Θα έχετε προσέξει αυτά τα άσχημα δίποδα που περιφέρονται γύρω σας οπουδήποτε και αν είστε. Είναι ντυμένα περίπου σαν εσάς, χρησιμοποιούν περίπου τον ίδιο κώδικα ηχητικής επικοινωνίας με σας, έχουν ακριβώς τα ίδια δικαιώματα με σας και το αγαπημένο τους σπορ σε αυτόν τον τομέα του πλανήτη, είναι η γκρίνια.
Αυτή την περίοδο, γκρινιάζουν για το κρύο. Κυρίως ξουρογάμπηδες κάγκουρες που δεν αντέχουν το βρεγμένο οδόστρωμα και την αστυνόμευση των εορτών, γκομενάκια με αρνητική ενδοκρανιακή πίεση που δεν έχουν πια τη δυνατότητα να επιδείξουν το φανταστικό και μοναδικής πρωτοτυπίας χάρισμα να έχεις κώλο και φυσικά παππουδογιαγιάδες. Επέρχεται μια παύση της γκρίνιας για όλους αυτούς όταν καταφθάνουν τα εορταστικά ωράρια στα κλαμπ, οι εκπτώσεις στην Ερμού και το οικογενειακό ρεβεγιόν αντίστοιχα. Αχυρομάλλες μακρυποδαρούσες πλαστικές αγιοβασιλίτσες πάνω σε μπάρες, 5 τετραγωνικά εκατοστά ύφασμα (και 2 η ετικέτα ΜΠΟΥΡΜΠΕΡΗ) και η θυσία της γαλοπούλας στη θεά Εστία μπορούν να κάνουν άπαντες υπερμνήμονες να ξεχάσουν το τρομακτικό μονοψήφιο νούμερο στα θερμόμετρά τους.
Ξέρετε τι άλλο ξεχνάνε όσοι απεγνωσμένα ρωτούν "αργεί το καλοκαίρι;", "πόσο γαμιέται ο χειμώνας;", "εσένα δε σου πέφτει όταν κάνει κρύο;"; Ξεχνάνε τι λέγανε το γαμημένο καλοκαίρι, όταν το θερμόμετρο αντί για 8, έδειχνε 48. Ας λέγανε 44 στας ειδήσεις φίλτατοι, η πυρωμένη άσφαλτος, το νέφος και οι εξωτερικές μονάδες των ερκοντήσιων φρόντιζαν για την πλήρη εξομοίωση της εμπειρίας του να είσαι Εβραίος και να πληρώνεις για φούρνο με άπλα. Για τους πιο περιπετειώδεις τύπους υπήρχε και το πακέτο "αστική συγκοινωνία και ιδρωμένοι πακιστανοί" το οποίο είχε απορριφθεί από τη Ναζιστική κυβέρνηση ως unmenschlich, απάνθρωπο.
Και έρχεται τώρα το κάθε τσουτσέκι που επειδή δε μπορεί να προκαλεί πια ιλίγγους με την εκτεθειμένη του βυζοχαράδρα, μου λέει πόσο της λείπει το καλοκαίρι. Και το καλοκαίρι, ενώ εγώ ψώνιζα χυμούς οι οποίοι από το σούπερ-μάρκετ μέχρι το σπίτι, ξαναγίνονταν δέντρα από τη ζέστη και έπινα τσάι μπύρας για να δροσιστώ (2 βαθμούς ακόμα και θα τηγάνιζα αυγά πάνω σε παγοθήκες), αυτό το ίδιο τσουτσέκι έβγαινε και έλεγε "ουφ, άντε να χειμωνιάσει να γλυτώσουμε γιατί έχω μαυρίσει και δεν κάνει καλό κόντραστ η ρώγα με το δέρμα μου", ο κάγκουρας έλεγε "μου σκάει το χρώμα γαμώ το Φοίβο και τα ΒΠ μου" και η γιαγιά έλεγε "γκλαρμπ" πριν φύγουν όλα σαν ένα κακό όνειρο.
Χειμώνας ρε ζώα, χειμώνας. Παγωμένα συντριβάνια στην Κομοτηνή, ψυχροί Βαρδάρηδες στη Σαλλλλονίκη και χιόνια μέχρι το λαιμό στο Βερολίνο. Χθες στη Μεσογείων έγραφε 4 βαθμούς, αφήστε μας να το χαρούμε γαμώ το σπίτι σας, αφού από του χρόνου θα κυνηγάμε καμήλες στη Μόσχα.
Είστε όλοι καλεσμένοι στο πάρτυ που θα κάνω το Nifelheim.
Δευτέρα 31 Δεκεμβρίου 2007
Σάββατο 22 Δεκεμβρίου 2007
ΜΠΛΑΚΤΖΑΚ!
21 του μήνα και Παρασκευή και όλοι ξέρετε τι σημαίνει αυτό, γιατί είστε όλοι είτε εργαζόμενοι, είτε φοιτητές και αν χωρούσε και τρίτο "είτε" ίσως να ήσασταν και μαθητές. Αν είστε συνταξιούχοι ψιλογαμιέστε γιατί εγώ δε θα πάρω σύνταξη ποτέ. Όχι σε ευρώ με την Αθηναϊκή κουκουβάγια επάνω έστω.
Τελευταία μέρα εργασιών σήμερα, δεύτερη μέρα διπλοβάρδιας στα νοσοκομεία (ναι, δύο διαφορετικά για να κάνω βιομηχανική κατασκοπεία) και μια μέρα πριν την πολυαναμενόμενη άφιξη εξωτικών κορασίδων από τον παγωμένο κόσμο της μπουγάτσας.
Bayern München - Άρης, 6-0.
Δεν κολλάει πουθενά αλλά το σημειώνω παντού, να μην ξεχνιόμαστε.
Φρικαλέα κούραση λοιπόν, υποβόσκουσα μελαγχολία άνευ εμφανούς αιτίας και το άγχος, το περίεργο άγχος που νοιώθει κανείς πριν από κάθε σημαντική και με σημασία προσπάθεια, το άγχος της αποτυχίας και της επίδοσης, το άγχος του "ίσως δεν είμαι αρκετά έτοιμος", γενικά, μαλακίες, εμπόδια και μόνο εμπόδια στο οτιδήποτε, πόσο μάλλον στην επίτευξη της γαλήνης.
Λακωνικού παραληρήματος συνέχεια, θα επισκεφτώ για ακόμη μια φορά την ομορφότερη πόλη του κόσμου παρέα με την ομορφότερη παρέα του κόσμου στις 2 Ιανουαρίου.
Τίποτα άλλο, θέλω να καταρρεύσω και να αδειάσω.
Και να πάνε όλα καλά -δεν ξέρω ποια, αυτά που φοβάμαι πως δε θα πάνε και απελπίζομαι με τη σκέψη της ύφεσης.
Ο θεός μαζί μας.
Τελευταία μέρα εργασιών σήμερα, δεύτερη μέρα διπλοβάρδιας στα νοσοκομεία (ναι, δύο διαφορετικά για να κάνω βιομηχανική κατασκοπεία) και μια μέρα πριν την πολυαναμενόμενη άφιξη εξωτικών κορασίδων από τον παγωμένο κόσμο της μπουγάτσας.
Bayern München - Άρης, 6-0.
Δεν κολλάει πουθενά αλλά το σημειώνω παντού, να μην ξεχνιόμαστε.
Φρικαλέα κούραση λοιπόν, υποβόσκουσα μελαγχολία άνευ εμφανούς αιτίας και το άγχος, το περίεργο άγχος που νοιώθει κανείς πριν από κάθε σημαντική και με σημασία προσπάθεια, το άγχος της αποτυχίας και της επίδοσης, το άγχος του "ίσως δεν είμαι αρκετά έτοιμος", γενικά, μαλακίες, εμπόδια και μόνο εμπόδια στο οτιδήποτε, πόσο μάλλον στην επίτευξη της γαλήνης.
Λακωνικού παραληρήματος συνέχεια, θα επισκεφτώ για ακόμη μια φορά την ομορφότερη πόλη του κόσμου παρέα με την ομορφότερη παρέα του κόσμου στις 2 Ιανουαρίου.
Τίποτα άλλο, θέλω να καταρρεύσω και να αδειάσω.
Και να πάνε όλα καλά -δεν ξέρω ποια, αυτά που φοβάμαι πως δε θα πάνε και απελπίζομαι με τη σκέψη της ύφεσης.
Ο θεός μαζί μας.
Κυριακή 16 Δεκεμβρίου 2007
Που ΄σουν μάγκα το χειμώνα;
Οι φίλοι μου παντρεύονται. Ένας-ένας χάνονται στη μαύρη άβυσσο της αιώνιας δυαδικότητας, των μισών που γίνονται αμετάκλητα (χμ) ένα, των "εμείς" και των διπλών ντουλαπιών στους καθρέφτες του μπάνιου. Βέβαια κατά κύριο λόγο, οι φίλοι μου είναι μεγαλύτεροι από εμένα, οπότε αυτό το αίσθημα απειλής που θα ένοιωθε κάποιος στη θέση μου δεν υφίσταται. Και αυτό είναι και το πιο τρομακτικό.
Υπάρχει κάπου στον κόσμο, στις εθνικά αμφισβητούμενες για έναν τοπικιστή Αθηναίο, περιοχές της Θεσσαλονίκης, ένα κοριτσάκι που δεν έχω γνωρίσει ποτέ. Είμαι απόλυτα βέβαιος πως πρόκειται για ένα αξιοθαύμαστο -παροντικά και μελλοντικά- πλασματάκι, γνωρίζοντας μόνο ψήγματα του περιβάλλοντος στο οποίο μεγάλωσε και έχοντας δει μόνο φωτογραφίες του. Αυτό το πανέμορφο και καταπληκτικό κοριτσάκι λοιπόν, θέλει να γίνει το παρανυμφάκι μου.
Γνωρίζετε φυσικά πως ο αποτελεσματικότερος τρόπος να τρομάξεις έναν άνδρα είναι να κρυφτείς πίσω του και να του πετάξεις ρύζι. Ανήκω σε αυτή την κατηγορία, έχω ξυπνήσει μόνο μια φορά από εφιάλτη και ήταν όταν έβλεπα πως παντρεύομαι -έψαχνα τα χέρια μου μέσα στον αγουροξυπνημένο μου πανικό για κάποια βέρα. Και πλέον, με τις ριπές από hints να σκάνε δίπλα μου με τέτοια συχνότητα, λογικό θα ήταν να περιμένει κανείς από κάποιον κλασσικό μαλάκα "ορκισμένο εργένη" να νοιώθει τουλάχιστον άβολα. Ξέρετε, μιλάμε για το είδος του ανθρώπου που αν διάβαζε κάποτε αυτό το κείμενο θα έχωνε αντιυπερτασικά και στη σούφρα του. Και όμως, δε συμβαίνει κάτι τέτοιο.
Δεν σκέφτομαι φυσικά να παντρευτώ. Δεν το πάω εκεί. Προφανώς.
Θέλω απλώς να επισημάνω, εστιάζοντας σε μια μικρή λεπτομέρεια του γοητευτικού ψυχισμού μου, πως γίνεται ένα γενικότερο αίσθημα ολοκλήρωσης να αποδυναμώνει τις εκάστοτε πηγές αρνητισμού. Νομίζω πως για πρώτη φορά καταλαβαίνω το υλικά αυτονόητο, την αίσθηση της αδιαφορίας προς τη βροχή επειδή έχεις σπίτι, στέγη και καφετιέρα. Σίγουρα θα υπάρχει κάτι να λυθεί, τα υδραυλικά ή το πως θα διακοσμηθεί ένας τοίχος προς επίτευξη ακόμα μεγαλύτερης οικειότητας και προσωποποίησης, αλλά όλα αυτά αποτελούν τις εσωτερικές ασχολίες που κάνουν τον κόσμο να χτυπάει πάνω στις οχυρωμένες μας πλάτες, τις σκυμμένες πάνω από όλα όσα έχουν πραγματικά σημασία.
Τέλος πάντων. Απλώς μια παρατήρηση επί της καθημερινά αυξανόμενης αίσθησης πληρότητας.
Χθες λοιπόν γύρισα από τη Στουτγκάρδη. Απαίσια πόλη, έπρεπε να το θυμάμαι από την τελευταία φορά που πέρασα από εκεί, αλλά η άσβεστη αφοσίωσή μου στα Γερμανικά χώματα με κάνει να ξεχνάω τα μελανά τους σημεία. Μπαράζ από έρωτα αυτές οι μέρες.
Στη Στουτγκάρδη λοιπόν, γινόταν ένας γάμος μιας λατρεμένης φίλης με έναν -αν είναι δυνατόν- πιο λατρεμένο άνθρωπο και θέλω να πιστεύω, φίλο. Για να είμαι ακριβής: τον έχω δει μόνο δύο φορές και ξέρω πως εγώ είμαι φίλος και χαλί του -αλλά είναι τόσο καλόψυχος άνθρωπος, τόσο αξιοθαύμαστα ευγενής, που δεν τολμώ να θεωρήσω πως με θεωρεί και αυτός "δικό" του άνθρωπο παρά τα άπειρα δείγματα που μου δίνει. Long story short, δύο από τους πιο αξιόλογους και θαυμαστούς ανθρώπους που έχω γνωρίσει, αποφάσισαν να παντρευτούν. Το τραπέζι του γάμου έγινε σε μια μπυραρία, στο γραφικό χωριό του Marbach, τέρμα του S4. Ο φίλτατος Εβραίος που έχει τη μπυραρία (ο οποίος δεν παρέλειψε να επιβεβαιώσει κάθε κλισέ που τους αποδίδεται, με το να μας δίνει οδηγίες πως να τραβάμε το καζανάκι για να μη χαλάμε περισσότερο νερό από το οποίο χρειάζεται -ενώ τρώγαμε- ή να μας δείχνει πως το κάθε χρησιμοποιημένο αντικείμενο μπορεί να αποδειχτεί χρήσιμο ως νέος Ιωακείμ Μαγκάηβερμποργκ) φτιάχνει τη δική του μπύρα. Φτιάχνει ξανθιά μπύρα, φτιάχνει Heffe, φτιάχνει μαύρη, απ' όλα φτιάχνει. Δε θέλω να ξέρω από τι τις φτιάχνει πλέον (υποψιάζομαι από Γερμανούς) αλλά ήταν πολύ ωραίες και πολύ Εβραϊκές, με την έννοια πως ενώ ήταν ελαφριές, είχαν έναν ύπουλο χρονοδιακόπτη κλασίματος. Αυτό επιβεβαιώθηκε από αφηγήσεις φίλων, του πως είχα πιάσει 3ωρη κουβέντα με μια Καναδή (που όλοι οι ανύπαντροι ήθελαν να γνωρίσουν διεξοδικά και βαθύτερα) για τον Nietzsche και την επίδραση της επιστήμης της ψυχολογίας -που εξασκούσε- πάνω στον ίδιο ψυχισμό του εφαρμοστή της υπέρ της "συγχωρητικής υποκειμενικότητας προς όφελος των ανάξιων" όπως θυμάμαι -περιέργως- πως της έλεγα. Όλα αυτά ενώ ο μαγικός Εβραίος μας έλεγε γρίφους "που πήγε το παραπανίσιο ευρώ;" και ιστορίες από τις εποχές που εργαζόταν ως -get this- λογιστής.
Καταπληκτικές μέρες. Ακολουθεί σάπιο αξημέρωτο ξύπνημα προς το αεροδρόμιο. Παρέα με όλη την αξιαγάπητη κωλοφάρα των συμπατριωτών μας "ιγουώ άμα δη βλέπου ήλιου εν μπουρουώ" και "ωραία η Γερμανία αλλά άμα δεν έχει τρίχα η γκόμενα..." μπαίνουμε στο αεροπλάνο. Ελπίζοντας να μην τύχουμε σε κάποιον μαγικό άνθρωπο σαν τον παππού που καθόταν πίσω μας 2 μέρες πριν... α ναι, αυτό. Παρένθεση.
Είστε στο αεροπλάνο. Και εκεί που κάθεστε ήσυχοι και νυσταγμένοι, ακούτε ξαφνικά από πίσω έναν γραπτώς απερίγραπτο ήχο που μοιάζει με μίζα που δε δίνει, βήχα, γέλιο και ρόγχο ετοιμοθάνατου μαζί. Αν έπρεπε να γραφτεί θα γραφόταν "χχχχχααααααεεεεεεεερργγκκκχχ...".
Το ακούτε μια φορά. Κοιτάζεστε με τον κολλητό σας και χαμογελάτε το χαμόγελο του γουανταφάκ. Περνάνε 5 λεπτά και το ξανακούτε. Και αρχίζετε να κλαίτε από το νευρικό.
Γίνεται αρκετές φορές. Σε κάποια φάση, κάπου πάνω απ'την Ελβετία, αντιλαμβάνεστε πως ο κύριος που παράγει το μαγικό επιφώνημα, λέει και λέξεις. Και στήνετε αυτί.
"Χαααεεε....χααααεεαντεεεε μωρη πουτααανααααργκχ!!!"
Νομίζετε πως θα πεθάνετε από ασφυξία, νομίζετε πως οι φλέβες σας θα σπάσουν και το στομάχι σας θα εκραγεί, πως τα νεφρά σας δραπετεύουν απ'τη μύτη σας και ενώ σκουπίζετε δάκρυα...
"χχχχχααααααεεεεεεεερργγκκκχχ πουταααναααααααγγκχ"
Και όλα γίνονται απ'την αρχή.
Κάποια στιγμή ακούτε μια γυναικεία φωνή στο αυτί σας να σας μιλάει με σπαστά Ελληνικά:
-Χίλια συγκνώμη, ο άντγας μου έχει πάθει εγκεφαλικό, είναι σαν πέντε χγονών παιντάκι...
-...
Δεν έχεις τι να πεις. Νοιώθεις μαλάκας. Έπρεπε να το 'χες σκεφτεί. Το γέλιο πέθανε και απλώς ακούς την ιστορία για να φανείς τουλάχιστον τώρα ευγενικός. Μαλάκα.
-Καλυτερεύει;
-Ντυστυκώς όκι, όσο πάει γκίνεται και κειρότερα...
-ΧΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΕΡΓΚΚΚΧΧΧΧ ΠΟΥΤΑΝΑ
Και εκεί δεν αντέχεις. Δεν αντέχεις ρε πούστη.
-Τυμάται μόνο αυτές τις τγεις λέξεις...
-ΧΑΑΑΑΝΤΕ ΜΩΡΗ ΠΟΥΤΑΑΑΝΑΑΑΑ
Και σκέφτεσαι, γιατί να μη θυμάται "καρέκλα, σύρτης, πορτοκάλι" και πρέπει να κρατηθείς, ο άλλος ο μαλάκας ο κολλητός σου έχει πέσει στο πλάι πάνω στο παράθυρο με σπασμούς από τα γέλια, εσύ τον βλέπεις, η Ελληνογερμανίδα όχι, και πρέπει να κρατηθείς, τι φταίει και αυτή, ΧΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΕΕΕΡΓΓΚΚΚΚΚΚΚΧΧ, δακρύζεις, δακρύζεις μαλάκα, η κουβέντα τελειώνει και γυρνάς μπροστά και ΠΟΥΤΑΑΝΑΑΑΑΑΧΧΓΚΚΚΚ και πεθαίνεις.
Μαυρίζουν όλα σιωπηλά και χωρίς οξυγόνο και προσπαθείς να μην τρέμεις γιατί αν το κάθισμα κουνιέται, η πίσω ξέρει ότι σπαράζεις στα γέλια. Και φυσικά αποτυγχάνεις, όλες μα όλες τις φορές που σε πιάνει.
Παρενθέσεως τέρμα. Είμαστε πίσω στο αεροπλάνο, πάνω από τα χιονισμένα περίχωρα της Θεσσαλονίκης. Το αεροπλάνο πλησιάζει το διάδρομο, σχεδόν παράλληλα, πιο κάτω, πιο κάτω...
Οι κινητήρες τα δίνουν όλα, η μύτη σηκώνεται, φεύγεις.
Λόγω κακών καιρικών συνθηκών πας Αθήνα.
Εκεί μένεις, αλλά η κοπέλα σου σε περιμένει στο αεροδρόμιο. Ίσως μαζί με το παρανυμφάκι σου, δεν έχεις καταλάβει. Πω ρε πούστη.
Είσαι στο Ελευθέριος Βενιζέλος. 20 λεπτά από το σπίτι σου, με ελαφρό χανγκόβερ και πολλή νύστα. Πεινάς. Τα σουβλάκια στα φέρνει ο αιώνιος πατέρας. Ο κολλητός σου σού κάνει παρέα έχοντας την ψευδαίσθηση πως ίσως πάρει τις αποσκευές του και πάει σπίτι του, γλυτώνοντας 6 ώρες ταξίδι με το ΚΤΕΛ Σαλονίκη-Αθήνα. Στη χειρότερη θα μείνει εκεί και θα κρατήσω εγώ τη βαλίτσα του επάνω.
Είσαι στην πύλη. Τα σουβλάκια είναι στην πόρτα αλλά εσύ πετάς και πεινάς και σημασία έχει μόνο το πρώτο. Έχουν περάσει 2 ώρες και κάτι, η κοπέλα σου για κάποιο μυστηριώδη λόγο σε αγαπάει αρκετά ώστε να κάθεται ακόμα να σε περιμένει ενώ δεν ξέρει καν αν θα πας, ο κολλητός σου τσακώνεται με ότι έχει άρθρωση επειδή δεν του δίνουν τη βαλίτσα του, πας να μπεις στο αεροπλάνο, ο κολλητός σου φεύγει, δύο γκομενάκια τον κυνηγάνε και του λένε ότι όχι πούστη, θα πετάξεις θες δε θες, θα πας στη Σαλλονίκη να μάθεις να μιλλάς σωστά Ελλληνικά και να προσκυνάς τον ΜΠΑΟΚ, μπαίνουμε στο αεροπλάνο, τρώμε τα κουλουράκια που μας έφτιαξε η νιόπαντρη Σωτηρία, φτάνεις Θεσσαλονίκη, αεροδρόμιο ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ, αγκαλιές, φιλιά, καφές, ωραίο σπίτι στον 7ο όροφο, ποιον έβδομο ρε πούστη, που είναι το τηλεσκόπιο, οι πολεμίστρες και το ελικοδρόμιο, ΚΤΕΛ Θεσσαλονίκης, σταθμός ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ (το κατάλαβες πούστη χαμουτζή ή να στο κάνω και κλύσμα;), στάση στο Χάος έξω απ'την Καβάλα, τρως κάτι που έχει μεταμφιεστεί σε λουκάνικο -από το βρώμικο έξω από την Καβάλα, δεν είσαι γενναίος, αυτοκτονικός είσαι- φτάνεις Κομοτηνή, σπίτι, αγκαλιές, το λουκάνικο ξυπνάει και σκοτώνει τα πάντα, έντερα, στομάχια, πορσελάνες και υδάτινους ορίζοντες, κοιμάσαι και ξυπνάς στις 5 επειδή είσαι πτώμα, πεινάς, είσαι ακόμα κουρασμένος, αν είναι δυνατόν, αλλά τουλάχιστον είσαι επιτέλους μαζί της.
Είναι όλα ένας συνειρμικός αχταρμάς που μπορεί να γαμάει τον εαυτό του.
Θα κατακαθίσουν όλα όμως, πολύ-πολύ σύντομα και κάθε ταξινόμηση σε πράξεις, προγραμμα και λέξεις θα είναι περιττή.
Και όλα θα είναι θερμότητα σώματος και υπέρταση και Βερολίνο.
Υπάρχει κάπου στον κόσμο, στις εθνικά αμφισβητούμενες για έναν τοπικιστή Αθηναίο, περιοχές της Θεσσαλονίκης, ένα κοριτσάκι που δεν έχω γνωρίσει ποτέ. Είμαι απόλυτα βέβαιος πως πρόκειται για ένα αξιοθαύμαστο -παροντικά και μελλοντικά- πλασματάκι, γνωρίζοντας μόνο ψήγματα του περιβάλλοντος στο οποίο μεγάλωσε και έχοντας δει μόνο φωτογραφίες του. Αυτό το πανέμορφο και καταπληκτικό κοριτσάκι λοιπόν, θέλει να γίνει το παρανυμφάκι μου.
Γνωρίζετε φυσικά πως ο αποτελεσματικότερος τρόπος να τρομάξεις έναν άνδρα είναι να κρυφτείς πίσω του και να του πετάξεις ρύζι. Ανήκω σε αυτή την κατηγορία, έχω ξυπνήσει μόνο μια φορά από εφιάλτη και ήταν όταν έβλεπα πως παντρεύομαι -έψαχνα τα χέρια μου μέσα στον αγουροξυπνημένο μου πανικό για κάποια βέρα. Και πλέον, με τις ριπές από hints να σκάνε δίπλα μου με τέτοια συχνότητα, λογικό θα ήταν να περιμένει κανείς από κάποιον κλασσικό μαλάκα "ορκισμένο εργένη" να νοιώθει τουλάχιστον άβολα. Ξέρετε, μιλάμε για το είδος του ανθρώπου που αν διάβαζε κάποτε αυτό το κείμενο θα έχωνε αντιυπερτασικά και στη σούφρα του. Και όμως, δε συμβαίνει κάτι τέτοιο.
Δεν σκέφτομαι φυσικά να παντρευτώ. Δεν το πάω εκεί. Προφανώς.
Θέλω απλώς να επισημάνω, εστιάζοντας σε μια μικρή λεπτομέρεια του γοητευτικού ψυχισμού μου, πως γίνεται ένα γενικότερο αίσθημα ολοκλήρωσης να αποδυναμώνει τις εκάστοτε πηγές αρνητισμού. Νομίζω πως για πρώτη φορά καταλαβαίνω το υλικά αυτονόητο, την αίσθηση της αδιαφορίας προς τη βροχή επειδή έχεις σπίτι, στέγη και καφετιέρα. Σίγουρα θα υπάρχει κάτι να λυθεί, τα υδραυλικά ή το πως θα διακοσμηθεί ένας τοίχος προς επίτευξη ακόμα μεγαλύτερης οικειότητας και προσωποποίησης, αλλά όλα αυτά αποτελούν τις εσωτερικές ασχολίες που κάνουν τον κόσμο να χτυπάει πάνω στις οχυρωμένες μας πλάτες, τις σκυμμένες πάνω από όλα όσα έχουν πραγματικά σημασία.
Τέλος πάντων. Απλώς μια παρατήρηση επί της καθημερινά αυξανόμενης αίσθησης πληρότητας.
Χθες λοιπόν γύρισα από τη Στουτγκάρδη. Απαίσια πόλη, έπρεπε να το θυμάμαι από την τελευταία φορά που πέρασα από εκεί, αλλά η άσβεστη αφοσίωσή μου στα Γερμανικά χώματα με κάνει να ξεχνάω τα μελανά τους σημεία. Μπαράζ από έρωτα αυτές οι μέρες.
Στη Στουτγκάρδη λοιπόν, γινόταν ένας γάμος μιας λατρεμένης φίλης με έναν -αν είναι δυνατόν- πιο λατρεμένο άνθρωπο και θέλω να πιστεύω, φίλο. Για να είμαι ακριβής: τον έχω δει μόνο δύο φορές και ξέρω πως εγώ είμαι φίλος και χαλί του -αλλά είναι τόσο καλόψυχος άνθρωπος, τόσο αξιοθαύμαστα ευγενής, που δεν τολμώ να θεωρήσω πως με θεωρεί και αυτός "δικό" του άνθρωπο παρά τα άπειρα δείγματα που μου δίνει. Long story short, δύο από τους πιο αξιόλογους και θαυμαστούς ανθρώπους που έχω γνωρίσει, αποφάσισαν να παντρευτούν. Το τραπέζι του γάμου έγινε σε μια μπυραρία, στο γραφικό χωριό του Marbach, τέρμα του S4. Ο φίλτατος Εβραίος που έχει τη μπυραρία (ο οποίος δεν παρέλειψε να επιβεβαιώσει κάθε κλισέ που τους αποδίδεται, με το να μας δίνει οδηγίες πως να τραβάμε το καζανάκι για να μη χαλάμε περισσότερο νερό από το οποίο χρειάζεται -ενώ τρώγαμε- ή να μας δείχνει πως το κάθε χρησιμοποιημένο αντικείμενο μπορεί να αποδειχτεί χρήσιμο ως νέος Ιωακείμ Μαγκάηβερμποργκ) φτιάχνει τη δική του μπύρα. Φτιάχνει ξανθιά μπύρα, φτιάχνει Heffe, φτιάχνει μαύρη, απ' όλα φτιάχνει. Δε θέλω να ξέρω από τι τις φτιάχνει πλέον (υποψιάζομαι από Γερμανούς) αλλά ήταν πολύ ωραίες και πολύ Εβραϊκές, με την έννοια πως ενώ ήταν ελαφριές, είχαν έναν ύπουλο χρονοδιακόπτη κλασίματος. Αυτό επιβεβαιώθηκε από αφηγήσεις φίλων, του πως είχα πιάσει 3ωρη κουβέντα με μια Καναδή (που όλοι οι ανύπαντροι ήθελαν να γνωρίσουν διεξοδικά και βαθύτερα) για τον Nietzsche και την επίδραση της επιστήμης της ψυχολογίας -που εξασκούσε- πάνω στον ίδιο ψυχισμό του εφαρμοστή της υπέρ της "συγχωρητικής υποκειμενικότητας προς όφελος των ανάξιων" όπως θυμάμαι -περιέργως- πως της έλεγα. Όλα αυτά ενώ ο μαγικός Εβραίος μας έλεγε γρίφους "που πήγε το παραπανίσιο ευρώ;" και ιστορίες από τις εποχές που εργαζόταν ως -get this- λογιστής.
Καταπληκτικές μέρες. Ακολουθεί σάπιο αξημέρωτο ξύπνημα προς το αεροδρόμιο. Παρέα με όλη την αξιαγάπητη κωλοφάρα των συμπατριωτών μας "ιγουώ άμα δη βλέπου ήλιου εν μπουρουώ" και "ωραία η Γερμανία αλλά άμα δεν έχει τρίχα η γκόμενα..." μπαίνουμε στο αεροπλάνο. Ελπίζοντας να μην τύχουμε σε κάποιον μαγικό άνθρωπο σαν τον παππού που καθόταν πίσω μας 2 μέρες πριν... α ναι, αυτό. Παρένθεση.
Είστε στο αεροπλάνο. Και εκεί που κάθεστε ήσυχοι και νυσταγμένοι, ακούτε ξαφνικά από πίσω έναν γραπτώς απερίγραπτο ήχο που μοιάζει με μίζα που δε δίνει, βήχα, γέλιο και ρόγχο ετοιμοθάνατου μαζί. Αν έπρεπε να γραφτεί θα γραφόταν "χχχχχααααααεεεεεεεερργγκκκχχ...".
Το ακούτε μια φορά. Κοιτάζεστε με τον κολλητό σας και χαμογελάτε το χαμόγελο του γουανταφάκ. Περνάνε 5 λεπτά και το ξανακούτε. Και αρχίζετε να κλαίτε από το νευρικό.
Γίνεται αρκετές φορές. Σε κάποια φάση, κάπου πάνω απ'την Ελβετία, αντιλαμβάνεστε πως ο κύριος που παράγει το μαγικό επιφώνημα, λέει και λέξεις. Και στήνετε αυτί.
"Χαααεεε....χααααεεαντεεεε μωρη πουτααανααααργκχ!!!"
Νομίζετε πως θα πεθάνετε από ασφυξία, νομίζετε πως οι φλέβες σας θα σπάσουν και το στομάχι σας θα εκραγεί, πως τα νεφρά σας δραπετεύουν απ'τη μύτη σας και ενώ σκουπίζετε δάκρυα...
"χχχχχααααααεεεεεεεερργγκκκχχ πουταααναααααααγγκχ"
Και όλα γίνονται απ'την αρχή.
Κάποια στιγμή ακούτε μια γυναικεία φωνή στο αυτί σας να σας μιλάει με σπαστά Ελληνικά:
-Χίλια συγκνώμη, ο άντγας μου έχει πάθει εγκεφαλικό, είναι σαν πέντε χγονών παιντάκι...
-...
Δεν έχεις τι να πεις. Νοιώθεις μαλάκας. Έπρεπε να το 'χες σκεφτεί. Το γέλιο πέθανε και απλώς ακούς την ιστορία για να φανείς τουλάχιστον τώρα ευγενικός. Μαλάκα.
-Καλυτερεύει;
-Ντυστυκώς όκι, όσο πάει γκίνεται και κειρότερα...
-ΧΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΕΡΓΚΚΚΧΧΧΧ ΠΟΥΤΑΝΑ
Και εκεί δεν αντέχεις. Δεν αντέχεις ρε πούστη.
-Τυμάται μόνο αυτές τις τγεις λέξεις...
-ΧΑΑΑΑΝΤΕ ΜΩΡΗ ΠΟΥΤΑΑΑΝΑΑΑΑ
Και σκέφτεσαι, γιατί να μη θυμάται "καρέκλα, σύρτης, πορτοκάλι" και πρέπει να κρατηθείς, ο άλλος ο μαλάκας ο κολλητός σου έχει πέσει στο πλάι πάνω στο παράθυρο με σπασμούς από τα γέλια, εσύ τον βλέπεις, η Ελληνογερμανίδα όχι, και πρέπει να κρατηθείς, τι φταίει και αυτή, ΧΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΕΕΕΡΓΓΚΚΚΚΚΚΚΧΧ, δακρύζεις, δακρύζεις μαλάκα, η κουβέντα τελειώνει και γυρνάς μπροστά και ΠΟΥΤΑΑΝΑΑΑΑΑΧΧΓΚΚΚΚ και πεθαίνεις.
Μαυρίζουν όλα σιωπηλά και χωρίς οξυγόνο και προσπαθείς να μην τρέμεις γιατί αν το κάθισμα κουνιέται, η πίσω ξέρει ότι σπαράζεις στα γέλια. Και φυσικά αποτυγχάνεις, όλες μα όλες τις φορές που σε πιάνει.
Παρενθέσεως τέρμα. Είμαστε πίσω στο αεροπλάνο, πάνω από τα χιονισμένα περίχωρα της Θεσσαλονίκης. Το αεροπλάνο πλησιάζει το διάδρομο, σχεδόν παράλληλα, πιο κάτω, πιο κάτω...
Οι κινητήρες τα δίνουν όλα, η μύτη σηκώνεται, φεύγεις.
Λόγω κακών καιρικών συνθηκών πας Αθήνα.
Εκεί μένεις, αλλά η κοπέλα σου σε περιμένει στο αεροδρόμιο. Ίσως μαζί με το παρανυμφάκι σου, δεν έχεις καταλάβει. Πω ρε πούστη.
Είσαι στο Ελευθέριος Βενιζέλος. 20 λεπτά από το σπίτι σου, με ελαφρό χανγκόβερ και πολλή νύστα. Πεινάς. Τα σουβλάκια στα φέρνει ο αιώνιος πατέρας. Ο κολλητός σου σού κάνει παρέα έχοντας την ψευδαίσθηση πως ίσως πάρει τις αποσκευές του και πάει σπίτι του, γλυτώνοντας 6 ώρες ταξίδι με το ΚΤΕΛ Σαλονίκη-Αθήνα. Στη χειρότερη θα μείνει εκεί και θα κρατήσω εγώ τη βαλίτσα του επάνω.
Είσαι στην πύλη. Τα σουβλάκια είναι στην πόρτα αλλά εσύ πετάς και πεινάς και σημασία έχει μόνο το πρώτο. Έχουν περάσει 2 ώρες και κάτι, η κοπέλα σου για κάποιο μυστηριώδη λόγο σε αγαπάει αρκετά ώστε να κάθεται ακόμα να σε περιμένει ενώ δεν ξέρει καν αν θα πας, ο κολλητός σου τσακώνεται με ότι έχει άρθρωση επειδή δεν του δίνουν τη βαλίτσα του, πας να μπεις στο αεροπλάνο, ο κολλητός σου φεύγει, δύο γκομενάκια τον κυνηγάνε και του λένε ότι όχι πούστη, θα πετάξεις θες δε θες, θα πας στη Σαλλονίκη να μάθεις να μιλλάς σωστά Ελλληνικά και να προσκυνάς τον ΜΠΑΟΚ, μπαίνουμε στο αεροπλάνο, τρώμε τα κουλουράκια που μας έφτιαξε η νιόπαντρη Σωτηρία, φτάνεις Θεσσαλονίκη, αεροδρόμιο ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ, αγκαλιές, φιλιά, καφές, ωραίο σπίτι στον 7ο όροφο, ποιον έβδομο ρε πούστη, που είναι το τηλεσκόπιο, οι πολεμίστρες και το ελικοδρόμιο, ΚΤΕΛ Θεσσαλονίκης, σταθμός ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ (το κατάλαβες πούστη χαμουτζή ή να στο κάνω και κλύσμα;), στάση στο Χάος έξω απ'την Καβάλα, τρως κάτι που έχει μεταμφιεστεί σε λουκάνικο -από το βρώμικο έξω από την Καβάλα, δεν είσαι γενναίος, αυτοκτονικός είσαι- φτάνεις Κομοτηνή, σπίτι, αγκαλιές, το λουκάνικο ξυπνάει και σκοτώνει τα πάντα, έντερα, στομάχια, πορσελάνες και υδάτινους ορίζοντες, κοιμάσαι και ξυπνάς στις 5 επειδή είσαι πτώμα, πεινάς, είσαι ακόμα κουρασμένος, αν είναι δυνατόν, αλλά τουλάχιστον είσαι επιτέλους μαζί της.
Είναι όλα ένας συνειρμικός αχταρμάς που μπορεί να γαμάει τον εαυτό του.
Θα κατακαθίσουν όλα όμως, πολύ-πολύ σύντομα και κάθε ταξινόμηση σε πράξεις, προγραμμα και λέξεις θα είναι περιττή.
Και όλα θα είναι θερμότητα σώματος και υπέρταση και Βερολίνο.
Κυριακή 25 Νοεμβρίου 2007
Το νερό που τρέχει.
Δεν ήταν ποτέ μεγαλύτερη πηγή ασφάλειας. Ή ανυπομονησίας. Ή άγχους.
Θέλεις και χαίρεσαι που έχεις και περιμένεις να ξανακρατήσεις και έχεις πανικοβληθεί γιατί είναι τεράστιο, είναι τεράστιο και δεν έχεις χρέος απέναντι σε κάτι συνηθισμένο και προσωποποιημένο, αλλά απέναντι στην σπάνια εύνοια που σου έδειξε ο κόσμος αυτή τη φορά. Και πρέπει να φανείς αντάξιος και να μη τα σκατώσεις γιατί αν τα σκατώσεις, ξέρω ΄γω, δε θα είναι και το τέλος του κόσμου ρε παιδί, αλλά δεν αξίζει κανένα μειονέκτημα τώρα. Ήρθε τέλειο, γιατί να φύγει λειψό εξ' αιτίας σου;
Θέλεις και χαίρεσαι που έχεις και περιμένεις να ξανακρατήσεις και έχεις πανικοβληθεί γιατί είναι τεράστιο, είναι τεράστιο και δεν έχεις χρέος απέναντι σε κάτι συνηθισμένο και προσωποποιημένο, αλλά απέναντι στην σπάνια εύνοια που σου έδειξε ο κόσμος αυτή τη φορά. Και πρέπει να φανείς αντάξιος και να μη τα σκατώσεις γιατί αν τα σκατώσεις, ξέρω ΄γω, δε θα είναι και το τέλος του κόσμου ρε παιδί, αλλά δεν αξίζει κανένα μειονέκτημα τώρα. Ήρθε τέλειο, γιατί να φύγει λειψό εξ' αιτίας σου;
Σάββατο 24 Νοεμβρίου 2007
Τετάρτη 21 Νοεμβρίου 2007
49 κατασκευαστές πλυντηρίων συνιστούν λοβοτομή.
Είναι 7.13.
Από τις 6.30 πάνω-κάτω, ψάχνω την εργαστηριακή μου μπλούζα.
Έχω αποτύχει.
Αυτό σημαίνει πως ενώ σήμερα και αύριο θα ήταν οι τελευταίες μέρες πρωινού ξυπνήματος πριν τις βάρδιες του απογεύματος στο νοσοκομείο, τώρα, θα χρειαστεί να χώσω ένα συμπληρωματικό στο πρόγραμμα και σε άλλες εσοχές. Και όχι μόνο αυτό, αλλά όταν το ανακοινώνεις αυτό στην καθηγήτρια που ήδη σε κράζει που έχεις προγραμματισμένες απουσίες για Παρασκευή και Τετάρτη, ας πούμε πως δεν περιμένεις και την πιο γενναιόδωρη αξιολόγηση όταν έρθει η ώρα. Ήδη τον φαντάζομαι τον διάλογο!
-Γιατί δε θα έρθεις;
-Δε βρίσκω τη μπλούζα μου! (aka "είμαι 5 χρονών")
-Τι "δε βρίσκεις τη μπλούζα σου", είσαι σοβαρός, γλουγλουγλουγλου, κρακρα, γλουγλου...
-Εντάξει, θα κάνουμε ένα συμπληρωματικό με κάποια άλλη πρωινή ομάδα...
-Τι συμπληρωματικό; Γιατί, πόσες απουσίες έχεις; Αποκλείεται να έχεις 3 ήδη.
-Δεν έχω, αλλά θα λείψω Παρασκευή και Τετάρτη.
-Α θα λείψεις Παρασκευή και Τετάρτη. (στο background παίζει το θέμα του Νονού)
-...Ννναι...
-Γιατί;
(Διαβάστε το blog μου/Θεέ μου λυπήσου με/είναι μυστικό!/θα σας κάνω 4ημερο πάρτυ/θα είμαι εκτός Αθηνών...)
-Θα είμαι εκτός Αθηνών!!!
-Να μην είσαι!
-Έχω κλείσει αεροπορικά.
-Α όλα τα 'χεις κανονίσει, να μη χάνεις τις μπλούζες σου λες και είσαι στο δημοτικό μόνο δε μπορείς να κανονίσεις από πριν ε, γλουγλουγλου, κρακρακρακρα, πρηξηπρηξηπρηξη...
-Μα ελάτε τώρα, ένα συμπληρωματικό τι είναι.
-Η ΒΑΘΜΟΛΟΓΙΚΗ ΒΑΣΗ, ΑΥΤΟ ΕΙΝΑΙ.
Σου πήραν τα μυαλά οι έρωτες, ε μαλάκα;
Λούσου τα.
Από τις 6.30 πάνω-κάτω, ψάχνω την εργαστηριακή μου μπλούζα.
Έχω αποτύχει.
Αυτό σημαίνει πως ενώ σήμερα και αύριο θα ήταν οι τελευταίες μέρες πρωινού ξυπνήματος πριν τις βάρδιες του απογεύματος στο νοσοκομείο, τώρα, θα χρειαστεί να χώσω ένα συμπληρωματικό στο πρόγραμμα και σε άλλες εσοχές. Και όχι μόνο αυτό, αλλά όταν το ανακοινώνεις αυτό στην καθηγήτρια που ήδη σε κράζει που έχεις προγραμματισμένες απουσίες για Παρασκευή και Τετάρτη, ας πούμε πως δεν περιμένεις και την πιο γενναιόδωρη αξιολόγηση όταν έρθει η ώρα. Ήδη τον φαντάζομαι τον διάλογο!
-Γιατί δε θα έρθεις;
-Δε βρίσκω τη μπλούζα μου! (aka "είμαι 5 χρονών")
-Τι "δε βρίσκεις τη μπλούζα σου", είσαι σοβαρός, γλουγλουγλουγλου, κρακρα, γλουγλου...
-Εντάξει, θα κάνουμε ένα συμπληρωματικό με κάποια άλλη πρωινή ομάδα...
-Τι συμπληρωματικό; Γιατί, πόσες απουσίες έχεις; Αποκλείεται να έχεις 3 ήδη.
-Δεν έχω, αλλά θα λείψω Παρασκευή και Τετάρτη.
-Α θα λείψεις Παρασκευή και Τετάρτη. (στο background παίζει το θέμα του Νονού)
-...Ννναι...
-Γιατί;
(Διαβάστε το blog μου/Θεέ μου λυπήσου με/είναι μυστικό!/θα σας κάνω 4ημερο πάρτυ/θα είμαι εκτός Αθηνών...)
-Θα είμαι εκτός Αθηνών!!!
-Να μην είσαι!
-Έχω κλείσει αεροπορικά.
-Α όλα τα 'χεις κανονίσει, να μη χάνεις τις μπλούζες σου λες και είσαι στο δημοτικό μόνο δε μπορείς να κανονίσεις από πριν ε, γλουγλουγλου, κρακρακρακρα, πρηξηπρηξηπρηξη...
-Μα ελάτε τώρα, ένα συμπληρωματικό τι είναι.
-Η ΒΑΘΜΟΛΟΓΙΚΗ ΒΑΣΗ, ΑΥΤΟ ΕΙΝΑΙ.
Σου πήραν τα μυαλά οι έρωτες, ε μαλάκα;
Λούσου τα.
Τρίτη 20 Νοεμβρίου 2007
"Τρεμάμενες εκπνοές" λέει ο ηλίθιος.
Σάπιο εξάωρο εργαστήριο αύριο. Παντού νεογνά, λιποβαρή, πρόωρα, με υψηλά επίπεδα χολερυθρίνης, με τετραλογίες Fallot, με κόκκινες ετικέτες... Σκατά.
Δε με νοιάζουν όλα αυτά. Δε θέλω να ξυπνάω 6 τα χαράματα μέσα στο κωλόκρυο και να πηγαίνω να παίζω με τις φλέβες, τα εργαστηριακά, τα γάλατα, τα σκατά και τις υπερηχογραφίες του κάθε μούλικου που κατά 99% θα εξελιχθεί σε έναν τρισμέγιστο κάγκουρα ή κάποιο τρανό τσόλι. Υπήρχε βέβαια ένα κοριτσάκι που το είχα κατσιάσει, αλλά αυτό ήταν όμορφο και είχε γαλαζοπράσινα μάτια που μου θύμιζαν άλλα κοριτσάκια που δεν μπορώ να περιμένω να κατσιάσω. Κατά τα άλλα, τίποτα, σκατά, σκατά στις θερμοκοιτίδες, σκατά και στη φάτνη.
Μετράμε μέρες, ώρες, χιλιόμετρα, βαλίτσες, κενά εν διαμέσω παλμών, μετράμε χάος, μετράμε φιλιά, θεό, μετράμε κέρδος, μετράμε ύψος, μετράμε την πτώση, τα θραύσματα, τα "δε γαμιέται", θέληση, επιθυμία, μετράμε τους εαυτούς μας που τρέχουν να μας προφτάσουν, μετράμε χιλιόμετρα σε ένα αμάξι που το γκαζώνουμε αφού ακόμα έχει φύγει απ' τον γκρεμό, το γκαζώνουμε κάθετα, μετράμε το έδαφος που γκαζώνει και αυτό προς τα εμάς, να δούμε αν έχει τα αρχίδια, να δούμε αν θα κοτέψει, μετράμε τις ρυτίδες και τους πόρους και τις ραγάδες πάνω στα χείλη, γιατί έτσι είναι η τελειότητα και αν δεν την μετρήσεις δεν την θυμάσαι, απλώς την ονειρεύεσαι, μετράς τα πάντα για να ξέρεις πως τα 'χεις και πως τα 'κανες, μετράς και αυτά που θα έρθουν και κάνεις και εκπτώσεις για να νομίζεις πως είχες και κέρασμα, σαν το στημένο σφηνάκι και το δεμένο φιλί, ήταν απλώς παρακαταθήκη, το ήξερες, πάντα το ήξερες, αλλά όταν ήρθε, δε σε ένοιαζε, το ήπιες, το φιλί και το σφηνάκι, και ήθελες κι άλλο, και πήρες, και μέθυσες, έγινες λιάρδα, λιώμα, σκατά έγινες και ο κόσμος δικός σου, να τον αγαπάς, να τον γαμάς, να τον αφήνεις, αλλά να μη σε νοιάζει, να μη τον θες ρε, να μην υπάρχει, να είσαι μόνο εσύ και το σφηνάκι και και να μετράς, να μετράς λάθος, να ξεχνάς τα νούμερα και τις υποδιαστολές και τις προσθέσεις και να είσαι μόνο εσύ και το λάθος σου μέτρημα και η μέθη σου και το κοντέρ που σκίζει τα σύννεφα και
Δε με νοιάζουν όλα αυτά. Δε θέλω να ξυπνάω 6 τα χαράματα μέσα στο κωλόκρυο και να πηγαίνω να παίζω με τις φλέβες, τα εργαστηριακά, τα γάλατα, τα σκατά και τις υπερηχογραφίες του κάθε μούλικου που κατά 99% θα εξελιχθεί σε έναν τρισμέγιστο κάγκουρα ή κάποιο τρανό τσόλι. Υπήρχε βέβαια ένα κοριτσάκι που το είχα κατσιάσει, αλλά αυτό ήταν όμορφο και είχε γαλαζοπράσινα μάτια που μου θύμιζαν άλλα κοριτσάκια που δεν μπορώ να περιμένω να κατσιάσω. Κατά τα άλλα, τίποτα, σκατά, σκατά στις θερμοκοιτίδες, σκατά και στη φάτνη.
Μετράμε μέρες, ώρες, χιλιόμετρα, βαλίτσες, κενά εν διαμέσω παλμών, μετράμε χάος, μετράμε φιλιά, θεό, μετράμε κέρδος, μετράμε ύψος, μετράμε την πτώση, τα θραύσματα, τα "δε γαμιέται", θέληση, επιθυμία, μετράμε τους εαυτούς μας που τρέχουν να μας προφτάσουν, μετράμε χιλιόμετρα σε ένα αμάξι που το γκαζώνουμε αφού ακόμα έχει φύγει απ' τον γκρεμό, το γκαζώνουμε κάθετα, μετράμε το έδαφος που γκαζώνει και αυτό προς τα εμάς, να δούμε αν έχει τα αρχίδια, να δούμε αν θα κοτέψει, μετράμε τις ρυτίδες και τους πόρους και τις ραγάδες πάνω στα χείλη, γιατί έτσι είναι η τελειότητα και αν δεν την μετρήσεις δεν την θυμάσαι, απλώς την ονειρεύεσαι, μετράς τα πάντα για να ξέρεις πως τα 'χεις και πως τα 'κανες, μετράς και αυτά που θα έρθουν και κάνεις και εκπτώσεις για να νομίζεις πως είχες και κέρασμα, σαν το στημένο σφηνάκι και το δεμένο φιλί, ήταν απλώς παρακαταθήκη, το ήξερες, πάντα το ήξερες, αλλά όταν ήρθε, δε σε ένοιαζε, το ήπιες, το φιλί και το σφηνάκι, και ήθελες κι άλλο, και πήρες, και μέθυσες, έγινες λιάρδα, λιώμα, σκατά έγινες και ο κόσμος δικός σου, να τον αγαπάς, να τον γαμάς, να τον αφήνεις, αλλά να μη σε νοιάζει, να μη τον θες ρε, να μην υπάρχει, να είσαι μόνο εσύ και το σφηνάκι και και να μετράς, να μετράς λάθος, να ξεχνάς τα νούμερα και τις υποδιαστολές και τις προσθέσεις και να είσαι μόνο εσύ και το λάθος σου μέτρημα και η μέθη σου και το κοντέρ που σκίζει τα σύννεφα και
Κυριακή 18 Νοεμβρίου 2007
Αποπληρωμές.
Μπορώ να παραπονεθώ για πολλά πράγματα. Μπορώ να δικαιώσω τη φήμη μου του "γκρινιάρη".
Μπορώ να παραβλέψω όλα εκείνα που με κάνουν τυχερό και όλα εκείνα που κάνουν άλλους άτυχους. Μείνετε συντονισμένοι για να παρακολουθήσετε τον αγώνα μεταξύ "ευγενούς αυτάρκειας" και "υγιούς -έτσι γράφεται, σοβαρά;- απληστίας".
Υπάρχουν άποροι άνθρωποι χωρίς πόδια.
Υπάρχω και εγώ που πληρώνω αεροπορικά για να βολτάρω ολημερίς σε ολόκληρο το Παρίσι.
Περνάω την καλύτερη περίοδο της ζωής μου.
Και έχω χοντρά εργαστήρια και 39 πυρετό.
Θέλω να κάνω ένα ταξίδι προς τον Βορρά την Παρασκευή.
Δεν ξέρω αν λόγω ασθένειας θα χρειαστεί να το αναβάλλω.
Υπάρχουν και χειρότερα, υπάρχω και εγώ.
Τι δεχόμαστε; Δημιουργούμε (ή μας δημιουργεί) κάποιου είδους ηθική που μας υπαγορεύει "ρε αδερφέ, κοίτα λίγο σε τι γαμάτη φάση είσαι, μην είσαι τόσο μαλάκας πια" ή μας οδηγεί κάποιου έτερου είδους Δαρβινιστικό σκεπτικό "γιατί δηλαδή να μην προσπαθώ μόνιμα να μειώνω την απόσταση από την τελειότητα των περιβαλλόμενων συνθηκών;"
Νομίζω πως ο συνδυασμός των 2 μπλέκει αρμονικά τις έννοιες της εξελικτικότητας και της παρηγοριάς. Κάτι σαν "θα προσπαθήσω να πάω στο Παρίσι, αλλά και να μη γίνει, υπάρχουν και χειρότερα." Ή θα προσπαθήσω να ταξιδέψω την Παρασκευή, αλλά και να μη τα καταφέρω λόγω πυρετού, υπάρχουν και χειρότερα.
Θα μπορούσα να μην είχα λόγο να πάω.
Αλλά σοβαρά τώρα, ας σταματήσει κάποιος τον πόνο.
Μου φτάνουν οι αβεβαιότητες, σοβαρά. Αντιλαμβάνομαι την ισορροπία και χωρίς να πονάω έτσι όποτε καταπίνω.
Αμυγδαλίτιδες και αεροπλάνα παίδες, πλημμύρες και αναπνοές -και πολύ-πολύ πυρετικό παραλήρημα.
"Ψηθείτε"!
Μπορώ να παραβλέψω όλα εκείνα που με κάνουν τυχερό και όλα εκείνα που κάνουν άλλους άτυχους. Μείνετε συντονισμένοι για να παρακολουθήσετε τον αγώνα μεταξύ "ευγενούς αυτάρκειας" και "υγιούς -έτσι γράφεται, σοβαρά;- απληστίας".
Υπάρχουν άποροι άνθρωποι χωρίς πόδια.
Υπάρχω και εγώ που πληρώνω αεροπορικά για να βολτάρω ολημερίς σε ολόκληρο το Παρίσι.
Περνάω την καλύτερη περίοδο της ζωής μου.
Και έχω χοντρά εργαστήρια και 39 πυρετό.
Θέλω να κάνω ένα ταξίδι προς τον Βορρά την Παρασκευή.
Δεν ξέρω αν λόγω ασθένειας θα χρειαστεί να το αναβάλλω.
Υπάρχουν και χειρότερα, υπάρχω και εγώ.
Τι δεχόμαστε; Δημιουργούμε (ή μας δημιουργεί) κάποιου είδους ηθική που μας υπαγορεύει "ρε αδερφέ, κοίτα λίγο σε τι γαμάτη φάση είσαι, μην είσαι τόσο μαλάκας πια" ή μας οδηγεί κάποιου έτερου είδους Δαρβινιστικό σκεπτικό "γιατί δηλαδή να μην προσπαθώ μόνιμα να μειώνω την απόσταση από την τελειότητα των περιβαλλόμενων συνθηκών;"
Νομίζω πως ο συνδυασμός των 2 μπλέκει αρμονικά τις έννοιες της εξελικτικότητας και της παρηγοριάς. Κάτι σαν "θα προσπαθήσω να πάω στο Παρίσι, αλλά και να μη γίνει, υπάρχουν και χειρότερα." Ή θα προσπαθήσω να ταξιδέψω την Παρασκευή, αλλά και να μη τα καταφέρω λόγω πυρετού, υπάρχουν και χειρότερα.
Θα μπορούσα να μην είχα λόγο να πάω.
Αλλά σοβαρά τώρα, ας σταματήσει κάποιος τον πόνο.
Μου φτάνουν οι αβεβαιότητες, σοβαρά. Αντιλαμβάνομαι την ισορροπία και χωρίς να πονάω έτσι όποτε καταπίνω.
Αμυγδαλίτιδες και αεροπλάνα παίδες, πλημμύρες και αναπνοές -και πολύ-πολύ πυρετικό παραλήρημα.
"Ψηθείτε"!
Σάββατο 17 Νοεμβρίου 2007
Σε λίγα λεπτά, από την πρώτη γραμμή, αναχωρεί η αμαξοστοιχία 501...
Υπάρχει κάτι περίεργο ανάμεσα στη σχέση ανθρώπων και τραίνων. Ένα δίλημμα ανάμεσα στις σχεδόν αντιδιαμετρικά αντίθετες (και όμως!) έννοιες της δυνατότητας και της επιλογής. Ή της αναγκαιότητας και της ευκαιρίας. Μια ατέρμονη συγχώρεση εκ μέρους μας για όλα τα πράγματα που το τραίνο μας παίρνει -θα μας τα ξαναφέρει, ή θα μας πάει σε αυτά. Και μια εξίσου επαναλαμβανόμενη συγχώρεση εκ μέρους του τραίνου -καθώς αδίκως θεωρούμε πως υπάρχει κάτι να συγχωρεθεί.
Εκ πρώτης όψεως το τραίνο είναι απλώς ένα εργαλείο. Και όπως όλα τα εργαλεία, η αποτελεσματικότητά του εξαρτάται καθαρά και μόνο από την χρήση του. Το πρόβλημα είναι πως από τη Διολκό στην αρχαία Ελλάδα και τις πρώτες ξύλινες ράγες στη Γερμανία του 1500, μέχρι και την ατμομηχανή (μεγάλη η χάρη της, ελαφρύ το χώμα) των 1820s, ακόμα αγνοούμε ποιον ακριβώς εξυπηρετεί, έστω και μέσω μιας στατιστικής συχνότητας.
Ναι, εντάξει, τον "επιβάτη". Αλλά μήπως και αυτός δεν είναι ένα εργαλείο με τη σειρά του; Ακόμα και αν μου βρείτε αυτόν τον θαυμάσιο άνθρωπο που ταξιδεύει μόνο για το ταξίδι, για τις εικόνες στα παράθυρα και το βουητό κάτω από τα πόδια του, ακόμα και εκεί ο αυτοσκοπός του "επιβάτη" δεν υφίσταται. Το τραίνο κινείται επειδή ο επιβάτης θέλει κάτι, συνήθως από τον προορισμό του. Υπάρχει ένα τελολογικό κλίμα σε κάθε ταξίδι με τραίνο, είναι από αυτά τα πράγματα (μαζί με την κόρη του γείτονα και το αλάτι στις πατάτες) που δεν χωράνε αυθορμητισμούς. Ναι, μπορεί να πάρετε ένα τραίνο τώρα και να τα γράψετε όλα στους αδένες σας και δε σας νοιάζει τίποτα και "θα πάω και ας μου βγει και σε κακό" που λέει και ο Παπάζογλου, αλλά δεν μπήκατε για το τραίνο.
Έχοντας ξακαθαρίσει λοιπόν το πως είναι λίγο χαζό εκ μέρους μας να κατηγορούμε τραίνα που δε σημαίνουν τίποτα για μας πέρα από έναν άψυχο, μηχανικό μεσάζοντα για μια επιθυμητή κατάληξη (βλ. "ο οργασμός και τα one night standz") μπορούμε ελεύθερα να μελετήσουμε το 2ο σκέλος της χαζομάρας μας, τα ωραία πράγματα που σημαίνει για μας το τραίνο. Και θα ανακαλύψουμε πως πληρώνουμε την άδικη κατηγορία της στέρησης και απώλειας, με τον απλοϊκότερο και αρχαιότερο τρόπο -και αγαπημένο του Mazoch-, την αδικία προς τα εμάς! Με το να μην υπολογίζουμε τις 4, 6, 10, πόσες ώρες θέλετε, για το ταξίδι, τα δίποδα ροζ πράγματα με δυστυχή για μας δυνατότητα άρθρωσης... Και στις αφίξεις, το πως αυτό που τώρα έρχεται, κάποτε θα φεύγει, πως τίποτα και ποτέ δε θα σβήσει την απόσταση, γιατί καμία απόσταση δε σβήνεται -και εννοώ καμία, γιατί ποτέ ο χρόνος από εμένα σε 'σένα, από εσένα σε εκείνη, από εμάς σε οποιονδήποτε, δεν ξεπληρώνεται(!) καθώς και για άλλα εκατομμύρια, αμέτρητα πράγματα που στέκουν άσηπτα κάτω απ' την ταμπέλα "ΑΥΤΟΝΟΗΤΟΝ" και που ποτέ δεν καθίσαμε να πολεμήσουμε.
Και ορθώς πράξαμε γιατί ως γνωστόν ο Ενεστώτας όλα τα κατακτά και δυστυχώς τα πράγματα έτσι Είναι. Και ο τετελεσμένος Μέλλων σιγοντάρει.
Δεν φταίνε τα τραίνα. Ούτε αυτά που μας κάνουν να μπαίνουμε.
Φταίνε όλα εκείνα -και το λέω με πλήρη επίγνωση του 5χρονου εγωισμού της φράσης- που δε θα έπρεπε ποτέ να στέκουν ανάμεσα σε 2 σταθμούς, είτε από σκυρόδεμα και ράγες, είτε από ανάσες και αρρυθμίες.
Δεν πειράζει. Ως το επόμενο Big Bang, θα την παλέψουμε κι έτσι.
Εκ πρώτης όψεως το τραίνο είναι απλώς ένα εργαλείο. Και όπως όλα τα εργαλεία, η αποτελεσματικότητά του εξαρτάται καθαρά και μόνο από την χρήση του. Το πρόβλημα είναι πως από τη Διολκό στην αρχαία Ελλάδα και τις πρώτες ξύλινες ράγες στη Γερμανία του 1500, μέχρι και την ατμομηχανή (μεγάλη η χάρη της, ελαφρύ το χώμα) των 1820s, ακόμα αγνοούμε ποιον ακριβώς εξυπηρετεί, έστω και μέσω μιας στατιστικής συχνότητας.
Ναι, εντάξει, τον "επιβάτη". Αλλά μήπως και αυτός δεν είναι ένα εργαλείο με τη σειρά του; Ακόμα και αν μου βρείτε αυτόν τον θαυμάσιο άνθρωπο που ταξιδεύει μόνο για το ταξίδι, για τις εικόνες στα παράθυρα και το βουητό κάτω από τα πόδια του, ακόμα και εκεί ο αυτοσκοπός του "επιβάτη" δεν υφίσταται. Το τραίνο κινείται επειδή ο επιβάτης θέλει κάτι, συνήθως από τον προορισμό του. Υπάρχει ένα τελολογικό κλίμα σε κάθε ταξίδι με τραίνο, είναι από αυτά τα πράγματα (μαζί με την κόρη του γείτονα και το αλάτι στις πατάτες) που δεν χωράνε αυθορμητισμούς. Ναι, μπορεί να πάρετε ένα τραίνο τώρα και να τα γράψετε όλα στους αδένες σας και δε σας νοιάζει τίποτα και "θα πάω και ας μου βγει και σε κακό" που λέει και ο Παπάζογλου, αλλά δεν μπήκατε για το τραίνο.
Έχοντας ξακαθαρίσει λοιπόν το πως είναι λίγο χαζό εκ μέρους μας να κατηγορούμε τραίνα που δε σημαίνουν τίποτα για μας πέρα από έναν άψυχο, μηχανικό μεσάζοντα για μια επιθυμητή κατάληξη (βλ. "ο οργασμός και τα one night standz") μπορούμε ελεύθερα να μελετήσουμε το 2ο σκέλος της χαζομάρας μας, τα ωραία πράγματα που σημαίνει για μας το τραίνο. Και θα ανακαλύψουμε πως πληρώνουμε την άδικη κατηγορία της στέρησης και απώλειας, με τον απλοϊκότερο και αρχαιότερο τρόπο -και αγαπημένο του Mazoch-, την αδικία προς τα εμάς! Με το να μην υπολογίζουμε τις 4, 6, 10, πόσες ώρες θέλετε, για το ταξίδι, τα δίποδα ροζ πράγματα με δυστυχή για μας δυνατότητα άρθρωσης... Και στις αφίξεις, το πως αυτό που τώρα έρχεται, κάποτε θα φεύγει, πως τίποτα και ποτέ δε θα σβήσει την απόσταση, γιατί καμία απόσταση δε σβήνεται -και εννοώ καμία, γιατί ποτέ ο χρόνος από εμένα σε 'σένα, από εσένα σε εκείνη, από εμάς σε οποιονδήποτε, δεν ξεπληρώνεται(!) καθώς και για άλλα εκατομμύρια, αμέτρητα πράγματα που στέκουν άσηπτα κάτω απ' την ταμπέλα "ΑΥΤΟΝΟΗΤΟΝ" και που ποτέ δεν καθίσαμε να πολεμήσουμε.
Και ορθώς πράξαμε γιατί ως γνωστόν ο Ενεστώτας όλα τα κατακτά και δυστυχώς τα πράγματα έτσι Είναι. Και ο τετελεσμένος Μέλλων σιγοντάρει.
Δεν φταίνε τα τραίνα. Ούτε αυτά που μας κάνουν να μπαίνουμε.
Φταίνε όλα εκείνα -και το λέω με πλήρη επίγνωση του 5χρονου εγωισμού της φράσης- που δε θα έπρεπε ποτέ να στέκουν ανάμεσα σε 2 σταθμούς, είτε από σκυρόδεμα και ράγες, είτε από ανάσες και αρρυθμίες.
Δεν πειράζει. Ως το επόμενο Big Bang, θα την παλέψουμε κι έτσι.
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)
