Ενδιάμεσα.

"Λοιπόν" ξεκίνησε να λέει έχοντας ανακτήσει τον έλεγχο του Πυθαγορικώς απαγγέλειν στους μαθητές.

Άναψε το τσιγάρο.
"Δωσ' μου φωτιά."

Πήρε μια τζούρα.
Καθάρισε το λαιμό του.

-Πριν καταλήξουμε στην εκλογίκευση της παραλληλίας δράσης ενός σμήνους εντόμων και μιας τροπικής καταιγίδας, θα αναφερθούμε για λίγο στους μηχανισμούς πτήσης των εντόμων.

Την κοίταξε.

-Προσέχεις;
-Όχι τώρα.
-Ωραία. Η μέση μύγα, χρειάζεται να χτυπάει κάπου στις 300 φορές το δευτερόλεπτο τα φτερά της για να μείνει στον αέρα. Ωραία; Το πρόβλημα ποιο είναι, μπορεί να το 'χες δει πουθενά, αν και σιγά μην πρόσεχες, το πρόβλημα είναι πως ένα νευρικό κύτταρο της μύγας, μπορεί να σηματοδοτεί μέχρι και 200 ερεθίσματα το δευτερόλεπτο. Πως λοιπόν τα φτερά της μύγας δείχνουν να αποκρίνονται σε 300, πολλές φορές και 400 τέτοια;

Περίμενε.

-Αναρωτιέσαι;
-Όχι τώρα.
-Ωραία. Άκου να δεις τι πουστιά παίζει, κάθε ερέθισμα που μεταδίδει το νευρικό κύτταρο, αντιστοιχεί σε 10 κινήσεις φτερών. Οπότε για 300 τέτοιες, χρειάζονται μόλις 30 ερεθίσματα από το κύτταρο. 30 από τα 200 εφικτά, ούτε καν ζόρι δεν τραβάει. Καταλαβαίνεις; Το ίδιο ισχύει και για τις μέλισσες.

Τζούρα.

-Όμως οι μύγες είναι πτωματολάγνα έντομα και δε μας αφορούν. Οι μέλισσες αν και πιο συμπαθητικές... Αλήθεια έχεις υπ' όψιν σου το ποίημα του Bernard Black για τις μέλισσες; Το "Think of a bee, you are its knees / you waft through me like a summer's breeze / Can I come round Tuesday, please?"; Όχι; Χάνεις. Θα στο μάθω. Όπως και να 'χει, οι μέλισσες είναι παραγωγικές και γεωμετρημένες και γενικά, ξέρουν τι κάνουν. Δε μας αφορούν ούτε αυτές λοιπόν.

Παύση. Τζούρα. Παύση.

-Καταλαβαίνεις;
-Σ' ακούω.
-Ωραία. Ας ασχοληθούμε με τα δικά μας έντομα, τις ακρίδες. Αεροδυναμικές, ζωοβόρες, εύκολες στην παραλλαγή, με πριόνια στα μέλη τους και δυνατοί άλτες. Του σατανά μαμούνι, πως το λένε. Ωραίο πράμα, δοξάζεις την Παναγιά την παρθένα που τέτοια πλάσματα δεν έχουν μέγεθος σκύλου. Λοιπόν. Οι ακρίδες χρειάζεται να χτυπούν τα φτερά τους κάπου στις δεκατέσσερις φορές το δευτερόλεπτο για να μείνουν στον αέρα. Έχουν όλο το χρόνο -λέμε τώρα, παραλληλίες τραβάμε- να σκεφτούν που θα πάνε και που δε θα πάνε και που θα γατζωθούν και τι θα φάνε μέχρι να σκάσουνε. Η πτήση δε τους στερεί τίποτα, είναι απλώς μια διαδρομή, δεν χρειάζεται κάποιο περίτεχνο νευρικό μηχανισμό. Φλαπ-φλαπ, τέρμα. Αρκεί.

Σταμάτησε.

-Τι έλεγα;
-Περιττολογούσες.
-...Βροντάει καθόλου εκεί;
-Δεν μπορώ να ακούσω, μιλάς πολύ δυνατά.

Και άλλη παύση.

-Κάπως θα κατέληγα πως τα εντομοκτόνα είναι σαν ομπρέλες.
-Ναι.
-Δε γαμιέται.
-Ναι.

Τζούρα.