Παρασκευή 30 Οκτωβρίου 2009

Dreamfall.



Beckoned the dreams came rustling down our alleys
And sang of different spheres and vistas yet unknown
Some say they only shone for a small instance
Like candles lit to ward against the storm
Others were blinded
From not so close a distance.

The Burning Man said that he felt the heat
From what was once a history of frost
He raised his hands above his head and cried "behold"
Some say that they held cinders; others, ash
Others saw nothing
And some were granted gold.

The Gilded Woman said that she had seen
The billion lines that glide the stars in place
She said that every drop of moist was universe's stain
Some say she learned the words that weave a secret
Others say that she went to sleep
To dream once more of things arcane.

The Man of Snow said that he slept along
Swallowing dreams and seams and glitters
He bent his lips and wiped his mouth
Some say he hadn't dreamed that night at all
While others say he dried or disappeared
Midst the warm seasons of the south.

The Earthen Man fell on his knees and muttered
Muttered of men that dig and burrow in the clouds
And know the shape of forests and the mute abyss
Some say he died of sorrow watching seagulls
Others say that he merely fell asleep
For every fall is gravity's dry kiss.

The Crone Man sealed his lips and looked away
Towards the places hidden from the sons of life
He walked away until all walking ground diminished
Some say he rises with the silent sun on Tuesdays
Others say that he has found the End
Yet meeting it once finished.

The God of Men sliced open the great smog
And drops of mercury besieged the roofs of cities
He part his jaw and the sky thundered
Some say to make forget, others say to destroy
And some still think he was just sad
For only children dreamt of joy.

Παρασκευή 23 Οκτωβρίου 2009

24.

  • 24 is the factorial of 4 and a composite number, being the first number of the form 23q, where q is an odd prime.
  • It is the smallest number with exactly eight divisors: 1, 2, 3, 4, 6, 8, 12, and 24. It is a highly composite number, having more divisors than any smaller number. Adding up all the proper divisors of 24 except 4 and 8 gives 24, hence 24 is a semiperfect number.
  • Subtracting one from any of its divisors (except 1 and 2, but including itself) yields a prime number. 24 is the largest number with this property, for to have this property a number cannot be divisible by a prime greater than three, nor can it be divisible by 9 or 16.
  • 24 has an aliquot sum of 36 and the aliquot sequence (24,36,55,17,1,0). Twenty-four is only the aliquot sum of one number the square 529.
  • There are 10 solutions to the equation φ(x) = 24, namely 35, 39, 45, 52, 56, 70, 72, 78, 84 and 90. This is more than any integer below 24, making 24 a highly totient number.
  • 24 is a nonagonal number. This number is also the sum of a twin prime (11 + 13). It is a Harshad number and a semi-meandric number.
  • Together with the number one, 24 is one of the few numbers n for which the sum of μ(d)d2 over the divisors d of n is equal to itself.
  • The product of any four consecutive numbers is divisible by 24. This is because, among any four consecutive numbers, there must be two even numbers, one of which is a multiple of four, and there must be a multiple of three.
  • In 24 dimensions there are 24 even positive definite unimodular lattices, called the Niemeier lattices. One of these is the exceptional Leech lattice which has many surprising properties; due to its existence, the answers to many problems such as the kissing number problem and sphere packing are known in 24 dimensions but not in many lower dimensions. The Leech lattice is closely related to the equally nice length-24 binary Golay code and the Steiner system S(5,8,24) and the Mathieu group M24. One construction of the Leech lattice is possible because of the remarkable fact that 12+22+32+...+242 =702 is a perfect square; 24 is the only integer greater than 1 with this property. These properties of 24 are related to the fact that the number 24 also appears in several places in the theory of modular forms; for example, the modular discriminant is the 24th power of the Dedekind eta function.
  • The Barnes-Wall lattice contains 24 lattices.
  • 24 is the highest number n with the property that every element of the group of units (Z/nZ)* of the commutative ring Z/nZ, apart from the identity element, has order 2; thus the multiplicative group (Z/24Z)* = {1,5,7,11,13,17,19,23} is isomorphic to the additive group (Z/2Z)3. This fact plays a role in monstrous moonshine.
  • The 24-cell, with 24 octahedral cells and 24 vertices, is a self-dual convex regular 4-polytope; it has no good 3-dimensional analogue.
  • For any prime p greater than 3, p2 − 1 is divisible by 24 with no remainder.

Πέμπτη 15 Οκτωβρίου 2009

397



"Ένας άνδρας μπαίνει σε ένα υποκατάστημα τράπεζας και παίρνει από το μηχάνημα το χαρτάκι προτεραιότητας. Ο αριθμός είναι το 397 και στο ψηφιακό ταμπλώ γράφει 382. Ο άνδρας βγαίνει έξω από την τράπεζα και ανάβει ένα τσιγάρο. Καπνίζει ρίχνοντας τακτικές ματιές στο ταμπλώ. Στο 389, το τσιγάρο του έχει τελειώσει και στο 395 σβήνει το δεύτερο -και τελευταίο του πακέτου- και μπαίνει στην τράπεζα. Η ταμίας αλλάζει το χαρτί σε έναν dot matrix εκτυπωτή, τον εξυπηρετεί και ο άνδρας βγαίνει έξω και βαδίζει προς το περίπτερο για να πάρει τσιγάρα. Στο δρόμο, κοντοστέκεται και δένει το κορδόνι του παπουτσιού του. Παίρνει τα τσιγάρα, μπαίνει στο αυτοκίνητο και γυρνάει στο γραφείο του. Εκεί ακούει τον τελευταίο χτύπο του τηλεφώνου να σβήνει πριν προλάβει να το σηκώσει. Ύστερα από 3-4 ώρες, επιστρέφει σπίτι."

Λευκό διάφανο καύσιμο στο φτηνό ποτήρι και τα μάτια του αφηγητή επάνω στον φακιδομούρη νεαρό.

-Από εκείνη τη στιγμή, αλλάζει η ζωή του.

Ο φακιδομούρης νεαρός γνέφει.

-Έχεις σκεφτεί ποτέ πως θα ήταν αν τα πράγματα πήγαιναν αλλιώς;
-Ένα παράλληλο σύμπαν;
-Κάτι τέτοιο. Πως θα ήταν το σήμερα, που θα ήμασταν αν ο άνδρας της ιστορίας είχε το 392; Αν δεν είχε πάει για τσιγάρα, αν δεν του είχε λυθεί το κορδόνι. Αν ο εκτυπωτής στην τράπεζα είχε χαρτί και αν τον έπιανε ένα φανάρι λιγότερο.
-Θα προλάβαινε το τηλεφώνημα.
-Θα προλάβαινε, ναι.

Ο φακιδομούρης νεαρός σβήνει τη γόπα.

-Ξέρεις, υπάρχουν αυτοί που γκρινιάζουν για το "νόμο στις κυλιόμενες".
-Μμ;
-Αυτό το "στέκεστε δεξιά, ανεβαίνετε από αριστερά".
-Α.
-Ναι, λένε πως το κέρδος είναι μόλις μερικά δευτερόλεπτα.
-"Μόλις";
-Ναι. Δεν δείχνουν να αντιλαμβάνονται πως για μερικά δευτερόλεπτα μπορεί να χάσεις το λεωφορείο -αμέσως τα λιγοστά δευτερόλεπτα γίνονται δεκαπέντε λεπτά. Ή ακόμα και δεκαπέντε ευρώ αν χάσεις το τελευταίο δρομολόγιο...

Γουλιά και αναπτήρες.

-Και αν ήσουν στον προορισμό σου δεκαπέντε λεπτά πιο πριν, ίσως προλάβαινες κάτι. Ίσως και να μην είχε σημασία. Ίσως να μην έχασες το λεωφορείο αλλά να έκανες μια βόλτα από τη στάση ως το σπίτι, ίσως να μη φταίει κανείς.
-Σίγουρα κάποιος ευθύνεται.
-Ναι, αν είσαι τυχερός, θα βρεθεί μια ευθύνη.

Η σερβιτόρα αλλάζει το τασάκι.

-Είναι κάπως...
-Πιεστικό;
-Ναι. Αγχωτικό, δεν ξέρω. Να ξέρεις πως όλες οι δυνατότητες έχουν έναν αριθμό κολλημένο πάνω τους, μια πιθανότητα και να ξέρεις πως συνεχώς αλλάζει βάσει του πιο απαρατήρητου γεγονότος.
-Και ταυτόχρονα λαμβάνουν χώρα χιλιάδες γεγονότα...
-Ναι, ακριβώς και δεν μπορείς να προβλέψεις ή να αποκλείσεις τίποτα με βεβαιότητα και ταυτόχρονα, δε μπορείς να ξέρεις τι υποκινεί η κάθε πράξη του ίδιου σου του εαυτού.

Λεφτά στο τραπέζι.

-Υπερβάλλεις λίγο, αλλά στέκει αυτό που λες.
-Πως ξέρεις ότι μόλις περάσουμε την πόρτα δε θα μας χτυπήσει κάποιο αυτοκίνητο που έχασε τον έλεγχο;
-Πως ξέρεις πως δε θα το οδηγεί η γυναίκα της ζωής σου;

Χαμογελάνε.

-Πάω τουαλέτα και φεύγουμε.
-Περιμένω έξω.

Αυτοκίνητα περνάνε νωχελικά το δρόμο.
Ανάμεσά τους, περνά αστραπιαία μια εικόνα, ένας άνδρας στο δρόμο, γράφει με το αίμα του στην άσφαλτο "Έκπληξη". Η εικόνα περνάει και στρίβει δεξιά στην επόμενη διασταύρωση.

Η πόρτα τρίζει πίσω από την πλάτη. Κάποιος ίσως έρχεται από την τουαλέτα, ίσως κάποιος χρεοκοπημένος που οπλοφορεί, ίσως ο φακιδομούρης νεαρός, ίσως μια σεξομανής κοκκινομάλλα, ίσως κάποιο παιδάκι, ίσως η σερβιτόρα γιατί έκαναν λάθος στα ρέστα, ίσως ο αέρας.

Ένα χέρι ακουμπάει στον ώμο, μια σκηνή αργής κίνησης προσγειώνεται στα μαλλιά, το χέρι του να μπαίνει στο σακάκι, να τραβά το πιστόλι, να γυρνά, να κοιτά, να τραβά και να αφήνει να πέσει, να απλώσει, να βάψει και να μείνει εκεί. Πριν ο κόσμος να ξεπαγώσει, νοιώθει τον δείκτη να αγκαλιάζει τη σκανδάλη και τη χούφτα να σφίγγει την ψυχρή λαβή.

-Έλα, ήρθα.

Η φωνή πλημμυρίζει το σύμπαν και τα μάτια γεμίζουν ατμούς.
Τα χείλη σαλεύουν.

-Ίσως έπρεπε να είχα κινητό.
-Τι;
-Τότε δε θα είχε σημασία αν ο εκτυπωτής είχε χαρτί.
-Μη το σκέφτεσαι τώρα αυτό.
-Αποδίδω ευθύνες.
-Είναι αργά.

Το χέρι σέρνει αργά το πιστόλι έξω από το παλτό.

-Ποτέ δεν είναι αργά.
-Δε θα αλλάξει τίποτα με το να τα σκέφτεσαι αυτά.

Η θαλάμη καλωσορίζει μια σφαίρα.

-Ό,τι δεν αλλάζει, τελειώνει.
-Τι κρατάς ρε; Τι πας να κάνεις, τρελάθηκες;

-

Ένας άνδρας μπαίνει σε ένα υποκατάστημα τράπεζας και παίρνει από το μηχάνημα το χαρτάκι προτεραιότητας. Ο αριθμός είναι το 416 και στο ψηφιακό ταμπλώ γράφει 382. Ο άνδρας βγαίνει έξω από την τράπεζα και ανάβει ένα τσιγάρο. Καπνίζει ρίχνοντας τακτικές ματιές στο ταμπλώ. Στο 389, ο άνδρας χάνει την υπομονή του και φεύγει. Μπαίνει στο αυτοκίνητό του και οδηγεί προς το γραφείο του. Στο δρόμο, αποφεύγει την τελευταία στιγμή ένα αυτοκίνητο που παραβιάζει την προτεραιότητα και που εξ' αιτίας του αναγκάζεται να αλλάξει δρόμο. Δευτερόλεπτα αργότερα ένα περιπολικό ακολουθεί με τη σειρήνα να ουρλιάζει. Ο άνδρας φτάνει στο γραφείο του, μένει εκεί για 3-4 ώρες και επιστρέφει σπίτι του. Το βράδυ, βλέπει στις ειδήσεις το πρόσωπο ενός φακιδομούρη νεαρού άνδρα που συνέλαβαν οι αρχές αφ' ότου είχε εισβάλλει σε ένα σπίτι μετά από καταδίωξη. Οι ένοικοι του σπιτιού έλειπαν. Η γυναίκα που κάθεται δίπλα στον άνδρα κλείνει την τηλεόραση και μπαίνει στην κρεβατοκάμαρα.

Δευτέρα 12 Οκτωβρίου 2009

Το κίτρινο καλάθι.



ΑΙΤΗΣΗ ΔΙΑΜΑΡΤΥΡΙΑΣ ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΟΜΙΛΟ Leigh Richmond ΚΑΙ ΤΟΝ ΚΑΠΙΤΑΛΟΓΕΡΟ ΠΡΟΕΔΡΑ ΤΗΣ Møller - Mærsk.
-

Αγαπητοί παπάρες.

Σήμερα, 12/10/2009 στις 13.30, βρισκόμουν τακτικά στο κοντινότερο υποκατάσημα NETTO επί της οδού Fiolstræde.

Έπρεπε να αγοράσω μπύρες, πατάτες, γάλα, παπί τουαλέτας, αυγά, κι άλλες πατάτες και πρασινάδες για σαλάτα.

Αρχικά, θέλω να κάνω μια παράκληση, σας παρακαλώ να φέρνετε γαμημένο καπουτσίνο στην κωλοφάκην αλυσίδα σας. Αυτό το πράγμα που μοιάζει με καλγκονίτ και το οποίο βάζετε στα ράφια ανάμεσα σε πλαστικές παντόφλες, φουσκωτά σουβέρ, ροδάκια-στρακαστρούκες και άλλες φοβερές μαλακίες, δεν είναι καπουτσίνο. Αυτό είναι κάτι που βάζεις να πιεί ο διάδοχος του θρόνου για να πάει στην τουαλέτα μέσα στο επόμενο τρίλεπτο και να τον δαγκώσει η οχιά που έχεις κρύψει στη χέστρα. Παρακαλώ να φέρνετε αυτό της Νεσκαφέ τον στιγμιαίο που φέρνει και το Fakta -και δε θα ήταν άσχημο να φέρνετε και αυτή την πατατοσαλάτα που φέρνει το ίδιο κατάστημα. Επίσης αν αποφασίσετε να με εισακούσετε, κατά τη διαδικασία της παραγγελίας, θα προσέξετε πως η Νεσκαφέ έχει γύρω στα 40 διαφορετικά προϊόντα στιγμιαίου καφέ, συμπεριλαμβανομένων μόκα με σοκολάτα, καφέ ο σοκολά, καφέ ο λε, παντελή καφέ και εσπρέσσο νερατζάκι. Αυτά να τα πιείτε εσείς που δε μπορεί να σας συμβεί τίποτα χειρότερο, αλλά παρακαλώ φέρτε και λίγο κανονικό καπουτσίνο που μου αρέσει κι εμένα του Μεσόγειου. Ας κάνει και 30 κορώνες το κουτάκι, δεν πειράζει, εμένα μ' αρέσει. Είχα καθησυχαστεί γιατί έφερνε το ψιλικατζίδικο στο δρόμο που μένω, αλλά κι αυτός πούστεψε και άρχισε να φέρνει αυτές τις εξωτικές γεύσεις που μοιάζουν με αντιβίωση ανακατεμένη με κινίνο. Οπότε φέρτε καπουτσίνο.

Ένα δεύτερο παράπονό μου αφορά τους υπαλλήλους σας. Παρ' όλο που σε γενικές γραμμές περνάνε απαρατήρητοι σαν θλιβερά σκουλήκια σε μεγάλο λιβάδι, μερικοί από αυτούς είναι φοβερά αγενείς. Τις προάλλες ένας από αυτούς έσπρωχνε με το δεξί πόδι κάτι πατηκωμένες κούτες από τη μια μεριά του καταστήματος στην άλλη, που υποθέτω πως είναι οι αποθήκες και το σπίτι των εν λόγω υπαλλήλων. Εγώ αυτόν τον είχα επισημάνει και είχα αποφασίσει να μη μπω στο δρόμο του από αλτρουισμό, δεν ήθελα να τον εμποδίσω, καταλαβαίνετε. Επιπλέον αυτές οι κούτες πρέπει να είχαν μέσα αυτόν τον καπουτσίνο που φέρνετε εσείς γιατί βρωμούσαν φοβερά. Άρχισα λοιπόν εγώ τα σλάλομ ανάμεσα στους διαδρόμους, κάνοντας πολλά χιλιόμετρα διαδρομής για μια απόσταση μερικών μέτρων. Μπορείτε να το εξακριβώσετε από τις κάμερες ασφαλείας αυτό. Ο υπάλληλος όμως, θες επειδή βαρέθηκε να πάει τις κούτες απ' τον ίδιο δρόμο που τις πήγαινε κάθε μέρα, θες επειδή με είδε και τον έπιασε το κυνηγητικό του ένστικτο όπως πιάνει τα αδεσποτόσκυλα, βρέθηκε αίφνης μπροστά μου. Εγώ αναγνωρίζοντας τον λανθασμένα ως μέλος του ίδιου είδους με μένα (δύο χέρια, δύο πόδια, δύο μάτια κοκ) αντί να πισωπατήσω πανικόβλητος ανεμίζοντας σπασμωδικά τα χέρια μου, έκανα στην άκρη αφήνοντας του χώρο να περάσει αυτός, οι κούτες του και ένας μικρός σχετικά πλανήτης. Ο μαγικός υπάλληλος όμως με εμβόλισε με φοβερή ακρίβεια (εγώ πρόλαβα και πιάστηκα από το ραφί με τα φυστίκια) και μετά με προσπέρασε σα να είχε κοπανήσει σε κάτι της φαντασίας του. Αμέσως εγώ του φώναξα αυτόματα "που πας ρε γαμημένε γαμώ το σπίτι σου" στο οποίο απάντησε με ένα βλέμμα (ειλικρινούς νομίζω) απορίας "χαεουλουφρ γκαεστραφλουγκ σκουλτ". Δεν ξέρω τι ακριβώς μου είπε αλλά η αίσθηση οίκτου που μου δημιούργησε η ηλίθια φάτσα του σε συνδυασμό με τους αξιοθρήνητους Κθουλιανούς φθόγκους που ξεστόμισε, με έκαναν απλά να τον μουτζώσω και να φύγω.

Το τρίτο μου παράπονο αφορά το ότι κάθε φορά που έρχομαι να ψωνίσω μόνος μου, με ψάχνετε. Και κάθε φορά με ψάχνει ή αυτός ο στραβοξυρισμένος μελαμψός τύπος ή η άλλη η γκαμήλα που περπατάει λες και της ξεβίδωσαν τη λεκάνη. Αυτή δε η δεύτερη σήμερα ζήτησε να μου κάνει και σωματικό έλεγχο (όχι ότι κατάλαβα τι έλεγε, αλλά πήγε να απλώσει χέρι) αλλά μάλλον το βλέμμα μου ήταν επαρκώς επεξηγηματικό. Αλλά το καρότσι πάλι το ψάξανε. Και εντάξει, καταλαβαίνω γιατί δεν ψάχνεις κάποιον όταν τον βλέπεις με γυναίκα. Και μέχρι ενός σημείου καταλαβαίνω γιατί να ψάξεις έναν τύπο με τη δική μου εμφάνιση. Αλλά ρε όμιλε Leigh Richmond, πες μου εσύ που είσαι και στην πιάτσα, εσύ πόσες φορές δικαιολογείς να ψάξει ο ίδιος άνθρωπος Α τον ίδιο άνθρωπο Β; Δηλαδή στο τέλος θα γίνουμε φίλοι με τα παιδιά εκεί και θα την ψάχνουμε παρέα. Γεια σου Σβεν τι κάνεις, σου έφερα ένα κρασάκι έτσι για το ψάξιμο, για το καλο βρε αδερφέ. Ρε σοβαρευτείτε ρε. Την άλλη φορά θα κρύψω αράχνες στο καρότσι να χεστείτε πάνω σας να ξεμυρίσει ο καπουτσίνο που φέρνετε.

Επίσης έχω προσέξει πως πολλές φορές διάφορα προϊόντα τελειώνουν. Το οποίο πέραν του ότι είναι ηλίθιο γιατί σημαίνει πως αγοράζονται άρα άμα φέρνατε περισσότερα θα πουλούσατε περισσότερα, πέραν του ότι είναι βλαμμένο γιατί στις νορμάλ χώρες οι αποθήκες δεν είναι για κούτες που αιματοβάψατε πάνω σε αθώους πελάτες αλλά για προμήθειες και στις χώρες αυτές δε θα πας σε σουπερμάρκετ και θα έχει τελειώσει κάτι. Και δε μιλάω τώρα για κάτι εξεζητημένο που σπάνια θα σκάσει κάποιος καυλωμένος να το ξεσηκώσει, μιλάω για βασικά αγαθά. Να, προχθές ας πούμε είχαν τελειώσει οι πατάτες. Οι πατάτες. Οι πατάτες γαμώ το σπίτι. Δηλαδή, σοβαρευτείτε. Οι πατάτες. Το σουπερμάρκετ δεν είχε πατάτες. Σας ακούγεται νορμάλ αυτό εσάς; Παίζει στο Ιράν να είναι παράνομο ρε να μην έχουν τα σουπερμάρκετ πατάτες. Και σήμερα πήγα και πήρα 3 σακούλες πατάτες γιατί ποτέ δεν ξέρεις. Και να σας πω, μένω στον τρίτο και τα τελευταία σκαλιά είναι για ακροβάτες. Λοιπόν, δε ψήνομαι να ανεβάζω κάθε φορά όλη την παραγωγή της κωλοφάκην Πτολεμαΐδας επειδή εσείς δεν τρώτε πατάτες. Οι πελάτες σας τρώνε. Εκτός αν τις παίρνετε εσείς και φτιάχνετε καπουτσίνο πατάτα. Να τον βάλετε στον κώλο σας άμα το κάνετε αυτό, ανώμαλοι, διεστραμμένοι. Σε φάση σήμερα που με ψάξατε πάλι, φοβήθηκα, λέω πάει, θα δούνε τις πατάτες και θα νομίζουν πως τις πουλάω στη μαύρη. Λοιπόν, σοβαρευτείτε.

Επίσης αυτό το πράμα που ρωτάτε αν θέλουμε την απόδειξη. Μπορεί να τη θέλουμε, μπορεί να μη τη θέλουμε. Άστην εσύ εκεί με τα γαμημένα τα ρέστα και άμα θέλω θα την πάρω. Άμα δε την πάρω, σημαίνει πως δε τη θέλω. Επίσης όταν λέω "νάη τακ" σημαίνει (απ' όσο ξέρω) όχι ευχαριστώ. Τι με κυνηγάς να μου τη δώσεις ρε πούστη, αφού με βλέπεις, προσπαθώ να χωρέσω τις πατάτες. Πόσες φορές γύρισε κάποιος να σας τραμπουκίσει επειδή εσείς αφήσατε την απόδειξη αλλά αυτός δεν την πήρε; Εδώ δε σας λένε τίποτα για τον βρώμιο καπουτσίνο ρε, για τις αποδείξεις θα σας πούνε; Και κάτι άλλο, η σειρά που τοποθέτησα τα σκατά που ψώνισα στο διάδρομο ήταν μπύρες-πατάτες-παπί-γάλα-πρασινάδες-αυγά. Αυτό μπορεί να φαντάζει ως τυχαία αλληλουχία, αλλά υπάρχει μια λογική σε αυτήν την οποία εγώ θεωρώ προφανή: τα βαριά κάτω, τα ελαφριά και εύθραυστα πάνω. Το να βλέπω να έρχεται γάλα, αυγά, πατάτα, μπύρα, παπί, πατάτα και πατάτα, εμένα μου λέει πως παίρνετε πρωτοβουλίες και εγώ δε θέλω να παίρνετε πρωτοβουλίες. Εγώ ήθελα να χτυπήσεις πρώτα τις μπύρες και τελευταία τα αυγά ρε. Και τα έβαλα και σε σειρά για να μην προβληματιστείς και κάψεις το μονοφασικό σου.

Λοιπόν, την άλλη φορά που θα έρθω, θέλω να βλέπω παντού πατάτες, παντού νεσκαφέδες και να με ψάξει κάποιος άλλος.

Α, και άμα δω κανένα να με κυνηγάει με κούτες, θα τον κοπανήσω με αυτά τα μοσχαρίσια μπούτια που έχετε στα ψυγεία σας και θα του γεμίσω τον κώλο κατεψυγμένο αρακά.

Ευχαριστώ για την προσοχή σας.

Παρασκευή 9 Οκτωβρίου 2009

"Σήμερα ονειρεύτηκα πως χτυπούσα έναν άνθρωπο.

Δεν ήταν κάποιος που ήξερα, ήταν απλώς μια συλλογή χαρακτηριστικών που συνέθεταν ένα πρόσωπο. Η μύτη ενός ηθοποιού, τα μάτια ενός ζητιάνου, το κούτελο κάποιου περαστικού -ένα αρκετά αντιπροσωπευτικό δείγμα του μέσου πληθυσμού, όπως θα έλεγε κάποιος ή κανείς.

Η αλήθεια είναι πως δεν τον πόνεσα πολύ. Κάθε γροθιά μου φαινόταν ή να περνάει από μέσα του, ή να αστοχεί. Λίγες εξαιρέσεις πετύχαιναν τα ωραία του ζυγωματικά, μα γυρνούσε αμέσως να με αντικρύσει, δίχως να δείχνει δυσαρέσκεια, πόνο, οτιδήποτε. Σκέφτηκα πως οι γροθιές μου απλώς του έστρεφαν το κεφάλι και τίποτε περισσότερο. Αποφάσισα να του κόψω το λαιμό, μα κάποιος ή κανείς είχε κλέψει τον Ούγγρικο σουγιά μου. Βρήκα όμως ένα πιστόλι και άρχισα να τον χτυπάω με τη λαβή. Σήκωσε το χέρι να αμυνθεί, πισωπάτησα και τον πυροβόλησα πολλές περισσότερες φορές απ' ότι θα μπορούσε ένας γεμιστήρας όπλου να επιτρέψει αν ήμουν ξύπνιος.

Στην αρχή νόμιζα πως δε θα πέθαινε και αυτό με εξόργιζε περισσότερο με κάθε νέο πάτημα της σκανδάλης. Μα στο τέλος ο τυχαίος αυτός άνθρωπος ξεψύχησε και έμεινε ακίνητος στο λευκό χώμα.

Δεν μπορώ ακόμα να εξηγήσω το γιατί, αλλά τον πήρα αγκαλιά κλαίγοντας μετανιωμένος. Κάποιο κομμάτι συνείδησης μου ψιθύριζε πως είναι φυσιολογικό να σκοτώνεις αγνώστους αλλά παράλογο να κλαις για το θάνατό τους. Δεν έδειχνε να με παρηγορεί ιδιαίτερα. Αναγκαστικά ξύπνησα και υποσχέθηκα στον εαυτό μου, στο επόμενο όνειρο οι νεκροί να έχουν ονόματα.

Όλη την υπόλοιπη μέρα εξαντλούσα την καλωσύνη μου και διατηρούσα την ανώνυμη πίστη μου, μα μεταξύ μας, δε νομίζω πως θα πατσίσω ποτέ. Και το χειρότερο, δε θα μπορέσω κι όλας να βοηθήσω κάποιον άλλο να πατσίσει."

Έσβησε το τσιγάρο του στο χώμα και με κοίταξε.

"Γιατί δε φεύγεις;" με ρώτησε.

Ποτέ δε μπόρεσα να καταλάβω πώς ήταν δυνατόν να μη βλέπει πόσο μη-εφαρμόσιμη ήταν αυτή η ερώτηση.

"Που να πάω;" τον ρώτησα.

Μουρμούρισε κάτι σαν "πίσω".

Δε μπορούσε να διανοηθεί πως στο δικό μου κόσμο δεν υπήρχαν άξονες και διαστάσεις. Υπήρχαν μόνο χρονικές στιγμές οι οποίες δεν ορίζονταν από μένα. Ο θεός να με λυπηθεί αν μπορέσω ποτέ να τις ορίσω εγώ.

"Έτσι" απάντησα και του έκλεψα ένα τσιγάρο.

Πέμπτη 8 Οκτωβρίου 2009

Αφορισμός #28



Η ζωή είναι γεμάτη από εκπλήξεις, αλλά χωρίς κανένα μυστικό.

Τετάρτη 7 Οκτωβρίου 2009

Wertheim.



Ο καιρός ξεκίνησε να χαλάει προς το καλύτερο.

Αναμένουμε, λέει, το σκοτάδι αμέσως μετά το μεσημεριανό μας.
Ο αέρας είναι ολίγον τι ενοχλητικός, μα είναι λίγες οι αποκαλυπτικές φορές που χρειάζεται να το σκάει κανείς από τον κόσμο προς τη φυλακή. Εξάλλου υπάρχει ένα αλάνθαστο σύστημα προγραμματισμού παρόμοιων αποδράσεων: το συγκρατεί ένα μαγνητάκι στο ψυγείο.

Ο λευκός τοίχος απέναντι ανακλά το λιγοστό και πολύτιμο φως προς τα εμάς. Ευτυχώς οι λεπτές κουρτίνες στέκουν περήφανα σαν η πρώτη γραμμή άμυνας. Όχι πως χρειάζεται καν αυτή δηλαδή, η ταχύτητα του φωτός εδώ μέσα καμπυλώνεται από την όμορφη βαρύτητα της ελεύθερης πτώσης.

Να θυμηθώ να αδειάσω το τασάκι.
Και να προσέξω να μη το σπάσω.
Να μη σπάσω τίποτα που δε μου ανήκει. Ούτε να το ματώσω.

Ο μύθος του Μίδα με φορμαλδεΰδη για χρυσό.

Τουλάχιστον έξω κάνει κρύο. Αυτό σημαίνει περισσότερα ρούχα.
Και περισσότερη κάλυψη. Και λιγότερες εκπλήξεις και λιγότερες περιπόλους αποτυχίας έξω από το επικλινές καταφύγιο από τους Άλλους. Τους Πολλούς. Τους Εκεί Έξω.

Υπάρχουν κάποιοι που νομίζουν πως απέδρασα σοφά από τα πριν. Δε το λένε, μα το ξέρω. Τους ευχαριστώ για την τρυφερή τιμή που μου κάνουν να ξεχνάνε πως δεν είχα από που να αποδράσω. Εν πάση περιπτώσει.

Υπήρξαν απώλειες απ' ό,τι είδα στις ειδήσεις. Νοιώθω τύψεις που δεν ένοιωσα τύψεις, μα κι αυτές μηχανικά. Στη λίστα του ψυγείου. Για τους τύπους, πως το λένε. Μα λίγη σημασία έχει, σωστά; Τι είχαμε, τι χάσαμε. Και πόσα από τα χιλιάδες λόγια ήταν για μας, παρά το παίνεμα;

Η γνώση είναι απλώς η κλίμακα της συνολικής άγνοιας.

Τώρα πρέπει να κλείσω, να κλιμακωθεί η πίεση αδιάκοπτα, να συμπιεστεί μια κάποια ενέργεια σε ύλη. Αφού αυτό μετράει, ας έχω λίγο να δώσω. Κι ας μην είναι γραμμένο αυτό στο ψυγείο. Εγώ το θυμάμαι καλά το αύριο.