Egészségedre.

-Εγώ λέω πως απλώς σήμερα δεν έχεις πιει καφέ!
-Δεν είναι θέμα καφέ, είναι όπως στα λέω. Είναι μεγάλο ευτύχημα που δεν ξέρω τη γλώσσα, αλλιώς είμαι βέβαιος πως ακόμα και εδώ θα μου έσπαγαν τα νεύρα με όσα θα άκουγα.
-Εγώ τους βρίσκω πολύ ενδιαφέροντες.
-Ναι, εδώ, εδώ που αναγκαστικά τηρούν ένα στοιχειώδες savoir vivre και που είναι πολύ όμορφα τριγύρω για να προσέξεις τι λένε. Αλλά αύριο, όταν θα βγεις έξω για κάποια δουλειά, δες τους στο φως του ήλιου. Κοίτα τριγύρω, είναι απλώς άμυαλα δίποδα εν μέσω μιας ακατάπαυστης οργανικής σήψης -και ποτέ δε θα γίνουν πιο όμορφοι ή πιο χρήσιμοι. Κοίτα τους χοντρούς μεσήλικες και τις νευρωτικές τους γυναίκες, τις κενόμυαλες γκομενίτσες και τους αιωρούμενους στο χώρο τιποτένιους -θα βραχυκύκλωναν με μισή πρόταση από εσένα ή εμένα! Και τότε έλα και πες μου, αφού ζυγίσεις την πίστη σου σε αυτούς και την ευγένειά σου, έλα και πες μου, δε νοιώθεις καμία προσβολή όταν τόσο εσύ όσο και αυτοί αναφέρονται στα λεξικά ως "άνθρωποι";

Τον κοίταξε χαμογελώντας, λίγο πριν γυρίσει τη φωτεινή ματιά της στον κόσμο.

Αυτός έπαιξε λίγο με το φούξια καλαμάκι του μέχρι που μια μικρή δίνη δημιουργήθηκε μέσα στο ποτό του. Long island με αμυδρή γεύση ροδάκινου. Αναρωτήθηκε αν ήταν κάποια ταρζανιά του barman ή αν απλώς ήταν τόσο ψυχαναγκαστικός ώστε να φαντάζεται πως κάποιος θα ήταν αρκετά βλάσφημος ώστε να ρίξει κανονικό ice tea μέσα στο ιερό μίγμα. Κοίταξε την όμορφη κοπέλα που καθόταν δίπλα του και που χάζευε ανέμελα, υπερβολικά ανέμελα, την πλατεία Liszt Ferenc.

"Βλέπεις κάτι ενδιαφέρον;" τη ρώτησε άχρωμα.

-Είναι πολύ όμορφα εδώ.
-Ilka, μένεις εδώ.
-Ναι αλλά δεν έχω συχνά την ευκαιρία να έρχομαι.
-Γιατί όχι;
-Μένω στη Βούδα, πρέπει να πάρω ένα λεωφορείο και τον υπόγειο για να φτάσω εδώ.

Την κοίταξε απορημένος. Αυτό ήταν ή σκεπτικό Σαλονικιού ή απλώς ολόκληρη η πόλη ήταν διάσπαρτα στολισμένη με ωραία μέρη για να βγει κανείς. Κοίταξε γύρω του και με μια νότα ανακούφισης και αρκετές σκέψεις στις γραμμές του "ε βέβαια ρε μαλάκα, ξεχνάς που είσαι;", ανάσανε.

-Στην Αθήνα υπάρχουν τέτοια ωραία μέρη;
-Χμ, είναι περίεργα στην Αθήνα, τέτοια μέρη υπάρχουν αλλά οι άνθρωποι που πηγαίνουν εκεί...

Τελείωσε σιωπηλά την πρόταση κάνοντας έναν μορφασμό.

"There he goes again!" χασκογέλασε ενθουσιασμένη η κοπέλα και ανακάθισε με προσμονή.

Αυτός την παρατήρησε. Την κοιτούσε από εκατομμύρια χιλιόμετρα μακρυά, από χιλιάδες έτη φωτός ("έτος φωτός είναι η απόσταση που μπορεί να ταξιδέψει το φως μέσα σε ένα χρόνο"), αναρωτήθηκε, πόσα χρόνια θα έπαιρνε για να φτάσει το φως της σε αυτόν; Την κοιτούσε που έλαμπε, πανέμορφη και απλή, φαινομενικά χαρούμενη, όχι, όχι φαινομενικά, πλεονασμός. Μόνο έτσι είναι κανείς χαρούμενος. Χαιρόταν που ήταν εκεί μαζί του, χαιρόταν που αλληλεπιδρούσε με ένα τόσο φαινομενικά πηγαίο πλάσμα, ναι, εδώ κολλούσε το φαινομενικά, χαιρόταν που ο ένας μάθαινε πράγματα από τον άλλο τα οποία ποτέ, ποτέ δε θα χρησιμοποιούσε για κάτι παραπάνω από ένα παράδειγμα.

Της χαμογέλασε ειλικρινά και ανταμείφθηκε με ένα βλέμμα τρυφερότητας.

-Συγγνώμη, πάντα το κάνω αυτό. Πάντα βρίσκω έναν τρόπο να καταστρέψω τις στιγμές που περνάω όμορφα.
-Είναι αυτή η στιγμή μια από αυτές, αυτό εννοείς;

Γιατί δεν τον κούραζαν οι ηλίθιες ερωτήσεις απόψε;

-Ναι, ολόκληρη αυτή η σειρά στιγμών.
-Konstantin, πόσων χρονών είσαι;
-Πόσο νομίζεις;
-Ανάμεσα σε 5 και 95.

Όχι, όχι, όχι, όχι, μη, μη το φιλοσοφήσεις, μη το αναλύσεις, μην κάνεις ψυχογράφημα, μην προσπαθήσεις να έρθεις έτσι κοντά, όχι πάλι. Όχι πάλι.

-Ακριβώς, της απάντησε λίγο σκοτεινιασμένα και άναψε ένα τσιγάρο.
-Έλα, πες μου!, χασκογέλασε πάλι παιχνιδιάρικα το χαρούμενο πλάσμα.

Ανάσες, ήταν άδειο, ήταν αθώο. Παιδική απόπειρα χιούμορ περί του Αυτονόητου, ουφ.

-Θα είμαι 23 τον Οκτώβρη.

Χιλιάδες Ελληνικές φωνές πλημμύρισαν το κεφάλι του, "χαχαχα πιπίνι", "σκορπιός και εσύ;", "το 23 είναι μυστικιστικός αριθμός"...

ΕΞΩ!
Σιγή.

-Και έχεις ταξιδέψει τόσο πολύ στα 23 σου, σε ζηλεύω.
-Και εγώ σε ζηλεύω, της απάντησε χωρίς να το πολυσκεφτεί.
-Εμένα;;; Γιατί;;;

Παύση.
Μη το βαρύνεις. Μη το βαρύνεις. Πες της κάτι μικρό.

-Γιατί είσαι όμορφη!

Ηλίθιε, όχι τόσο απλό, δεν είσαι ο Γαρδέλης.

-Το πιστεύεις αυτό;

Οι αυτόματες επικρίσεις σταμάτησαν στις προσταγές της έκπληξης.
Γύρισε και την κοίταξε. Ψαρεύει κοπλιμέντα, στάνταρ, αλλά το παίζει πολύ καλά.

-Ilka, δε θα μείνω στο ότι ερχόμαστε από δύο μέρη με εντελώς διαφορετικά αισθητικά στάνταρ, θα μείνω μόνο στο γεγονός πως όση ώρα καθόμαστε εδώ, βλέπω τους άνδρες που συνοδεύονται να τρώνε αγκωνιές από τις συνοδούς τους λίγο πριν μας προσπεράσουν.
-Και τι σημαίνει αυτό;

Και άλλη ηλίθια ερώτηση.
Αν συνέχιζε έτσι θα την ερωτευόταν.

-Ότι είσαι όμορφη Ilka.

Συνόδευσε την ανανεωμένου κύρους δήλωση με μια θεατρικά βαρύγδουπη τζούρα.

Ένα μικρό διάστημα σιωπής μεσολάβησε.

-Konstantin, δε σου απάντησα ποτέ.
-Σε τι πράγμα;
-Στον μονόλογό σου περί των μικρών ανθρώπων.
-Α, των ροζ.

Ανασήκωσε το καλοσχηματισμένο φρύδι της.

-Έτσι τους αποκαλώ για συντομία, βαρετή ιστορία. Πες μου.
-Δεν είναι κάτι πολύπλοκο, έχει να κάνει με δυο πράγματα που είπες. Είπες να τους δω "στο φως της μέρας" και "αύριο".
-Ναι.
-Όταν εσύ είσαι εδώ, τώρα, μαζί μου και τους κοιτάς, τους σιχαίνεσαι ή τους βρίσκεις ενδιαφέροντες και λίγο αστείους;

Εγκεφαλικό blitzkrieg.

-Δεν... Η συνήθης κατάσταση όμως δεν είναι όταν είμαι μαζί σου Ilka.
-Ναι, αλλά δεν θα έπρεπε να είναι έτσι όπως είναι τώρα;

Ανηλεές εγκεφαλικό blitzkrieg.

-Ννναι, έτσι θα έπρεπε να είναι. Αλλά δεν είναι.
-Οπότε, σε ιδανικές συνθήκες, οι άνθρωποι είναι μια χαρά.
-Ναι, αλλά δε μιλάμε για ιδανικές συνθήκες.
-Οι ιδανικές συνθήκες δεν είναι εκεί έξω. Είναι εκεί μέσα.

Έδειξε το κεφάλι του.

-Από εσένα εξαρτάται το αν θα είσαι στην κατάσταση που θα έπρεπε να είσαι Konstantin. Και αν είσαι εσύ σε αυτή, έτσι θα είναι και ο υπόλοιπος κόσμος.

Χαμογέλασε ικανοποιημένη και έκατσε πιο άνετα στην καρέκλα της.

-Κοίτα, γενικά έχω μια απάντηση σε όλα, είπε αργά εκείνος.
-Και αν σε ρωτήσω "γιατί θα έπρεπε" δεν θα ξέρεις τι να απαντήσεις!

Διάολε.

-Δύο στα δυο δεσποινίς, πρέπει να είσαι περήφανη.
-Τι, με συμπαθείς λιγότερο τώρα;
-Υπό ιδανικές συνθήκες, ο συνδυασμός τέτοιας εμφάνισης και νοημοσύνης οδηγεί σε πολύ μεγαλύτερα στάδια συμπάθειας.
-Αλλά δεν βρίσκεσαι υπό ιδανικές συνθήκες;
-Είμαι πολύ κοντά.
-Αν ήσουν σε ένα παράθυρο που έβλεπε στο ποτάμι από τη μεριά της Βούδας θα βοηθούσε;
-Θα είχα και Jägermeister ή αψέντι;
-Τι αψέντι, τι είμαι καμιά τουρίστρια σαν εσένα;
-Πάμε.

Καθ' οδόν, κοίταξε τους ανθρώπους γύρω του.
Και όμως, θα περίμενε να τους δει συμπαθέστερους.