις. Ακούς τις μυριάδες απολογίες του για το πως αυτός φταίει και χίλια σόρρυ και μπούρου μπούρου, του λες να χαλαρώσει, αφού ζει όλα οκ, μην χαλιέται, παλιό είναι το αμάξι έτσι και αλλιώς... Χμ, τι να έπαθε το αμάξι;

Πας στην πίσω αριστερά πόρτα που σου έσκασε και βλέπεις λίγο λευκό χρώμα. Και τίποτε άλλο. "Κάντιτ κάμερα" σκέφτεσαι, κοιτάς πιο καλά, έεεεχει ένα βαθούλωμα της τάξης του "αλλάζει την πορεία των σταγόνων βροχής". Σαλτέρνεις. "Ρε παλικάρι" πας να πεις ενώ γυρνάς προς το μηχανάκι...

Και βλέπεις 2 φουσκωμένες σακούλες να κρέμονται από τα χερούλια της μηχανής και να καλύπτουν σχεδόν όλο το φτερό της μπροστινής ρόδας.

Και από κάπου μακρυά, ακούς τον εαυτό σου να λέει "τι είναι αυτά ρε μαλάκα... μαξιλάρια;;;"

Σήμερα λέω να παίξουμε όλοι μαζί ΛΟΤΤΟ.