Εγώ τα μάτια μου, δεν τα 'χα βάψει στα χρώματα του πολέμου.
Καμιά πανοπλία δεν ήθελα να φορώ.
Μαζί το ψάχναμε το κούμπωμά της, θυμάσαι;
Και θυμάσαι που σου 'πα πως θα τα βγάλω τα αλυσιδωτά γάντια
όχι για να τα εγκαταλείψω μα για να μπορεί κανείς να μου δαγκώσει τα χέρια
που θα απλώνω σε προσφορά.
Έφυγε ο θόρυβος από τον κόσμο, έμεινα με τον μεγάλο σαματά
ανάμεσα απ' τα αυτιά μου
και τα μαύρα σπαρτά στα λιβάδια και τα χλωρά πράσινα φύλλα
όλα στέκουν με μια φρικτή νικητήρια τάξη που γεωμετρεί
και τον ορίζοντα ακόμα.
Τα πουλιά έφυγαν, δεν είχαν με τι να τραφούν πια
και πήραν μαζί τους και τις φτερούγες τους, όλες μαζί
έτσι όπως ήταν στοιβαγμένες κοντά στις δικές μου.
Αν δεν ήμουν βέβαιος πως έχεις δικές σου καλύτερες
θα ήμουν βέβαιος πως εσύ μου τις πήρες.
Λες και θα φοβόσουν ποτέ πως θα σ' ακολουθήσω...
Μια μικρή πασχαλίτσα στη γραμμή της ζωής μου
μου φώναξε μέσα από την έρημη παλάμη μου
"Ειρήνη!"
Μα γρήγορα διόρθωσε, "Ανακωχή!"
-Ως πότε, την ρωτώ.
-Μέχρι να έχεις κάτι να χάσεις, απαντά.
-Μα χάνω, χάνω τον πόλεμο. Χάνω την ευκαιρία μου να ηττηθώ.
Χαμογελούν τα έντομα;
Καταλαβαίνω.
Διόρθωση, ξέρω.
Χαμογελώ αδύναμα κι εγώ.
"Μην αργήσετε. Σας έχω ανάγκη."
Την κλείνω στην παλάμη μου
και την κρατώ για λίγο εκεί τρυφερά.
Μετά, ο χρυσοστόλιστος ορίζοντας.
το σμήνος αποτελείται από έναν οποιοδήποτε αριθμό μεταξύ 1-100 - επειδή δεν μπορούμε ποτέ να ξέρουμε τον αριθμό
ΑπάντησηΔιαγραφήτο σμήνος είναι άπειρο
επειδή ποτέ δεν θα μάθουμε τον αριθμό
το σμήνος υπήρξε μόνο σαν ένα όνειρο ή σαν μαθηματικό πρόβλημα που έλυσε κάποιος άλλος, κάπου αλλού, μα όχι εγώ ούτε εσύ
επειδή ποτέ δεν θα ξεχάσουμε τον αριθμό - ή την άγνοια που τον περιβάλλει -
το σμήνος θα έρχεται όλο και πιο κοντά
ίσως να μοιάζει με λαβύρινθο ίσως με τη σελήνη ίσως πάλι με το πρόσωπο μας.
Polu thlipsn gia ...(?)...
ΑπάντησηΔιαγραφήYperboles....
Aber, ich bin nicht von Eisen, hab' ich nicht 10 Jahren von Krieg geseh'n und weiß nicht ob ich kann durch diesen Tagen mich uberleben.
ΑπάντησηΔιαγραφήVerziehen Sie mich, ich versuche.
Να θυμασαι καλυτερα την επομενη φορα το κειμενο...
ΑπάντησηΔιαγραφήΝα θυμασαι επισης την σημασια του Lebensraum
Τιμη μου η αφοσιωση...
Πολλές φορές οι αναμνήσεις, είναι η τροχοπέδη της συνειδητοποίησης.
ΑπάντησηΔιαγραφήΤο λέω σχεδόν τρυφερά.
Σχεδόν.
Συνδεόμαστε, με τόσες αόρατες κλωστές πλεγμένες σε έναν ιστό, που εύκολα μπορείς να πεις ότι μοιάζουμε με έντομα. Δεν θα πω ότι είναι λάθος να το δεις έτσι -δεν υπάρχει λόγος.
ΑπάντησηΔιαγραφήΕίναι μια φρικτή εικόνα για την ψυχή, μπορεί να νιώσεις ίδια εγκλωβισμένος στη θέα της, ακόμα και αν πιστέψεις ότι είσαι έξω από τον ιστό. Η ευαισθησία είναι δύναμη άτσαλη να τη διαχειριστείς, θέλει παιχνίδι για να μη σε ρίξει κάτω.
Όχι πως δεν θα πέσεις, ακόμα και οι πιο επιδέξιοι ακροβάτες ρίχνουν το κόκκινο μπαλάκι.
"Συγνώμη κυρία μου, μου φαίνεται ότι έπεσε κάτι σημαντικό εδώ πέρα! Τι; Δεν είδατε τίποτα; Παράξενο... Νόμιζα ότι απολαμβάναμε την ίδια παράσταση."
- Είχα το βλέμμα μου αλλού.
"Ω..."
Και μετά τι; Να κάνεις την ανάμνηση χάρτη; Για να γυρίσεις που;
Kοιτάμε ψηλά, δεξιά, αριστερά, διαγώνια, δε λέω, καλό είναι. Αλλά είναι αναγκαίο να κοιτάμε και κάτω. Όχι το χώμα αλλά τα πόδια που δεν είναι μόνο για φυγές και επιστροφές.
Ξέρεις.
Αλλά το τρανταχτό γέλιο που δονείται υπεροπτικά φωνάζοντας, χωρίς λέξεις, δεν γίνεται έτσι , αυτό το ξέρεις;
Το θυμάσαι;
Εκεί είναι τα φτερά σου φίλε, εκεί.
Από την άλλη, μπορείς να γίνεις φίλος με τους ιστούς (και τις άκρες, ουηνκ ουηνκ) και να ξέρεις είτε κάτι παρήγορο για την άλλη άκρη του (κάτι ανάμεσα σε χάρτη και μονόδρομο) είτε να μπορείς να δώσεις ένα ραντεβού στη μέση του. Και τότε φίλε σύγνεφε, ποιος τα γαμεί και τα φτερά και τα πόδια, ας μας κοπούνε αμφότερα.
ΑπάντησηΔιαγραφή