Ώρες μεσημβρινής και νυκτερινής ησυχίας θεωρούνται οι εξής: Α. Κατά τη θερινή περίοδο από 15:00 έως 17:30 και από 23:00. έως 07:00. Β. Κατά τη χειμερινή περίοδο από 15:30 έως 17:30 και από 22:00 έως 07:30. Θερινή περίοδος, λογίζεται το χρονικό διάστημα, από την 1 Απριλίου έως την 30 Σεπτεμβρίου και ως χειμερινή το χρονικό διάστημα, από την 1 Οκτωβρίου έως την 31 Μαρτίου.Τελευταία, μου αρέσει να κρατάω ένα τσιγάρο για τη νύχτα. Για την ώρα που θα βγω στη βεράντα και θα δω τι συμβαίνει όταν...
Μα ας πάρουμε τα πράγματα απ' την αρχή.
Αυτή την περίοδο, που δεν ξέρω που αρχίζει και που τελειώνει, όσο κι αν το παροδικό της φράσης το κάνει να φαίνεται λίγο, αυτή την περίοδο λοιπόν, νομίζω πως φοβάμαι να κοιμηθώ. Δεν είμαι και βέβαιος πως είναι φόβος, ίσως είναι και άγχος. Αλλά το ίδιο δεν είναι; Ας το πούμε φόγχος για να συνεννοούμαστε. Έχω λοιπόν ένα φόγχος πως κάτι θα γίνει άμα κοιμηθώ. Όχι σε μένα. Όχι στο κεφάλι μου. Εγώ ελέγχω τα όνειρά μου, δηλαδή ξέρω να τα τελειώνω, αυτό εννοώ. Αν κάποιο όνειρο πάει στραβά ή υπερβολικά καλά, το τελειώνω. Δε με φοβάμαι εκεί. Το φόγχος μου είναι τι γίνεται έξω όσο κοιμάμαι. Φαντάσου ένα παιδάκι, στο πίσω κάθισμα, πάει διακοπές, οδηγεί ο μπαμπάς, η μαμά γαμάει το ραδιόφωνο, το παιδάκι βαριέται και βάζει στόχο να μετρήσει όλα τα εικονοστάσια από την αφετηρία ως τον προορισμό. Τώρα ας φανταστούμε πως το παιδάκι είναι και λίγο ψυχαναγκαστικό και πως αφού το άρχισε, πρέπει να είναι βέβαιο πως τα μέτρησε όλα. Αλλά το ταξίδι είναι μεγάλο και το μυαλό του παιδιού γίνεται φραπές και νυστάζει. Ε, αυτό το παιδάκι έχει το φόγχος μη το πάρει ο ύπνος και χάσει κανένα εικονοστάσι. Αν το πει αυτό στο μπαμπά του και τη μαμά του θα του απαντήσουν "και τι έγινε να χάσεις ένα εικονοστάσι". Αυτό είναι λάθος. Το σωστό είναι "κοιμήσου και θα μετράει η μαμά να σου πει πόσα περάσαμε ενώ κοιμόσουν". Το θέμα είναι αν το παιδάκι έχει εμπιστοσύνη στη μαμά του. Αν το παιδάκι είναι έξυπνο, τη γάμησε, πρέπει να μείνει ξύπνιο αλλιώς η μαμά του θα του πει "δεκατέσσερα" για να ξεμπερδεύει και πάει χαμένο όλο το μέτρημα. Αν το παιδάκι είναι χαζό, δεν ξέρω τι γίνεται. Λογικά θα βάλει τη μαμά να "μετράει" και αυτό θα κοιμάται καθ' όλη τη διαδρομή. Και μετά θα του πει "δεκατέσσερα" και δε θα θυμάται τι δεκατέσσερα και όλα τζετ.
Εγώ μετράω ώρες. Είμαι κάτι σαν τα πειράματα των Σοβιετικών για την αϋπνία αλλά χωρίς το σφυροδρέπανο. Εδώ είναι εθελοντικά όλα. Από την άλλη, κάποια στιγμή κοιμάμαι. Τα χαράματα συνήθως. Ήξερα κάποτε μια κοπέλα, ακόμα την ξέρω δηλαδή, αλλά όταν την ήξερα όντως, μου έλεγε πως πρέπει οπωσδήποτε να έχουμε γυρίσει από οπουδήποτε στο σπίτι (επίσης οπουδήποτε) πριν βγει ο ήλιος (από την ανατολή). Δε μπορούσε να κοιμηθεί αν έσκαγε μύτη ο ήλιος, την έπιανε υπερένταση ή κάτι τέτοιο. Εγώ προσωπικά το σεβόμουν, δεν είχα κανένα κόλλημα με τον ήλιο ή το φεγγάρι, εγώ χέστηκα, έτσι κι αλλιώς θα με φάει το μαύρο χώμα κάποτε, τι με νοιάζει τι λάμπει όταν εγώ κοιμάμαι; Όπως και να 'χει, άμα την ήξερα ακόμα αυτή την κοπέλα τώρα που απλώς την ξέρω ακόμα, θα είχαμε πρόβλημα. Θα προσπαθούσα να της εξηγήσω πως κοίταξε να δεις (και όχι "άκου να δεις" γιατί ποτέ δεν ξέρεις τι σηκώνει το ρελέ) κοίταξε να δεις, εγώ δεν έχω κάνα πρόβλημα να γυρίσουμε σπίτι όποτε θες, ωραίο το σπίτι, για την ακρίβεια δεν έχουμε βγει από το σπίτι γιατί σιγά μην έβγαινα από το σπίτι τέτοιο καιρό, αλλά εγώ δεν παίζει να κοιμηθώ τώρα. Έτσι θα της έλεγα. Και αν της άρεσε, καλώς, αν όχι, κρίμα γιατί έτσι κι αλλιώς κάποτε θα πεθάνω και τι με νοιάζει αν της άρεσε ή όχι.
Ξεχνιέμαι. Ήθελα να σου πω πως ενώ λοιπόν εγώ κοιμάμαι με τον ήλιο από αυτό το φόγχος μη κοιμηθώ τη νύχτα, όταν είμαι ξύπνιος ούτε κάτι παραγωγικό κάνω, ούτε αξιοποιώ τις ώρες που δεν κοιμάμαι, ούτε νοιώθω (αξιοπρόσεκτα) άσχημα όταν ξυπνάω αργά. Γιατί δε φοβάμαι να κοιμηθώ αφού βγει ο ήλιος; Ξέρω γιατί. Και θα σου πω. Φοβάμαι γιατί δεν ακούω πια το σκουπιδιάρικο.
Μορφάζεις, αλλά ξέρω τι λέω. Χρόνια τώρα, ο ήχος του σκουπιδιάρικου ήταν ο αγαπημένος μου ήχος σε όλη την πλάση. Το άκουγα μέσα στον ύπνο μου και ένοιωθα Ασφαλής. Ένοιωθα πως εκεί έξω ο κόσμος έστεκε ακόμα στη θέση του, πως θα ξυπνούσα και όλα θα ήταν εκεί, το σκουπιδιάρικο μου έλεγε πως δεν ονειρεύομαι τον κόσμο και κυρίως πως δεν είμαι στο τέλος του ονείρου αυτού -που δεν έβλεπα. Το σκουπιδιάρικο ήταν η μια ευκαιρία ακόμα σε έναν κόσμο που με Περίμενε. Μετά σε γνώρισα και εκεί που μέναμε δεν υπήρχαν σκουπιδιάρικα, δηλαδή υπήρχαν αλλά περνούσαν στις 10 το πρωί περίπου και δεν έκαναν πολύ θόρυβο, μόνο όταν έσερναν τους κάδους ως το δρόμο. Αλλά εκεί δεν είχα ανάγκη ούτε το σκουπιδιάρικο, ούτε να με περιμένει ο κόσμος. Εκεί, ήθελα τον κόσμο να βάλει νέφτι στον κώλο του και να μας πάει γαμιώντας γιατί ήμασταν μαζί και ήθελα να φτάσουμε κάπου παρέα. Εκεί, ξυπνούσα και ήσουν δίπλα μου και ήξερα όλη τη νύχτα πως θα σηκωθώ και θα ήσουν εκεί και πως θα ξυπνήσω και θα ήσουν εκεί και πως θα πέσω για ύπνο και θα ήσουν εκεί και είχα ξεχάσει το σκουπιδιάρικο εδώ. Και όπως φαίνεται με ξέχασε κι αυτό.
Τώρα δεν έχω κανένα δίπλα μου, ούτε όταν ξυπνάω, ούτε όταν πέφτω για ύπνο, ούτε όταν σηκώνομαι τη νύχτα. Δεν είναι όμως λυπητερό, είναι χειρότερο, γιατί δε θέλω κι όλας κανέναν δίπλα μου. Θα ήθελα όμως να ακούω το σκουπιδιάρικο. Ίσως γι' αυτό μένω ξύπνιος ως το ξημέρωμα. Όχι για να το περιμένω. Γιατί τώρα, είμαι εγώ το σκουπιδιάρικο. Πρέπει εγώ να τσεκάρω αν είναι όλα στη θέση τους. Και γι' αυτό μου αρέσει να κρατάω ένα τσιγάρο για τη νύχτα. Είναι από αυτά τα τσιγάρα που ανάβεις όταν έχεις φόγχος. Δε το διώχνει, αλλά τουλάχιστον κάνεις κάτι άλλο, όταν σκάσει μύτη ο Διάολος, δείχνεις απασχολημένος κι όταν σκάσει μύτη ο Θάνατος, δείχνεις λίγο πιο μάγκας. Τώρα αν σκάσει μύτη ο Θεός δεν ξέρω τι παίζει, μάλλον άναψες λάθος τσιγάρο.
Έτσι που λες. Τις προάλλες είδα ένα φαντασμαγορικό θέαμα. Ένα λεωφορείο, εκτός υπηρεσίας, έστριψε από τη μεγάλη λεωφόρο και πέρασε μπροστά από το στενάκι που μένω. Ένοιωθα σαν αυτούς τους τύπους στην Αφρική, στην Κένυα, στο Σερενγκέτι που κάθονται σα μαλάκες ώωωωρες μέσα στη λάσπη με κάτι κυάλια που τα δείχνουν όλα πράσινα και παρακολουθούν τις ύαινες. Και γυρνάνε μετά με μια φάτσα λες και έχουν φάει όλα τα κουμπιά του κόσμου και σου λένε "Είμαι ενθουσιασμένος! Πρώτη φορά το είδα αυτό, ώστε έτσι κατουράνε οι ύαινες το βράδυ!" Και το εννοούν. Όντως είναι ενθουσιασμένοι. Εγώ είδα αυτό το λεωφορείο να περνάει μπροστά από το σπίτι, παραλίγο να μου φάει και τον καθρέφτη γι' αυτό την επόμενη το έβαλα στο στενό το αμάξι. Και το τελευταίο που θα υποπτευόμουν, θα ήταν το λεωφορείο. Είδα επίσης άλλα δύο λεωφορεία, άδεια και αχανή να πηγαίνουν με χίλια στη λεωφόρο. Και είδα και τη γειτόνισσα να βγαίνει από το σπίτι, να πηγαίνει στο αμάξι, να παίρνει κάτι, να το δαγκώνει ή κάτι τέτοιο και μετά να κλειδώνει το αμάξι και να ξαναμπαίνει σπίτι. Τέσσερις με πέντε το πρωί αυτό. Και είδα και ένα αεροπλάνο να αναβοσβήνει τα φώτα του ψηλά στον ουρανό και εκεί ένοιωσα σα να βγήκε ένα άυλο δάχτυλο από το κενό ανάμεσα στα αστέρια και να προσπαθούσε να με λιώσει. Ήταν άυλο και δεν την πάλευε, αλλά εγώ ένοιωσα κάπως, τίναξα το τσιγάρο και είδα πως ξημέρωνε και σκέφτηκα "να μπω μέσα πριν βγει ο ήλιος" και γέλασα γιατί με είχε επηρρεάσει αυτή η κοπέλα που ξέρω που ήξερα κάποτε, αλλά μπήκα όντως μέσα, όχι για τον ήλιο, για το αεροπλάνο, δηλαδή για το άυλο δάχτυλο που 'θελε να με λιώσει. Τσέκαρα κι εγώ τον πάγκο να δω αν έχει μαζευτεί κάνα μυρμήγκι πάλι, τίποτα, εγώ δεν έχω να λιώσω τίποτα εκεί έξω, ήπια νερό, έκλεισα τα φώτα και έπεσα για ύπνο και με το που έκλεισα τα μάτια μου περίμενα να γίνει κάτι κακό. Περίμενα να ξυπνήσω κάπου αλλού ή κάποτε άλλου, αλλά ούτε αυτό έγινε και κάπου εκεί πρέφαρα πως δίκιο είχα που περιμένω να γίνει κάτι κακό γιατί κατάλαβα που θα ξυπνήσω και το κακό ήταν αυτό.
Και όντως, δεν ξύπνησα ούτε κάπου αλλού, ούτε κάποτε αλλού.
Ξύπνησα πάλι εδώ και τώρα.
